Κυριακή, Ιανουαρίου 30, 2011

ΤΑ 5 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ 2010


Ο πολιτιστικός κόμβος Acid art, μετά από ψηφοφορία

αναγνωστών-επισκεπτών,

ανέδειξε τα καλύτερα βιβλία του 2010 στην ελληνική

αλλά και ξένη Λογοτεχνία.

Με την είδηση αυτή, θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου , μαζί με όλους τους θαμώνες του «Καφενείου που προτιμά ο Θεός», τις φίλες και τους φίλους, να ευχαριστήσω γνωστούς αλλά και άγνωστους σε μένα αναγνώστες που προτίμησαν να ψηφίσουν το βιβλίο μου, στα πέντε καλύτερα της χρονιάς που μόλις πέρασε:

«Η Νεκροφάνεια του Πέους» εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 2010

  • Φαίδων Θεοφίλου, Η Νεκροφάνεια του πέους, εκδόσεις Αλεξάνδρεια
  • Χρήστος Οικονόμου, Κάτι θα γίνει, θα δεις, Εκδόσεις Πόλις.
  • Λένα Διβάνη, Ένα Πεινασμένο Στόμα, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • Γιάννης Μακριδάκης, Λαγού Μαλλί, Εκδόσεις Εστία
  • Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Ο παλαιστής και ο δερβίσης, Εκδόσεις Πατάκη

Η κατάταξη των βιβλίων είναι τυχαία.


ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 2010:

.Χρήστος Τσιόλκας, Το χαστούκι, Εκδόσεις Ωκεανίδα

.Τζόναθαν Κόου, Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ, Εκδόσεις Πόλις

.Ζοζέ Σαραμάγκου, Κάιν, Εκδόσεις Κατσανιώτη

.Ορχάν Παμούκ, Τα Άλλα Χρώματα, Εκδόσεις Ωκεανίδα

.Austen Jane & Seth Grahame-Smith, Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι, Εκδόσεις Πλατύπους



Εύχομαι στους φίλους της Λογοτεχνίας,
μια ευχάριστη και γόνιμη ανάγνωση

Τετάρτη, Ιανουαρίου 26, 2011

Η ΤΙΜΗΜΕΝΗ ΝΟΜΙΚΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΣΑΝΤΗΡΙ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Φαίνεται πως δεν μας φτάνουν τα θηριώδη προβλήματα της οικονομίας. δεν μας φτάνει ο τεράστιος, για το μέγεθος της χώρας μας , αριθμός μεταναστών και λαθρομεταναστών, δεν φτάνει η ανεργία των γηγενών αλλά και των μεταναστών που γίνεται λερναία ύδρα εγκληματικότητας και ανασφάλειας στη χώρα,

δεν φτάνει η φτώχια και η δοκιμασία που υφίστανται με βάρβαρες μισθολογικές περικοπές εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, δεν φτάνει η αγωνία για το αύριο, αλλά επί πλέον θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να δεχθούμε όσα κύματα Ασιατών και Αφρικανών αποφασίσουν να έρθουν στη χώρα μας και να τους νομιμοποιήσουμε άνευ όρων……

Όποιος έχει διαφορετική γνώμη, θα πρέπει να απολογείται στην αριστερά που αποτελείται από ένα συνοθύλευμα γκρουπούσκουλων με 5 άτομα το καθένα και με αρχηγό παρακαλώ! και να θεωρείται ρατσιστής! Φαίνεται ότι ο πρόεδρος του ήδη διασπασμένου ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί, αφού το επίπεδο ευθύνης του είναι το ίδιο από τότε που ήταν πρόεδρος του δεκαπενταμελούς στο σχολείο του.

Με τη βοήθεια λοιπόν νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έδρασαν βέβαια μυστικά από το κόμμα τους, 250 λαθρομετανάστες κατέλαβαν τη Νομική, ζητώντας νομιμοποίηση άνευ όρων. Έτσι η Νομική μεταβλήθηκε σε τσαντήρι και καταυλισμός λαθρομεταναστών που ζουν παράνομα στη χώρα. Πρωτόγνωρες εικόνες για το Πανελλήνιο η τσαντιροποίηση του ιστορικού πανεμιστημιακού ιδρύματος. Φυσικά το παράδειγμα αυτό, ανοίγει το δρόμο και για άλλου τέτοιου είδους καταλήψεις, αφού οι λαθρομετανάστες διαπίστωσαν ότι η Ελλάδα είναι μια Μπανανία όπου όλα είναι δυνατά να γίνουν, εκτός από το να εφαρμοσθεί ο νόμος.

Το μόνο που δεν ξέρω είναι αν η επόμενη κατάληψη, (με την βοήθεια πάλι του ΣΥΡΙΖΑ;;) θα γίνει στην Ελληνική Βουλή ή στα δικαστικά μέγαρα….

Όλοι γνωρίζουμε, τι θα γινόταν σε παρόμοια περίπτωση στις άλλες χώρες της Ε.Ε. αλλά όχι στην Ελλάδα, όπου ενώ το πανεπιστημιακό «Ασυλο» σημαίνει προστασία της ελεύθερης παραγωγής και ανταλλαγής ιδεών, μετατρέπεται σε κολυμπήθρα όπου «καθαγιάζεται κάθε παράνομη πράξη. Όχι στην Ελλάδα , όπου ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» ενώ γνωρίζει ότι έρχονται συντεταγμένα 250 λαθρομετανάστες από την Κρήτη, συνοδευόμενοι από μέλη πολιτικού κόμματος, και δεν πάνε βέβαια εκδρομή, όχι μόνο δεν παίρνει άμεσα μέτρα, αλλά γελοιοποιείται ψελλίζοντας δικαιολογίες δημοσίου υπαλλήλου που θέλει ν’ αποφύγει μια δύσκολη δουλειά. Όχι στην Ελλάδα, των πρυτάνεων με ανάστημα νάνων, που αντί να κάνουν χρήση του νόμου, που τους παρέχει το δικαίωμα να καλέσουν την αστυνομία για να εμποδίσει την είσοδο ξένων προς το πανεπιστήμιο ατόμων, τηλεφωνούν, για να βρουν τον υπουργό, μήπως και λύσουν πλάγια το ζήτημα, χωρίς να αναγκαστούν να πάρουν τις αποφάσεις που υποχρεούνται.

Φαίνεται πως οι νόμοι στην Ελλάδα ψηφίζονται γιατί «έτσι συνηθίζεται». Λίγο μετά καθίστανται ανενεργοί και τέλος μπορούν να χρησιμοποιηθούν για περτύλιγμα…

Τέλος, οι δυστυχείς μετανάστες, δεν έκαναν τίποτα από μόνοι τους. Οδηγήθηκαν και καθοδηγήθηκαν. Και αυτοί που τους καθοδήγησαν, (Ε, κ. Τσίπρα;) όχι μόνο εκμεταλλεύτηκαν κομματικά την ανθρώπινη αγωνία και ανάγκη τους, αλλά πέτυχαν με αυτή τους την πράξη, να δυναμώσουν τα συντηρητικά, τα δεξιά και ακροδεξιά ανακλαστικά του ελληνικού λαού. Συγχαρητήρια χαριτωμένοι ηλίθιοι….




Το εικαστικό στο τέλος του κειμένου είναι του Στέλιου Καραμανώλη

Παρασκευή, Ιανουαρίου 14, 2011

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 5

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ: ΕΛΕΝΗ ΛΙΝΤΖΑΡΟΠΟΥΛΟΥ


Εδώ θα αναρτώ πότε-πότε ποιήματα φίλων που θα επιλέγω προσωπικά. Έτσι ώστε να παρουσιάζω τις πιο καλές στιγμές από το έργο τους, αλλά και να συστεγαζόμαστε σε μια καλή παρέα που δεν τελειώνει. .Οι πολύ γνωστοί και υπερβολικά προβεβλημένοι ποιητές, είναι, υποθέτω, παρόντες σε κάθε σπίτι και σε κάθε πολιτιστικό κέντρο των Δήμων που προγραμματίζει εκδηλώσεις μόνο με τους πολύ προβεβλημένους, «όχι εν ζωή» ποιητές , αφού μόνον αυτούς γνωρίζουν... Εγώ θα σας γνωρίζω τους φίλους μου ποιητές που θεωρώ εξαιρετικούς και είτε μοιραστήκαμε ένα μέρος της ζωής μας είτε τους θεωρώ φίλους μου (χωρίς να είναι) επειδή η ποιότητα της ποίησής τους μας φέρνει κοντά. .
Με ενδιαφέρουν οι ποιητές και η ποίηση που γράφεται σήμερα, αφού ο δρόμος για ΣΥΝΕΧΕΙΑ πρέπει να είναι ανοιχτός και οι σημερινοί ποιητές να έχουν παντού παρουσία. Όλα αυτά βέβαια, χωρίς να παραγνωρίζω τα σπουδαία έργα και τους ποιητές του παρελθόντος, αλλά επειδή πιστεύω ότι οι σύγχρονοι ζώντες ποιητές, είναι παραγνωρισμένοι από τη σημερινή πραγματικότητα, από τους ελλειμματικούς ιθύνοντες κάθε πολιτιστικού τομέα και φυσικά από τα Μ.Μ.Ε. που αγνοούν την ύπαρξη της ποιητικής τέχνης. Αλλά και για ένα άλλο λόγο: Είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούμε τους ποιητές που εκφράζουν ΚΑΙ την εποχή μας.
Φυσικά, αν μου επιτρέπετε, θα είμαι κι εγώ παρών στην παρέα των φίλων, και με δικά μου ποιήματα, και όσοι πιστοί προσέλθετε.

ΕΛΕΝΗ ΛΙΝΤΖΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η Ελένη Λιντζαροπούλου, πέρα από τον ισχυρό πνευματικό της οπλισμό,
διαθέτει και ένα ισχυρό ποιητικό ταλέντο. Ικανότατη κεντήτρα των αισθημάτων.
Το κέντημά της αυτό, γίνεται παράθυρο με θέα
στα «εντός» και τα «εκτός» του ανθρώπινου κόσμου.
Ο «Θεός στο καφενείο» αισθάνεται ιδιαίτερη ικανοποίηση, που έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει μια γεύση από την ποίησή της ΚΑΙ ως πρόβλεψη για την βέβαιη εξέλιξη και καθιέρωσή της, στον ανηφορικό και ασκητικό δρόμο της ποίησης.

Φαίδων Θεοφίλου

******

ΧΟΥΣ ΕΙ
Στη Σία

Τώρα με το χώμα αγγίζω τα κόκαλά σου.

Ξαπλώνω πάνω του.

Κρύβω το πρόσωπο μου στις μικρές του λακκούβες.

Σε μυρίζω.

Ξεσκίζω με τα νύχια την κοιλιά μου.

Σου στέλνω υπόγεια τις οσμές μου.

Σε έχω εκεί.

Σαν να με βόλευε ο θάνατός σου.

Έτσι δεν θα αλλάζεις πια.

Δεν θα σε ψάχνω να σε καταλάβω.

Θα είσαι αυτή που θέλω.

Δεν θα μπορείς να διαμαρτυρηθείς.

Να πεις: δεν είμαι έτσι εγώ.

Δεν θα μπορείς να με κουράζεις άλλο.

Τι ωραία που διευκολύνει ο θάνατος τα πράγματα.

Έτσι θα κλαίω από δω και μπρος για σένα.

Δίκαιο.

Ζωντανή όταν ήσουν έκλαιγες εσύ για μένα.



ΜΙΚΡΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Η νύχτα παίρνει το πανωφόρι της στο χέρι .

Στα σκοτεινά μας συντροφεύει.

Έτοιμη πάντα να καταλάβει.

Υπομονετική.

Περιθάλπει
τους απεγνωσμένους.

Συμπονετική σαν πόρνη.

Γεμάτη έναστρα αισθήματα.

Φιλόξενη,

σαν άνδρας μόνος

σε καλύβα ψηλά στο βουνό.

Ελεεί στα κρυφά

και κλαίει όταν δεν πρέπει.

ΘΕΑ ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΛΑΔΙ


Σαν όλα τα φιλιά τους να διαχέονταν

σε απειράριθμα χρώματα δια παντός.


Έτσι όπως σ’ έναν καφέ

ή στον συγχρονισμό φωνής και εικόνας.

Οι σιωπές εναλλάσσονταν με τους ήχους.

Τίποτα δεν εξετάστηκε.

Αεικίνητα χέρια

Αποσταγμένες λέξεις

Απύθμενα βλέμματα

Αμοιβαίοι φόβοι.

Προσέγγιση κυτταρική

Οι ουρανίσκοι μόνον έδειξαν

αξιοσημείωτη φλυαρία.

Μπορούσαν.

Έτσι είναι αυτοί,

φανερώνουν ακόμη και αυτά

που θά ‘θελαν να κρυφτούν.

Όπως στα βρέφη.

Δια στόματος η πρώτη γνώση του κόσμου.

Αρχέγονη.


*****

Η Ελένη Λιντζαροπούλου γεννήθηκε στην Νίκαια του Πειραιά το 1962. Σπούδασε Θεολογία, Θεατρική Εμψύχωση, Δημόσιες Σχέσεις & Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Εργάστηκε ως εμψυχώτρια Θεατρικού Παιχνιδιού και είναι υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων στον Δήμο Κορυδαλλού.

Στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής έρευνας, ασχολήθηκε με την ανίχνευση των θρησκευτικών και χριστολογικών στοιχείων στο έργο σύγχρονων Ελλήνων ποιητών και συνέγραψε δύο εργασίες: «Δ.Π.Παπαδίτσας “Εν Πάτμω” - Θρησκευτικό συναίσθημα και Αποκαλυπτικό μήνυμα.» και «“Συντροφεύοντας τις ακριβές μας αμφιβολίες, …” Χριστολογικά και θρησκευτικά στοιχεία στο έργο του Μανόλη Αναγνωστάκη.».

Έχει διασκευάσει θεατρικά έργα και παραμύθια για παιδιά, και περιστασιακά ασχολείται με την λογοτεχνική κριτική.

Yπό έκδοση είναι δύο παιδικά βιβλία: «Ο Βασίλης κι ο Αι-Βασίλης» και «Ματωμένος Γάμος του F.G.Lorca διασκευή για παιδιά», μία ποιητική συλλογή: «Ο Νους των Αισθημάτων» και μια συλλογή μικρών κειμένων με τον τίτλο: «Κείμενα Μικρά σχεδόν Ανήλικα.

******

Ο ζωγραφικός πίνακας είναι του Σαράντη Καραβούζη



Πέμπτη, Ιανουαρίου 06, 2011

ΒΡΟΧΗ

.
Βρέχει.
.
Αγαπώ τη βροχή.


.
Θα καθίσω να την προσέχω...
.
Ελπίζω να κρατήσει πολύ.
.
.


Όταν σταματήσει,

.
θα επιστρέψω.



***H α΄φωτό είναι του Tra lai. H β΄αγνώστου και η γ' του Roman Signer

Σάββατο, Ιανουαρίου 01, 2011

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ!



Ένα είδος ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ στο ιστολογίου μας , με την…άδεια του «Θεού του Καφενείου…» με λίγες σκέψεις , ειδήσεις και απόψεις, θα εμφανίζεται πότε-πότε για να διαποικίλλει το χώρο μας.








ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ! ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ!
Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Καλή χρονιά και καλή δεκαετία, που αρχίζει τώρα ως και το 2020. Με υγεία, καρτερικότητα και πνεύμα μαχητικής δημιουργίας.
Αλλά και περίσκεψης.
Παράγουμε πολύ ντιρλαντά και καλά κάνουμε. Αν παράξουμε και σκέψη «για να γυρίσει ο ήλιος», θα έχουμε μια θαυμαστή ισορροπία.
..
Αν κατανοήσουμε, ότι η νοοτροπία, είναι ένα βασικό συστατικό της πολιτισμικής νεοελληνικής ταυτότητας και ότι η νοοτροπία αυτή μας έφερε στο σημερινό κατάντημα, τότε θα κατανοήσουμε και την ανάγκη αλλαγής αυτής νοοτροπίας, που θα σημάνει και την συνακόλουθη βελτίωση της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
.
Ας πάψουμε επιτέλους να συγχέουμε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, με τη νεοελληνική πολιτιστική ταυτότητα, στον οποίο, (αρχαίο πολιτισμό) επαναπαυόμαστε, σα να ήταν δικός μας, για να μην κάνουμε τίποτα!
.
Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι κληρονομιά μας, όπως και όλης της ανθρωπότητας, και σαν κληρονομιά είναι και βαρύ χρέος. Η αποδοχή αυτής της κληρονομιάς, συνεπάγεται και την ευθύνη αλλά και το καθήκον, να αξιοποιήσεις αυτή τη κληρονομιά. Να πάρεις το «χρέος» και να το πας πιο πέρα. Όχι να πασαλείβεσαι τον πολιτισμό των άλλων για να πάρεις αξία, και ζώντας σε μια προσωρινή, δανεική καλοπέραση, μέσα σ’ ένα πνεύμα γενικής ευκολίας, που απαξιώνει τα πάντα. Διαφορετικά, αποποιείσαι την κληρονομιά, και αρχίζεις από το μηδέν, με τη δυναμική ενός καινούριου λαού, χωρίς το βάρος της κληρονομιάς.
..
Να αλλάξουμε λοιπόν. Θα μου πείτε εύκολο είναι; Μα οι λαοί που είναι μόνο για τα εύκολα, απλά δεν έχουν καμία τύχη.
Καλό ξεκίνημα λοιπόν σε όλους μας. Με αίσθημα, με σκέψη, με μαχητικό δημιουργικό πνεύμα.


ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

"ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΤΖΟΓΟΣ"...


Διαβάζω στο ένθετο περιοδικό της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ «Επτά Ημέρες» με τίτλο «Λογοτεχνικός Τζόγος» το παρακάτω σχόλιο που υπογράφεται από τον ή την Σ.Π.

Μέλος της επιτροπής κρατικών βραβείων λογοτεχνίας, εκμυστηρευόταν σε φίλο του, ότι το «lobbing» υπέρ συγκεκριμένων προσώπων και στην ποίηση και στην πεζογραφία, τείνει να πάρει διαστάσεις ασφυκτικές! Σιγά την εκμυστήρευση θα πείτε. Πρόκειται για διαπίστωση που συνοδεύει διαχρονικά το θεσμό.

Η άποψή μου:
Αφού λοιπόν η επιτροπή κρατικών βραβείων είτε διαβάσει τα κρινόμενα βιβλία είτε όχι, θα υποκύψει έτσι κι αλλιώς στις ασφυκτικές πιέσεις, τι νόημα θα είχε να τα διαβάσει; Δεν είναι πιο ξεκάθαρη στάση, να… μην διαβάσει καθόλου τα βιβλία, να την βγάλει και ξεκούραστα και να υποκύψει κατ’ ευθείαν στις πιέσεις;…
Μένει λοιπόν σε μας, τους αναγνώστες, εραστές της λογοτεχνίας, δημιουργούς, αν θα αποδεχθούμε τα βραβεία, που δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας επιλογής αλλά μιας επιβολής από το «lobbing» των συγγραφέων και εκδοτικών οίκων, ή αν θα τους γυρίσουμε τη πλάτη….



*
ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΣΥΝΘΗΜΑ

Στο περιοδικό «Guernica» γράφει ο 91χρονος νονός της beat Λόρενς Φερλινγκέτι:

«Η Ποίηση, όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλάζοντας τις συνειδήσεις. Ήταν ένα σύνθημα της δεκαετίας του 60 που αποδείχτηκε ψευδαίσθηση.

Η άποψή μου:
Ψευδαίσθηση είναι και η αντίληψη των περισσότερων ανθρώπων ότι όταν είναι πλούσιοι και ισχυροί, τότε ο θάνατος αφορά τους άλλους και όχι τους ίδιους. Ή ότι θα είναι αιώνιοι.
Είναι μια ψευδαίσθηση που όμως εξακολουθεί να υπάρχει, σε βάρος της αλήθειας, της ευαισθησίας του καθαρού νου και της καθαρής συνείδησης.
Το (ρητορικό) ερώτημά μου λοιπόν, είναι : Ποιος φταίει που δεν άλλαξαν οι συνειδήσεις και ο κόσμος; Η ποίηση και η τέχνη ή ο ίδιος ο άνθρωπος;



Η ΚΡΙΣΗ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟ ΕΜΕΙΣ

Διαβάζω, με ξεχωριστή ικανοποίηση στην Καθημερινή, στη σελίδα «Τέχνες και Γράμματα» το πολύ ενδιαφέρον σημείωμα του Π.Παν. με τον παραπάνω τίτλο:

Με μια δυναμική επιστροφή στις έννοιας της ομάδας, της συλλογικότητας, της ευρηματικότητας και της ενεργού συμμετοχής του κοινού, τελειώνει το 2010.
.
Μια σειρά από εναλλακτικούς χώρους και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, έκαναν την ανάγκη, όχι απλώς φιλοτιμία, αλλά και αποτέλεσμα με χαμηλού κόστους παραστάσεις, εκθέσεις ταινίες , προβολές. Και με το κοινό να εντοπίζει, να συμμετέχει και να απολαμβάνει ακόμα και δωρεάν ή με προαιρετικό αντίτιμο. Τα ονόματα μερικών από αυτές τις ομάδες και τους χώρους δεν είναι τυχαία: «Κιντήρας» «Συνεργείο» «ΕΔΩ» «Exile Room».
.
Δείχνουν ότι κάτι κινείται, ότι υπάρχει ανησυχία, θέληση και αναζήτηση. Ότι αποστασιοποιούνται από το νωθρό κατεστημένο και ότι αντιλαμβάνονται την ανάγκη του κοινού να δει καλλιτεχνικά γεγονότα να συμβαίνουν με ένα διαφορετικό τρόπο. Οι πάντες πια αναγκάζονται να δουν τα πράγματα με λιγότερα μέσα και, παρά τους περιορισμένους προϋπολογισμούς, να παράγουν ιδέες και καλλιτεχνική δράση. Οι περασμένοι μήνες άνοιξαν το δρόμο σε μια νέα μορφή κολεκτίβας, σε στέγες τέχνης χωρίς βελούδινα καθίσματα, οι οποίες όμως στέγασαν εναλλακτικές προτάσεις δημιουργίας.
.
Με τον συνασπισμό χώρων διασκέδασης και τη μετατροπή τους σε πολιτιστικό κέντρο, με τη συστέγαση ομάδων, με τη δημιουργία «Low budget» ταινιών ακόμα και με μια απλή φωτογραφική μηχανή, με την προβολή ντοκυμαντέρ με δωρεάν ποτά κι ένα πιάτο τσίλι, με παραστάσεις σε διαμερίσματα, τα πράγματα αλλάζουν: σε σημείο να παρασύρουν και κάποιους πιο ευέλικτους από τους παραδοσιακά δυσκίνητους φορείς.
.
Μουσεία όπως το νομισματικό και το Κυκλαδικής Τέχνης, έδειξαν ότι μπορούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να απαντήσουν στη κρίση, όχι με θηριώδη εκτός κλίμακας γεγονότα αλλά με μικρού μεγέθους ελκυστικές εκθέσεις.
.
Το 2010, παρά την οικονομική δυσπραγία ή ίσως και εξ αιτίας της, άνοιξε ένα νέο δρόμο στον τρόπο παραγωγής τέχνης. Το κοινό τον ανακάλυψε, τον επιβράβευσε και περιμένει τα επόμενα βήματα.
.
Η Ελπίδα λοιπόν είναι εδώ! Οι άνθρωποι της τέχνης μπήκαν μπροστά και ανταποκρίνονται στους καιρούς, με δράση, ιδέες και πράξη, παραμερίζοντας τους μάταιους συναισθηματικούς βερμπαλισμούς. Ας ακολουθήσουν και οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, η Εκκλησία, όλοι μας.





*Το πρώτο χειροτέχνημα είναι πάνω σε ξύλο και άμμο από το Blog "Χειροτεχνήματα"
*Το τρίτο, είναι χειροποίητο των γυναικών της Κύμης και θα το βρείτε στο http://www.gelly.gr/
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος