C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Π Ο Ρ Τ Ε Σ....
Χρώματα, φορέματα του
χρόνου…
Την ηλικία τους υπερασπίζονται
οι πόρτες:
«Φθορά είναι η ομορφιά που πάλιωσε
κι επέβαλε τον εαυτό της».
Σαν κλείνουν, ζυμώνεται πίσω τους η Ζωή,
στη θέρμη του μαζί,
πότε με τη χαρά και τα όνειρα να κολυμπούν στο φως
και πότε με τα βάσανα να πέφτουν στο σκοτάδι…
Όταν δεν έρχεται κανείς,
τότε φροντίζει ο αγέρας τις πόρτες να χτυπά
Κάποτε, ενηλικιώνεται ο έρωτας κι οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα,
να βγουν οι νύφες κι οι γαμπροί να δέσουν
μια νέα ζωή, πίσω από άλλη πόρτα.
Άλλοι , σε άλλες θάλασσες, κάνουν δεκαετίες να γυρίσουν.
Ξεκλειδώνουν τη ψυχή της πόρτας τους και βρίσκουν
τις αναμνήσεις
τρυφερά και με φροντίδα φυλαγμένες…
Το χνώτο του αέρα στο σπίτι, όπως τότε.
Ο κισσός ή το
αγιόκλημα να φλερτάρει περιμετρικά την πόρτα.
Τότε , το περγαμόντο στο πιατάκι
προβάλλει με αξιώσεις αμβροσίας
και το νερό με τις δροσοσταλίδες στο ποτήρι,
σεμνότητα αγιάσματος.
Πόρτες,
χρώματα-φορέματα του χρόνου και της αίσθησης…
|