Δευτέρα, Δεκεμβρίου 27, 2010

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΤΟΝΩΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΟΙΑΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ

Οι απόψεις των "άλλων Ιεραρχών", που είναι αφοσιωμένοι στο νόημα της αποστολής της Εκκλησίας, σε αντιδιαστολή με τους εμπνευστές της έντυπης πολιτικής παρέμβασης, που μοιράστηκε στους ναούς.




Μετά την ανάρτηση του κειμένου μου στις 20/12/10 (Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΦΟΡΟΥΣΕ ΡΑΣΟ) και στη συνέχεια την ανάρτηση του κειμένου της θεολόγου κ. Ελένης Λιντζαροπούλου στις 22.12.10 (Περί της παρέμβασης της Εκκλησίας με κείμενο απευθυνόμενο στο λαό) διάβασα με ιδιαίτερη ικανοποίηση στην εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24/12/10, σε ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Νίκου Παπαχρήστου, και με τον παραπάνω τίτλο, ότι στην Εκκλησία υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα που εκφράζουν πολλοί Μητροπολίτες, που εκτιμούν ότι η Εκκλησία πρέπει να αποφεύγει ρητά- σε αντιδιαστολή με την τελευταία οξεία έντυπη παρέμβαση- κάθε ανάμειξή της στην τρέχουσα πολιτική και στη φθορά που αυτή προκαλεί, και να διαδραματίζει έναν ρόλο ενωτικό ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το σύνολο της κοινωνίας δοκιμάζεται σκληρά. (Αυτά γράφαμε κι εμείς στο ιστολόγιό μας).
.
Η πτέρυγα λοιπόν αυτή της Ιεραρχίας εκτιμά ότι σε μια εποχή βαθιάς κρίσης, η Εκκλησία με νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση καλείται να αναπτύξει περαιτέρω το προνοιακό και κοινωνικό έργο της, προς ανακούφιση πασχόντων και ευπαθών κοινωνικά ομάδων.

«Αντί να αναζητούμε την προσωπική μας αυτοδικαίωση, πιο χρήσιμο είναι να βρισκόμαστε συνεχώς δίπλα στους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη, σημειώνει με νόημα στην –Κ- ένας εκ των Μητροπολιτών της Πελοποννήσου.

Αλλά, (σημείωση δική μου) δυστυχώς τον τόνο στην Εκκλησία τον δίνουν οι Μουτζαχεντίν Μητροπολίτες: Οι άπληστοι για την ερμαφρόδιτη εκκλησιαστικοπολιτική εξουσία. Οι Μητροπολίτες των εκβιασμών της πολιτείας, για παροχή περαιτέρω προνομίων και φοροαπαλλαγών, σε βάρος των πολιτών που σηκώνουν το επαχθές βάρος των αναγκών της χώρας και όχι μόνο σε περιόδους κρίσης.

Στην ίδια εφημερίδα διαβάζω επίσης από ένα κείμενο που δημοσιεύει ο αληθινά σεβαστός Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος και σπουδαίος θεολόγος, τα παρακάτω:

.....Η Εκκλησία από τη φύση της , εκτός του ότι νοηματοδοτεί τον ανθρώπινο βίο και έχει μια πνευματική αποστολή, συγχρόνως λειτουργεί εξισορροπητικά στην κοινωνία. Δεν μπορεί να παίξη το ρόλο του ψυχοναρκωτικού, σύμφωνα με τη ρήση του Μαρξ «η θρησκεία είναι το όπιον του λαού», αλλά ούτε να παίξη και το ρόλο του εισαγγελέα και να καταγγέλη αυτούς που ενδεχομένως ευθύνονται για την οικονομική και κοινωνική κρίση. Ο προφήτης Ησαΐας αναφερόμενος στο έργο του Χριστού έλεγε: «Δεν θα φιλονική, ούτε θα φωνάζη… Καλάμι ραγισμένο δεν θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήση» (Ματθ.ιβ΄, 19-20).
Στο σημερινό πρόβλημα και την αυριανή ύφεση χρειάζονται ηγέτες που θα παρηγορούν και θα καθοδηγούν θετικά το λαό και όχι να καθοδηγούνται από την οργή του λαού και τα πάθη. Οι άνθρωποι σήμερα έχουν ανάγκη από παρακλητικό λόγο και όχι καταγγελτικό, από νηφαλιότητα και ψυχραιμία και όχι από έξαψη των παθών, τα οποία εκφράζονται με οργή και βία που δεν οδηγούν πουθενά, αλλά μάλλον εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Οι πληγές του σώματος όταν ξύνωνται προκαλούν μια ηδονή, αλλά αυξάνουν την οδύνη και την πληγή.
Δεν μπορεί κανείς να αυτοηδονίζεται με τον ερεθισμό των πληγών. Σήμερα δεν υπάρχει καιρός για παιχνίδια με τους πληγωμένους και πεινασμένους ανθρώπους.
Η Εκκλησία πρέπει να αυξήση το φιλανθρωπικό και κοινωνικό της έργο και να γίνη πόλος ενότητας των ανθρώπων. Πρέπει όλοι να αγωνισθούμε για την θεσμική οργάνωση του κράτους μας που είναι ο μεγάλος ασθενής, για την πάταξη της διαφθοράς και την προσφορά ελπίδας, ψυχραιμίας και αγάπης. Αληθινός ηέτης δεν είναι εκείνος που ξεσηκώνει τα πληγωμένα πλήθη, αλλά αυτός που θεραπεύει πληγές και οργανώνει τους κοινωνικούς θεσμούς, αυτός που βλέπει το παρόν και αποβλέπει στο μέλλον. Η κοινωνική και οικονομική κρίση πρέπει να αντιμετωπισθεί με κρίση, δηλαδή με διάκριση, περίσκεψη, σύνεση και αποφασιστικότητα».


(Σημείωση δική μου): Δεν είχα αμφιβολία ότι υπάρχουν σημαντικές προσωπικότητες ανάμεσα στους Ιεράρχες. Αλλά αυτοί η σημαντικοί πρέπει να φωνάξουν δυνατά την άποψή τους όπως ο Μητροπολίτης Ιερόθεος , ώστε να ξέρει ο λαός ποιους θα τιμά και θα ακούει με σεβασμό. Ασφαλώς και πρέπει να παρεμβαίνει η Εκκλησία στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας αλλά με όρους εκκλησιαστικούς και όχι πολιτικούς.

Τέλος, θα ήθελα για τους αναγνώστες του ιστολογίου να τονίσω, ότι τα κείμενα κριτικής για την κοινωνία και την πολιτική , πέραν της λογοτεχνίας, που αναρτώ,
γράφονται μέσα στα πλαίσια της αντίληψής μου, ότι οι πνευματικοί δημιουργοί δεν πρέπει να σιωπούν. Πρέπει να εκτίθενται δημόσια με το λόγο τους κι αν ο λόγος τους αντέχει στο καμίνι της δημόσιας κριτικής, τότε ας βοηθήσει. Αν δεν αντέξει, τότε ας παρακαμφθεί.

Φαίδων Θεοφίλου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος