Σάββατο, Μαΐου 03, 2008

ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου
Και τους Ολυμπιακούς σαν τα μούτρα μας κυρ Χίτλερ μου;
(Θα μπορούσε να ήταν λεζάντα της εποχής-από τους Ολυμπιακούς τού 1936-Βερολίνο)

Η αναφορά μου στα γερμανικά συμπλέγματα, έχει ένα συγκεκριμένο λόγο που θα φανεί στη συνέχεια του κειμένου. Τα συμπλέγματα αυτά, (μερικά απ’ τα οποία αναφέρω) έρχονται σε αντίθεση με την εικόνα που θέλουν οι Γερμανοί να δείχνουν προς τα έξω, τους καθορίζουν όμως ως έθνος και ως κοινωνία:
1) Οι Γερμανοί λοιπόν, προσπαθούν συνεχώς να δείχνουν
ότι αυτοί είναι οι πιο ικανοί, οι πιο σημαντικοί, ότι μπορούν να τα κάνουν όλα καλύτερα από τους άλλους.
Αυτή η τάση τους, δείχνει και την ανάγκη για διαρκή επιβεβαίωση άρα και ανασφάλεια, αφού…σπουδαιότητα που φαίνεται , δεν είναι και απαραίτητο να επιδειχθεί.
2) Αισθάνονται καλύτερα ως μέλη της ομάδας, που τους
εξασφαλίζει κάλυψη και ασφάλεια, παρά ως άτομα.
3) Αισθάνονται σεβασμό και θαυμασμό για την στρατιωτική στολή και τη στολή γενικώς σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταντά φυσιολογικό στις στολές αυτές, να συμπεριλαμβάνεται… και η στολή θυρωρού πολυτελούς ξενοδοχείου.
4) Είναι υπάκουοι και πειθαρχικοί. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Θα πρέπει να μάθουν πότε πρέπει να είναι υπάκουοι και πειθαρχικοί και πότε όχι. Διαφορετικά, η πιθανότητα να επωασθεί και πάλι το αυγό του φιδιού , παραμένει ζωντανή.
5) Ένας Γερμανός μπορεί να μηνύσει τον γείτονά του, επειδή τα φύλλα από το δέντρο τού γείτονα πέφτουν στον δικό του κήπο. Ο λόγος όμως πιθανότατα θα είναι άλλος: Ο φθόνος ας πούμε για το ότι ο γείτονας αγόρασε ακριβό αυτοκίνητο…
6) Στην πραγματικότητα οι Γερμανοί εξακολουθούν να συμπαθούν τον Χίτλερ και να τον θεωρούν μεγάλο ηγέτη αλλά απωθούν το βάρος της ντροπής για τα θηριώδη εγκλήματα που έκαναν στη προσπάθειά τους να κυριαρχήσουν στον κόσμο, σαν να μην τους αφορά.
Φυσικά δεν έχουν όλοι οι Γερμανοί αυτά τα συμπλέγματα. Υπάρχουν και φωτισμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι. Αυτοί όμως είναι όπως παντού, η μειοψηφία. Τον τόνο, το χρώμα, της εθνικής τους ταυτότητας το δίνουν εκείνοι που έχουν τα παραπάνω συμπλέγματα.
Οι Γερμανοί διοργάνωσαν δύο φορές Ολυμπιακούς αγώνες. Η πρώτη ήταν το 1936 στο Βερολίνο, όταν ο Χίτλερ ήταν στις δόξες του. Δεν τους παίρνει όμως να μιλούν γι αυτό, αφού οι Ολυμπιακές αξίες δεν είναι συμβατές με το ναζισμό. Ούτε η ανθρωπότητα θέλει να το θυμάται. Η δεύτερη φορά ήταν το 1972 στο Μόναχο, όταν Παλαιστίνιοι κομάντος μπήκαν στο ολυμπιακό χωριό και εκτέλεσαν τους αθλητές της ισραηλινής ομάδας, την ώρα που οι Γερμανοί φρουροί του ολυμπιακού χωριού, κοιμόταν στο γρασίδι με τα όπλα δίπλα τους εκτεθειμένα στον κάθε περαστικό. Επρόκειτο για τραγωδία αλλά και για εθνική ντροπή των Γερμανών αφού στη δημοκρατική πια Γερμανία ερχόταν αυτό το γεγονός για να θυμίσει το ολοκαύτωμα των Εβραίων της ναζιστικής Γερμανίας, όταν οι ναζί προσπαθούσαν να επινοήσουν τον πιο μαζικό και φθηνό στο κόστος θάνατο, για τους Εβραίους. Φυσικά τους Γερμανούς πόνεσε επίσης και η ανικανότητά τους στο σύστημα ασφαλείας, αφού θέλουν πάντα να κορδακίζονται ως οι ικανότεροι.
Έτσι σήμερα βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση ν’ αποσιωπούν ό,τι δεν μπορούν ν’ αντέξουν . Πέρυσι το Αύγουστο λοιπόν, στις μεγάλες πυρκαγιές που έκαψαν τη μισή Πελοπόννησο, ένας Γερμανός δημοσιογράφος, της εφημερίδας “Die Welt” ή της “Sueddeutsche Zeitung”, δεν θυμάμαι πια, έγραφε με θέμα τις πυρκαγιές στην Ελλάδα, αλλά αποβλέποντας αλλού, τα εξής: « Μπορεί η Ελλάδα να κατέπληξε τους γείτονές της με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά η Ελλάδα έξω από την Αθήνα είναι μια μίζερη και φτωχιά χώρα». Τόσο πολύ πόνεσε ο Γερμανός από τους Ολυμπιακούς «Αθήνα 2004»! Μήπως σας θυμίζει κάποιον που μηνύει το γείτονά του επειδή τα φύλλα από το δέντρο του πέφτουν μέσα στο κήπο του αλλά στην πραγματικότητα ο λόγος είναι άλλος; Οι γείτονές μας δύστυχε Γερμανέ δημοσιογράφε, έχουν πολλά προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, και δεν είχαν το περιθώριο να εντυπωσιαστούν από τους Ολυμπιακούς που διοργάνωσε η Αθήνα. Εντυπωσιάστηκαν όμως οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι οι Βρετανοί, οι Αυστραλοί, οι Κινέζοι, η ανθρωπότητα ολόκληρη από την τελειότητα της διοργάνωσης, την ασφάλεια, (οι Έλληνες πλήρωσαν 4 φορές περισσότερο από την Αυστραλία για την ασφάλεια των αγώνων) την πρωτοτυπία και την αισθητική της τελετής έναρξης και λήξης, την ακρίβεια της διεξαγωγής των αθλημάτων, τους υπέροχους εθελοντές που πολύ αγαπήθηκαν από τους ξένους επισκέπτες. Αυτά και άλλα πολλά που έχω στο αρχείο μου από τα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων όλων των χωρών του πλανήτη. Έτσι, που έμοιαζε να είπαν οι Έλληνες : «Δεν θέλουμε πάντα αλλά αν θέλουμε μπορούμε και καλύτερα απ’ όλους».
Χωρίς αυτό να σημαίνει και τίποτα ξεχωριστό. Απλά βάλαμε ένα στοίχημα με τον εαυτό μας και το πετύχαμε. Τουλάχιστον εμείς θα θέλουμε να βλέπουμε ξανά και ξανά και ξανά, τι έγινε στην Αθήνα το 2004! Καλά θα μου πει κάποιος: Ασχολείσαι μ’ ένα θέμα που έγινε πριν από ένα χρόνο; Ναι! Aυτή την προτεραιότητα μπορούσε να έχει ο φθόνος και ο πόνος του Γερμανού δημοσιογράφου που...σκοτώνει τον ίδιο: Ένα χρόνο μετά , αφού είχαμε τόσα σημαντικά θέματα ενδιάμεσα .

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος