Σάββατο, Απριλίου 26, 2008

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ...ΑΜΕΣΩΣ

Θα λείψω λίγες μέρες από το ΚΑΦΕΝΕΙΟ αφού θα μετακομίσω για 6 μήνες στη Λέσβο, στο κτήμα. Στη φωτογραφία, η πέργκολα όπου καταφεύγω όταν δεν αντέχω άλλο το γραφείο μου, για καφεδάκι ελληνικό σκέτο και χαλάρωση. Το ΚΑΦΕΝΕΙΟ όμως παραμένει ανοιχτό αφού ανήκει σε όλους . Έτσι μπορείτε αν έχετε χρόνο, να μπαινοβγαίνετε, να σχολιάζετε ότι θέλετε, να αμφισβητείτε, να αντιδράτε να αντιστέκεστε σε ότι σας ενοχλεί, να κάνετε συζήτηση μεταξύ σας, να ξεδώσετε τέλος πάντων. Σύντομα θα βρεθούμε πάλι μαζί.


Η Τόψη είναι η γάτα μας. Την κουβαλάμε από την Αθήνα στη Λέσβο και το αντίθετο. Είναι μια γάτα "Domina" που μας έχει επιβάλλει τις συνήθειες της και συχνά λειτουργούμε με βάση τις επιθυμίες της. Αξιαγάπητη, έχει καπληκτικούς κώδικες επικοινωνίας μαζί μας. Το κτήμα είναι ο παράδεισός της και προσαρμόζεται άμεσα, όπως και στον καναπέ του διαμερίσματος της Αθήνας όταν επιστρέφουμε.

Αυτή είναι η θέα από το μπαλκόνι. Οι συζητήσεις γίνονται παρακολουθώντας την πορεία του φεγγαριού πάνω από το κάστρο. Έτσι έχουν πάντα ένα στοιχείο ρέμβης και ρομαντισμού.



Ο Φροίξος, χωρίς...την Έλλη του. Ένας γλυκύτατος σκύλος, που πριν από μερικά χρόνια ήλθε στο κτήμα και δεν έφευγε! Μας είχε διαλέξει να μας έχει! Εμείς δεχτήκαμε να γίνουμε δικοί του κι αυτός έγινε δικός μας. Έτσι τον πηγαινοφέρνουμε μαζί με την Τόψη, (που τον κάνει ότι θέλει) από την Αθήνα στη Λέσβο και το αντίθετο. Η χαρά του είναι να μας προσφέρει τις υπηρεσίες του ειδοποιώντας μας για οτιδήποτε ασυνήθιστο.


Αυτή είναι η Χάδη. Δεν είναι δική μας αλλά γίνεται μόλις φθάσουμε εκεί αφού μας περιμένει κάθε χρόνο.Είναι πανέμορφη με υπέροχο μαλακό τρίχωμα, αχόρταγη χαδιάρα,ένα στολίδι.
Δεν είναι όμως μόνο αυτή που μας περιμένει. Είναι και ο Πολυκράτης, ο Πατούχας, (γάτοι) και η γάτα Περσεφόνη. Καλήν αντάμωση λοιπόν σε λίγες μέρες από τη Λέσβο!





Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008

Λ Α Μ Π Ρ Η


...Όταν ο Θάνατος υποκλίνεται στη ζωή

Τις πιο μεγάλες στιγμές του Θεού – Ανθρώπου εκφράζει η τέχνη της Ποίησης:

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις…»

Και αλλού:
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πώς τάφω νυν καλύπτη;

Και αλλού:
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας (που νίκησε τον θάνατο με θάνατο!!) και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Και τέλος:
αύθις εκ του τάφου/ ωραίος δικαιοσύνης/ ημίν έλαμψεν ήλιος.

Τη μεγάλη αυτή Ποίηση, που εμπνέεται από τον Έρωτα προς τον Μέγα Ποιητή,
πλαισιώνουν η μουσική και η μοναδική εικαστική τέχνη της αγιογραφίας. Έτσι λοιπόν,
οι τέχνες αυτές, γίνονται τα εργαλεία του Θεού και του Ανθρώπου, σε μια
προσπάθεια να πλησιάσει ό ένας τον άλλον!
ΛΑΜΠΡΗ-νθείτε! έστω και προσωρινά Έλληνες!



Σάββατο, Απριλίου 19, 2008

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ





Ασκήσεις Εσωτερικού Χώρου
Φαίδωνα Θεοφίλου


«Η σκέψη είναι σταθερό φως, σε οποιοδήποτε σκοτάδι.
Είναι άσκηση ελευθερίας ακόμα και σε ελεγχόμενο χώρο.
Φτάνει να είναι δική σου. Ακόμα και με ξένα υλικά χτισμένη, αρκεί να τα έχεις διαλέξει εσύ, γιατί αυτά θα νομίζεις πως είναι τα πιο κατάλληλα για να ζυμώσεις τη προσωπική σου σκέψη. Υπάρχουν όμως και οι σκέψεις που μας φυτεύουν οι «άλλοι» και ξαφνικά διαπιστώνουμε πως οι σκέψεις μας είναι ίδιες με αυτές της θρησκευτικής, της πολιτικής και της επιχειρηματικής εξουσίας. Και τότε δεν θέλουμε και πολύ για να θεωρήσουμε εχθρούς της κοινωνίας όποιους σκέπτονται διαφορετικά.

Γι αυτό η σκέψη τού μεγάλου οραματιστή και επαναστάτη Ρήγα Φεραίου,

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά», παραμένει ένα διαχρονικό ΦΩΣ και στο σημερινό κόσμο όπου το πολιτικό σύστημα των μεγαλύτερων σε πληθυσμό χωρών, επιλέγει τους πιο ηλίθιους για ηγέτες του, ώστε να εκφράσουν την άσκηση βίας και το φόβο, ως τον πιο πειστικό τρόπο για να φυτέψουν στα μυαλά των ανθρώπων τις σκέψεις που τους εξυπηρετούν. Να φυτέψουν τους «φανατισμούς πολυτελείας» δηλαδή το τίποτα από πλευράς ουσίας, αμπαλαρισμένο σε πολυτελή συσκευασία. Τί σημαίνει φανατισμός; Πολλά σημαίνει. Μεταξύ αυτών, σημαίνει και ωραιοποίηση του ψέματος.

Η Ιστορία της ανθρωπότητας, με ακρίβεια επαναλαμβάνει, ότι οι χώρες που ζουν μέσα στο ψέμα, πριονίζουν τα πόδια τους. Κι αφού τα πριονίσουν, ξαναρχίζουν να ζουν μέσα στο ψέμα…
Αλλά αρκετά για σήμερα, γιατί όπου αρχίζει η σκέψη αρχίζει και ο πόνος...



Τετάρτη, Απριλίου 16, 2008

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΑΣ...ΣΩΣΟΥΝ


Αυτοί που ήθελαν να μας...σώσουν

Πέρασαν κιόλας 41 χρόνια από τότε που μια ομάδα αξιωματικών του στρατού
οργάνωσε και πραγματοποίησε πραξικόπημα, καταργώντας τη κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα. Οι επίορκοι αξιωματικοί, που άλλη δουλειά τούς έδωσε η πατρίδα κι άλλη ήθελαν να κάνουν, πίστεψαν πως θα έπρεπε να…σώσουν την Ελλάδα, (από ποιον;;;) βάζοντας στο γύψο τον ελληνικό λαό και τη Δημοκρατία, και γυρίζοντας την Ελλάδα τότε, 50 χρόνια πίσω. Δεν τους έφτανε όμως να σώσουν την Ελλάδα, ήθελαν να…σώσουν και την Κύπρο, που τελικά την οδήγησαν στην καταστροφή. Οι δικτατορίσκοι λοιπόν πού όταν παρίσταναν τους σωτήρες, προκαλούσαν άφθονο γέλιο , ειρωνείες και ανέκδοτα ιδιαίτερα μεταξύ των φοιτητών, έκαναν ασκήσεις προσωπικής φιλοδοξίας, (όπως όλοι οι τενεκέδες) πάνω στο μέλλον της χώρας. Αν ασχολούμαστε με την γκρίζα αυτή επέτειο είναι για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τα νιάτα της Ελλάδας που αντιστάθηκαν στη δικτατορία και στη βία της κι όλους τους γνωστούς μα και άγνωστους ήρωες της σύγχρονης Ελλάδας,
στους οποίους η χώρα χρωστάει την τιμή της.


Επειδή η λογοτεχνία, όπως κι ο έρωτας, είναι πανταχού παρούσα,
παραθέτω εδώ ένα διήγημα για να δώσω μια γεύση εκείνης της εποχής.



Τ Ο Δ Α Χ Τ Υ Λ Ι Δ Ι Τ Ο Υ Η Λ Ι Ο Υ
δ ι ή γ η μ α

Φαίδωνα Θεοφίλου

Στο μοναδικό κελί του στρατοπέδου.
Εκεί ήμουν.
Μ’ είχε πιάσει η συμπόνια για έναν αριστερό στρατιώτη.
Μάρκο Ευσεβίου τον έλεγαν.
Τον είδα με το χακί πουκάμισο γεμάτο ξεραμένα αίματα.
Τον είχαν σπάσει στο ξύλο.
Κι αφού έσπασε, τον άφησαν να γυρίζει σαν το κοπρίτη στο στρατόπεδο.
Οι άλλοι ήμασταν στρατιωτικοί αστυνόμοι.
Κι ο φαντάρος έμοιαζε σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα ανάμεσά μας.
Τον ρώτησα πώς τον λένε.
Μου είπε.
Είχε βάλει ένα μεγάλο πανώ μαζί με άλλους σε μια μεγάλη λεωφόρο:
«Κάτω ο δικτάτορας».
Τον έπιασαν.
Τον έδερναν τρεις μέρες.
Είχε σπουδάσει σχέδιο.
Δεν άντεξε.
Τώρα θα έπρεπε να βγαίνει έξω να παρακολουθεί τους παλιούς του συντρόφους
και να τους καρφώνει.
Τον λυπήθηκα.
Ανοίξαμε κουβέντα για μουσική.
Άρεσε και στους δυο μας η ποίηση που γινόταν μουσική.
Και τα κυπραίικα τραγούδια.
Του είπα κουράγιο να σταθείς όσο μπορείς πιο σωστά.
Τον πονούσε το στομάχι του.
Κατάπινα την ευχαρίστησή μου που μιλούσα μ’ αυτόν.
Πονούσε, καταπιεζόταν.
Αυτό, του έξυνε τις αδυναμίες και τις δυνάμεις του
κι όπως τις ζύγιαζε, φάνταζε όμορφος και ζεστός.
Συζητούσε καλά.
Εγώ δεν ήμουν αριστερός αλλά κάτι πιο σπουδαίο:
Ήμουν 21 χρονών.
Οι συνάδελφοί μου στρατιωτικοί αστυνόμοι, ροκάνιζαν τη μέρα τους, πότε παίρνοντας τα τζιπ να κάνουν εξωτερική υπηρεσία και να τσιμπήσουν γκόμενες, πότε κάνοντας πραγματική υπηρεσία φυλάγοντας όλη νύχτα το σπίτι του δικτάτορα μέσα σ’ ακριβές BUICK και CHEVROLET, πότε δέρνοντας τους κρατούμενους στο στρατόπεδο και πότε
ρίχνοντάς το στον ύπνο.
Είμαι φίλος σου του είπα.
Σ’ ευχαριστώ απάντησε.
Άρχισα να βρίσκω πως η στρατιωτική μου θητεία αποκτούσε νόημα.
Εκείνον που καταδίωκαν οι προϊστάμενοί μου και τον έκαναν χαφιέ,
εγώ τον είχα φίλο και τον ανακούφιζα.
Γιατί όχι άλλωστε;
Ήμουν ή δεν ήμουν ελεύθερος να διαλέγω τους φίλους μου;
Είχα την αίσθηση πως έκανα μονόζυγο στο δαχτυλίδι του ήλιου.
Το βράδυ που ερχόταν στο στρατόπεδο με τα πολιτικά απέξω,
μού έδινε την εντύπωση παρθένας που έγινε αυτόματα πόρνη.
Μου έλεγε τότε: Δεν ξέρεις Γεωμετρία;
Παίρνεις το γνώμονα του φόβου. Χαράζεις ή σου χαράζουν δυο γραμμές σε σχήμα Γ.
Η μεταξύ των δύο ευθειών γωνία, καλείται «Υποταγή».
Οι δικοί μου δεν μου έστελναν ούτε δραχμή. Ο αδερφός μου ο Δημοσθένης μόνο, κάποιο κατοστάρικο απ’ το υστέρημά του. Οι κρατούμενοι που έδερναν οι συνάδελφοί μου οι στρατιωτικοί αστυνόμοι, ήταν δικηγόροι, φοιτητές, στρατιωτικοί, καλλιτέχνες, εργάτες, ποιητές. Εκπαιδευτικούς δεν είχαμε. Αυτοί είχαν σχέση με τη Γεωμετρία.
Και τη δίδασκαν.
Μια μέρα μου λέει τρέμοντας:
Δεν αντέχω άλλο. Αν μείνω εδώ θα πεθάνω.
Αμέσως μού ήρθε στο μυαλό η παρθένα. Που τη βιάζουν κάθε μέρα.
Θα φύγω μού λέει. Σε μια γειτονική ανατολική χώρα.
Κι αν σε πιάσουν; Θα σε σκοτώσουν, του είπα, πέφτοντας
απ’ το δαχτυλίδι του ήλιου στο κενό.
Δε γίνεται αλλιώς μ’ απάντησε κι έφυγε σα να μετρούσε τα βήματά του.
Μπορεί να εμπιστευτεί ακόμα κι ένα στρατιωτικό αστυνόμο σκέφτηκα,
και ξαναγατζώθηκα στο δαχτυλίδι του ήλιου.
Καλή τύχη φίλε.
Εμένα, ενώ με είχαν σιτιστή, μ’ απάλλαξαν και γύριζα άσκοπα μεσ’ το στρατόπεδο ή φύλαγα 4 ώρες σκοπός στη πύλη, μέχρι που να έρθει η ώρα της εξόδου. Εκεί χαζεύοντας
στο φως της μέρας, έφτανα μέχρι το χωριό μου με τα κίτρινα βουνά και τα πράσινα φύκια.
Το πρωί στην αναφορά είχαμε ασυνήθιστα σούρτα-φέρτα.
Μας συγκέντρωσε όλους ο λοχαγός και ξαφνικά μας ρώτησε φωναχτά:
Ποιος ξέρει πού είναι ο Ευσεβίου;
Απόλυτη σιγή απλώθηκε στο λόχο.
Εγώ ξέρω αλλά δεν σας λέω, είπα μέσα μου με κακία.
Ναι. Τα κίτρινα βουνά. Το εισιτήριο απ’ τη χώρα του νησιού στο χωριό μου,
έχει 125 δραχμές με το λεωφορείο. Είναι κάπου 60 χιλιόμετρα. Όχι κάπου, ακριβώς 60.
Σας ρωτώ για δεύτερη φορά: Ξέρει κανείς πού είναι ο Ευσεβίου;
Χτυπηθείτε κάτω δεν πρόκειται να σας πω, ξαναείπα μέσα μου.
Διαλυθείτε! Φώναξε ο λοχαγός.
Διαλυθήκαμε, κι ακούστηκε ένα σούσουρο, σαν όταν σχολιάζουν κάτι με δέος.
Ο υποδιοικητής, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, μ’ έστειλε να του πάρω τσιγάρα απ’ το Κ.Ψ.Μ.
Μπα, δεν μπορεί θα τον έπιασαν στα σύνορα σκεφτόμουν, κι όλο με στένευαν τα ρούχα μου.
Εγώ δεν ήμουν ούτε αριστερός ούτε δεξιός.
Εγώ ήμουν 21 χρονών.
Για πότε μ’ άρπαξαν δυο συνάδελφοί μου στρατιωτικοί αστυνόμοι, ούτε που το κατάλαβα.
Με κρατούσαν απ’ τις μασχάλες κι έτρεχαν κουβαλώντας με.
Μια στιγμή! είπα. Τα τσιγάρα του υποδιοικητή.
Τ’ άρπαξαν απ’ τα χέρια μου.
Με πήγαν στο γραφείο του ανακριτή.
Άνοιξαν την πόρτα, μ’ έσπρωξαν μέσα.
Έκλεισαν την πόρτα.
Στο βάθος του ανακριτικού γραφείου, ήταν εκείνος ο ταγματάρχης με το σκαμμένο πρόσωπο.
Τί σχέσεις έχεις εσύ με τον Ευσεβίου τσόγλανε;
Ποιος σ’ έβαλε στην υπηρεσία να μας παρακολουθείς;
Ξέρνα γρήγορα καθήκι!
Με τον Ευσεβίου γίναμε φίλοι εδώ κ .ταγματάρχα γιατί τον συμπόνεσα.
Για τα άλλα δεν έχω κάτι να σας πω, γιατί… δεν έχω να σας πω.
Εφτά ώρες κράτησε η ανάκριση κι άλλαξαν 3 αξιωματικοί.
Τι ωραία θα ήταν να είχα συνεργάτες, να ήμουν οργανωμένος, να τους παρακολουθούσα στην υπηρεσία, σκέφτηκα, ενώ ήταν η έκτη φορά που ίδρωνα.
Θα είχα κάτι να κρύψω
Θα είχα κάτι να πατώ, για ν’ αντιστέκομαι.
Και μόνο η σκέψη ότι άμα τα έβρισκα σκούρα θα μπορούσα να τα πω για να γλιτώσω,
θα μού έδινε κουράγιο για να μην τα πω.
Θα έδινα μια μάχη με τον εαυτό μου και μ’ αυτούς.
Αλλά τώρα; Και να ήθελα, δεν είχα τίποτα να πω.
Γιατί εγώ δεν ήμουν ούτε αριστερός ούτε δεξιός.
Ήμουν ένας άνθρωπος 21 χρονών, απ΄το χωριό με τα κίτρινα βουνά και τα πράσινα φύκια. Τώρα ήμουν ένα αιωρούμενο σώμα στο κενό.
Με πέταξαν στο μοναδικό κελί του στρατοπέδου 2,5Χ2,5.
Μου πήραν τη ζωστήρα, τα μεταλλικά εξαρτήματα της στολής μου,
τα ντοκ απ’ τις μπότες μου, τα σιρίτια και το πιστόλι.
Ξάπλωσα στ’ αχυρένιο στρώμα.
Τα ρούχα μου ήταν βρεγμένα απ’ τον ιδρώτα.
Ένιωθα βαρύς κι εξαντλημένος.
«Η θάλασσα θα είναι τεταραγμένη έως κυματώδης».
Αυτή η έκφραση μου είχε σφηνωθεί στο κεφάλι από τότε που τυχαία
άκουγα το μετεωρολογικό δελτίο, κι ήταν για μένα σαν άδειο κουτί.
Σα να λεγόταν μόνο κι όχι να καταλαβαινόταν.
Το κελί είχε ένα παράθυρο μικρό, με πλεχτό χοντρό σύρμα.
Έβλεπε προς το Ναυτικό Νοσοκομείο.
Εκεί είχε πεθάνει ο πατέρας μου.
Ήταν του Λιμενικού.
Από καρκίνο.
Να είναι άραγε κληρονομικός;
Μύριζε στο κελί άσχημα, απ’ αυτές τις οσμές που δεν καθορίζονται επαρκώς.
Κάθε πρωί ο διοικητής, έστελνε τους συναδέλφους μου τούς στρατιωτικούς αστυνόμους,
να μού φέρουν μολύβι και χαρτί.
Για να ομολογήσω, για να γράψω, υπό την πίεση της εφιαλτικής απομόνωσης
και της αβεβαιότητας για την τύχη μου.
Εγώ έγραφα ποιήματα. Ήταν τα μόνα που είχα να γράψω.
Μια μέρα, ένας συνάδελφος ο Στέλιος Μανιαδίνος, μού πέταξε απ’ το παραθυράκι
της πόρτας του κελιού, ένα πακέτο τσιγάρα Νο 5, σπίρτα κι ένα κατοστάρικο.
Τσιμουδιά ρε! Απ’ τον αδερφό σου το Δημοσθένη.
Ο αδερφός μου είχε εμπιστευτεί ένα στρατιωτικό αστυνόμο!
Την άλλη μέρα τα ποιήματά μου φούντωσαν.
Έγραφα ασταμάτητα στο χαρτί με το μολύβι που μού είχαν φέρει.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, μου ξεκλείδωσαν οι συνάδελφοι στρατιωτικοί αστυνόμοι
και με πήγαν στο γραφείο του διοικητή.
Μικρόσωμος άνθρωπος με μουστάκι.
Είχε πάνω στο γραφείο του όλα τα ποιήματά μου.
Κάθισε. Μού είπε.
Το πρόσωπό του ημέρωσε.
Αυτό το ποίημα βρε παιδί μου έχει πολύ νόημα αλλά είναι παράξενο…
Και ξαφνικά σα να ντράπηκε που με πήρε στα σοβαρά, μού πέταξε άγρια:
Γιατί γράφεις ποιήματα;
Γιατί …το μονόζυγο…στ… δαχτυλίδι…συνέχισα να λέω εγώ,
ενώ σκεπτόμουν αυτό το «Τεταραγμένη έως κυματώδης».
Πετάχτηκε πάνω και φώναξε:
Δεκανέα! Πάρτε τον από δω!

Μέχρι σήμερα δεν έκοψα το φυσικό να κάνω μονόζυγο στο δαχτυλίδι του ήλιου.
Και τ’ όνομά μου: Επαμεινώνδας Καλλικράτους.




Κυριακή, Απριλίου 13, 2008

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ


Άνθιμος- Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης
Πνευματικά, έρχεται από το απώτερο παρελθόν. Νομίζει πως συγκυβερνά τη χώρα χωρίς όμως να έχει εκλεγεί. Οι απόψεις του είναι ίδιες με ενός απαίδευτου και παρορμητικού πολίτη. Η διαφορά είναι ότι ο απαίδευτος πολίτης τις εκφράζει στο καφενείο της γειτονιάς και μετά εξατμίζονται . Ο Άνθιμος τις εκφράζει στα Μ.Μ.Ε. και γίνεται επικίνδυνος για την εξωτερική μας πολιτική και την κοινωνική συνοχή μας. Όλα αυτά με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε.που δίνουν στις ανοησίες πρώτη προτεραιότητα...
Κι ακόμα: Ο Άνθιμος είναι εκείνος που χαρακτήρισε «πορνεία» το «Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης». Την απόφαση δηλαδή κάποιων συμπολιτών μας να ζήσουν μαζί χωρίς να έχουν παντρευτεί, με την προστασία και τα δικαιώματα που δίνει ο νόμος σ’ ένα κανονικό ζευγάρι. Ο εκτός τόπου και χρόνου Μητροπολίτης, θα γνωρίζει ασφαλώς ότι κανένας πολίτης δεν αναφέρθηκε στα σεξουαλικά όργια που έγιναν και γίνονται στην εκκλησία ούτε και τα χαρακτήρισε. Ας αφήσει λοιπόν ήσυχους τους πολίτες ν’ αποφασίζουν για τη ζωή τους κι ας κοιτάξει τη καμπούρα της Ιεραρχίας.

Παναγιώτης Ψωμιάδης – Νομάρχης Θεσσαλονίκης
Ο τρόπος που πολιτεύεται, μιλά, σχολιάζει και γνωστοποιεί τις απόψεις του, πείθει για ένα πράγμα: Ότι ο νομάρχης Θεσσαλονίκης έχει διδαχθεί πολλά από τον πρωταγωνιστή του ελληνικού θεάτρου Σκιών.

Ανδρέας Βγενόπουλος – Αντιπρόεδρος της Marfin Investment Group
Kατηγορείται από την αντιπολίτευση και τα Μ.Μ.Ε για ύποπτες οικονομικές δραστηριότητες με τη συνεργασία της κυβέρνησης. Αποκλήθηκε στη βουλή από τον πρόεδρο του Λ.Α.Ο.Σ «Νέος Κοσκωτάς». Πρόσφατα πούλησε σε αστρονομική τιμή το 20% των μετοχών του Ο.Τ.Ε. που κατείχε, στους Γερμανούς , δημιουργώντας έτσι γέφυρα στους Γερμανούς ώστε να αναλάβουν, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης, τη διοίκηση (Management) τού O.T.E. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις απάτη σε βάρος του δημοσίου. Κι αντί, μετά απ’ όλα αυτά, να κάνει τον… Κινέζο ο Α. Βγενόπουλος, ζήτησε και τα ρέστα: Μήνυσε τον Αλέξη Τσίπρα. Θράσος πρωτοφανές! Και απύθμενη ανοησία, γιατί αυτόν που ήθελε να πλήξει με τη μήνυσή του, τον κατέστησε ακόμα συμπαθέστερο στην ελληνική κοινή γνώμη»! Ιδού και η απάντηση του Α.Τσίπρα μετά τη μήνυση του Βγενόπουλου:
Με την ίδια θρασύτητα που επιτίθεται το κερδοσκοπικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο στην ελληνική οικονομία προσπαθώντας να κερδοσκοπήσει σε βάρος του δημόσιου πλούτου, με την ίδια θρασύτητα επιτίθεται και ενάντια στην πολιτική ζωή της χώρας. Έχουμε μία πρωτοφανή υπόθεση απόπειρας ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής και του πολιτικού λόγου. Αρμόδιοι να τοποθετηθούν είναι αυτοί που καλλιέργησαν αυτήν την θρασύτητα. Αρμόδια για να τοποθετηθεί - και περιμένω να τοποθετηθεί - είναι η κυβέρνηση και όλος ο πολιτικός κόσμος. Διότι η επίθεση αυτή δεν αφορά εμένα, δεν αφορά τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αφορά τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Το μόνο που έχω εγώ να πω είναι ότι όσο και αν προσπαθήσουν δεν θα μας κάνουν να σιωπήσουμε, δεν θα μας κάνουν να φοβηθούμε.

Μιχάλης Λιάπης – Υπουργός Πολιτισμού
Γιάννης Ιωαννίδης – Υφυπουργός Αθλητισμού

Θα ήταν εκείνοι που θα εισέπρατταν τη δόξα των Ολυμπιακών μεταλλίων της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών, αν δεν αποκαλύπτονταν το ντοπάρισμα. Δεν είναι όμως εκείνοι που έχουν τώρα την πολιτική ευθύνη για να εισπράξουν την ποινή για το σκάνδαλο και το ρεζίλεμα της χώρας; Ούτε καν μια παραίτηση! Το σενάριο είναι πια γνωστό: Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης στα κακά είναι ανεύθυνοι και άφαντοι και στα καλά υπεύθυνοι και παρόντες. Θα τιμωρηθούν λοιπόν οι αθλητές και ο προπονητής. Δηλαδή τα «οχήματα» της δόξας των υπουργών, αν δεν γινόταν η αποκάλυψη . Έλληνες τ’ ακούτε; Αλλά και ν’ ακούτε, τί να το κάνω; Ξεχνάτε γρήγορα κι έτσι διατηρείτε στη θέση τους όλα τ’ ανθρωπάκια που περνιούνται για ικανοί πολιτικοί.

Σωτήρης Μπάγιας – Πρόεδρος Εισαγγελέων Ελλάδας

Έντιμος και γενναίος δικαστικός. Μια αύρα δροσερή, στη βρώμα που μας περιβάλλει. Ως πολίτες χαιρόμαστε που τον έχουμε. Είναι ένα θετικό άλλοθι για την κοινωνία μας. Είχε το θάρρος και την εντιμότητα να καταγγείλει δημόσια τα… στραβοπατήματα της ελληνικής δικαιοσύνης.
Αποτέλεσμα: Τον παρέπεμψε ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου στο πειθαρχικό συμβούλιο! Ε ρε Δημοκρατία τι σου έμελλε να πάθεις στη χώρα που γεννήθηκες! Από ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σε κατάντησαν ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ οικογένεια!

Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008

ΜΙΑ ΝΤΟΠΑ...ΩΚΕΑΝΟΣ

Mια ντόπα...ωκεανός
Φαίδωνα Θεοφίλου


Η είδηση για τις ντόπες στην εθνική άρσης βαρών διέσχισε σαν αστραπή την υφήλιο και σχολιάστηκε ανάλογα από τα διεθνή Μ.Μ.Ε. Ξαφνιάστηκαν βλέπετε οι Η.Π.Α., η Βρετανία, (κατ’ ευφημισμό –Μεγάλη-) η Ρωσία, ο Καναδάς, κ.ά. που στην Ελλάδα έγινε χρήση αναβολικών! Ναι! γιατί αυτές οι χώρες που ένιωσαν οδυνηρή έκπληξη κι έκαναν ειρωνικά και πικρόχολα σχόλια για τους Έλληνες αθλητές, ούτε που... έδειξαν ποτέ τα αναβολικά στους αθλητές τους! Μπορεί να έχουν βέβαια εργοστάσια παραγωγής αναβολικών αλλά αυτά τα παράγουν για τους... άλλους, όχι για τους δικούς τους αθλητές. Παρ’ όλα αυτά παρουσιάζεται συνεχώς το φαινόμενο, οι χώρες που παράγουν αναβολικά, να κερδίζουν τη μερίδα του λέοντος στα μετάλλια των όποιων αγώνων!

Η πρόσφατη (εγκληματική) χρήση της ντόπας στην Ελλάδα, έδωσε την ευκαιρία σε χώρες, όπως π.χ. οι ΗΠΑ, να στρέψουν την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης στη μεσογειακή μας χώρα και να κάνουν τον τιμητή, αφού έτσι πλήττεται… η ιδέα του αθλητισμού και ας μας είχε τελειώσει ο αθλητισμός, (ο καθαρός αθλητισμός) από τα χρόνια της Ανατολικής Γερμανίας, της περιβόητης D.D.R. (Deutsche Demokratische Republic) και των λοιπών μεγάλων αθλητικών δυνάμεων! Τώρα πια θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, στους Ολυμπιακούς και σε άλλους αγώνες, να ανεβαίνουν στο βάθρο και να παίρνουν τα μετάλλια όχι οι αθλητές αλλά οι χημικοί που θα έχουν φτιάξει την πιο δυνατή ντόπα! Το καλύτερο κοκτέιλ! Οι αθλητές θα είναι απλά το μέσον που θα αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα της ντόπας! Αν υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε η έννοια και η πράξη της υποκρισίας, οι απανταχού ανθρώπινες κοινωνίες θα έπρεπε εδώ και κάποιες δεκαετίες να ζητωκραυγάζουν: "Ο αθλητισμός πέθανε! Ζήτω ο χημικός αθλητισμός! "

Όμως οι άνθρωποι, (συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς και των Ελλήνων) δίνουν στο ψέμα όψη ν’ αρέσει, λέει ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης. Το συγκεκριμένο ψέμα το κατασκευάζουν βέβαια οι ίδιες οι κυβερνήσεις, που αφού παίρνει επίσημο χαρακτήρα κι έχει σαν στόχο και κατάληξη ένα μετάλλιο που μας κολακεύει ως χώρα, εμφανίζεται ως γενικά αποδεκτή αλήθεια. Έτσι πατούμε πάνω στο ψέμα αλλά βλέπουμε… αλήθεια. Και για να επιστρέψουμε στην αρχική είδηση που ήθελε τους 11 από τους 14 Έλληνες αρσιβαρίστες να είναι ντοπαρισμένοι, έχει ήδη αρχίσει μια ατέλειωτη αλυσίδα δικαιολογιών, απώθηση ευθυνών από τον ένα στον άλλον, απόλυτων αρνήσεων, (ακόμα κι όταν διαφαίνεται η ευθύνη) ώστε στο τέλος να επικαλυφθούν οι ευθύνες εκείνων που τις έχουν και να ζήσουμε όλοι μέσα στο ψέμα και στην έκπτωση κι εκείνοι στην…καλοπέραση. Αλλά στην Ελλάδα μας δεν φταίει ποτέ κάποιος. Και τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων, έχουν… δίκιο σε όλα.

Για την μεγάλη παραβατικότητα, ουδείς τιμωρείται. Μόνο η μικρή παραβατικότητα τιμωρείται για να δικαιολογεί την ύπαρξή της η δικαιοσύνη. Έτσι δικαιώνεται η λαϊκή θυμοσοφία που θέλει τη νύφη να την πληρώνουν πάντα οι μικροί. Αλλά η ντόπα δεν χρησιμοποιείται μόνο στον αθλητισμό. Να μη ξεχνάμε το φανατισμό, που είναι η ντόπα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Δηλαδή τον κομματικό φανατισμό, το θρησκευτικό, το ρατσισμό, τη ντόπα για το αδιάκοπο, μέχρι τελικής πτώσης, κυνήγι του χρήματος. Ο καθένας από αυτούς τους φανατισμούς προβάλλεται από τους φορείς τους, ως η μόνη αλήθεια. Ως ο καλύτερος τρόπος να βλέπεις και να ζεις τη ζωή. Έτσι επαναλαμβάνεται κι εδώ το ίδιο παιχνίδι, όπου το ψέμα ντύνεται την αλήθεια.

Ένας καλός φίλος που συζητάμε πότε-πότε τον πόνο μας, μου είπε πρόσφατα: «Επειδή δεν μπορώ μόνος μου να αλλάξω κάτι απ’ όσα γίνονται, δεν θέλω ν’ακούω ειδήσεις γιατί αισθάνομαι άσχημα. Χρειάζομαι όμως κι εγώ κάποια πράγματα για να επιβιώσω: Χρειάζομαι γαλήνη στη ψυχή μου, διέξοδο και τη βεβαιότητα ότι κάτι προσφέρω. Έτσι ακούω προσεκτικά το κελάηδισμα των πουλιών και χαρίζω την αγάπη και την φροντίδα μου στα ζώα και στα δέντρα».

Κυριακή, Απριλίου 06, 2008

ΦΩΝΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ

Δεν ξέρω αν στις εφημερίδες μικρών αγγελιών υπάρχει ποίηση, σίγουρα όμως υπάρχουν μικρές αγγελίες στους παρακάτω ποιητικούς στίχους. Ο γράψας δεν είναι ποιητής-ιδιώτης αλλά ποιητής-πολίτης και η τέχνη του δημόσια λειτουργία.
.
Φωνήματα επί χάρτου
Φαίδωνα Θεοφίλου


Νέοι και νέες ζητούνται:
να καλοπιάνουν τη θάλασσα και την ελευθερία
με ένα μόνο Θήτα.


Αυτόφωτοι ζητούνται:
παράθυρα ν’ ανοίγουν, για τους άλλους.



Καλλιτέχνες για μόνιμη απασχόληση:
να ρυθμίζουν τις σχέσεις
Φθοράς και Ωραιότητας.



Ποιητές ζητούνται:
να κάνουν παράσιτα
στις συχνότητες των δορυφόρων.



Αμετάθετα ΟΧΙ ζητούνται
για τ’ άγρια ΝΑΙ της ανάγκης.



Ενοικιάζονται :
Μικροί πράσινοι τάφοι για τα όνειρα .
Λήξη συμβολαίου, με την έγερση των ονείρων.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος