Πέμπτη, Δεκεμβρίου 30, 2010

ΟΛΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ ΕΛΛΕΙΠΕ...

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Με ανοιχτά πολλά μέτωπα η χώρα, Οικονομία, Ανασυγκρότηση του κράτους, εξασφάλιση δανειακών δόσεων, προσπάθεια για επιμήκυνση αποπληρωμής του τεράστιου χρέους της, φτώχεια, αβεβαιότητα, εθνικά θέματα.
.
Δεν έχει λοιπόν η Ελλάδα την πολυτέλεια της παραμικρής πολιτικής αστάθειας. Με την ισχυρή τρομοκρατική έκρηξη 30-12-2010, στο Πρωτοδικείο Αθηνών στους Αμπελόκηπους, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η χώρα δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα τεράστια προβλήματά της, τη διεθνή κερδοσκοπία-τρομοκρατία που ποντάρει στον αφανισμό μας για τα κέρδη του, αλλά έχει και την εσωτερική τρομοκρατία που αποσταθεροποιεί τη χώρα, την ώρα που χρειάζεται ακριβώς το αντίθετο. Τα πράγματα γίνονται άκρως επικίνδυνα. Η τρομοκρατία στην Ελλάδα φαίνεται να είναι μια μεγάλη δεξαμενή, μια λερναία ύδρα, που όσα κεφάλια της κόβεις άλλα τόσα ξεπετιούνται. Μπορεί η τρομοκρατική δράση στην Ελλάδα να μην έχει σαφή ιδεολογικό χαρακτήρα, μπορεί να είναι χύμα κατάσταση και θολή και τζάμπα μαγκιά καλοβολεμένων ανθρώπων που θέλουν τζουτζέ να παίξουν, όμως η δράση τους , δημιουργεί αποσταθεροποίηση στη χώρα, που είναι βούτυρο στο ψωμί των διεθνών κερδοσκόπων και σε βάρος των ίδιων των Ελλήνων.
.
Νομίζω πως είναι η ώρα τα πολιτικά κόμματα να προσέλθουν σε εθνική συν-εννόηση, διαψεύδοντας την αντίληψη ότι περισσότεροι από δύο Έλληνες δεν μπορούν να… συννενοηθούν. Εθνική συν-εννόηση λοιπόν των πολιτικών κομμάτων και του λαού. Ένα σώμα. Αφού ο σύγχρονος πολιτικός πολιτισμός μας δεν μας επιτρέπει, μέχρι τώρα, να συν-εννοηθούμε… ας μιμηθούμε τα ζώα της ζούγκλας που όταν οσμίζονται κίνδυνο, μαζεύονται όλα μαζί και κάνουν κύκλο για να αμυνθούν….
.
Το πιο εύκολο είναι να οπισθοδρομήσουμε. Να πάμε στο παρελθόν.
Το κάθε βήμα όμως που γίνεται μπροστά, γίνεται με κόπο και οδύνη. Ας μη γελιόμαστε. Η τεράστια προσπάθεια που γίνεται τώρα για να σταθεί η χώρα στα πόδια της, εκτός από την αποφυγή της πτώχευσης, γίνεται για να λυθούν και χρόνια προβλήματα που θα βοηθήσουν το κράτος να γίνει παραγωγικό και λειτουργικό.
.
Σα να λέμε «επανίδρυση του κράτους»; Θυμάστε; Η προηγούμενη υπόσχεση για επανίδρυση κατέληξε σε ναυάγιο…Και τώρα, πάλι απ’ την αρχή…
.
Αυτά τα προβλήματα όμως που εμείς προσπαθούμε να λύσουμε εδώ, έχουν λυθεί εδώ και πολλές δεκαετίες από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Ακόμα και η Τουρκία, με μια διαλυμένη οικονομία και πνιγμένη μέσα στις προκαταλήψεις και στο νταβατζιλίκι των στρατηγών, κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια να εκσυγχρονιστεί, (εδώ λοιδορούμε ακόμα τον εκσυγχρονισμό!!!) να αυξήσει την παραγωγή και την ποιότητά της, και να ανήκει σήμερα στους G20 !!!!
.
Πρέπει να βιαστούμε. Γιατί η ελπίδα ανθίζει εκεί όπου υπάρχει ισχυρό ένστικτο επιβίωσης, εκεί που υπάρχει η θέληση, οι στόχοι και ο ορίζοντας για το παρόν και το μέλλον…

Καλή χρονιά Έλληνες. Με περισυλλογή και συσπείρωση…





Δευτέρα, Δεκεμβρίου 27, 2010

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΤΟΝΩΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΟΙΑΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ

Οι απόψεις των "άλλων Ιεραρχών", που είναι αφοσιωμένοι στο νόημα της αποστολής της Εκκλησίας, σε αντιδιαστολή με τους εμπνευστές της έντυπης πολιτικής παρέμβασης, που μοιράστηκε στους ναούς.




Μετά την ανάρτηση του κειμένου μου στις 20/12/10 (Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΦΟΡΟΥΣΕ ΡΑΣΟ) και στη συνέχεια την ανάρτηση του κειμένου της θεολόγου κ. Ελένης Λιντζαροπούλου στις 22.12.10 (Περί της παρέμβασης της Εκκλησίας με κείμενο απευθυνόμενο στο λαό) διάβασα με ιδιαίτερη ικανοποίηση στην εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24/12/10, σε ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Νίκου Παπαχρήστου, και με τον παραπάνω τίτλο, ότι στην Εκκλησία υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα που εκφράζουν πολλοί Μητροπολίτες, που εκτιμούν ότι η Εκκλησία πρέπει να αποφεύγει ρητά- σε αντιδιαστολή με την τελευταία οξεία έντυπη παρέμβαση- κάθε ανάμειξή της στην τρέχουσα πολιτική και στη φθορά που αυτή προκαλεί, και να διαδραματίζει έναν ρόλο ενωτικό ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το σύνολο της κοινωνίας δοκιμάζεται σκληρά. (Αυτά γράφαμε κι εμείς στο ιστολόγιό μας).
.
Η πτέρυγα λοιπόν αυτή της Ιεραρχίας εκτιμά ότι σε μια εποχή βαθιάς κρίσης, η Εκκλησία με νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση καλείται να αναπτύξει περαιτέρω το προνοιακό και κοινωνικό έργο της, προς ανακούφιση πασχόντων και ευπαθών κοινωνικά ομάδων.

«Αντί να αναζητούμε την προσωπική μας αυτοδικαίωση, πιο χρήσιμο είναι να βρισκόμαστε συνεχώς δίπλα στους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη, σημειώνει με νόημα στην –Κ- ένας εκ των Μητροπολιτών της Πελοποννήσου.

Αλλά, (σημείωση δική μου) δυστυχώς τον τόνο στην Εκκλησία τον δίνουν οι Μουτζαχεντίν Μητροπολίτες: Οι άπληστοι για την ερμαφρόδιτη εκκλησιαστικοπολιτική εξουσία. Οι Μητροπολίτες των εκβιασμών της πολιτείας, για παροχή περαιτέρω προνομίων και φοροαπαλλαγών, σε βάρος των πολιτών που σηκώνουν το επαχθές βάρος των αναγκών της χώρας και όχι μόνο σε περιόδους κρίσης.

Στην ίδια εφημερίδα διαβάζω επίσης από ένα κείμενο που δημοσιεύει ο αληθινά σεβαστός Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος και σπουδαίος θεολόγος, τα παρακάτω:

.....Η Εκκλησία από τη φύση της , εκτός του ότι νοηματοδοτεί τον ανθρώπινο βίο και έχει μια πνευματική αποστολή, συγχρόνως λειτουργεί εξισορροπητικά στην κοινωνία. Δεν μπορεί να παίξη το ρόλο του ψυχοναρκωτικού, σύμφωνα με τη ρήση του Μαρξ «η θρησκεία είναι το όπιον του λαού», αλλά ούτε να παίξη και το ρόλο του εισαγγελέα και να καταγγέλη αυτούς που ενδεχομένως ευθύνονται για την οικονομική και κοινωνική κρίση. Ο προφήτης Ησαΐας αναφερόμενος στο έργο του Χριστού έλεγε: «Δεν θα φιλονική, ούτε θα φωνάζη… Καλάμι ραγισμένο δεν θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήση» (Ματθ.ιβ΄, 19-20).
Στο σημερινό πρόβλημα και την αυριανή ύφεση χρειάζονται ηγέτες που θα παρηγορούν και θα καθοδηγούν θετικά το λαό και όχι να καθοδηγούνται από την οργή του λαού και τα πάθη. Οι άνθρωποι σήμερα έχουν ανάγκη από παρακλητικό λόγο και όχι καταγγελτικό, από νηφαλιότητα και ψυχραιμία και όχι από έξαψη των παθών, τα οποία εκφράζονται με οργή και βία που δεν οδηγούν πουθενά, αλλά μάλλον εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Οι πληγές του σώματος όταν ξύνωνται προκαλούν μια ηδονή, αλλά αυξάνουν την οδύνη και την πληγή.
Δεν μπορεί κανείς να αυτοηδονίζεται με τον ερεθισμό των πληγών. Σήμερα δεν υπάρχει καιρός για παιχνίδια με τους πληγωμένους και πεινασμένους ανθρώπους.
Η Εκκλησία πρέπει να αυξήση το φιλανθρωπικό και κοινωνικό της έργο και να γίνη πόλος ενότητας των ανθρώπων. Πρέπει όλοι να αγωνισθούμε για την θεσμική οργάνωση του κράτους μας που είναι ο μεγάλος ασθενής, για την πάταξη της διαφθοράς και την προσφορά ελπίδας, ψυχραιμίας και αγάπης. Αληθινός ηέτης δεν είναι εκείνος που ξεσηκώνει τα πληγωμένα πλήθη, αλλά αυτός που θεραπεύει πληγές και οργανώνει τους κοινωνικούς θεσμούς, αυτός που βλέπει το παρόν και αποβλέπει στο μέλλον. Η κοινωνική και οικονομική κρίση πρέπει να αντιμετωπισθεί με κρίση, δηλαδή με διάκριση, περίσκεψη, σύνεση και αποφασιστικότητα».


(Σημείωση δική μου): Δεν είχα αμφιβολία ότι υπάρχουν σημαντικές προσωπικότητες ανάμεσα στους Ιεράρχες. Αλλά αυτοί η σημαντικοί πρέπει να φωνάξουν δυνατά την άποψή τους όπως ο Μητροπολίτης Ιερόθεος , ώστε να ξέρει ο λαός ποιους θα τιμά και θα ακούει με σεβασμό. Ασφαλώς και πρέπει να παρεμβαίνει η Εκκλησία στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας αλλά με όρους εκκλησιαστικούς και όχι πολιτικούς.

Τέλος, θα ήθελα για τους αναγνώστες του ιστολογίου να τονίσω, ότι τα κείμενα κριτικής για την κοινωνία και την πολιτική , πέραν της λογοτεχνίας, που αναρτώ,
γράφονται μέσα στα πλαίσια της αντίληψής μου, ότι οι πνευματικοί δημιουργοί δεν πρέπει να σιωπούν. Πρέπει να εκτίθενται δημόσια με το λόγο τους κι αν ο λόγος τους αντέχει στο καμίνι της δημόσιας κριτικής, τότε ας βοηθήσει. Αν δεν αντέξει, τότε ας παρακαμφθεί.

Φαίδων Θεοφίλου

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 22, 2010

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ



Ένα θαυμάσιο κείμενο, έχω τη χαρά να αναδημοσιεύσω εδώ. Το έγραψε η Θεολόγος, ποιήτρια και υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων του Δήμου Κορυδαλλού, Ελένη Λιντζαροπούλου.

Αφορά στην πρόσφατη "πολιτική" παρέμβαση της Εκκλησίας, (που ξαφνικά θυμήθηκε την κρίση και τις ευθύνες πολιτικών και πολιτών, αλλά όχι τις δικές της...) και δεν μπορώ, παρά να τιμήσω και να συγχαρώ την συντάκτρια του κειμένου , για την πνευματική της συγκρότηση, την ορθή της κρίση και την ΑΛΗΘΕΙΑ της. Πολύ περισσότερο που κανένας άλλος θεολόγος, τουλάχιστον στο διαδίκτυο, δεν τόλμησε να πει την άποψή του.


Φαίδων Θεοφίλου




Από την ΕΛΕΝΗ ΛΙΝΤΖΑΡΟΠΟΥΛΟΥ


Περί της παρέμβασης της εκκλησίας με κείμενο απευθυνόμενο προς το λαό την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου.


Πράγματι «ζούμε ιστορικές στιγμές» και πράγματι «πέρα από τις επιμέρους ενστάσεις, η παρέμβαση της εκκλησίας φέρει υψηλό πολιτικό συμβολισμό», όπως γράφει συνάδελφος στο ιστολόγιό του και μου έδωσε την αφορμή να ξανατοποθετηθώ επί του θέματος. Βυζάντιο… αλλά με όλη την αρνητική φόρτιση της λέξης. Βυζαντινισμοί ανακάμπτοντες, από ιεράρχες που οι σκοποί τους είναι κατ’ εμέ διάφανοι. Και θα πω παρακάτω τον συλλογισμό μου.

.
Παρότι έχουμε μπροστά μας ένα κείμενο γραμμένο σε πολύ καλή γλώσσα –ασυνήθιστο σε κείμενα της ιεραρχίας– που θα μπορούσε να διεισδύσει σε μυαλά και ψυχές, θα πρέπει να αναρωτηθούν οι συγγραφείς και οι συμφωνούντες γιατί επέφερε μειδιάματα ή και θυμό; Διαβάζοντάς το η πρώτη μου σκέψη ήταν: Για δες ποιος μιλάει… Ίχνος αυτοκριτικής, ίχνος ταπείνωσης, ίχνος συνευθύνης και φυσικά ίχνος προσωπικού παραδείγματος. Μόνο κάτι καλογερίστικες πονηριές «ναι μεν αλλά ίσως…» και φυσικά προφανής ιδιοτέλεια. Στόχος; Η επανάκτηση της δημοφιλίας και η συνταύτιση με όσους τινάζουν ως σκόνη από το ρούχο τους τα δικά τους ηθικά και οικονομικά εγκλήματα κατά του λαού και του τόπου.

.
Θα μπω, καταρχήν, στο θέμα του αν η ιεραρχία έχει και αυτό τον ρόλο, δηλαδή να τοποθετείται πολιτικά. Κατά την γνώμη μου δεν το έχει. Η ιεραρχία οφείλει να τραβάει το αυτί της εξουσίας υπέρ του λαού, όταν η ίδια δεν λειτουργεί ως ιεραρχία αλλά ως διακονία. Ποια εξουσία ενόχλησε η ιεραρχία; Πού ήταν η ιεραρχία όταν παίρναμε ως χώρα την κάτω βόλτα και ποια ήταν η δική της στάση σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο; Πού είναι το παράδειγμα απαξίωσης των υλικών αγαθών και πνευματικότητας που έδιναν όλα αυτά τα χρόνια οι ποιμενάρχες;

.
Ο λόγος στο κείμενο αυτό θα ήταν χρυσοστομικός α) αν απευθυνόταν από στόματα πεινώντα και διψώντα β) αν δεν θώπευε την παραφιλολογία περί ξένων κέντρων που απεργάζονται την καταστροφή μας γ) αν έδινε διέξοδο δ) αν δεν λεγόταν εκ του ασφαλούς αλλά οδηγούσε στον «θάνατο» & ε) αν καταμέριζε και δεν γενίκευε τις ευθύνες.

.
Λυπάμαι πολύ που οι χρυσοί ρασοφόροι μας με τις υπερπολυτελείς μοναστηριακές επαύλεις και τις λιμουζίνες σπατάλησαν μελάνι για να πείσουν… νομίζω ότι ο λαός, στην πλειοψηφία του, έχει κατατάξει την εκκλησία στους έχοντες και όπως ουρλιάζει: να τα πάρετε από τους πλούσιους πρώτα και από αυτούς που έφαγαν το χρήμα έτσι ξεφωνίζει: να φορολογηθεί η εκκλησία και να πάψει ο λαός να επωμίζεται το φορτίο των μισθών των ιερέων, παίρνοντας φαλάγγι και τους χαμηλόμισθους παπάδες που μοχθούν για να ζήσουν τις πολυμελείς – συνήθως – οικογένειές τους όπως κάνει και ο τελευταίος Έλληνας σήμερα.

.
Μην νομίσετε ότι αυτά τα λόγια τα γράφω χωρίς πόνο ψυχής και χωρίς δάκρυα στα μάτια. Μη νομίσετε πως θέλω να τα βλέπω και να τα λέω ή πως θέλω μια εκκλησία σιωπηλή σε όσα συμβαίνουν. Αντίθετα θέλω ζωντανή την Εκκλησία… να μιλά και δια της εκκωφαντικής της σιωπής και με τον λόγο της. Θέλω ιεράρχες που να ορθοτομούν τον λόγο της Αλήθειας Του.

.
Ο δικός μου Χριστός σταυρώνεται εκεί κάτω στα πεζοδρόμια, περιφέρει άνεργος τα πτυχία του, ζητιανεύει φορώντας τα απομεινάρια μιας κάποτε αξιοπρεπούς ζωής, μετρά την κουτσουρεμένη του σύνταξη… δεν κάνει επίδειξη δύναμης από άμβωνος και δεν μαζεύει λεφτά για τα γεράματά του και, κυρίως, δεν πάσχει από αμνησία όταν πρόκειται για τα δικά του λάθη ενώ τα έχει τετρακόσια όταν μιλά για ευθύνες άλλων.
.
Προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό τον σεβασμό μου για αυτό που εκπροσωπεί η ιεραρχία εντός της Εκκλησίας. Προσπαθώ να έχω κατά νου τον Παύλο να πλέκει σκοινιά στην Κόρινθο, να θυμάμαι τον γλυκύτατο π. Γεώργιο και τον π. Ιωάννη από την Συρία που και η ζακέτα που φορούσαν δεν τους ανήκε. Τους ελάχιστους μοναχούς που γνώρισα ακτήμονες και βαθύτατα ελεήμονες. Προσπαθώ να γεννηθεί και φέτος στην ψυχή μου ο Χριστός.




Δευτέρα, Δεκεμβρίου 20, 2010

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΦΟΡΟΥΣΕ ΡΑΣΟ


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Σε μια πρωτοφανή πολιτική πρωτοβουλία προέβη η Εκκλησία της Ελλάδας, όταν την Κυριακή που μας πέρασε, και μετά τη λειτουργία, μοιράστηκε σε όλες τις εκκλησίες, κείμενο πολιτικού χαρακτήρα, εγκεκριμένο από την Ιερά Σύνοδο, που ασκεί σκληρή και ευρεία κριτική, σε πολιτικά πρόσωπα, κυβερνήσεις αλλά και στους πολίτες. Σε ότι αφορά στο περιεχόμενο, η Εκκλησία έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη, αφού μέχρι τώρα, έχει ασκηθεί ευρύτατη κριτική, από όλον τον τύπο, ελληνικό και ξένο, τα ηλεκρονικά και ραδιοφωνικά μέσα, τους πολίτες και τα ιστολόγια, μέχρις εξαντλήσεως. Έτσι ώστε να έχουμε φθάσουμε τώρα σε μια άλλη φάση, αυτήν της ανεξέλεγκτης οργής αλλά και της περισυλλογής και της περίσκεψης, για το τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα. Συνεπώς η Εκκλησία με την ανακοίνωσή της ουσιαστικά παραβιάζει ανοιχτές θύρες και μάλιστα με…μεγάλη καθυστέρηση.
Σε ότι όμως αφορά στις προθέσεις,
η ΠΟΛΙΤΙΚΗ παρέμβαση ενός φορέα που έχει κατ’ εξοχήν πνευματικό-θρησκευτικό λόγο και αποστολή, δημιουργεί ερωτήματα για τις προθέσεις μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.
.
Η τακτική αυτή της δεσποτικής πονηρίας, έχει την εξής βάση: Είπαν στην ανακοίνωσή τους, όσα έχουν ειπωθεί και ακουστεί κατά κόρον μέχρι τώρα, ώστε να γίνουν αποδεκτά από την κοινή γνώμη και να θεωρηθούν φυσιολογικά. Τότε γιατί έγραψαν την ανακοίνωση αφού ακούσαμε μία από τα ίδια;; Για να περάσουν το πολιτικό μήνυμα , ότι θέλουν να έχουν πολιτικό λόγο και παρέμβαση στη χώρα. Θέλουν άραγε να συγκυβερνήσουν ή να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό, εκμεταλλευόμενοι τις στιγμές αδυναμίας της χώρας και την αγανάκτηση των πολιτών; Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, αφού πήρε τη μορφή της επίσημης πολιτικής παρέμβασης από την ίδια την Εκκλησία και θα έχουμε τεράστιο πρόβλημα στο παρόν και στο μέλλον, αν υποτιμήσουμε το θέμα.
.
Δεν γνωρίζω, αν τις επόμενες Κυριακές, θα μοιράζονται ανακοινώσεις στους πιστούς, όπου θα σχολιάζονται τα νομοσχέδια του Κοινοβουλίου… Δεν γνωρίζω καν, αν η πρωτοβουλία αυτή έχει ως αφορμή (οι αιτίες είναι άλλες) την πρόσφατη γελοιοποίηση του Μητροπολίτη Θεσ/νίκης Άνθιμου, που είπε στον Γ. Μπουτάρη ότι, «Όσο ζω εγώ Δημαρχία δεν βλέπεις». Είναι όμως απαραίτητο σ’ αυτή τη χώρα, να ξεκαθαριστεί ποιος κάνει τι και ποιον ρόλο έχει να παίξει. Διότι και η ίδια η κεφαλή της Εκκλησίας είπε: «Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (πολιτική εξουσία) και τα του Θεού τω Θεώ». Αλλά οι δεσποτάδες δεν ασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες…Με λαχτάρα προσβλέπουν στην κάθε Κυριακή, για να εκφωνήσουν πατριωτικούς δεκάρικους από άμβωνος και να ασκήσουν εξωτερική πολιτική. Και όσοι δεν το κάνουν αλλά σιωπούν, βαρύνονται με ίδια τη σιωπή τους…
.
Οι δεσποτάδες μας δεν έχουν κορεσθεί από την εκκλησιαστική εξουσία και επιδιώκουν την διολίσθησή τους στην εκκοσμικευμένη εξουσία. Δεν αρκούνται στις Μητροπόλεις παλατάκια όπου διαβιούν, θέλουν πολιτική δράση και έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, όπως κάνουν οι Αγιατολάχ στο Ιράν, την ώρα που ακόμα και ο Ερντογάν που είναι έντονα θρησκευόμενος μουσουλμάνος, είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και ασκεί πολιτική μακριά από τη θρησκεία. Δεν αρκούνται οι δεσποτάδες μας στην αμύθητη περιουσία της Εκκλησίας, στην απληστία των διεκδικήσεων, της δημόσιας περιουσίας με οθωμανικές βούλες, σα να ήμασταν κατακτημένη χώρα.
Φροντίζουν με επιμέλεια να κουκουλώνουν τα σκάνδαλα και τις ανομίες τους σα να μην ήταν εκείνοι που τα έκαναν.
Δεν αρκούνται στην καταβολή των μισθών στους κληρικούς από τη δυσβάστακτη φορολογία των Ελλήνων πολιτών.
.
Αλήθεια, ο κλήρος και οι δεσποτάδες τι παράγουν και είναι τόσοι πολλοί; Μια και ο λόγος περί παραγωγής, είναι τώρα, όσο ποτέ στην επικαιρότητα.. Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του. Γέμισε το διαδίκτυο από παπαδάκια και αρχιμανδριτάκια, που πασπαλίζουν την υποτιθέμενη θεολογική τους υπόσταση, με πολιτικές ιδεολογίες αναρχισμού μέχρι και φασισμού, για να μοστράρουν ναρκισσιστικά τον εαυτό τους στις ώριμες και νεαρές κυρίες που τους περιβάλλουν, ως «ιδιαίτερες» προσωπικότητες….Την αποστολή τους δεν την πήραν προφανώς μαζί τους…
.
Και αφού οι δεσποτάδες, κόπτονται τόσο πολύ για την πρόοδο της χώρας και θρηνούν για το κατάντημά της, ποιες ήταν οι πρωτοβουλίες που πήραν για να συνδράμουν τη χώρα και το λαό της, όταν όλοι συνειδητοποιήσαμε το τεράστιο πρόβλημα; Ποια κριτική άσκησαν όταν διαπιστώθηκε το οικονομικό χάος; Ποια ήταν η αντιδρασή τους όταν η παραγωγή σκανδάλων στη χώρα υπερέβαινε τη δυνατότητά της να τα καταναλώσει; Γιατί τώρα, που όλα ειπώθηκαν και πρέπει να ξαναβρούμε το βηματισμό μας;
.
Αλλά έστω και τώρα: Μήπως είπαν στην πολιτεία ότι θα διαθέσουν τα μισά έσοδα της Εκκλησίας για τη χώρα; Μήπως προσφέρθηκαν να στερηθούν τα μεγαλεία τους για να επωφεληθούν οι δοκιμαζόμενοι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι που πλήρωσαν και πληρώνουν τη νύφη;
Αντίθετα. Απαίτησαν από την κυβέρνηση να μην φορολογηθούν οι Μητροπόλεις. Να μην φορολογηθούν τα έσοδα της Εκκλησίας, παρά μόνο το υπόλοιπο αφού αφαιρεθούν τα έξοδα, για να μαγειρέψουν λογιστικά τα έσοδά τους ώστε να μην περισσέψει τίποτα για φορολόγηση. ...την ώρα που οι πολίτες της χώρας στενάζουν από τις περικοπές και την ένδεια.
.
Πάντα θα ηχεί στους η αιώνες η κραυγή του Μεγάλου Επαναστάτη , τη γέννηση του οποίου θα γιορτάσουμε σε λίγο:
«Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί. Οι διυλίζοντες τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλον» Ο Επαναστάτης που κήρυξε δύο εξ’ ίσου επαναστατικές αξίες: Την Αγάπη και την Ειρήνη. Την χρήση των οποίων, δεν έμαθαν ακόμη οι Πατέρες της υποκρισίας, της απληστίας και της φιλαργυρίας.
.
Αντίθετα:
Σε ημέρες βαθιάς κρίσης για την Ελλάδα, αντί να δώσουν το παράδειγμα της προσφοράς, της θυσίας και της παρηγορίας, έβγαλαν πολιτική ανακοίνωση για υποδαυλίσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνική αγανάχτηση που ήδη κοχλάζει και να πυροδοτήσουν την έξαψη των πολιτικών παθών. Γιατί; Για να επωφεληθούν οι ίδιοι;
.
Ταυτόχρονα πρέπει να τονισθεί και η δειλία των καιροσκόπων πολιτικών όλων των παρατάξεων, που δεκαετίες τώρα δεν τολμούν να φέρουν το θέμα χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, ώστε να απαλλαγεί επιτέλους το κράτος από το επαχθές βάρος τη Εκκλησίας, που όχι μόνο δεν προσφέρει αλλά απομυζά. Που όχι μόνο δεν ασχολείται με τον πνευματικό-θρησκευτικό λόγο και την αποστολή της Εκκλησίας , όπου την έχει τάξει η Κεφαλή της, (Ο Χριστός) αλλά δυσκολεύει και τη λειτουργία του κράτους με την πολιτικολογία της και τον δυσβάστακτο εναγκαλισμό της.
.
Μήπως κ. Παπανδρέου και λοιποί αρχηγοί των κομμάτων ήρθε η ώρα, ανάμεσα στα σκληρά και άδικα μέτρα που μαστιγώνουν αλύπητα το λαό, να αρχίσει τώρα, ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος;; Να αυτοσυντηρηθεί η Εκκλησία από τα έσοδα της περιουσίας της και να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση καταβολής μισθών στους χιλιάδες κληρικούς;
.
Οι πιστοί, πρέπει να γνωρίζουν ότι το θρησκευτικό τους συναίσθημα, δεν είναι προϊόν που θα επεξεργάζονται οι δεσποτάδες για να αυξάνουν την εξουσία τους, αλλά η ίδια η σχέση των πιστών με το Θεό. Κάθε άλλη χρήση του θρησκευτικού συναισθήματος αποτελεί ύβρη. Και για να πάρουν οι πιστοί μια ιδέα από ένα μόνο δείγμα των «Ιερών Κερδών της Εκκλησίας και της συνακόλουθης κυνικότητάς τους ας διαβάσουν τα παρακάτω σε ένα σύντομο ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Κώστα Τζεβελέκου:

ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν άγγιξε καθόλου τα οικονομικά της Ελλαδικής Εκκλησίας, αφού το οικονομικό έτος 2008 έκλεισε με θετικό πρόσημο. Τα καθαρά έσοδα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική κεντρική υπηρεσία οικονομικών (ΕΚΥΟ), ήταν 19.601.354,42 ευρώ και τα καθαρά κέρδη 7.213.219,36 ευρώ. Το εκκλησιαστικό χαρτοφυλάκιο αποτιμάται σήμερα στα 181.555.645 ευρώ. Αυτό οφείλεται στο ότι το 2008 η Εκκλησία αύξησε το χαρτοφυλάκιό της με την αγορά 1.600.000 μετοχών της Εθνικής Τράπεζας. Η Εκκλησία σήμερα διαθέτει μετοχές της Εθνικής Τράπεζας 7.785.405 τεμαχίων, της Τράπεζας Πειραιώς 391.155 τεμάχια και λιγότερες μετοχές σε άλλες τράπεζες (Eurobank, Alpha Aspis, Proton).Τα παραπάνω ποσά είναι ουσιαστικά ψίχουλα, γιατί αφορούν μόνο την κεντρική οικονομική διοίκηση και δεν προσμετρώνται τα έσοδα από τις άλλες μητροπόλεις, ιερές μονές, ενοριακούς ναούς, οι οποίοι αποτελούν ξεχωριστά ΝΠΔΔ.
.
Αμύθητη η εκκλησιαστική περιουσία
Μέχρι σήμερα κανείς από τις τάξεις των λαϊκών δεν γνωρίζει ποιο είναι το μέγεθος αυτής της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας. Σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία" (8/5/1999), πάνω από 1.300.000 στρέμματα ελληνικής γης βρίσκονται, επισήμως, στην κατοχή της Εκκλησίας και προέρχονται (κατά τον Ιωάννη Πέτρου, καθηγητή στον τομέα Ηθικής και Κοινωνιολογίας της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Θεσσαλονίκης:α) από την αριστοκρατική τάξη, ακόμα και της εποχής του Βυζαντίου, που δώριζε εκτάσεις στην Εκκλησία, β) από την Τουρκοκρατία, όταν το οθωμανικό δίκαιο αναγνώριζε τα βακούφια, δηλαδή την κατοχή από την Εκκλησία "ιερών κτημάτων" και γ) από δωρεές πιστών.Η εκκλησία όμως -ο τελευταίος μεγαλοτσιφλικάς στην ελληνική επικράτεια- έχει και μετρητά, μετοχές, ακίνητα, τίτλους Δημοσίου και άλλα.Σε έρευνα που δημοσιεύθηκε στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" (Φεβρουάριος 2000) αναφέρεται ότι: Στην Αθήνα τα κτίρια που ανήκουν στην Εκκλησία και ενοικιάζονται ανέρχονται στα 345, ενώ στη Θεσσαλονίκη ξεπερνούν τα 100. Επίσης η Εκκλησία κατέχει συγκρότημα 24 κατοικιών στη Βουλιαγμένη, κτίριο 24 γραφείων στον Πειραιά, μεζονέτες, καταστήματα, διαμερίσματα!

Καλοφάγωτα άγιοι πατέρες……




Σάββατο, Δεκεμβρίου 18, 2010

ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ




Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Όλα τα δεινά ξεκινούν από την μαζοποίηση του ανθρώπου, έτσι ώστε να χειραγωγείται ευκολότερα από τις εξουσίες, που φτιάχνουν τις δικές τους τεχνητές αλήθειες, για να τις περάσουν στις μάζες, ως μοναδικές και υποχρεωτικές!

.
Η άποψή μου είναι, μετά από τις μέχρι τώρα εμπειρίες της ζωής μου, από όσα αποκόμισα από την Μαμά-Ιστορία, και την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, ότι ο άνθρωπος -άτομο για να βρει διέξοδο από τη μέγγενη των κάθε μορφής εξουσιών, πρέπει να καλλιεργείται και να μορφώνεται, να αποκτά αισθητική και γνωστική ποιότητα, ώστε να επιλέγει ο ίδιος την αλήθεια και να προσφέρει την ατομική του ποιότητα που θα έχει κατακτήσει, στην υπηρεσία του συνόλου.
.
Έτσι θα μπορεί ο ίδιος να διαμορφώνει την εξ-ουσία, που σημαίνει εκτός ουσίας, και να την μεταβάλλει σε εν-ουσία...
.
Για να γυρίσει όμως ο ήλιος, όπως λέει ο ποιητής, θέλει δουλειά πολλή... Και με την ευκαιρία να τονίσω, για να πάψουν να επικρατούν αφελείς αντιλήψεις για την ποίηση, ότι η ποίηση προηγείται της φιλοσοφίας, και της δίνει την έμπνευση και την ενέργεια, για να βρει το δρόμο που η ποίηση της άνοιξε.

.
Και επειδή, ίσως κάποιοι μπορεί να αμφισβητήσουν αυτά που λέει ο Θεοφίλου, να συμπληρώσω ότι τα περί ποίησης που ανέφερα, τα έχει πει ο Πλάτων. Απλά συντάσσομαι απόλυτα με αυτά.
.
Έτσι λοιπόν, όσοι δεν διαβάζουν ποίηση αλλά έχουν άποψη γι αυτήν, το πρόβλημα είναι δικό τους....



Ο πρώτος πίνακας είναι του Αναστάση Στρατουδάκη.
Ο δεύτερος του Δημ. Καραπιπέρη

Σάββατο, Δεκεμβρίου 11, 2010

ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου


Οι κοινωνίες μας πάντα είχαν ανάγκη από πρότυπα, που πρόβαλαν μέσα από το έργο τους, την αφοσίωσή τους σε αξίες ή άνοιγαν δρόμο με τη σκέψη τους στα διλήμματα των ανθρώπων. Αυτά τα πρότυπα πάντα γίνονταν σημεία αναφοράς μέσα στο χρόνο και στο χώρο της ζωής κι όπως είναι φυσικό, συγκέντρωναν το σεβασμό, τον θαυμασμό και την αποδοχή των ανθρώπων, που είχαν να κερδίσουν καλλιέργεια πνευματική και αισθητική, καθώς και παραδείγματα που θα ενεργοποιούσαν τη σκέψη τους και θα διεύρυναν τον ορίζοντά τους.

Στη διαδρομή του χρόνου , τα πρότυπα υπέστησαν μεγάλη έκπτωση. Ένα πρότυπο σήμερα , δεν χρειάζεται πια να συγκεντρώνει όλα αυτά τα σπουδαία κριτήρια που το καθιστούσαν πρότυπο κάποτε. Αρκεί απλά να μας αρέσει. Αρκεί να έχουμε αναπτύξει μια φανατική σχέση με αυτό. Σιγά-σιγά η ευκολία αυτή να αναδεικνύουμε πρότυπα, εξελίχθηκε σε αυτό που λέμε, «φιλοτέχνιση αγιογραφίας». Βέβαια αυτή η διαδικασία φιλοτέχνισης προτύπων, δεν είναι παρά ένα είδος κοινωνικής παθογένειας, που όμως έγινε αφορμή ώστε το «Marketing» (Αγορολογία) και τα Μ.Μ.Ε. να δημιουργήσουν τα δικά τους πρότυπα, για να τα «πουλήσουν» ως προϊόντα στους καταναλωτές.

Έτσι λοιπόν όταν «αγιογραφούμε» κάποιους ανθρώπους, δίνοντάς τους μεγαλύτερη αξία απ’ όση έχουν, απλά διευκολύνουμε τη λειτουργία του εμπορίου.
Αλλά και ο Χριστός με τη γέννησή Του που είναι από τη φύση Του περιβεβλημένος με αληθινή αγιότητα, δεν γλίτωσε τη μοίρα που τον ήθελε να γίνει το καλύτερο προϊόν του εμπορίου, που δεν χρειάστηκε να αγιοποιηθεί, αφού είχε τη βούλα της αγιότητας. Έτσι έχουμε τα Χριστούγεννα που όλοι γνωρίζουμε…

Είναι πια κοινός τόπος, ότι όσοι «ανήσυχοι» θέλουν να προσπαθήσουν να συνδιαμορφώσουν την πραγματικότητα που ζούμε με βάση κάποιες αρχές και αξίες, βρίσκονται πάντα μπροστά σε μια πραγματικότητα που τους επιβάλλεται…και που τους αντιμετωπίζει ως ξένα σώματα.

Όμως, κανείς, (ευτυχώς) δεν μπορεί να εμποδίσει αυτούς τους «ανήσυχους» να ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά να ανήκουν σε άλλον. Θα τους δείτε κάποιες φορές, να πίνουν το καφέ τους σε καφετέριες της παραλίας, κοιτώντας προς τη θάλασσα, με μια χροιά γλυκύτητας στο βλέμμα τους, που μοιάζει να αιωρείται. Θα τους δείτε στο δρόμο να σταματούν για να χαϊδέψουν μια γάτα ή ένα σκύλο, συγκεντρώνοντας τα περίεργα βλέμματα των περαστικών. Θα τους δείτε συχνά αφηρημένους ανάμεσα στο πλήθος , με μια αίσθηση διαρκούς προσμονής αποτυπωμένη στο πρόσωπό τους.

Αν τελικά υπάρχει Χριστός, ίσως θα έπρεπε να σκεφθεί εκεί πάνω στην ουράνιά του αυταρέσκεια, ότι ο Άνθρωπος έχει ανάγκη διαλόγου με το Θεό του…





Δευτέρα, Δεκεμβρίου 06, 2010

ΚΑΙ...ΟΛΙΓΗ ΑΠΌ ΠΟΛΙΤΙΚΟ Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Γράφει ο Φαίδων Θεοφίλου


Πάντα πίστευα ότι τα μεγάλα ποιητικά και μουσικά έργα , όπως αυτά που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιώντας τα έργα μεγάλων ποιητών μας, έχουν πολλά περισσότερα να πουν και να σταλάξουν στη ψυχή των ανθρώπων, απ΄όσα μπορεί ο πολιτικός λόγος. Τα ίδια ακριβώς είπα και στον ίδιο τον Μ. Θεοδωράκη κάποτε, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, λίγο πριν πετάξει στο Ανατολικό Βερολίνο για μια συναυλία του με την αεροπορική εταιρεία της οποίας ήμουν στέλεχος.
Ο μεγάλος μας συνθέτης όμως, ήθελε πάντα να έχει και πολιτικό λόγο και δράση, όπως αυτονόητα, κάθε πολίτης της χώρας δικαιούται.

.
Αλλά, όσο περισσότερο επιφανής είναι ένας πολίτης που αρθρώνει πολιτικό λόγο, τόση περισσότερη κριτική επιδέχονται αυτά που κάνει και λέει. Αυτό λοιπόν είναι το θέμα μας. Ο Μ. Θεοδωράκης λοιπόν, κατά την πολιτική θητεία του θείου Καραμανλή, έζησε το παρακράτος που έκανε τις εκλογές βίας και νοθείας, όπου ψήφιζαν τα…νεκροταφεία, τα χωράφια, τα δέντρα, οι δρόμοι χωρίς σπίτια. (Εκεί έβγαζαν οι δ/νσεις των υποτιθέμενων ψηφοφόρων) για να εκλεγεί ο θείος Καραμανλής. Το παρακράτος αυτό, οργίαζε με προσαγωγές στην ασφάλεια και με αιτίες, από την ανάγνωση κεντροαριστερών εφημερίδων έως την πολιτική δράση των προσαγομένων. Φακέλωνε τους πολίτες για τις ιδέες τους, απειλούσε, βασάνιζε και δεν δίσταζε ακόμα να δολοφονεί. (Βλέπε δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη) . Τότε ο Μ. Θεοδωράκης ηγήθηκε μιας κίνησης ως πρόεδρος των «Λαμπράκηδων» προβάλλοντας ως μια ακτινοβόλα αριστερή προσωπικότητα. Ο Μίκης, έζησε το ξεπούλημα της ελληνικής νεολαίας από το θείο Καραμανλή στις στοές του Βελγίου, στις φάμπρικες της Γερμανίας και της Αυστραλίας, που μάλιστα είχε ιδρύσει και ειδική υπηρεσία (ΔΕΜΕ) για την…εξαγωγή των ελληνικών νιάτων, αντί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης ώστε να παραμείνουν οι νέοι μας εδώ.

.
Κάποτε, όμως το παρακράτος που ενδυναμώθηκε με τη στήριξη και την ανοχή του θείου Καραμανλή, έγινε θηλιά στο λαιμό του. Έφτασε λοιπόν στο σημείο να πει: «Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτή τη χώρα;;» Κανείς βέβαια δεν βρέθηκε να του πει: Εσύ, εσύ που την κατάντησες έτσι. Μια ωραία βραδιά λοιπόν ο θείος, εγκατέλειψε την Ελλάδα και την πρωθυπουργία του και με το ψεύτικο όνομα «Τριανταφυλλίδης», αναχώρησε για το Παρίσι, αφήνοντας την… πολιτική γενναιότητα… σε όσους θα έμεναν εδώ. Αυτά τα έζησε ο Μίκης και ασφαλώς θα τα είχε ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ τότε. ‘Εκτοτε ο θείος Καραμανλής μέσα στην αυτάρεσκη εφταετή παραμονή του στο Παρίσι, δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει κατά της χούντας. Ούτε μία λέξη υπέρ του Πολυτεχνείου. Ε, λοιπόν γι αυτόν τον άνθρωπο, όταν επέστρεψε στην Αθήνα μετά τη πτώση της χούντας , έθεσε ο Μίκης το εκβιαστικό δίλημμα στο λαό: «Ή Καραμανλής ή τανκς».
Για να φθάσει ο Μίκης αργότερα, να καταδεχτεί, να γίνει υφυπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (δηλαδή αργόμισθος) της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη! Αλλά και με τον αλήστου μνήμης αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο συνεργάστηκε ο Μίκης, όταν έγινε η συναυλία του (Εξόδιος Ακολουθία, που μετέδωσε η ΕΤ1) στη Μητρόπολη Αθηνών, όπου ο περιχαρής Χριστόδουλος παρουσίασε ως επιτυχία του τη βραδιά, που την χαρακτήρισε «Ως ιστορικό συμβιβασμό της αριστεράς και της Εκκλησίας!!!!!!!» Ποιας αριστεράς;; Ο Χριστόδουλος είχε χάσει επεισόδια, γιατί τότε διάβαζε για τις εξετάσεις του….

.
Οι Έλληνες όμως έχουν δυστυχώς κοντή μνήμη και η προσοχή τους εστιάζεται σε ό,τι γίνεται πρόσφατα, αγνοώντας τη σύνδεση αυτού του «ό,τι», με το πριν του. Δεν είναι κακό να είναι κάποιος δεξιός βέβαια. Ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας είναι. Εκείνο που με ενοχλεί βαθύτατα, είναι η έλλειψη συνέπειας λόγων και έργων και καθαρού λόγου αν κάποιος θέλει να αλλάξει τις απόψεις του. Και καλά στους πολιτικούς το έχουμε συνηθίσει πλέον ως πρακτική.. Αλλά από ένα μεγάλο δημιουργό ; Δεν μπορεί δηλαδή ο Μίκης να αφήνει έντεχνα να τον περιβάλλει ένας μανδύας αριστερού, ώστε να αναπτύσσει ευκολότερα δεξιά επιχειρηματολογία…Και πολύ περισσότερο: Δεν μπορεί ο Μίκης να μας πουλάει «Ανεξάρτητο!!!!! κίνημα πολιτών» και «Σπίθες» γιατί ακόμα και αν δεν είχαμε μνήμη, εκείνη θα ερχόταν να μας πληγώσει…..
.
Και Μάνος Χατζιδάκις που τον είχαν τοποθετήσει στη δεξιά, είχε επίσης δημόσιο λόγο:
Αλλά λόγο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Λόγο στοχευμένο, αιρετικό, κριτικό, που χτυπούσε αλύπητα τα στερεότυπα της απολιθωμένης κοινωνίας μας. Δεν τον ενδιέφερε να αρέσει με κάθε τίμημα…Στην πραγματικότητα κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα μπορούσε να αντέξει το Μάνο Χατζιδάκι. Ο ίδιος δεν θα καταδεχόταν ποτέ π.χ. να του κάνουν Ρωμαϊκές τελετές για τα γενέθλιά του στα στάδια, αφού απεχθανόταν τις τιμές και τα ταρατατζούμ. Ακόμα και την κηδεία του, την διαχειρίσθηκε ο ίδιος όπως επιθυμούσε: Χωρίς την παρουσία ΜΜΕ, χωρίς λογίδρια, με λίγους φίλους που τον συνόδεψαν.

.
Το τελευταίο λοιπόν πράγμα που χρειάζεται ο λαός μας, είναι ένας «Ναρκισσευόμενος Λαοπατέρας»…Αλλά ένα Μεγάλο Δημιουργό, τον έχουμε πάντοτε ανάγκη...







Δευτέρα, Νοεμβρίου 29, 2010

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ


ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Όπως συνηθίζω, συχνά αναδημοσιεύω αξιόλογα κείμενα που μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και που πάμε, αν ο γιαλός ήταν στραβός ή στραβά αρμενίζαμε, τι έχουμε να μάθουμε από αυτούς που ακόμα δεν γνωρίσαμε, (τους αρχαίους Έλληνες, -εντάξει μωρέ! Και τι έγινε;) έτσι και τώρα δημοσιεύω με ιδιαίτερη ικανοποίηση το άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη με τον εύστοχο τίτλο, που την περασμένη Κυριακή δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή.
Το άρθρο του, εκτός από τα δικά του θαυμάσια σχόλια, είναι μια σύνοψη μαζί με τα βασικά συμπεράσματα που προέκυψαν από το καινοτόμο διεθνές συνέδριο, «ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ» που οργάνωσε το Ίδρυμα Ωνάση σε συνεργασία με το Institut de France, το Πανεπιστήμιο Harvard, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το Πανεπιστήμιο Stanford, την Academia dei Lincei, την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, και την Ακαδημία Αθηνών. Το περιεχόμενο του συνεδρίου ήταν: «Ο ρόλος της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς στις σύγχρονες κοινωνίες» (και στη δική μας..) Συμμετείχαν περισσότεροι από 900 κορυφαίοι ακαδημαϊκοί, ερευνητές, και διανοούμενοι απ’ όλο τον κόσμο, που συνομίλησαν, συνδιαλέχθηκαν και διαφώνησαν ενώπιον του κοινού στη ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ του ιδρύματος Ωνάση. «ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ» αναμεταδόθηκαν ζωντανά σε αίθουσες και αμφιθέατρα πανεπιστημίων και πολιτιστικών οργανισμών στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ αλλά και σε πολλές ελληνικές πόλεις, καθώς και διαδικτυακά.
Εύχομαι αν κάποτε έλθει «Η Κάθαρσις» στην ελληνική κοινωνία να είναι μόνιμη και όχι προσωρινή ώστε να μη διολισθήσουμε και πάλι στον οριενταλισμό, δηλαδή στην τσιφτετελική αντίληψη της ζωής…..


Φαίδων Θεοφίλου




Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ
Του ΝΙΚΟΥ Γ. ΞΥΔΑΚΗ


Στους Διαλόγους των Αθηνών, που οργάνωσε το Ιδρυμα Ωνάση, κατά την έναρξή του ετέθησαν ενδιαφέροντα ερωτήματα για το πώς η αρχαιοελληνική κληρονομιά μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην ανάγνωση του παρόντος. Η τραγωδία, η ιστοριογραφία, η ρητορική, η φιλοσοφία, η δημοκρατική πράξις προσφέρουν πλούσιο οπλοστάσιο εννοιών και στοχασμού, εντοπιζόμενα όλα στον πυρήνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ιδίως στην εποχή της βαθιάς και διαρκούς κρίσης που διανύουμε, έννοιες όπως Υβρις, Νέμεσις, Κάθαρσις, Λόγος, Μέτρο, Μέτοικος, Ικέτης, Ξένος, Μήτις κ.λπ., πυρηνικές όχι μόνο στην τραγωδία, αλλά και στο έπος και στη ρητορική και στη φιλοσοφία, μάς βοηθούν να ξαναδούμε τον καιρό μας, τις αντινομίες των κοινωνιών, τις ανεπάρκειες των πολιτικών συστημάτων, το ηθικό έλλειμμα, τις ιδεοληψίες που παραμερίζουν βίαια τον αναστοχασμό.
.
Οι ομιλητές, και ιδίως ο κινηματογραφούμενος σπουδαίος Γερμανός δημιουργός του θεάτρου, ο Πέτερ Στάιν, επεσήμαναν ότι η τραγωδία, ως αναστοχασμός της ανθρώπινης κατάστασης, μάς βοηθά να αντέξουμε την ανθρώπινη μοίρα, σαν γενναίοι, σαν ήρωες, και επιπλέον μας βοηθά να δούμε τον κόσμο πολιτικά: εγγεγραμμένο στη μακρά διάρκεια αλλά και στο ενοχλητικό, κάποτε αμείλικτο, παρόν.

.
Αστείρευτη δεξαμενή σοφίας λοιπόν, και διαρκές όφελος, η αρχαίων ονομάτων επίσκεψις. Τι γίνεται όμως με τα νεότερα ονόματα, τα σημερινά; Τι γίνεται με τη σύγχρονη Ελλάδα; Τι μάθημα έχει να προσφέρει στη συγγενή της Ευρώπη, στον κόσμο, η Ελληνική Δημοκρατία του 2010, ευρισκόμενη σε βαθιά οικονομική κρίση, μα και σε κρίση αυτοαναγνώρισης, κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού;
Η κρίση της, το πάθημά της, είναι το μάθημα που μπορεί να προσφέρει. Το ‘χει ξαναπροσφέρει αυτό το μάθημα στην Ευρώπη· σε όλη τη νεότερη ιστορία, από τον Αγώνα του ’21 έως τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Πόλεμο του ’40 και την Κατοχή, έως τη μοντέρνα δικτατορία του 1967, η Ελλάδα προσφέρει στους λαούς και τα έθνη της Ευρώπης το μαρτύριό της, τον αγώνα της, την ντροπή, την ήττα της και την καταστροφή της, σαν παράδειγμα, προς μίμηση ή προς αποφυγή.

.
Πρόσφερε ένα μάθημα ηρωισμού. Το Μεσολόγγι ίδρυσε τη νεότερη Ελλάδα στα μάτια του Σολωμού και στα μάτια του Μπάιρον, και ταυτόχρονα έδωσε υπόσταση στη ρομαντική σύλληψη της ελευθερίας, του έθνους, της μάχης με την τυραννία, υποστασίωσε την είσοδο στη νεωτερικότητα, με τρόπο δραματικό, τον τρόπο κατά τον οποίο ζωγράφιζαν το νεωτερικό πολιτικό ο Γκόγια και ο Ντελακρουά, οι μεγάλοι ρομαντικοί.

.
Στην ώριμη μετανεωρικότητα, τύχη χαλεπή φέρνει πάλι την Ελλάδα ως δυνάμει παράδειγμα. Το πάθημά της οφείλεται εν πολλοίς στην ίδια, δηλαδή στους ανθρώπους της, αλλά και στην ευρωπαϊκή, διεθνή παθογένεια. Την αφροσύνη, την απληστία, την Υβρη δεν την διέπραξαν μόνοι οι Ελληνες, αυτονομημένοι και ανέπαφοι από την ξέφρενη κυκλοφορία κεφαλαίων και τον ραγδαίο μετασχηματισμό του καταμερισμού εργασίας, από τη λήξη του διπολικού κόσμου και την αναδιανομή σφαιρών επιρροής και αγορών. Η ασήμαντη οικονομικά Ελλάδα, μονοψήφιο πολλοστημόριο του ΑΕΠ της ευρωζώνης, δια του τρόπου καταρρεύσεως και της τιμωρίας της, λειτουργεί και πάλι ως παράδειγμα. Προς ονειδισμό και αποφυγή. Από τέτοια διαδικασία ενοχοποίησης, χλεύης και αυτολοιδορίας πέρασαν οι Ελληνες προτού τεθούν υπό επιτήρηση και υποθηκεύσουν την εθνική τους κυριαρχία.

.
Εξι μήνες αργότερα, την τύχη της Ελλάδος φαίνεται να ακολουθούν και άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, οι μικρές Ιρλανδία, Πορτογαλία, ενώ πιέζεται η μεγάλη Ισπανία, ακόμη και το Βέλγιο, έδρα της κλονιζόμενης ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Ιδού λοιπόν, το ελληνικό μάθημα: οι αδύναμοι φορείς του ισχυρού νομίσματος, αδύναμοι τροφοδότες πλέον των βορείων πλεονασμάτων, μετατρέπονται σε παρίες. Η ευρωπαϊκή ιδέα, μια πρωτοφανής ιστορικά ένωση ελευθέρων κρατών, φτιαγμένη για να αποτρέψει πολέμους σαν του 20ού αιώνα, υπονομεύεται από την απληστία, τις ιδεοληψίες, την κατίσχυση του χρήματος επί της πολιτικής, των υπερεθνικών τραπεζών επί των εθνικών κυβερνήσεων.

.
Το στερεότυπο της ατίθασης, πονηρής, “ανατολικής” Ελλάδος, που δολίως και χαριστικά εισήλθε στο ευρωπαϊκό κλαμπ, ήταν πρώτης τάξεως παράδειγμα προς αποφυγή. Τόσο ισχυρό στερεότυπο που το πίστεψαν και οι ίδιοι οι Ελληνες, και όχι μόνο το πίστεψαν αλλά επαναπαύθηκαν στο οριενταλιστικό στερεότυπο και έκαναν τα πάντα για να το ενισχύσουν, κατατρώγοντας τον δημόσιο χώρο, τους εθνικούς πόρους, το συλλογικό φρόνημα. Επισπεύδοντας τη χρεοκοπία και την υποδούλωση.
Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα, την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν… Ιδού το εκκρεμές: από μάθημα ηρωισμού για τη ρομαντική Ευρώπη του 19ου αι., μάθημα εξευτελισμού και υποταγής για την μεταμοντέρνα Ευρώπη του χρήματος στον 21ου αιώνα. Η Ελλάδα πάλι διδάσκει τα παθήματά της. Εως την κάθαρση.











Πέμπτη, Νοεμβρίου 25, 2010

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 4


ΒΑΝΙΑ ΚΑΤΕΛΑΝΗ ΚΟΥΛΕΫ

Η Βάνια ήταν κόρη εισαγγελέα που μετατέθηκε στη Μυτιλήνη στα τέλη της δεκαετίας του 50 αρχές της δεκαετίας του 60. Μαθήτρια του Λυκείου Θηλέων Μυτιλήνης τότε η Βάνια, ερχόταν συχνά στο σπίτι μας τα βράδια. Χαρούμενο κορίτσι, περιβόλι σκέτο, επικοινωνούσε με όλους, χαιρόταν την παρέα και έδινε ένα ξεχωριστό άρωμα κοριτσίστικης αθωότητας και θηλυκής γοητείας, στο σπίτι μας.
Η ίδια σε ένα γράμμα της που μου έστειλε μαζί με το ποιητικό βιβλίο της «Η Γυναίκα του άλλου λόγου» γράφει:
«Μυτιλήνη, αρχές της δεκαετίας του 60, πήγαινα κρυφά σε καλλιτεχνικά βράδια στο σπίτι της κ. Ελένης, (σημ. δική μου: της μητέρας μου) μιας όμορφης ξανθιάς γυναίκας, (λέω κρυφά γιατί είχαμε απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 7 και από το σχολείο και από τους γονείς). Εγώ βέβαια την κοπάναγα όταν έφευγαν οι γονείς μου για… χαρτιά και η υπηρέτρια ήταν καλή. Στο σπίτι της κ. Ελένης παίζαν κιθάρα και απαγγέλανε ποιήματα. Τα παιδιά της ήταν τρία αγόρια, ο Γιάννης ο μεγαλύτερος (21 χρονών) ψευτοφλερτάριζα μαζί του, ο Νάσος μου έπεφτε μικρός και ο τελευταίος ο Φαίδων ήταν πιτσιρίκι. (μαθητής δημοτικού) Η έλξη στης κ. Ελένης ήταν οι καλλιτεχνικές βραδιές, η κιθάρα και τα ποιήματα και λίγο ο Γιάννης. Μια φωτογραφία, νομίζω αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού, που ήταν ο άντρας της, (Επαμεινώνδας) ήταν στο δωμάτιο. Αυτόν δεν τον συνάντησα ποτέ, μα νομίζω ότι ήταν και χωρισμένοι. Τέλειωσα το σχολείο, φύγαμε από τη Μυτιλήνη, αλλά το 1961 (δεν θυμάμαι καλά) είδα πάλι το Γιάννη, ήμουν 19 χρονών και δούλευα στο γραφείο του τότε Υπουργού Εμπορίου και ο Γιάννης με βρήκε και μου τηλεφώνησε, είχε μπαρκάρει. (καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού) Όταν συναντηθήκαμε την επόμενη φορά μου έφερε ένα πουκάμισο από την Αφρική με φοίνικες επάνω και αραπίνες. Δεν ξανάδα το Γιάννη, διάβασα για το θάνατό του και συγκλονίστηκα. Ποτέ δεν ξέχασα την οικογένεια Θεοφίλου κι ας μη συνάντησα έκτοτε κανέναν από τα μέλη της. Άκουσα όμως για τον Φαίδωνα. Την εποχή εκείνη με φώναζαν Μπούλα."


Όπως διαπιστώσατε η Βάνια, στο γράμμα της αυτό, είναι σα να αφηγείται στον εαυτό της όσα θυμάται και μου τα ανακοινώνει.

Σε ανάμνηση λοιπόν αυτής της όμορφης περιόδου, παραθέτω δύο ποιήματά της από το βιβλίο που μου έστειλε και το μικρό βιογραφικό που είναι στο οπισθόφυλλο.


ΣΤΟΝ ΕΦΗΒΟ

Παλικαράκι μου γλυκό,
πρωτόχνουδο μουστάκι
φρύδια σμιχτά καλλίγραμα
με ολόμαυρα τα μάτια
πηγάδια τ’ ουρανού
στα βλέφαρά σου αγγίζουνε
βέργα χρυσή τα σύννεφα,
κρατήσου από τον ύπνο.

Παλλικαράκι μου γλυκό,
της ρίγανης κλωνάρι
πουλιά σε νανουρίζουνε
λουλούδια σου γελάνε
στα χείλια σου τα όνειρα
ευδαιμονίας μείδιασμα
από παλάμη κρύσταλλο
πίνεις νερό, ευφραίνεις.

Ηλιοκαμένος, έμορφος
της μάνας σου καμάρι,
κορμάκι ευκολολύγιστο
ασύγκριτο σε χάρη,
μιας νυχτερίδας κόκαλο
σου ‘ραψα στο ζωνάρι,
πλέε με βάρκα ξενοιασιάς,
φίλος το μαϊστράλι.


ΤΟ ΒΑΡΚΑΚΙ

Χορεύουμε με το βαρκάκι
μια κούνια έρωτα θαλασσινή,
γλάρος των χαρωπών ονείρων
δελφίνι βιολετί, καλοκαιριά.

Μέσα στο φως παλινδρομά
χωράει μόνο εμάς τους δυο,
όμορφο, ξύλινο, φρεσκοβαμμένο
μυρίζει νέφτι και μπογιά.

Καμιά θύμηση δεν τυραννάει
πρύμο αεράκι στο φιλί
κι έχουμε βάλει για πανί
το άσπρο σου πουκάμισο.




Η Βάνια Κατελανή Κούλεϋ γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Βιέννη, ζωγραφική στο Corcoran Art School της Ουάσιγκτον
και χαρακτική στο Λονδίνο. Υπηρέτησε στις ελληνικές πρεσβείες της Βιέννης και της Βυρηττού και απολύθηκε κατά την εποχή της δικτατορίας. Είναι παντρεμένη με τον Αμερικανό δημοσιογράφο και συγγραφέα Τζων Κεντ Κούλεϋ.

Τρίτη, Νοεμβρίου 16, 2010

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Η τέχνη της Ποίησης, δεν επιδέχεται κανένα ορισμό.
Δεν εντάσσεται σε ορισμούς και σε συνταγές. Έχει όμως μυστικούς κανόνες και άγραφους νόμους, που ο ποιητής θα πρέπει ως μύστης να τους νιώσει και να τους ενσωματώσει στο ταλέντο του.
.
Αν επιχειρούσα ένα κάποιο ορισμό της αυτός θα ήταν καμωμένος από τα ίδια τα υλικά της. Δηλαδή ποιητικός ορισμός. Και θα ήταν ατελής όπως ο κάθε ορισμός που διατυπώθηκε. «Ποίηση λοιπόν είναι η τήξη και η πήξη των λέξεων μέσα στο είναι του Ποιητή, που με το αεράκι της έμπνευσης, το κανάκεμα της Ψυχής και την πειθαρχία του Νου του, ολοκληρώνονται σε Ποίημα, που τον περιέχει.»
.
Το ποίημα μπορεί να πυροδοτήσει τα αισθήματα, τη σκέψη, τα όνειρα, τις αξίες, την ομορφιά όπως δεν την γνωρίζαμε πριν, να αποκαλύψει μια νέα θέαση του κόσμου και του εαυτού μας. Τα βασικά θέματα της ποίησης είναι μετρημένα: Π.χ. Ο έρωτας, διαπροσωπικός και συμπαντικός, η ομορφιά, ο πόνος, η αγάπη, η δικαιοσύνη, η φιλία, ο θάνατος. Είναι όμως απίστευτοι οι τρόποι και η ποικιλία που προσεγγίζονται ποιητικά, αυτά, αλλά και άλλα θέματα που δεν ανέφερα. Ανάλογα με την εποχή, την οπτική της και το συναίσθημά της.
.
Η γλώσσα της Ποίησης υπερβαίνει τη καθημερινή γλώσσα. Συχνά φτάνει στα ακρότατα όρια της λογικής, θέλοντας να εκμεταλλευθεί όλες τις δυνατότητές της για έκφραση, ενώ συχνά κλείνει το μάτι σε μια υποτιθέμενη μεταγλώσσα.
Έτσι λοιπόν, η Ποίηση δεν διαβάζεται σαν εφημερίδα. Χρειάζεται τη συμμετοχή του αναγνώστη, νοητική και συναισθηματική, καθώς και αναγνωστική εξοικείωση.
.
Ο άνθρωπος όμως δεν γράφει μόνο ποίηση. Δεν δημιουργεί μόνο ποιητικά έργα.
Ζει και ποιητικά , χωρίς να το συνειδητοποιεί. Πότε γίνεται αυτό; Όταν υπερβαίνουμε την καθημερινότητά μας , όπως η γλώσσα για να γίνει ποιητική, υπερβαίνει την τρέχουσα γλώσσα. Π.χ. Ένας άνθρωπος ζει ποιητικά, όταν ρεμβάζει. Ατενίζοντας π.χ. τη θάλασσα, κάνετε τη σκέψη, ότι πετάτε πάνω από την επιφάνειά της, ότι τη διαπερνάτε με τη ματιά σας και "σκουπίζετε" οπτικά το βυθό... Αυτή τη στιγμή ζείτε ποιητικά, αφού έχετε υπερβεί την καθημερινότητά σας.
Πολύ περισσότερο βέβαια, αν διαβάζετε ποίηση.
.
Η Ποίηση θεωρείται και είναι η Βασίλισσα των τεχνών, αφού δεν είναι μόνο μια αυθύπαρκτη τέχνη, αλλά εμπεριέχεται και μέσα στις άλλες τέχνες.
.
Ο θάνατος φθονεί την Ποίηση, επειδή είναι μία από τις ανθρώπινες δημιουργίες που του αντιστέκεται χωρίς τέλος.
Η Ελλάδα υπήρξε η Μήτρα της Ποίησης και συνεχίζει μέχρι σήμερα να τιμά αυτή την παράδοση.
.,
Εμείς εδώ, πέρα από τους μεγάλους ποιητές μας που πήραν τη θέση τους στο πάνθεο των Ποιητών, θέλουμε να εντοπίσουμε και να απολαύσουμε δείγματα από την ποιητική δημιουργία σημερινών ποιητών, που εκφράζουν και εμπνέονται από την εποχή που ζούμε, αφού ο δρόμος της Ποίησης, δεν σταματά στους μεγάλους Ποιητές που όλοι γνωρίζουν είτε από το διάσημό τους όνομα είτε από το έργο τους. Ο δρόμος αυτός, συνεχίζεται δυναμικά, και αυτή η συνέχεια μας ενδιαφέρει. Ελπίζουμε και σας.
.
Υ.Γ. Το ιστολόγιο αυτό, δεν περιορίζεται μόνο στη λογοτεχνία και στην ποίηση. Συνεχίζει, όπως έκαμε από την αρχή, να ασχολείται πάνω σε τρεις τομείς: Λογοτεχνία-Κοινωνία-Πολιτική. Απλά τώρα τελευταία, το κέφι εστιάζεται ιδιαίτερα πάνω στην Λογοτεχνία.



Ο πίνακας στο τέλος του κειμένου, είναι του Δημήτρη Γέρου

Πέμπτη, Νοεμβρίου 11, 2010

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 3


Εδώ θα αναρτώ πότε-πότε ποιήματα φίλων που θα επιλέγω προσωπικά. Έτσι ώστε να παρουσιάζω τις πιο καλές στιγμές από το έργο τους, αλλά και να συστεγαζόμαστε σε μια καλή παρέα που δεν τελειώνει.
.
Οι πολύ γνωστοί και υπερβολικά προβεβλημένοι ποιητές, είναι, υποθέτω, παρόντες σε κάθε σπίτι και σε κάθε πολιτιστικό κέντρο των Δήμων που προγραμματίζει εκδηλώσεις μόνο με τους πολύ προβεβλημένους, «όχι εν ζωή» ποιητές , αφού μόνον αυτούς γνωρίζουν... Εγώ θα σας γνωρίζω τους φίλους μου ποιητές που θεωρώ εξαιρετικούς και μοιραστήκαμε ένα μέρος της ζωής μας είτε τους θεωρώ φίλους μου (χωρίς να είναι) επειδή η ποιότητα της ποίησής τους μας φέρνει κοντά.
.
Με ενδιαφέρουν οι ποιητές και η ποίηση που γράφεται σήμερα, αφού ο δρόμος για ΣΥΝΕΧΕΙΑ πρέπει να είναι ανοιχτός και οι σημερινοί ποιητές να έχουν παντού παρουσία. Όλα αυτά βέβαια, χωρίς να παραγνωρίζω τα σπουδαία έργα και τους ποιητές του παρελθόντος, αλλά επειδή πιστεύω ότι οι σύγχρονοι ζώντες ποιητές, είναι παραγνωρισμένοι από τη σημερινή πραγματικότητα, από τους ελλειμματικούς ιθύνοντες κάθε πολιτιστικού τομέα και φυσικά από τα Μ.Μ.Ε. που αγνοούν την ύπαρξη της ποιητικής τέχνης. Φυσικά, αν μου επιτρέπετε, θα είμαι κι εγώ παρών στην παρέα των φίλων, και με δικά μου ποιήματα, και όσοι πιστοί προσέλθετε.





Τα βασικά στοιχεία που κυριαρχούν στην ποίηση του Ηλία Κεφάλα, είναι η Φύση, το σκηνικό του θανάτου, το πλούσιο υλικό των ονείρων, τα μικρά και μεγάλα θαύματα της ζωής που αναστέλλουν προσωρινά τη φθορά, η μνήμη, η θλίψη, η ελπίδα, οι έντονες χρωματικές αποχρώσεις που ανασύρει ο ποιητής , ακόμα και από κει που δεν υπάρχουν.

Το ακριβό περιεχόμενο της ποίησής του, είναι φαινομενικά ντυμένο με απλά και καθημερινά ενδύματα… Δηλαδή με μια λάμπουσα στην απλότητά της γλώσσα.





Παραθέτω δύο ποιήματά του που επέλεξα από το περιορισμένο υλικό
που έχω στη διάθεσή μου.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΓΟΝΑΤΙΖΕΙ ΚΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ

Το αν γυρίζω κατάμονος στους λόφους
φταίει που είμαι ποιητής;
Αν αποφεύγω το πυκνό και θορυβώδες πλήθος
η ποίηση είναι μια αρκετή δικαιολογία;
Αν απουσιάζω από δεξιώσεις και συναθροίσεις
από αξιώματα και τιμές
αν στέκομαι μακριά από φιλοδοξίες
φταίει τάχα θανάσιμα η ποίηση που με ποδηγετεί;
Και αν πράγματι έτσι πάντα και σταθερά συμβαίνει
η ποίηση είναι εκείνη που με φυγαδεύει
στ’ απόμερα κι ερημικά σκοτάδια;
Η ποίηση – λέει μια φωνή – είναι μόνο μια αλήθεια
– ανυπεράσπιστη κι αυτή – σαν όλες τις αλήθειες.
Η ποίηση είναι μια αλήθεια
που αντιστρατεύεται όλες τις άλλες τις αλήθειες.
Μία φωνή που καταργεί όλες τις άλλες τις φωνές.
Η ποίηση τίποτα δεν δικαιολογεί
Η ποίηση είναι αυτή που όλα τα ανατρέπει
και εξάπαντος τον εαυτό της πάνω απ’ όλα.
Τον ποιητή της θα σκεφτεί;





ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ
Διάφανος νὰ εἶσαι. Σὰν τὴ σταγόνα
Τῆς βροχῆς ποὺ κρέμεται
Στὴ λαμπερὴ ἀπόληξη τῶν φύλλων
Γυμνὸς καὶ τόσο καθαρός. Ὅπως ἀστέρι
Καὶ κρύσταλλο ποὺ τὸ χτυπᾶ ἡ ἀντηλιά.
Γι' αὐτὸ - προτοῦ νὰ 'ρθεῖς - ρωτῶ καὶ πάλι:
Εἶσαι σὰν τὸ νερὸ καὶ σὰν τὸ φῶς;
Εἶσαι σὰν τὸ μετάξι;
Εἶσαι σὰν τὴ μηλιὰ καὶ σὰν τὴν κερασιὰ κατάφορτος;
Εἶσαι σὰν τὸ βουνὸ καὶ τὴν πεδιάδα ἀνοιχτός;
Προβάλλεις φωτεινὸς χωρὶς νὰ κρύβεις τίποτα;
Ἀνθίζεις ἤρεμα σὰν δέντρο;
Τραγούδια λὲς ἀθῶα σὰν μικρὸ παιδί;
Ἄν ναὶ τότε μπορεῖς νὰ 'ρθεῖς
Ἐσένα θέλω μόνο καὶ σὲ περιμένω.





Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε το 1951 στά Τρίκαλα. Σπούδασε Πολιτικές Ε-πιστήμες στην Αθήνα, όπου και έζησε από το 1969 έως το 1992. Σήμερα ζει και πάλι στο γενέθλιο τόπο, εργαζόμενος σε Υπηρεσία του Δημοσίου. Ασκεί λογοτε-χνική και εικαστική κριτική, συνεργαζόμενος με περιοδικά λόγου και τέχνης. Α-σχολήθηκε με το ραδιόφωνο και περιστασιακά με την τηλεόραση. Μεταφράζει και παρουσιάζει γαλλόφωνους ποιητές. Σε στήλη του περιοδικού «Ευθύνη» δημοσιεύ-ει κριτικές αποτιμήσεις προσώπων και κειμένων της νεοελληνικής γραμματείας, ως ύστερες εντυπώσεις από μια δεύτερη ανάγνωση. Συντελεί στην έκδοση της ε-πιστημονικής επετηρίδας «Τρικαλινά», η οποία συνιστά μια δημιουργική επισκό-πηση των τεχνών και των επιστημών στην περιοχή των Τρικάλων. Έργα του:- «ΤΑ ΜΑΣΤΙΓΙΑ», ποιήματα, Αθήνα, «Τομές», 1980.- «ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟ», ποιήματα, Αθήνα, «Αιγόκερως 1982», «Θεωρία» 1984.- «ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ», ποιήματα, Αθήνα, « Θεωρία» 1986.- «Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ», δοκίμιο, Αθήνα, «Τέθριππον» 1987.- «ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΜΑΓΝΗΤΗΣ», ποιήματα, Αθήνα, «ʼλως» 1989.- «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ/ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1980/ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ, Εισαγωγή, Ανθολογία, Αθήνα, «Λιβάνης-Νέα Σύνορα», 1989.- «ΤΟ ΕΡΗΜΟ ΛΥΚΟΦΩΣ», ποιήματα, Αθήνα, «Αστρολάβος/ Ευθύνη»1992.- «Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ», δοκίμιο, «τα τραμάκια / Θεσσαλονίκη», 1993.- «ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ», ποιήματα, Αθήνα, «Αρμός», 1997, 1999.- «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ», Διηγήματα, Τρίκαλα, «Φ.Ι.ΛΟ.Σ, 1997.- «ΦΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ», Αφηγήσεις, Αθήνα, «ΑΡΜΟΣ», 1999.- «ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΟΝΕΙΡΟΥ», δοκίμιο, Αθήνα, «ΑΡΜΟΣ», 2000.- «ΧΙΟΝΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ», μυθιστορία, Αθήνα, ΑΡΜΟΣ, 2001. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και πολωνικά.











Δευτέρα, Νοεμβρίου 01, 2010

ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΡΕΜΒΗΣ




Θα παραμείνει κλειστό
λόγω ρέμβης,
με θέα προς τα έξω
και με θέα προς τα μέσα.




* Ο επάνω πίνακας είναι του Γιώργου Λολοσίδη και ο κάτω της Όπυς Ζούνη

Σάββατο, Οκτωβρίου 30, 2010

ΠΕΡΙ ΙΔΙΟΦΥΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΙΔΙΟΦΥΙΑΣ

Αφελής πρέπει να είναι κάθε αληθινή ιδιοφυία, αλλιώς ιδιοφυία δεν είναι.
Μόνη η αφέλειά της την κάνει ιδιοφυία, κι εκείνο που είναι από διανοητική και αισθητική άποψη, δεν μπορεί να το αρνηθεί από άποψη ηθική.
Αγνοώντας τους κανόνες, αυτά τα δεκανίκια της αδυναμίας και τους δεσμοφύλακες της διαστροφής, οδηγημένη ( η ιδιοφυία) μοναχά από τη φύση ή το ένστικτο, τον φύλακα άγγελό της, βαδίζει ήσυχα και σίγουρα μέσα απ’ όλες τις παγίδες του κακού γούστου, στις οποίες μπλέκεται αναπόδραστα η μη ιδιοφυία, αν δεν έχει τη σύνεση να μην τις ζυγώσει καθόλου.
Μονάχα η ιδιοφυία κατέχει το χάρισμα να αισθάνεται οικεία ακόμη κι έξω από τα γνωστά της πράγματα και να διευρύνει τη φύση χωρίς να βγαίνει από τα όριά της.
Η ιδιοφυία πρέπει να λύνει και τα πιο μπερδεμένα προβλήματα με σεμνή απλότητα και ευκολία. Για κάθε ιδιοφυή απόφαση ισχύει το αυγό του Κολόμβου. Ως ιδιοφυία νομιμοποιείται μονάχα θριαμβεύοντας με την αθωότητα, πάνω στην πιο περίπλοκη τέχνη. Δεν βαδίζει σύμφωνα με εγνωσμένες αρχές, παρά ακολουθεί εμπνεύσεις και αισθήματα.
.
Όμως οι εμπνεύσεις της είναι δώρα Θεού (ό,τι και να κάνει η υγιής φύση είναι θείο), τα αισθήματά της είναι νόμοι για όλους τους καιρούς και για όλες τις γενεές. Τον παιδιάστικο χαρακτήρα, που αποτυπώνει η ιδιοφυία στα έργα της, τον δείχνει και στην ιδιωτική της ζωή, και στα ήθη της. Είναι ντροπαλή, επειδή το ίδιο είναι πάντα και η φύση.
Όμως δεν είναι σεμνότυφη, γιατί σεμνότυφη είναι μοναχά η διαφθορά. Είναι μυαλωμένη, γιατί η φύση ποτέ δεν μπορεί να ‘ναι το αντίθετο. Όμως δεν είναι πανούργα, γιατί τέτοια μονάχα η τέχνη μπορεί να ‘ναι. Είναι πιστή στο χαρακτήρα και στις κλίσεις της, όμως όχι τόσο γιατί έχει αρχές, όσο γιατί η φύση, παρ’ όλες τις διακυμάνσεις της, ξαναγυρίζει και ξαναγεννά αδιάκοπα την ίδια ανάγκη. Είναι μετριόφρων, ακόμα και κουτή, γιατί η ιδιοφυία πάντα παραμένει μυστήριο για τον εαυτό της τον ίδιο. Ωστόσο δεν είναι περίφοβη, αφού δεν ξέρει τους κινδύνους του δρόμου όπου βαδίζει.
.
……….Από την αφελή σκέψη απορρέει αναγκαία μια αφελής έκφραση τόσο στα λόγια όσο και στις κινήσεις, η οποία είναι το σπουδαιότερο συστατικό της χάρης. Με την αφελή τούτη χάρη η ιδιοφυία εκφράζει τις εξοχότερες και βαθύτερες σκέψεις της, που είναι θεία αποφθέγματα από το στόμα ενός παιδιού.
.
Ενώ ο σχολαστικισμός, αδιάκοπα τρέμοντας μην κάνει κάποιο λάθος, καρφώνει τα λόγια και τις έννοιές του στο σταυρό της γραμματικής και της λογικής, είναι σκληρός και άκαμπτος, για να μην τυχόν και είναι ασαφής, λέει πολλά, θέλοντας να αποφύγει τα πολλά, και αφαιρεί τη δύναμη και την οξύτητα από τη σκέψη, μήπως και η σκέψη κόψει τον απρόσεχτο- η ιδιοφυία δίνει στη δική της σκέψη με μια και μόνη πινελιά περίγραμμα για πάντα καθορισμένο, στέρεο κι ωστόσο ελεύθερο. Ελεύθερα και φυσικά, όπως η ιδιοφυία στα πνευματικά της έργα, εκφράζεται και η αθωότητα της καρδιάς στη ζωντανή συναναστροφή.


*Ένα θαυμάσιο κείμενο –απόσπασμα – από το έργο του ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΣΙΛΛΕΡ «Περί αφελούς και αισθηματικής ποίησης»,
που αν γραφόταν σήμερα, θα ήταν εξ’ ίσου ενδιαφέρον. Προσέξτε πότε έζησε ο σπουδαίος αυτός Γερμανός συγγραφέας στο βιογραφικό που παραθέτω πιο κάτω. Η μετάφραση είναι του Παν. Κονδύλη, με κάποιες δικές μου προσαρμογές για ευκολότερη νοηματική πρόσληψη. Θα ακολουθήσουν και άλλα ενδιαφέροντα κείμενα του ευφυέστατου αυτού συγγραφέα.
Φ.Θ.


ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΣΙΛΛΕΡ
Μέγας γερμανός δραματικός συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στο Μάρμπαχ της Βυρτεμβέργης στις 10 Νοεμβρίου του 1759 και πέθανε στη Βαϊμάρη στις 10 Μαΐου 1805. Η καταγωγή του ήταν ταπεινή και η ζωή του γεμάτη δυσχέρειες. Σπούδασε νομικά και ιατρική. Το πρώτο ώριμο έργο του είναι το δράμα "Οι ληστές" (Die Rauber, 1783), μια τολμηρή διακήρυξη ελευθερίας εναντίον της τυραννικής και διεφθαρμένης ηθικά κοινωνίας. Το 1783 εκδίδεται το δραματικό έργο "Η συνωμοσία του Φιέσκο στην Γένουα"· το 1784 το "Ραδιουργία και έρως" και το 1787 το "Δον Κάρλος". Την ίδια χρονιά γράφει την "Ωδή στη Χαρά" και εγκαθίσταται στη Βαϊμάρη. Γνωρίζεται με τον Γκαίτε (1788) και διορίζεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ιένας (1789). Ασχολείται με την συγγραφή ιστορικών έργων, σημαντικότερο εκ των οποίων είναι η "Ιστορία του τριακονταετούς πολέμου". Το 1790 νυμφεύεται την Σαρλόττε φον Λέγκενφελτ και αποκτά δυο γιους και δυο κόρες. Το 1791 ασθενεί σοβαρά από υπερκόπωση και κινδυνεύει να πεθάνει. Μεταφράζει αρχαίους έλληνες και λατίνους συγγραφείς και γράφει ορισμένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα. Παράλληλα ασχολείται με την μελέτη της φιλοσοφίας του Καντ, καρπός της οποίας είναι θαυμάσια φιλοσοφικά και αισθητικά δοκίμια, όπως το "Περί αφελούς και αισθηματικής ποίησης". Το 1794 αναθερμαίνεται η φιλία του με τον Γκαίτε και αρχίζει η περίοδος της ωριμότητας. Γράφει μερικά από τα ωραιότερά του ποιήματα και μπαλλάντες. Τα δραματικά έργα της περιόδου αυτής είναι: η τριλογία του "Βαλλενστάιν" (1800), Μαρία Στούαρτ (1801), "Η παρθένος της Ορλεάνης (1801), "Η νύμφη της Μεσσήνης" (1803), "Γουλιέλμος Τέλλος (1804) και το ημιτελές "Δημήτριος". Μετέφρασε πλήθος ξένων δραματικών έργων κυρίως αγγλικών και γαλλικών (Μάκβεθ, Φαίδρα κλπ.) Διηύθυνε τα περιοδικά "Οι ώρες" και "Ημερολόγιο των Μουσών". Μαζί με τον Γκαίτε έγραψαν τα σατιρικά δίστιχα "Ξένια".



***********************************************************************************















Σάββατο, Οκτωβρίου 23, 2010

Η ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΗ- Με αφορμή μια έκθεση στο Βερολίνο-

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Οι Γερμανοί από το τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70, απέφευγαν συστηματικά να αναφερθούν στον Χίτλερ και στη ναζιστική περίοδο και όταν αναφέρονταν το έκαναν για να πουν «φτου κακά» κι ας μην το πίστευαν. Εξαίρεση αποτέλεσαν κάποιοι σπουδαίοι συγγραφείς και σκηνοθέτες κιν/φου που άσκησαν σκληρή κριτική για την περίοδο εκείνη του: «Ein Volk ein Reich ein Fuehrer». Αλλά η κριτική τους επεκτάθηκε και στο γερμανικό λαό που είτε σιωπούσε είτε συμμετείχε στα πρωτοφανή, για το ανθρώπινο είδος, εγκλήματα. Όταν ο χρόνος άρχισε να απαλύνει τη χαραγμένη από τη φρίκη μνήμη των ανθρώπων και οι Γερμανοί έγιναν πάλι αποδεκτοί στη διεθνή κοινότητα χωρίς εχθρότητες, τότε άρχισε στη Γερμανία μια προσπάθεια προσέγγισης του μελανού παρελθόντος τους για να επανεξετάσουν το θλιβερό φαινόμενο της ναζιστικής περιόδου. Αυτό βέβαια ήταν θετικό, στο μέτρο που θα αντιμετώπιζαν καταπρόσωπο την αλήθεια και θα μάθαιναν κάτι από αυτήν.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι πέτυχαν. Ίσως οι κοινωνιολόγοι που θα παρακολουθούσαν από κοντά τη γερμανική κοινωνία θα είχαν μια άποψη. Εκείνο που παρατηρώ εγώ εδώ και κάποια χρόνια, είναι ότι οι Γερμανοί, (ή κάποιοι εντεταλμένοι Γερμανοί) ασχολούνται συστηματικά με τον Χίτλερ και τη ναζιστική περίοδο, όχι για να κάνουν την εθνική τους ψυχανάλυση, αλλά για να μας φέρουν πιο κοντά τον Φύρερ τους και την περίοδο εκείνη, χρησιμοποιώντας μια επικοινωνιακή τακτική, που να δείχνει ότι οι ίδιοι δεν καίγονται για να μας τα πουν, ότι τα βλέπουν τάχα μου από απόσταση, αλλά ταυτόχρονα μας δίνουν τα στοιχεία που θέλουν εκείνοι, ώστε να μας κινήσουν το ενδιαφέρον και να μας καταστήσουν προσιτούς επικοινωνιακά, τους ναζί και τον Χίτλερ. Μετά …βλέπουμε. Βήμα-βήμα. Ελπίζω βέβαια ο τελικός τους στόχος τους να μην είναι η ανάδειξη κάποτε του Χίτλερ ως ισότιμου με τον…Αλέξανδρο το Μέγα…
Ένα δείγμα των όσων προανέφερα, είναι «Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΟΛΦ ΧΙΤΛΕΡ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ». Μετέφρασα λοιπόν την είδηση και τις δηλώσεις των αρμοδίων επιμελητών του ιστορικού μουσείου του Βερολίνου, από την εφημερίδα «Hamburger Morgen Post» και μαζί με τα εμβόλιμα σχόλιά μου την παραθέτω πιο κάτω.


Η ΜΕΓΑΛΗ -ΑΝΤΟΛΦ ΧΙΤΛΕΡ- ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Για την προσωπικότητα του Αδόλφου Χίτλερ, δεν ειπώθηκαν ακόμα όλα,
δήλωσαν οι επιμελητές του ιστορικού μουσείου του Βερολίνου.

(Σημείωση δική μου: Αλήθεια; Έχετε να μας πείτε κάτι ακόμα που να μπορέσει να αλλάξει τη παγκόσμια κοινή γνώμη για τον Χίτλερ; Αν όχι, τότε γιατί κουράζεστε;)

Το όνομά του, (λένε πάντα οι επιμελητές) αναφέρεται για το πιο μελανό κεφάλαιο της γερμανικής ιστορίας.
(Σημείωση δική μου: Τι θα πει αναφέρεται;;; Δεν είναι και στην πραγματικότητα ΤΟ μελανό κεφάλαιο όχι μόνο της γερμανικής αλλά γενικά της ιστορίας;)
Τώρα, το ιστορικό γερμανικό μουσείο, παρουσιάζει, (λένε οι επιμελητές του) «Τον άνθρωπο Χίτλερ και τη σχέση του με τους Γερμανούς».
(Σημ. δική μου: Λέτε να ήταν δύσκολη αυτή η σχέση;;)
Στην έκθεση αυτή, «Ο Χίτλερ, η γερμανική κοινωνία και το έγκλημα» πρέπει να εξηγηθεί το γιατί ο Χίτλερ γοήτευσε τόσο πολύ τους Γερμανούς, μας λέει μία από τις επιμελήτριες του μουσείου, η Σιμόνε Ερπελ. (Σημ. δική μου: Μα τα ευκόλως εννοούμενα….) Ανάμεσα στα εκθέματα, υπάρχουν προτομές του Χίτλερ,
(Σημ. δική μου: Ε, να συνηθίζουμε τη σταδιακή του αποκατάσταση….) φωτογραφικά λευκώματα, προπαγανδιστικό υλικό, ζωγραφική. Μια τέτοια έκθεση για τη ναζιστική περίοδο δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν.
(Σημ.Δική μου: Ε, από δω και μπρός ξέρετε το δρόμο…) Πριν από 6 χρόνια, υπήρχε ένα εκθεσιακό σχέδιο, στο σπουδαιότερο μουσείο ιστορίας της Γερμανίας , υπό τον τίτλο: «Χίτλερ και η εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση», αλλά απορρίφθηκε, επειδή το σχέδιο αυτό ήταν πολύ προσωποποιημένο.
(Εννοεί στον Χίτλερ. Ενώ στην τωρινή έκθεση ε; ούτε κουβέντα για τον Φύρερ… Μόνο ο τίτλος της έκθεσης φέρει τ’ όνομά του!! Σα να βάζετε το δάχτυλο μπροστά στο πρόσωπο για να μη φαίνεστε..)
Στα εκθέματα της τωρινής έκθεσης, δεν υπάρχει π.χ. μια γνήσια στολή του Αδόλφου Χίτλερ. Μια τέτοια στολή είναι αποθηκευμένη στο κρατικό μουσείο της Μόσχας. Αλλά δεν έγινε συζήτηση για δανεισμό της στολής, συνέχισε η επιμελήτρια, «Γιατί κάτι που φόρεσε ο Χίτλερ και μάλιστα δυο φορές, θα μπορούσε να γίνει ένα φετίχ».
(Μπα; Για ποιους θα γινόταν φετίχ η στολή του Χίτλερ κοπέλα μου; Μήπως δεν πάψατε ποτέ να είστε καταγοητευμένοι;)

Η έκθεση λοιπόν αυτή, θέλει να φέρει τους επισκέπτες στη θέση να δημιουργήσουν τη δική τους εικόνα για τον Φύρερ , κατέληξε η επιμελήτρια του μουσείου.
(Σημ. δική μου: Την εικόνα στον επισκέπτη θα την υποβάλλουν τα επιλεγμένα εκθέματα. Αν δε, ο επισκέπτης δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα για την εποχή εκείνη, τότε είναι βέβαιο ότι η εικόνα του επισκέπτη για τον Χίτλερ θα είναι αυτή που θα θέλουν οι οργανωτές της έκθεσης…)
Και συνεχίζει η επιμελήτρια Σιμόνε ΄Ερπελ: «Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι μια βιογραφικού τύπου έκθεση δεν θα μπορούσε να γίνει. (Σημ. δική μου : Μια βιογραφική έκθεση για τον σφαγέα και βρυκόλακα της μνήμης της ανθρωπότητας, θα ήταν βέβαια… άκομψη επικοινωνιακά αγαπητή Σιμόνε. Άλλωστε κι εσείς φοβάστε, για την εικόνα σας, μήπως σας καταλογίσουν ότι το παρακάνατε... Είπαμε. Σιγά σιγά θα περάσετε τα μηνύματά σας...)

Γι αυτό η έκθεση αυτή αφορά περισσότερο στην ιστορία της κοινωνίας του εθνικοσοσιαλισμού. Το ενδιαφέρον εδώ είναι η ανταπόδοση λόγου από τον Χίτλερ και τους Γερμανούς.
( Σημ. δική μου: Δηλαδή ο Χίτλερ και οι Γερμανοί μέσω της έκθεσης θα μας…εκθέσουν τα δίκια τους;;;)

Το ζήτημα της αρχικής ισχύος του Χίτλερ δεν θα δαιμονοποιείται πλέον.»

(Σημ. δική μου: Θα πρέπει να έχετε υπ’ όψη σας κ.κ .οργανωτές της ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ-ΑΝΤΟΛΦ ΧΙΤΛΕΡ -ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ, ότι με τέτοιου είδους εκθέσεις, η μνήμη της ιστορίας δεν αρκείται μόνο στα όσα εσείς έχετε επιλέξει να εκθέσετε, αλλά ξεδιπλώνει κι άλλα πολλά, που δεν εκθέσατε, που δεν είπατε, που δεν θέλετε ενδεχομένως να ακούτε…..αλλά που στοιχειώνουν την ιστορία και τη μνήμη).

Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή από τις 15 Οκτωβρίου έως 06 Φεβρουαρίου 2011.

(Κάντε μερικές οικονομίες μέχρι το Φλεβάρη , για να πάτε στην έκθεση! Φροντίστε να μη σας λείψει ένα τέτοιο γεγονός…)




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος