Τρίτη, Νοεμβρίου 25, 2014

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ 2


C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

«Η σκέψη είναι σταθερό φως, σε οποιοδήποτε σκοτάδι.
Είναι άσκηση ελευθερίας ακόμα και σε ελεγχόμενο χώρο.
Φτάνει να είναι δική σου. Ακόμα και με ξένα υλικά χτισμένη, αρκεί να τα έχεις επιλέξει εσύ, γιατί αυτά θα νομίζεις πως είναι τα πιο κατάλληλα για να ζυμώσεις τη προσωπική σου σκέψη. 


Υπάρχουν όμως και οι σκέψεις που μας φυτεύουν οι «άλλοι» και ξαφνικά διαπιστώνουμε πως οι σκέψεις μας είναι ίδιες με αυτές της θρησκευτικής, της πολιτικής, της κομματικής και της επιχειρηματικής εξουσίας. Και τότε δεν θέλουμε και πολύ για να θεωρήσουμε εχθρούς της κοινωνίας όποιους σκέπτονται διαφορετικά.

Γι αυτό η σκέψη τού μεγάλου οραματιστή και επαναστάτη Ρήγα Φεραίου,

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά», παραμένει ένα διαχρονικό ΦΩΣ και στο σημερινό κόσμο, όπου το πολιτικό σύστημα των μεγαλύτερων σε πληθυσμό χωρών, ΄μη εξαιρουμένων και των μικρών, επιλέγει τους πιο ηλίθιους για ηγέτες του, ώστε να εκφράσουν την άσκηση βίας και το φόβο, ως τον πιο πειστικό τρόπο για να φυτέψουν στα μυαλά των ανθρώπων τις σκέψεις που τους εξυπηρετούν. Να φυτέψουν τους «φανατισμούς πολυτελείας» (θρησκευτικός φανατισμός, εθνικισμός) δηλαδή το τίποτα από πλευράς ουσίας, αμπαλαρισμένο σε πολυτελή συσκευασία. 
Να καθηλώσουν τους λαούς σε μια "ευτυχισμένη" απάθεια αποδοχής των επιθυμιών τους.

Η ιστορία της ανθρωπότητας, με ακρίβεια επαναλαμβάνει, ότι οι χώρες που ζουν μέσα στο ψέμα, πριονίζουν τα πόδια τους. Κι αφού τα πριονίσουν, ξαναρχίζουν να ζουν μέσα στο ψέμα…

Η παραγωγή σκέψης των ανθρώπων είναι η πιο έγκυρη αντίσταση στη χειραγώγηση των εξουσιών. Όχι αντίσταση που βασίζεται στο φανατισμό που δηλητηριάζει τον ίδιο το φορέα του και τον τυφλώνει, ούτε σε "τζάμπα" επαναστατισμούς, αφού οι μορφές χειραγώγησης βασίζονται πια καθ' ολοκληρία στην ψυχολογία των μαζών, (δηλαδή τα όσα σου φυτεύουν στο μυαλό) αλλά αντίσταση που βασίζεται στην παραγωγή σκέψης και στο ακόνισμα της κρίσης του ανθρώπου, ώστε να μπορεί να αποκρούει τις προσπάθειες χειραγώγησής του.

Δυστυχώς όμως, όπως είπε ο μεγάλος διανοητής Μπέρναρ Σώ: "Το 2% των ανθρώπων σκέπτεται. Το 3% νομίζει πως κάτι σκέπτεται και το υπόλοιπο, προτιμά να πεθάνει παρά να σκέπτεται. Σ' αυτή ακριβώς την κατάσταση βασίζεται κυρίως και η ευκολία της χειραγώγησης των μαζών.






Παρασκευή, Νοεμβρίου 21, 2014

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΡΩΜΑ








C: ΦΑΙΔΩΝ  ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Λίγο πριν φύγει  με ανακοπή
θυμάμαι τη γυναίκα που του έλεγε,
ότι εβδομηντάρισε αλλά  μυαλό δεν έβαλε.

Εκείνος,  απαντούσε  πως έχει δίκιο
 αφού μόνιμα ανεμίζει μέσα του μια λαμπερή εφηβεία.

Πάντα έλεγε, συμφιλιωμένος με το τέλος του,
να μην ενοχλήσουν κανένα, 
να έρχεται από τη θαλπωρή του,
 σε μέρος δυσάρεστο και μελαγχολικό,
παρά να τελειώνουν γρήγορα μαζί του, 
 όντας  πακέτο φροντισμένο
όπως το συνηθίζουν τα γραφεία τελετών για όσους φεύγουν.

Μόνο ένα τσιγγάνο ήθελε με το κλαρίνο του να αυτοσχεδιάζει .

Στην εξόδιο ακολουθία σκεπτόμουν το σκυλί του
που κάθε μέρα θα τον  περίμενε.

Θυμόμουν όσα πολύ του άρεσαν:
Το γλυκό περγαμόντο να το κοιτάζει στο φως
με κείνη τη θολή κιτρινωπή του διαφάνεια,
να μυρίζει το άρωμά του,
σαν το παιδί που βρήκε το παιχνίδι του.

Αγαπούσε τη βροχή, την υγρασία, τον άνεμο τη ζέστη
και στους νυχτερινούς  του περιπάτους, είχε τ’ ακουστικά στ’ αυτιά
ακούγοντας Μποκερίνι,  Βιβάλντι και Κορέλι,
 κι ανάσαινε  βαθιά την εκπνοή των γιασεμιών
που εξείχαν στα πεζοδρόμια απ΄ τους κήπους.

Στο γιαλό πήγαινε τις  τις νύχτες τις γλυκές.
 Άκουγε το φλοίσβο,
έβλεπε τα φωτισμένα καράβια να περνούν
 και ζήλευε ένα ταξίδι δίχως προορισμό…
«Η  πιο τίμια γυναίκα είναι η θάλασσα». Έλεγε.

Ύστερα,
απλώθηκε παντού  μια αγκαλιά απέραντη:
Αυτή, της σιωπής, κι αυτή της λησμοσύνης….









Παρασκευή, Νοεμβρίου 14, 2014

Η ΠΟΙΗΣΗ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ







Η ανάρτηση αυτή, θέλει να υπενθυμίσει, ότι η Ποίηση δεν είναι για λίγους, σύμφωνα με τα γνωστά στερεότυπα, αλλά για όλους. Ή τουλάχιστον γι αυτούς που διαθέτουν μια στοιχειώδη ευαισθησία. Γι αυτούς που διαθέτουν στο νου και στην ψυχή τους περισσότερα από ένα παράθυρα για να βλέπουν να κατανοούν και να νιώθουν τη ζωή και τους ανθρώπους. Το ποίημα που παραθέτω είναι ενός γεωργού-κτηνοτρόφου από την Άγρα της Λέσβου, του Δημήτρη Σαχτούρη. που  μέσα του ορθώνεται και ένας ποιητής. Η Ποίηση φυτρώνει παντού.
Φ.Θ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ


 ΣΕ   ΞΑΝΑΔΑ

Σε είδα ξανά  στο γερασμένο σου παραθύρι
 να περνάς τα δαχτυλά σου 
 ανάμεσα στις ροδόχρυσες αχτίδες του ήλιου 
και τ’ ασημόχρωμα των μαλλιών σου.

Σε ξανάδα να διαβάζεις τις νοσταλγίες σου 
κάτω απ΄ τη μελαγχολική ισκιάδα του δέντρου,
  που παιδούλα κάποτε  είχες φυτέψει
  και το πότιζες  με τα ονειρά σου.

Ξαναπήγα  σ’ εκείνο τα’ ακρόγιαλο
  να δώ   το οργισμένο κορμί σου χαλικοζωγραφισμένο
 αλλά δεν  ήσουν εκεί……

Βούτηξα στα βαθιά να σε ξαναδώ μανιασμένη γοργόνα
 να θολώνεις  το πέλαγος μα τα νερά ήταν καθάρια.
Είχες μείνει σπίτι να ετοιμάσεις το τραπέζι.

Σε ξανάδα στο κατώφλι σου να ξεματίζεις το χρόνο,
  αναμετρώντας ένα ένα  όλα εκείνα  που σ΄έχουν  προσπεράσει.

Ξανάδα τους γερμένους ώμους σου ν΄ανατριχιάζουν  απ΄το δροσινό χάδι  βραδινής αυγουστιάτικης τραμουντάνας 
και να τους σκεπάζεις  με το δαντελένιο  σάλι  του φεγγαριού.

Σε  ξανάδα  μια  αγιαζοδακρυσμένη  αυγή 
να χάνεσαι στην πάχνη  του φθινοπώρου 
Και δεν έκανα τίποτα.




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος