 |
|
Φαίδωνα Θεοφίλου
Σκεπάζω το σώμα μου
με τη χνουδωτή έκφραση των ροδακίνων.
Τα μάτια μου στο λυπημένο βλέμμα ακουμπώ,
που πλανιέται στα μεταίχμια των εποχών.
Το φιλί μου υγραίνω, εκεί που «τσακίζει» ο
φλοίσβος.
Το δέρμα του ανέμου φορώ στο λαιμό μου
κι αναπνέω τη μοναξιά των κυπαρισσόμηλων
με τη φρέσκια πληγή από ανθρώπινο νύχι.
Φυτεύω μεγαλόπρεπα την αναμονή στο σώμα μου
για ό,τι πρόκειται να ‘ρθει.
Κοντά στα άλλα
ασκώ τις αισθήσεις μου
κατά της χαλαρότητας….
|
