Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008

Τ Ο Π Ε Ρ Α Σ Μ Α

Να φύγω είπα.
Να φύγω αργά και σταθερά.
Να έχω και το νου μου μη κινδυνέψω άδικα.
Να κρύψω είπα και τον έρωτα,
που ξεκινάει απ’ το κεφάλι μου
και διακλαδίζεται στην αφή μου.
Να σκεπάσω και το μέρος της καρδιάς
οπούναι καρφωμένη η αρμονία,
μη και με καταλάβουν
πως είμαι φορτωμένος τέτοια πράγματα.
Να φύγω αργά και σταθερά,
με προσποιητή αδιαφορία,
κρατώντας «είδη επουσιώδη εν επαρκεία»,
πως είμαι τάχατες δικός τους.
Κι αφού περάσω με τον πανικό στα χείλη
πάνω απ’ το σώμα της Ελλάδας που πεθαίνει,
να φτάσω ασθμαίνων στο κεφάλι της.
Εκεί, δεν θα με αντιληφθούν,
ότ’ είναι όλοι στο κέντρο της συνωστισμένοι.
Θ’ αναπάψω το λαχάνιασμα,
στη πρωινή δροσιά της πέτρας.
Θα φιλήσω τα βρώμικα μαλλιά της.
Θα προλάβω το άγγιγμα τού κεφαλιού
και τη θέρμη της να μεταλάβω.
Και με την τελευταία θέρμη της μαγιά
δια μέσου των ρωγμών της γης,
πάλι για το ξεκίνημα...

Φαίδων Θεοφίλου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος