Τρίτη, Ιουλίου 15, 2008

ΚΑΛΗ ΠΟΙΗΣΗ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;






Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος γνωστός σ’ όλο το πανελλήνιο, είναι ένας πολυσχιδής και
πολυτάλαντος άνθρωπος. Σημαντικός ποιητής, εξαίρετος μεταφραστής αρχαίων κειμένων και τραγωδιών, θεατρικός κριτικός και καθηγητής θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
Υπήρξε βέβαια και καθηγητής φιλολογίας στη μέση εκπαίδευση. Πυρωμένος δάσκαλος. Για μένα προσωπικά, αυτή η τελευταία ιδιότητα που ανέφερα είναι και η πιο σπουδαία και του το έχω πει σε μια συνάντησή μας Να εξηγήσω το γιατί και σε σας, όπως το εξήγησα και σε κείνον: Μεγάλους δάσκαλους έχουμε λίγους και γι αυτό πολύτιμους. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος λοιπόν, σαν ένας απ’ αυτούς, μετάγγισε στους μαθητές του, (σε όσους ήταν επιδεκτικοί) το ανήσυχο, ερευνητικό και στέρεο πνεύμα του, δημιουργώντας έτσι μια συνέχεια της «ελληνικής ποιότητας» με αποδέκτες τους μαθητές του που κι εκείνοι θα επιδρούσαν στο μέλλον ανάλογα στον κύκλο τους. Όχι ότι θεωρώ υποδεέστερες τις άλλες του ιδιότητες. Απλά θεωρώ ως μεγαλύτερη αυτή του «πυρωμένου δασκάλου» . Μεταφέρω λοιπόν εδώ,(αναδημοσιεύω από ΤΑ ΝΕΑ) μια άποψή του, που ταυτίζεται με μια δικιά μας που είχαμε αναρτήσει και συζητήσει παλαιότερα στο καφενείο. Μπαίνει λοιπόν ξανά το θέμα κάτω από το φακό του σχολιασμού όσων θέλουν να σχολιάσουν. Τον γενικό τίτλο στο Blog έδωσα εγώ, αφήνοντας τον τίτλο στο κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου ως έχει.
Φαίδων Θεοφίλου

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου


Τώρα με τις ζέστες σου κατεβαίνουν κάτι θεότρελες ιδέες και τις αναμασάς έτσι για να ξορκίσεις τον καιρό. Είναι παρήγορο και ευρωπαϊκώς μοναδικό, ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες, πολλοί Έλληνες που γράφουν ποίηση (και ποίηση καλή, όχι πάντα αριστουργήματα αλλά καλή). Ακόμη πιο παρήγορο είναι το γεγονός – και ευρωπαϊκώς απίστευτο- που υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι σοβαροί (και είναι πολλοί σοβαροί) που τυπώνουν και μάλιστα καλαίσθητα, ποιητικές συλλογές. Δε μένω στο οικονομικό μέρος. Στην Ευρώπη ούτε τυπώνουν ποίηση ούτε βρίσκεις στα μεγάλα βιβλιοπωλεία ποιητικές συλλογές, πλην των Μεγάλων του Αιώνα. Κάθε καλοκαίρι πλημμυρίζουν καθημερινά και εβδομαδιαία έντυπα, επί πληρωμή και φρι, με ένθετα για το βιβλίο. Ποίηση πουθενά. Μούγκα. Και σκεπτόμουνα – η τρέλα που είπα λόγω καύσωνα στην αρχή – πως αν αφιερωνόταν το εκατομμυριοστό κειμένου από κείνα που γράφονται αγελαδόν και ποταμηδόν για τα βλακώδη «Μάμα μία», όλους τους ξεπεσμένους ροκάδες ή χεβιμεταλάδες που πήραν σβάρνα την υφήλιο του Τρίτου Κόσμου δεκαρολογώντας, ίσως θα βρίσκονταν δυο τρία νέα παιδιά να ανακαλύψουν τη ποίηση, να γράψουν ποίηση, να διαδώσουν ποίηση, να συζητήσουν ποίηση, έτσι ώστε να αποπαγιδευτούν από το φανταχτερό δόλωμα της «μαμαμίασης» και των συναφών βλακωδών εδεσμάτων του ταχυφαγείου του θεάματος. Σκέψεις του καύσωνος θα πείτε. Τι να γένει μεγάλωσα πια και δεν μπορώ ν’ αλλάξω χούγια. Μακροβούτια στο βόθρο δεν μπορώ να κάνω.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος