Κυριακή, Μαρτίου 11, 2012

ΛΕΞΕΙΣ ΛΑΜΠΗΔΟΝΕΣ Β'


ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Εδώ δεν γιορτάζουμε Επετείους, και ασφαλώς ούτε και τη λεγόμενη μέρα της ποίησης.

Ο λόγος είναι απλός: Επειδή αυτό το ιστολόγιο βρίσκεται σε διαρκή ερωτική περίπτυξη με την ποίηση. Συνεπώς οι επέτειοι περιττεύουν. Εμείς, έχουμε ποιητική οπτική για να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε τον κόσμο: Με το λογικό, το θυμικό και την ενσυναίσθηση. Δηλαδή με όλο τον οπλισμό της ποίησης, που χρειάζεται και η ζωή, και όχι βέβαια ζώντας σε ονειρικές αυταπάτες , όπως φαντάζονται μερικοί μέσα στα πλαστικοποιημένα τους στερεότυπα. Ευχόμαστε σε όσους θα γιορτάσουν τη μέρα της ποίησης και θα νιώσουν κάπως διαφορετικά, να μη ξεχάσουν ότι την επομένη, η ποίηση θα συνεχίσει να υπάρχει, μέσα στα βλέμματα των ανθρώπων, στον έρωτα κάθε είδους, στη Φύση, στο ανείπωτο, στις δίψες που δεν ξέρουν, πού να ξεδιψάσουν, ακόμα και στο γλυκασμό που ξεφυτρώνει ανάμεσα στην παρέα που απολαμβάνει τον καφέ και την επικοινωνία της. Η ποίηση είναι το πιο όμορφο παιδί της ΖΩΗΣ, που την εκφράζει πιστά σε όλες τις πτυχές της και συνάμα ερωτικά, αφού και η ίδια η Ζωή είναι ένα διαρκές , ανείπωτο ΠΟΙΗΜΑ,

είτε αυτή υπάρχει ως παράδεισος είτε ως κόλαση…

Φαίδων Θεοφίλου

************************************************************************************

ΕΜΒΟΛΙΜΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ

ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΓΙΑ "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Όταν οι λέξεις πάρουν τη θέση τους στο καλό ποιητικό σώμα, θέλουν να λαμπυρίζουν την αυτονομία τους αλλά ταυτόχρονα να συνεισφέρουν τη συνεκτικότητά τους στην ισχυρή δομή του ποιήματος.

Υπήρξαν βέβαια λέξεις που ξεχώρισαν από το ποίημα και έμειναν άφθαρτες στον αιώνα. Δεν είναι που πρόδωσαν το σώμα του ποιήματος. Απλά, η αυτονομία τους ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά τους στη συνεκτικότητα του σώματος. Όμως και πάλι το ποίημα κουβαλούσαν μέσα στην αφθαρσία τους και αυτό δόξαζαν.


Οι λέξεις, συνηθίζουν να ακκίζονται ερωτικά με τα χείλη εκείνων που τις εκφέρουν απαγγελτικά.

Λέξεις ανοιχτόχρωμες, σαν τις αισθήσεις,

σκούρες για να δίνουν αξία στις αποχρώσεις,

θαμπές για να κρύβουν ό,τι υπονοούν,

λέξεις γυαλιστερές σαν βότσαλα που τα ‘βρεξε το κύμα,

λέξεις κυματιστές που παίζουν σαν άρπα τις χορδές των αισθημάτων,

λέξεις που απλώνουν τα δάχτυλα σαν τη αφή,

ορμητικές λέξεις σαν σφαίρες που ενεργοποιούν νέες πηγές σκέψης

στον ανθρώπινο Νου ή ενεργοποιούν τις παλιές.

Λέξεις που διαβαθμίζουν τις αισθήσεις και τις έννοιες σε μια μουσική ανάπτυξη.

Λέξεις που φωτίζουν τα γήινα και υποψιάζονται τα άγνωστα.

Λέξεις που με τη δύναμη της μυστικής ροής τους αποτυπώνουν μιαν «άλλη» ζωή, όπου η «αδυναμία» θα είναι δύναμη και το πρόσωπο της ομορφιάς δεν θα γερνά.

Λέξεις που, από τη Σαπφώ μέχρι σήμερα «την ομορφιά διακονούν» και αρνούνται την ανθρώπινη μοίρα, που οι Θεοί εκλαμβάνουν ως «Ύβρη».

Λέξεις που, από τον Ευριπίδη ως το Ρήγα κι από τον Ρήγα ως σήμερα, φλέγονται για Δικαιοσύνη και Ελευθερία.

Λέξεις που οπλίζουν τα όνειρα.

Λέξεις που φλερτάρουν με το αδύνατο και συλλυπούνται το θάνατο.

Έτσι λοιπόν οι λέξεις, μπαίνουν στη σειρά σαν τις νότες που διαλέγει ο ποιητής-μουσικός, για να πλέξουν τον ιστό της δημιουργίας και να γίνουν ποίημα…

*Από τη συλλογή: "ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΙΚΡΑ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΑ"

Αναδημοσίευση από το ίδιο ιστολόγιο της 07 Φεβρουαρίου 2011


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος