Παρασκευή, Μαΐου 20, 2011

ΕΝΑ REQUIEM ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ

ΕΝΑ REQUIEM ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ


Άκουσα χτες για πολλοστή φορά το Requiem του Μότσαρτ.

Δε χορταίνω σε κάποια σημεία του έργου, το πάθος αυτό, που μοιάζει να ακυρώνει τη διαδικασία του θανάτου. Απίστευτο για Requiem..αλλά ίσως αναμενόμενο για την ιδιοσυγκρασία του Μότσαρτ. Δεν γνωρίζω τους στίχους από το έργο. Είναι όμως ενδιαφέρον να σας πω τις εικόνες και το σκηνικό που δημιουργήθηκαν μέσα μου ή μπροστά μου αν θέλετε, ακούγοντας τις εξάρσεις, την ενεργοποιό θλίψη, το διάλογο των πνευστών, των εγχόρδων και των κρουστών. Τους τόνους της γυναικείας χορωδίας απέναντι στην ανδρική και τις εναλλαγές τους. Τα μουσικά κύματα που αναρρίπιζαν τα φύλλα της καρδιάς. Τα μέρη εκείνα της μουσικής που μετουσιώνονταν σε θυμίαμα για τον ουρανό και τα άλλα τα ατίθασα που μέσα τους πάλευε η αποδοχή με την άρνηση…

Είδα λοιπόν μπροστά μου τον Άνθρωπο χαμογελαστό να στέκει με το κορμί σε περήφανη στάση, κάτω από ένα ολόφωτο ουρανό. Έκανε μια αναδρομή της ζωής του σαν αστραπή, κοιτάζοντας το Θάνατο κατάματα. Ο Θάνατος, γεμάτος σεβασμό για το μουσικό έργο που άκουγε, είπε στον Άνθρωπο, σε μια σιωπή μεταξύ χορωδίας και εγχόρδων: «Έχεις μια επιθυμία ακόμα;» «Ναι!» Απάντησε ο Άνθρωπος:

«Να γείρω λίγο το κεφάλι στα γυμνά στήθη της ΓΥΝΑΙΚΑΣ και να κλάψω. Να κλάψω λυτρωτικά. Όχι για σένα, είπε δείχνοντας το Θάνατο, αλλά που ΕΖΗΣΑ. Που ΕΖΗΣΑ! Καταλαβαίνεις;

Έλα…Δεν θα σε πάρω εγώ. Θα έρθεις μόνος σου, πίσω μου, με το δικό σου βήμα, χωρίς βία, κουβαλώντας την ερωτική έπαρση της ζωής σου.

Ο Άνθρωπος ξεκίνησε με βήμα σταθερό.

Έμενε να μάθει, αν θα συναντούσε έναν άλλο κόσμο ή θα γινόταν χημικό στοιχείο στη φύση.

Η μουσική έκλεισε με ένα απαλό αλληλούια της χορωδίας των γυναικών.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος