Φαίδων Θεοφίλου
ΤΟ ΦΩΣ ξεπερνά τις διαστάσεις του
τρυπώντας τα βότσαλα
που θα γίνουν φυλαχτά της μοναξιάς.
ΤΟ ΦΩΣ σκουπίζει τα δάκρια των πραγμάτων
που συναισθάνονται το σχήμα τους
ή τέλος χαμηλώνει τη δύναμή του,
καταπώς θέλει η Μήθυμνα να φορέσει
τα φίλτρα της ομορφιάς της.
Τα βουνά μας κοιτάζουν άγρυπνα
τοκίζοντας την αρετή τους στα χρώματα,
την υπεροψία τους στον άνεμο.
Βουνά κίτρινα, γαλάζια, γκρίζα,
αμιλλώνται τις παιδικές ζωγραφιές
στην αθωότητα.
Τα μελτέμια πηδούν
τα σκαλοπάτια της θάλασσας
και ξεσηκώνουν τα ολόξερα φύκια
σε ψεύτικη επανάσταση.
Τα δέντρα με κλωνιά απλωμένα
ίδια τανυσμένα δάχτυλα που διψούν την αφή,
βιάζουν την ημέρα
με μια φωτοληψία ακατάσχετη.
Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Η Λειτουργία της Μήθυμνας»
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια