Κυριακή, Μαΐου 29, 2011

Η ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΘΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΡΩΓΜΕΣ


Του Φαίδωνα Θεοφίλου

Με αισθήματα ικανοποίησης, χαράς και ελπίδας έζησα την πρωτοβουλία των αγανακτισμένων πολιτών που για μέρες τώρα στρατοπεδεύουν στο Σύνταγμα όπως και σε άλλες πόλεις της χώρας μας.

Συμπολίτες μας που «ξύπνησαν» και «απειλούν» να ξυπνήσουν και τις συνειδήσεις των άλλων πολιτών.

Συμπολίτες μας που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ κομματικοί εγκάθετοι ούτε κομματικοί μισθοφόροι.

Συμπολίτες μας που κατάλαβαν; Ότι ΟΛΑ τα κόμματα νοιάζονται μόνο για τη νομή της εξουσίας που θεωρούν φέουδό τους, ότι οι κομματικοί δεκάρικοι, περί προστασίας του λαού και των συμφερόντων της χώρας, είναι απλά προσχήματα για να συνεχίσουν να υπάρχουν ως κομματικοί φορείς, με σημαία τους (όπως μέχρι τώρα) τη κομματική σκοπιμότητα και τη πολιτική φαυλότητα που πήρε διαστάσεις φυσιολογικής πολιτικής έκφρασης και δράσης;

Συμπολίτες μας που κατάλαβαν; ότι οι πολίτες είναι αυτοί που θα πρέπει διαμορφώσουν την ποιότητα των πολιτικών κομμάτων, που θα απαιτήσουν τη θετική και ενεργό συμμετοχή τους «στο δέον γενέσθαι» για την έξοδο της χώρας από την πρωτοφανή κρίση που τα ίδια δημιούργησαν, και όχι να εφαρμόζουν κατά γράμμα το νόημα της παροιμίας, «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».

Συμπολίτες μας που κατάλαβαν; ότι πρέπει να δείξουν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο, τι είδους πολιτικούς θέλουν; Ότι τέλος πια με τον αριστεροδεξιό κοτσαμπασισμό και ότι ποτέ άλλοτε, όσο τώρα, δεν προβάλλει η ανάγκη για ένα νέο-διαφωτισμό.*

Συμπολίτες μας που κατάλαβαν; ότι είναι ζωντανά κύτταρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και όχι αποθηκευτικοί χώροι των κομματικών αποφάσεων; Που απορρίπτουν με αγανάκτηση τις προσωπικές στρατηγικές υπουργών της κυβέρνησης, που θεωρούν ως πρώτο τους μέλημα «να αρέσουν» στο λαό, την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου;

Συμπολίτες μας που κατάλαβαν; ότι τα δικαιώματά τους πρέπει συνεχώς να διευρύνονται όσο και οι υποχρεώσεις τους απέναντι στην πατρίδα; Και ότι αυτό, συνιστά πολιτική παιδεία;

Συμπολίτες μας που σίγουρα κατάλαβαν ότι η Εκκλησία και οι τράπεζες ενώ οφείλουν να συμμετέχουν στις ανάγκες της χώρας, εφαρμόζουν το «στρίβειν» δια της σιωπής…

Τέλος να αναφερθώ και στην εικόνα αυτού του ωραίου πλήθους των αγανακτισμένων συμπολιτών μας, γιατί έχει και η εικόνα τη σημασία της. Ένα πλήθος που διαδηλώνει μαχητικά αλλά ειρηνικά την αντίθεσή του και εκφράζει τα αιτήματα και τις απαιτήσεις του. Ένα πλήθος όλων των ηλικιών και κυρίως νέων, που εγκαταλείπει τον καναπέ και φωνάζει: «Είμαστε εδώ»! δίνοντας μια καινούρια εικόνα του Έλληνα, μια καινούρια ποιότητα, που δεν έχει σχέση με τις φανατισμένες ομάδες, που οι ντουντούκες βάζουν στο μυαλό τους αυτά που πρέπει να φωνάξουν, προς δόξα των κομματικών σκοπιμοτήτων.

Ένα πλήθος με ευρηματικά συνθήματα, με φαντασία, με χαμόγελο.

Η ελπίδα ανθίζει στις ρωγμές και πεθαίνει τελευταία…

*

*Το δίλλημα ή αριστεροδεξιός κοτσαμπασισμός ή νέος διαφωτισμός το

διατύπωσε ο fotis sxoliastis στο ιστολόγιό του “filiki etairia .






Παρασκευή, Μαΐου 20, 2011

ΕΝΑ REQUIEM ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ

ΕΝΑ REQUIEM ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ


Άκουσα χτες για πολλοστή φορά το Requiem του Μότσαρτ.

Δε χορταίνω σε κάποια σημεία του έργου, το πάθος αυτό, που μοιάζει να ακυρώνει τη διαδικασία του θανάτου. Απίστευτο για Requiem..αλλά ίσως αναμενόμενο για την ιδιοσυγκρασία του Μότσαρτ. Δεν γνωρίζω τους στίχους από το έργο. Είναι όμως ενδιαφέρον να σας πω τις εικόνες και το σκηνικό που δημιουργήθηκαν μέσα μου ή μπροστά μου αν θέλετε, ακούγοντας τις εξάρσεις, την ενεργοποιό θλίψη, το διάλογο των πνευστών, των εγχόρδων και των κρουστών. Τους τόνους της γυναικείας χορωδίας απέναντι στην ανδρική και τις εναλλαγές τους. Τα μουσικά κύματα που αναρρίπιζαν τα φύλλα της καρδιάς. Τα μέρη εκείνα της μουσικής που μετουσιώνονταν σε θυμίαμα για τον ουρανό και τα άλλα τα ατίθασα που μέσα τους πάλευε η αποδοχή με την άρνηση…

Είδα λοιπόν μπροστά μου τον Άνθρωπο χαμογελαστό να στέκει με το κορμί σε περήφανη στάση, κάτω από ένα ολόφωτο ουρανό. Έκανε μια αναδρομή της ζωής του σαν αστραπή, κοιτάζοντας το Θάνατο κατάματα. Ο Θάνατος, γεμάτος σεβασμό για το μουσικό έργο που άκουγε, είπε στον Άνθρωπο, σε μια σιωπή μεταξύ χορωδίας και εγχόρδων: «Έχεις μια επιθυμία ακόμα;» «Ναι!» Απάντησε ο Άνθρωπος:

«Να γείρω λίγο το κεφάλι στα γυμνά στήθη της ΓΥΝΑΙΚΑΣ και να κλάψω. Να κλάψω λυτρωτικά. Όχι για σένα, είπε δείχνοντας το Θάνατο, αλλά που ΕΖΗΣΑ. Που ΕΖΗΣΑ! Καταλαβαίνεις;

Έλα…Δεν θα σε πάρω εγώ. Θα έρθεις μόνος σου, πίσω μου, με το δικό σου βήμα, χωρίς βία, κουβαλώντας την ερωτική έπαρση της ζωής σου.

Ο Άνθρωπος ξεκίνησε με βήμα σταθερό.

Έμενε να μάθει, αν θα συναντούσε έναν άλλο κόσμο ή θα γινόταν χημικό στοιχείο στη φύση.

Η μουσική έκλεισε με ένα απαλό αλληλούια της χορωδίας των γυναικών.

Τρίτη, Μαΐου 03, 2011

ΣΕ ΡΕ ΜΙΝΟΡΕ ΑΡΓΟ


ΣΕ ΡΕ ΜΙΝΟΡΕ ΑΡΓΟ




Δεν ήταν εύκολη η ζωή σου ούτε και βολική.

Σίγουρα όχι ανυποψίαστη.

Μαύρες τρύπες σε διεκδικούσαν

σαν ερωμένες.

Όχι πως δεν τους ξέφευγες.

Μα πάντα κάποια απ' αυτές καρτέρευε

την ώρα που ρέμβαζες

ανάμεσα στο μηδέν και στο όλον

και σε ρούφαγε.

Εσύ όμως ήξερες

πως όποιος στο σκοτάδι βυθίζεται

αξίζει και το φως.





ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ ΕΠ' ΑΟΡΙΣΤΟΝ



ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΉΣ.



ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΟΠΩΣ ΠΆΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος