Πέμπτη, Νοεμβρίου 25, 2010

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 4


ΒΑΝΙΑ ΚΑΤΕΛΑΝΗ ΚΟΥΛΕΫ

Η Βάνια ήταν κόρη εισαγγελέα που μετατέθηκε στη Μυτιλήνη στα τέλη της δεκαετίας του 50 αρχές της δεκαετίας του 60. Μαθήτρια του Λυκείου Θηλέων Μυτιλήνης τότε η Βάνια, ερχόταν συχνά στο σπίτι μας τα βράδια. Χαρούμενο κορίτσι, περιβόλι σκέτο, επικοινωνούσε με όλους, χαιρόταν την παρέα και έδινε ένα ξεχωριστό άρωμα κοριτσίστικης αθωότητας και θηλυκής γοητείας, στο σπίτι μας.
Η ίδια σε ένα γράμμα της που μου έστειλε μαζί με το ποιητικό βιβλίο της «Η Γυναίκα του άλλου λόγου» γράφει:
«Μυτιλήνη, αρχές της δεκαετίας του 60, πήγαινα κρυφά σε καλλιτεχνικά βράδια στο σπίτι της κ. Ελένης, (σημ. δική μου: της μητέρας μου) μιας όμορφης ξανθιάς γυναίκας, (λέω κρυφά γιατί είχαμε απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 7 και από το σχολείο και από τους γονείς). Εγώ βέβαια την κοπάναγα όταν έφευγαν οι γονείς μου για… χαρτιά και η υπηρέτρια ήταν καλή. Στο σπίτι της κ. Ελένης παίζαν κιθάρα και απαγγέλανε ποιήματα. Τα παιδιά της ήταν τρία αγόρια, ο Γιάννης ο μεγαλύτερος (21 χρονών) ψευτοφλερτάριζα μαζί του, ο Νάσος μου έπεφτε μικρός και ο τελευταίος ο Φαίδων ήταν πιτσιρίκι. (μαθητής δημοτικού) Η έλξη στης κ. Ελένης ήταν οι καλλιτεχνικές βραδιές, η κιθάρα και τα ποιήματα και λίγο ο Γιάννης. Μια φωτογραφία, νομίζω αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού, που ήταν ο άντρας της, (Επαμεινώνδας) ήταν στο δωμάτιο. Αυτόν δεν τον συνάντησα ποτέ, μα νομίζω ότι ήταν και χωρισμένοι. Τέλειωσα το σχολείο, φύγαμε από τη Μυτιλήνη, αλλά το 1961 (δεν θυμάμαι καλά) είδα πάλι το Γιάννη, ήμουν 19 χρονών και δούλευα στο γραφείο του τότε Υπουργού Εμπορίου και ο Γιάννης με βρήκε και μου τηλεφώνησε, είχε μπαρκάρει. (καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού) Όταν συναντηθήκαμε την επόμενη φορά μου έφερε ένα πουκάμισο από την Αφρική με φοίνικες επάνω και αραπίνες. Δεν ξανάδα το Γιάννη, διάβασα για το θάνατό του και συγκλονίστηκα. Ποτέ δεν ξέχασα την οικογένεια Θεοφίλου κι ας μη συνάντησα έκτοτε κανέναν από τα μέλη της. Άκουσα όμως για τον Φαίδωνα. Την εποχή εκείνη με φώναζαν Μπούλα."


Όπως διαπιστώσατε η Βάνια, στο γράμμα της αυτό, είναι σα να αφηγείται στον εαυτό της όσα θυμάται και μου τα ανακοινώνει.

Σε ανάμνηση λοιπόν αυτής της όμορφης περιόδου, παραθέτω δύο ποιήματά της από το βιβλίο που μου έστειλε και το μικρό βιογραφικό που είναι στο οπισθόφυλλο.


ΣΤΟΝ ΕΦΗΒΟ

Παλικαράκι μου γλυκό,
πρωτόχνουδο μουστάκι
φρύδια σμιχτά καλλίγραμα
με ολόμαυρα τα μάτια
πηγάδια τ’ ουρανού
στα βλέφαρά σου αγγίζουνε
βέργα χρυσή τα σύννεφα,
κρατήσου από τον ύπνο.

Παλλικαράκι μου γλυκό,
της ρίγανης κλωνάρι
πουλιά σε νανουρίζουνε
λουλούδια σου γελάνε
στα χείλια σου τα όνειρα
ευδαιμονίας μείδιασμα
από παλάμη κρύσταλλο
πίνεις νερό, ευφραίνεις.

Ηλιοκαμένος, έμορφος
της μάνας σου καμάρι,
κορμάκι ευκολολύγιστο
ασύγκριτο σε χάρη,
μιας νυχτερίδας κόκαλο
σου ‘ραψα στο ζωνάρι,
πλέε με βάρκα ξενοιασιάς,
φίλος το μαϊστράλι.


ΤΟ ΒΑΡΚΑΚΙ

Χορεύουμε με το βαρκάκι
μια κούνια έρωτα θαλασσινή,
γλάρος των χαρωπών ονείρων
δελφίνι βιολετί, καλοκαιριά.

Μέσα στο φως παλινδρομά
χωράει μόνο εμάς τους δυο,
όμορφο, ξύλινο, φρεσκοβαμμένο
μυρίζει νέφτι και μπογιά.

Καμιά θύμηση δεν τυραννάει
πρύμο αεράκι στο φιλί
κι έχουμε βάλει για πανί
το άσπρο σου πουκάμισο.




Η Βάνια Κατελανή Κούλεϋ γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Βιέννη, ζωγραφική στο Corcoran Art School της Ουάσιγκτον
και χαρακτική στο Λονδίνο. Υπηρέτησε στις ελληνικές πρεσβείες της Βιέννης και της Βυρηττού και απολύθηκε κατά την εποχή της δικτατορίας. Είναι παντρεμένη με τον Αμερικανό δημοσιογράφο και συγγραφέα Τζων Κεντ Κούλεϋ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος