Πέμπτη, Μαΐου 10, 2012

ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

                                                                                                 Φαίδωνα Θεοφίλου


Το βράδυ πήρα την καρέκλα μου και κάθισα στο παράθυρο του δωματίου μου. 
Μια βραδιά έναστρη και δροσερή.

Μια δροσιά, ίσα που να την ανέχεσαι χωρίς να κρυώνεις.
Ένιωθα ανάλαφρος και ήρεμος, σαν τη βραδιά που είχα μπροστά μου.
Οι σκέψεις μου ακκίζονταν μέσα στη δίψα μου για το ανέκφραστο 
αλλά κυρίαρχος στη σκέψη μου ήταν ο πόνος.

«Όχι ο πόνος που διαταράσσει την αταραξία μιας προβλέψιμης ζωής, που εκτείνεται σαν μια κομψή ίσια γραμμή, αλλά ο πόνος που προέρχεται από την εγρήγορση του ανθρώπου, από την αγωνία, που διαχέεται μέσα του και δεν ξέρει προς τα πού να την κατευθύνει. Ο πόνος που μας βοηθάει να γνωρίσουμε τα βάθη μας. 

Ο πόνος αυτός, που δεν είναι μια παγερή παθητικότητα αλλά μια θερμή ενεργητικότητα, ένας σεμνός ηρωισμός δίχως θόρυβο, ήσυχος και διαρκής».

Έχω την αίσθηση πως οι άνθρωποι που κουβαλούν αυτής της ποιότητας τον πόνο, διατηρούν μέσα τους, ένα μυστικό φώς. 
Έχουν λόγο ατόφιο, απέριττο με σημαντικό περιεχόμενο.

Τέλος, πιστεύω  ο  πόνος αυτός είναι ένα εφαλτήριο για υψηλές πνευματικές αναβάσεις και καταστάσεις, για συναντήσεις με την τριάδα που λέγεται Θεός, άνθρωπος, εαυτός.

Κι ενώ οι σκέψεις αυτές περνούσαν σαν παφλασμοί από το κεφάλι μου, ένα άστρο έπεσε από τον ουρανό.
Δεν πρόλαβα να κάνω μιαν ευχή.







  




*Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ο ΤΡΟΦΙΜΟΣ¨" Εκδ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ -2001







Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος