Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ



Ο Μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος βρίσκεται ήδη στις γειτονιές των αγγέλων. Το έργο της αμφιλεγόμενης αυτής προσωπικότητας , θα αποτιμήσει ο Ιστορικός του μέλλοντος.

Εμείς κρατάμε το δράμα του ανθρώπου και την γενναιότητά του, μπροστά στην παρατεταμένη αγωνία του θανάτου. Ο νέος αρχιεπίσκοπος που θα εκλεγεί, ελπίζουμε να έχει υπ’ όψη του ότι ο μόνος οδηγός του πρέπει να είναι η κεφαλή της εκκλησίας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός και όσα εκείνος έθεσε ως προϋποθέσεις για μια χριστιανική ζωή.
Δεν είναι δηλαδή ανάγκη να είναι ο νέος αρχιεπίσκοπος ο Star της καθημερινότητας, όπως δεν είναι απαραίτητο να γίνει και η εκκλησία προϊόν του life style. Ο νέος αρχιεπίσκοπος ασφαλώς και θα πρέπει να κάνει χρήση των Μ.Μ.Ε. για να περάσει τα όποια χριστιανικά και πανανθρώπινα μηνύματα αλλά όχι κατάχρηση, γιατί τότε, υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθεί από τις μιντιακές σειρήνες σε ακατάσχετες φλυαρίες , με αποτέλεσμα η εικόνα του να μη διαμορφώνεται από τον ίδιο αλλά από τα Μ.Μ.Ε.
Τα κριτήρια για ένα θρησκευτικό ηγέτη, δεν έχουν καμιά σχέση με τα κριτήρια για ένα πολιτικό ηγέτη. Για τον πρώτο τα κριτήρια είναι πνευματικά, για τον δεύτερο κοσμικά. Η απληστία και το πάθος για την εξουσία, μπορεί π.χ. να θεωρηθεί φυσιολογικό για ένα πολιτικό ηγέτη. Ποτέ όμως για ένα θρησκευτικό. Το λέω αυτό γιατί συχνά οι πιστοί συγχέουν τα κριτήρια του πολιτικού ηγέτη με του θρησκευτικού. «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι λοιπόν, και τα του Θεού τω Θεώ».
Όταν οι Ιεράρχες δεν ξεχνούν αυτή τη ρήση του Χριστού, δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα να παίξουν πολιτικά παιχνίδια και ίντριγκες, ούτε να αβαντάρουν οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα για να εκλεγεί, ξεστρατίζοντας έτσι από την αποστολή τους. Φυσικά ούτε και οι πολιτικοί πρέπει να αναμειγνύονται στα της εκκλησίας, προωθώντας ένα διαρκές πάρε – δώσε για να ψαρέψουν ψήφους.
Ας λειτουργεί ο καθένας στο χώρο του όσο καλύτερα μπορεί. Ο νέος αρχιεπίσκοπος και οι «συν αυτώ» Ιεράρχες, σύμφωνα με τις επιταγές της χριστιανοσύνης, και οι πολιτικοί σύμφωνα με την κοινοβουλευτική δημοκρατία και το σύνταγμα της χώρας, ώσπου να πάρει οριστικά τέλος, αυτός ο αφύσικος (νομικά) εναγκαλισμός εκκλησίας και κράτους.
Φ.Θ.




Τετάρτη, Ιανουαρίου 23, 2008



Ποίηση: Η Γεωγραφία της Μοναξιάς

Γράφοντας ποίηση δεν έχω ψευδαισθήσεις. Ξέρω ότι για τους πολλούς που μετράνε τα πάντα με το εμπορικό μέτρο, ματαιοπονώ.
Όπως ξέρω ότι για μένα τον ίδιο, για την τέχνη μου αλλά και για τον εκδότη μου, (πού είναι χειρότερος από μένα!) απλά παίζω με αφοσίωση και συνέπεια ένα χαμένο παιχνίδι, αυτό του Έρωτα με το Μεγάλο θηλυκό που είναι η Ποίηση. Τι να κάνουμε αφού υπάρχουν ακόμα τρελοί; Προ ημερών μού έγραφε ένας άλλος τρελός, ο Πατρινός ποιητής Διονύσης Καρατζάς για το βιβλίο μου «Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΗΘΥΜΝΑΣ» που εκδόθηκε πρόσφατα:
"Σταματάς (όπως η Ευστρατία σταματά στο λιακωτό τούς ανέμους μ' ένα κουταλάκι γλυκό) τους ανέμους και το χρόνο με την αλήθεια των συναισθημάτων σου και τη δύναμη των λέξεων. Έτσι κι αλλιώς πατρίδα είναι ό,τι μας δίνει χώρο στο όνειρο κι ό,τι αφήνει αγάπη σε πρόσωπα και πράγματα. Κι εσύ συνομιλείς με την πατρίδα και επιστρέφεις στον τόπο της καρδιάς έτοιμος για τη Θεία Κοινωνία της Ποίησης."
Κάπως έτσι καταλαβαίνει κανείς, ότι "Η Λειτουργία της Μήθυμνας" γίνεται ο γενέθλιος τόπος του καθενός μας. ΄Ετσι λοιπόν, ο κάθε ανοιχτός στην επικοινωνία αναγνώστης συμμετέχει σε κάθε αναγνωστική λειτουργία ισότιμα με τον δημιουργό, αφού η γραφή δεν υπάρχει χωρίς την ανάγνωση και η ανάγνωση δεν υπάρχει χωρίς τη γραφή. Υπάρχουν βέβαια και οι «ειδικοί» των εφημερίδων που παρουσιάζουν, αν θυμηθούν, τα νέα ποιητικά βιβλία και θέλοντας να δώσουν το στίγμα του κάθε βιβλίου, γράφουν απίθανες σαχλαμάρες και αφέλειες που τελικά αδικούν τα ίδια τα βιβλία. Η άγνοια λοιπόν, η αρπακόλα ή η τσαπατσουλιά – αδιαφορία των «ειδικών», σκοτώνει αυτά με τα οποία καταπιάνονται και θρέφει μέσα τους όλα όσα δεν υποψιάζονται. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να αναγράφουν στην αναγγελία των εκδόσεων μόνο τον τίτλο του βιβλίου, το είδος, τον οίκο και την τιμή. Και για να πάμε παρακάτω: Στην Ελλάδα της σημερινής ή της διαρκούς, αν θέλετε παρακμής, το καλύτερο προϊόν που παράγεται , είναι (σας βεβαιώνω) η Ποίηση. Αναφέρω ενδεικτικά τους ποιητές μας Γιάννη Βαρβέρη, Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καρατζά και μια ακόμα πλειάδα σημαντικών ποιητών. Το προϊόν όμως μένει στα αζήτητα. Οπότε: Ή θα πρέπει να αναπροσανατολιστεί η καλλιτεχνική παραγωγή διαγράφοντας την ποίηση που δεν έχει πέραση στην αγορά (σύμφωνα με το εμπορικό μέτρο) ή θα πρέπει οι κριτικοί και οι δημοσιογράφοι να προβάλλουν ότι καλύτερο διαθέτει σήμερα η Ελλάδα: την Ποίηση. Και για να μπω και στα χωράφια της αγορολογίας, (Μάρκετινγκ) θα έλεγα πως αν ένα ποιοτικό προϊόν προβληθεί επίμονα και συστηματικά, τότε περνάει στην αγορά. Κι αν η ποίηση περάσει στην αγορά, θα μπει και στα σπίτια των ανθρώπων και τότε ίσως οι άνθρωποι αγαπήσουν την " πολυτέλεια του περιττού", δηλαδή την Ποίηση, Ίσως τότε καλυτερέψει έστω και ελάχιστα ο μίζερος αισθητικά ορίζοντας της ζωής μας. Ίσως ,τέλος , αποκτήσουν κι άλλο ένα μέτρο στη ζωή τους οι άνθρωποι: Το μέτρο της ομορφιάς κι αρχίσουν έτσι να ξεσυνηθίζουν την ασχήμια. Αθεράπευτα αφελής; Ναι αλλά αφού η αγορά θα κερδίζει από το ποιοτικό προϊόν που θα προβάλλουν έντονα και συστηματικά οι κριτικοί κι οι δημοσιογράφοι, γιατί να μην πετύχει αφού και οικονομικό κέρδος θα υπάρχει για την αγορά αλλά και ανθρώπινο κέρδος, αφού κάποιοι θα κερδίσουν τη ψυχή τους; Ναι αλλά οι κριτικοί και οι δημοσιογράφοι τί κίνητρο - κέρδος θα έχουν για να προβάλλουν έντονα και συστηματικά την καλή Ποίηση; Το παραλήρημα έλαβε τέλος. Ας ξαναφορέσουμε τις μάσκες για ν' αντιμετωπίσουμε την πολιτική δυσωδία.




Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2008

Και θα ΄ρθει μέρα


ΚΑΙ ΘΑ ΄ΡΘΕΙ ΜΕΡΑ

Και θα ΄ρθει μέρα που θα κείτεσαι νεκρή

χωρίς ποτέ στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν

σε κανενός τη μνήμη να ξανάρχεσαι.

Βλέπεις εσένα η χάρη δεν σου δόθηκε ποτέ

ρόδα της Πιερίας να κόψεις.

Άσημη πάντα μεσ’ τις χώρες του Άδη

και τους σκοτεινούς αποθαμένους

θα πλανιέσαι.

ΣΑΠΦΩ Ανασύνθεση – Απόδοση Οδυσσέας Ελύτης

Υστερόγραφο: Κι όμως παλιά φιλενάδα μας ΣΑΠΦΩ,
Όχι
μόνο στη μνήμη μας ξανάρχεσαι, μα κι όταν ερωτευόμαστε,
πάλι εσέ θυμόμαστε που όταν έλεγες τις λέξεις Σ’ αγαπώ,
ήταν σα να τις έλεγε άνθρωπος, πρώτη φορά στον κόσμο!
Φ.Θ.

Eλαβα τη σκυτάλη από το Στράτο και την Κατερίνα να γράψω ένα ποίημα της αρεσκείας μου

και την παραδίδω στους Θεόδωρο Γρηγοριάδη, Δημήτρη Αθηνάκη, Στράτο Φουντούλη

kαι Κούκο (μονο) να κάνουν το ίδιο.

Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008

ΣΤΗ ΣΑΠΦΩ

Στη Σαπφώ

Άρωμα νεραντζιάς
πνέει στο στόμα σου.

Τραγουδάς,
και τρέχω
τους φλογισμένους τόνους να μαζέψω
τις λέξεις που ανακλούν το φως.

Στο μυρωμένο θάλαμο
γλιστρώ σαν κλέφτης
την ώρα που το σεληνόφως
τη κλίνη σου αγγίζει.

Με την ορμή της άνοιξης
ανθίζει ο έρωτας στο στήθος σου
κι η νύχτα να μας ενθαρρύνει.

Η ροδαυγή μας βρίσκει στο γιαλό .

Του πρωινού η αύρα
τα σώματά μας αντιγράφει.

Εγώ, μέσα απ’ το ελαφρύ σου ρούχο,
την αφή δικαιώνω.
Με τα δάχτυλα μεταλαμβάνω το σώμα
που μέσα του κατοίκησε η Ποίηση.

Ύστερα.. έφυγες.
Έτσι ξαφνικά.

Πέρασαν μόλις

δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τότε
και τ’ άρωμα της νεραντζιάς
στο θάλαμό σου να πλανιέται


Φαίδων Θεοφίλου
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος