Δευτέρα, Μαρτίου 24, 2008

Η 25η Μαρτίου



Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

Φαίδωνα Θεοφίλου

Τότε λοιπόν ο πατριωτισμός, καλλιεργημένος και προετοιμασμένος από τη σπορά των οραμάτων τού μεγάλου Έλληνα επαναστάτη Ρήγα Φεραίου, την αποφασιστικότητα της Φιλικής Εταιρίας και την επίδραση της Γαλλικής επανάστασης, έφθανε σε ερωτική σχέση με την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Έφθανε στην τελική απόφαση τού: «Ελευθερία ή θάνατος». Οι αγώνες των Ελλήνων αυτής της εποχής έμοιαζαν με απονενοημένο διάβημα. Με μια εκ των προτέρων καταδικασμένη και μάταιη θυσία. Με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής εναντίον τους, αφού οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήθελαν αλλαγές συνόρων και διατάραξη των κτήσεών τους. Αφού ο υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας Μέτερνιχ, αποκαλούσε τους τότε ξεσηκωμένους Έλληνες, «Νομάδες αλητών».
Ο αγώνας των Ελλήνων όμως δεν λογάριασε τίποτα. Οι ζωές και τo αίμα τους σκορπίστηκαν απλόχερα στον αγώνα, ώσπου έπεισαν τους Ευρωπαίους και τον κόσμο όλον, ότι ο μεγάλος τους Έρωτας για την Ελευθερία ήταν αληθινός και γι αυτό στο τέλος την κατέκτησαν.
Σήμερα όμως, η ρήση τού στρατηγού Μακρυγιάννη «Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ», που έγινε σημαία στον αγώνα της ανεξαρτησίας, κείτεται μπροστά μας συντρίμμια. Σήμερα για την πλειοψηφία των Ελλήνων ισχύει: «Εγώ, ο εαυτός μου και η τσέπη μου». Η Ελλάδα συντηρεί την ποιότητά της με τις φωτεινές εξαιρέσεις. Πορεύεται στο μέλλον με τις εξαιρέσεις. Προβάλλει λοιπόν το ερώτημα: Ποιος θα έπρεπε να είναι ο πατριωτισμός τού σήμερα; Νομίζω πως έχω μια σκέψη γι αυτό:
Σύγχρονος πατριωτισμός θα σήμαινε, ο κάθε Έλληνας να έκανε το καλύτερο δυνατόν που θα μπορούσε, ώστε αυτό το καλύτερο να αντανακλούσε στην ποιότητα και στο κύρος της χώρας. Δηλαδή: Οι πολιτικοί να είχαν το όραμα μιας Ελλάδας που θα ήταν δύναμη ειρήνης, ευημερίας και πολιτισμού. Που θα θεωρούσαν ως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας, τους πολίτες της και θα τους βοηθούσαν με όλα τα μέσα και τα κίνητρα , ώστε να αποδώσουν τα άριστα. Οι εκπαιδευτικοί να έκαναν τη δουλειά τους με αφοσίωση, πίστη κι εργατικότητα, ώστε να βλέπαμε το αποτελεσματικό έργο τους, στην αξιοσύνη των μαθητών κι αυριανών πολιτών. Οι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης να δημιουργούσαν ό,τι καλύτερο, ώστε να σηκωθεί ψηλότερα η παράδοση που θέλει τις τέχνες και τα γράμματα ν’ ανθοφορούν στην Ελλάδα. Οι βιοτέχνες, οι παραγωγοί, οι αγρότες, οι υπηρεσίες, οι επιχειρηματίες, να παρήγαγαν στοχεύοντας να φτάσουν την μέγιστη δυνατή ποιότητα, ώστε να καταστήσουν την Ελλάδα με τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, συνώνυμη της ποιότητας.
Όλοι οι πολίτες, να συνειδητοποιούσαμε τα όριά του ο καθένας, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα και τα όρια των συμπολιτών μας. Να αποκτούσαμε έτσι ως λαός αυτοεκτίμηση.
Όλα αυτά, θα συνιστούσαν τον σύγχρονο πατριωτισμό, που θα ήταν αντάξια συνέχεια στον τότε πατριωτισμό, που σκορπούσε απλόχερα τις ζωές και το αίμα των Ελλήνων για την Ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία.
Αλλά, Γεώργιε Καραϊσκάκη, Θεόδωρε Κολοκοτρώνη, Κωνσταντίνε Κανάρη, Δημήτριε Υψηλάντη, Αθανάσιε Διάκο, φαίνεται πως ο σημερινός πατριωτισμός για να εφαρμοστεί, έχει μεγαλύτερες δυσκολίες από ….τον δικό σας.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος