Παρασκευή, Απριλίου 27, 2012

Δ Ο Ξ Α Σ Τ Ι Κ Ο

                                           
                                                                  Φαίδωνα Θεοφίλου 
 
Τι  κι αν ήταν επιρρεπείς
στα ολισθήματα του χάους
κι αν με τσαλακωμένη βούληση
έφταναν
ως το βυθό της κόλασης…
Μα, γι αυτόν  το λόγο ακριβώς,
τώρα,
μπορούν να αφεθούν
στη μαγεία του πρώτου αγγίγματος,
στις μυρωδιές μιας καλόβολης
θερινής νύχτας.
Να αφεθούν στα αισθήματα
που κρύβονται  πίσω από τις λέξεις
ή εμφανίζονται σαν σε κρυφτούλι μπρος τους.
Στην αγάπη να αφεθούν
που αργεί να έρθει,
γιατί στο μεταξύ στερεώνεται.
Το παιχνίδι ξαναρχίζει:
Αθώο,
λαμπρό
 ολόγυμνο
παρθένο.
Κι εκείνοι,
με  μια κηλίδα φως στο στήθος,
να μπερδεύουν  μες  το στόμα τους
τα φιλιά με τα τραγούδια.
 
 
         

Από τον "Κύκλο της κοντινής ξαδέλφης"
-Μονόλογοι για τη Σαπφώ




Δευτέρα, Απριλίου 23, 2012

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΥΠΟ ΤΟ ΣΕΛΗΝΟΦΩΣ


Φαίδων Θεοφίλου

Δεν ήξερα ότι ο Θάνατος

παραμονεύει μειδιώντας

εκεί που δυναμώνουν τα αισθήματα…

Έχοντας πιει μισό μπουκάλι

άφησα τ' άλλο μισό να σου ανήκει

μαζί με το τρελό  των αηδονιών κελάιδισμα. 

Οι σκέψεις ναρκισσεύονταν

στο στήθος μου

σαν το δοξάρι στο βιολί

ενώ τα αισθήματα έπιαναν χορό

αντικριστό 

τραγουδώντας  εκείνο το:

«Τα αισθήματα αξίζουν
σαν κινδυνεύουν να χαθούν».

Κι ήταν η απ' έξω μου Σιωπή

τόσο παράφορη,

που σκιάχτηκεν ο Θάνατος.

Οπισθοχώρησε δυο βήματα,
κι έχασε το μειδίαμ' απ’ τα χείλη…

«Ο Kύκλος της Κοντινής Ξαδέλφης» (Μονόλογοι για τη Σαπφώ)


All rights reserved





Τετάρτη, Απριλίου 18, 2012

ΤΑ ΦΟΡΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου


Συχνά συναντώ θερμές εκφράσεις και… συμβουλές για την αγάπη που συνοδεύεται από τη λέξη φως.

Ακόμα συχνότερα λαμβάνω κείμενα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, που θέλουν να με διδάξουν τη μεγάλη σημασία της αγάπης. Κείμενα που είναι μια μείξη, απλοϊκής φιλοσοφίας, θρησκευτικών ανακλαστικών και μιας δόσης αγαπησιάρικου ρομαντισμού, αυτό που θα αποκαλούσαμε αμερικανιά.

Αλλά και στην καθημερινότητά μου ακούω ή και διαβάζω στο διαδίκτυο τις απόψεις κάποιων για την αγάπη σε μακροσκελείς αναφορές του τύπου: «Αγάπη είναι…» και συμπληρώνεται η φράση με ποιητικές εκφράσεις και φιλοσοφικές σφήνες για να δείξουν το μεγαλείο της αγάπης και να εντυπωσιάσουν τους αναγνώστες ή ακροατές, που ίσως δεν συνειδητοποίησαν ακόμα το μεγαλείο της !

Δεν αμφισβητώ ούτε τις προθέσεις ούτε τις απόψεις κανενός για την αγάπη. Όμως, η εμπειρία μου από τη ζωή λέει, πως όποια ΑΞΙΑ υπερτονίζεται μέχρι υπερβολής, σημαίνει ταυτόχρονα και την έλλειψή της. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα. Φιλόσοφοι με ρητά, πολιτικοί με συστάσεις, διανοούμενοι με την κατάθεση της σκέψης τους, τόνιζαν κατά κόρο, την ανάγκη ύπαρξης «ΜΕΤΡΟΥ» στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Και το έκαναν αυτό, γιατί απλά δεν υπήρχε «μέτρο» στη ζωή τους.

Ας επιστρέψουμε όμως στην αγάπη, και να δούμε με ποια φορέματα εμφανίζεται στη πράξη μέσα στη ζωή μας…

¨Ένα μέρος των συνανθρώπων μας, πιστεύει, χωρίς να το ομολογεί, ότι η αγάπη πρέπει να αρχίζει από τους… άλλους, αφού θεωρούν ότι ο κόσμος πρέπει να περιστρέφεται γύρω τους.

Άλλοι, συγχέουν την αγάπη, με τα βίτσια , την ερωτική λαγνεία, τον θαυμασμό.

Πολλοί χρησιμοποιούν την αγάπη ως εργαλείο: Όταν αγαπιούνται, εκμεταλλεύονται αυτή τη αισθηματική εξάρτηση για να χειραγωγήσουν αυτόν που τους αγαπά και να επιβάλλουν τους όρους τους σε μια πιθανή σχέση.

Κάποιοι, προσποιούνται ότι αγαπούν κάποιους, για να τους «διαχειριστούν» και χρησιμοποιώντας τους , να επιτύχουν συγκεκριμένους στόχους.

Τέλος, κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν αυτάρεσκα την αγάπη των άλλων, χωρίς να ανταποδίδουν, επιβεβαιώνοντας απλά το «Εγώ» τους και τα όποια εσωτερικά τους ελλείμματα.

Η αλήθεια είναι ό,τι όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται την αγάπη. Όμως, όχι λίγες φορές, όσοι έχουν τραύματα εξ αιτίας της, θέλουν να τα προκαλέσουν και στους άλλους. Και όσοι χρησιμοποιούν ως εργαλείο την αγάπη, μπορεί να μην ένιωσαν ποτέ το νόημά της ή να το μπέρδεψαν με κάτι άλλο. Π.χ. Με τη μνήμη της ηδονής.

Το κείμενο δεν αναφέρεται σε ατομικές και συλλογικές περιπτώσεις άδολης και μεγάλης ΑΓΑΠΗΣ που έτσι κι αλλιώς υπάρχει στον κόσμο μας. Απλά ήθελα να σημειώσω πως όσοι μας τονίζουν με θέρμη την αξία της αγάπης, είναι συνήθως και εκείνοι που την κακομεταχειρίζονται και της φοράνε τα φορέματα που τους βολεύουν για κάθε συμφέρουσα περίπτωση.

Τελικά φαίνεται ότι εκείνοι που δεν μας διδάσκουν την αγάπη και είναι φειδωλοί στις αναφορές τους γι αυτήν, είναι ίσως εκείνοι που ξέρουν να αγαπούν.

Ό,τι παράγει ΑΓΑΠΗ ή παράγεται από αυτήν, γίνεται και νόημα Ζωής.

Στην πραγματικότητα η ΑΓΑΠΗ δεν έχει ή δεν πρέπει να έχει φορέματα. Είναι γυμνή, απέριττη και αυτονόητη και έχει ένα μόνο δρόμο: Εκείνο του ΣΚΥΛΟΥ που αγαπά για να αγαπά και μ’ αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνει το λόγο της ύπαρξής του…

Άλλο τώρα, αν ο άνθρωπος και όχι ο σκύλος είπε: «Αγαπώ άρα υπάρχω»…



*Οι πίνακες είναι του Χρίστου Καρά






Παρασκευή, Απριλίου 13, 2012

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΛΕΫ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου- "Κείμενα Μικρά σαν Μεγάλα"

Σήμερα ξύπνησα με μια γεύση υγρασίας ουρανού στο στόμα. Με μια αίσθηση απληστίας για το απέραντο, να διατρέχει το είναι μου σαν αίμα γαλάζιο.

Παραμέρισα τις αναλώσιμες κακίες των ανθρώπων που είχαν συσσωρευτεί στα πόδια μου, φόρεσα το δερμάτινο παντελόνι, το δερμάτινο μπουφάν, τα καστόρινα μποτάκια με τα κρόσια, τα γάντια μου και το κράνος με τα μικρά συννεφάκια ζωγραφισμένα στο μαύρο του χρώμα. Καβάλησα την αγαπημένη μου 1600σάρα Χάρλεϋ και γίναμε ΕΝΑ. Μαρσάρισα κι η Χάρλεϋ χλιμίντρισε σαν διακόσιες φοράδες μαζί, στο καιρό του ζευγαρώματος.

Κοίταξα τον ουρανό. Χάραξα με τη θωριά μου το δρόμο για τη Χάρλεϋ από τη λεωφόρο Ποσειδώνος ως τα σύννεφα πάνω από το Σαρωνικό. Ταυτόχρονα ακύρωσα τους νόμους της Φυσικής για όσο θα διαρκούσε η ουράνια βόλτα μου.

Έβαλα ταχύτητα και άνοιξα το γκαζ. Η εξάτμιση έβγαζε φωτιές. Η ανύψωση πάνω από τη θάλασσα ήταν θεσπέσια. Τα πλοία από κάτω μου μίκραιναν ώσπου έμοιαζαν να χωρούν σε παιδική χούφτα. Οι ζωγράφοι εκστατικοί για το γεγονός, φωτογράφιζαν τον ανηφορικό δρόμο από τη γη στον ουρανό χαραγμένο από τη θωριά μου, με μένα να τον διασχίζω πάνω στη Χάρλεϋ που άφηνε μια πυριφλεγή γραμμή πίσω της, και την ίδια στιγμή ετοίμαζαν τα πινέλα τους με μια εμπύρετη έμπνευση, σε απ’ ευθείας σύνδεση με την ποίηση.

Η απληστία μου καταβρόχθιζε το απέραντο «ε πάνω» όπου βρισκόμουν, και το κάτω που ατένιζα. Φορές, περνούσα μέσα από τα σύννεφα ανοίγοντας στιγμιαίες πύλες, ενώ η υγρασία με έλουζε γενναιόδωρα.

Ήταν ένα υπέροχο πρωινό της Μ. Παρασκευής, που μύρωνε τη σάρκα και το πνεύμα στη διαδρομή. Ανέβηκα ακόμα πιο ψηλά. Η Χάρλεϋ στην πίσω ρόδα της είχε βγάλει φτερά. Μπροστά μου άρχισαν σιγά –σιγά να προβάλουν μικρές ομάδες ενήλικων Αγγέλων, που όταν με είδαν, το πρόσωπό τους, πήρε έκφραση παιδκή. Πλησίασα. Ξέρετε που είναι οι φίλοι μου, ο Νάσος, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Θέμης, ο Κώστας, ο Παντελής, η Έλλη; Τους ρώτησα. Με κοίταζαν μ ‘ένα γλυκό βλέμμα, σα να μου έλεγαν ότι τώρα διαβάζουν τα έργα του Μεγάλου Ποιητή, ενθέτοντας και τα δικά τους.

Ξάφνου, ένα χέρι εμφανίστηκε μέσα από ένα σύννεφο και με μια αυστηρή κίνηση, μου έδειξε επιτακτικά το δρόμο για το γυρισμό. Έκανα επιτόπια στροφή και άρχισα μια επιθετική κατάβαση με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όσο πλησίαζα στη γη, τόσο μου έρχονταν μεθυστικές λιποθυμιές από τα αρώματα της άνοιξης. Στο νου μου φύτρωναν στίχοι: «Έστησε ο Έρωτας χορό με το ξανθόν Απρίλη»… Εξαχνωμένες προσδοκίες και αισθήματα των ανθρώπων σε όλες τις χρωματικές διαβαθμίσεις ήταν διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Η όσφρησή μου, υποδεχόταν τις γαστρονομικές ευωχίες από τις ετοιμασίες για τη γιορτή του Πάσχα.

Σαν έφτασα πολύ κοντά στη γη, είδα ένα τεράστιο πίνακα σαν οθόνη κινηματογράφου. Δεν ξέρω πως, αλλά αντί να προσγειωθώ στη λεωφόρο, βρέθηκα μαζί με τη Χάρλεϋ ενσωματωμένος στον πίνακα . Το μόνο που αντιλήφθηκα, ήταν αυτοί που κοίταζαν τον πίνακα και έλεγαν στο ζωγράφο: «Το έργο σου έχει ψυχή».

* All rights reserved



Δευτέρα, Απριλίου 09, 2012

ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟ


Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Ποτέ δεν με ενδιέφερε «το πολύ» στην υλική του διάσταση.

Είτε κάποτε που το είχα σε επάρκεια είτε τώρα που δεν το έχω. Αντίθετα το ΛΙΓΟ, ασκούσε μια μαγεία πάνω μου, όπως η ΖΩΗ…

Τι θέλει ο άνθρωπος για να ζήσει;

Ένα πιάτο φαΐ, αισθήματα, λιακάδα και βροχή.

Το μόνο «πολύ» που υπάρχει στη ζωή μου είναι η αγάπη. Η διάχυτη αλλά και η εστιασμένη αγάπη. Με αιτία και χωρίς αιτία. Η αγάπη που έχει τα δικά της μαθηματικά, και όσο ξοδεύεται, αντί να μειώνεται μέσα σου, αυξάνει τη δύναμή της.

Έτσι, με κάνει να τρώω το πιάτο φαΐ, με αίσθηση χαράς γάμου. Όσο λιτό κι αν είναι. Με κάνει να ζω τη λιακάδα και τη βροχή σαν γιορτές και να ζωγραφίζω πάλι τα αισθήματά μου καλύτερα από πριν. Όχι λίγες φορές, η αγάπη μετουσιώνεται εντός μου σε ερωτική θέαση της ζωής και των ανθρώπων.

Αγάπη, διακριτική, σταθερή, υφέρπουσα και εμφανής, προστατευτική και επαινετική, που συχνά συγκρούεται με την αλήθεια, αλλά πάντα παραμένει ολόδροση και κραταιά.

Α! κι άλλο ένα «πολύ» στη ζωή μου: Η σκέψη , αντάμα με την αισθαντικότητα, που περιπλανιούνται σε αλητήριους περιπάτους στα απέραντα λιβάδια αλλά και τα γκρέμνα του Νου.

Αυτές τις περιπλανήσεις θέλω να τις αποστάζω στο «ΛΙΓΟ» και ακριβό.

Ας είναι. Φαίνεται πως σήμερα περιπλανήθηκα μόνο στα λιβάδια του Νου, αποφεύγοντας τα γκρέμνα του…




*All rights reserved

Κυριακή, Απριλίου 08, 2012

ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ


Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του ΣΤΡΑΤΟΥ ΛΙΑΚΑΤΟΥ

«Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΣ».(Εκδόσεις Bookstars) Ο συγγραφέας, σε όλο του το έργο ταξιδεύει. Το όχημά του για το ταξίδι είναι η Ποίηση, με συνεπιβάτες τη Φιλοσοφία, τις Επιστήμες και «τα τρυφερά δάκρυα του ανθρώπου». Λόγος και σκέψη, με σπάνιες γεύσεις. Νιώθω ξεχωριστή ικανοποίηση να φέρνω στο ιστολόγιο τέτοιους όμορφους και σύγχρονους καρπούς και θα συνεχίσω με την ίδια αγάπη. Απολαύστε τη κάθε φράση του αποσπάσματος που ακολουθεί.

Φαίδων Θεοφίλου

*****************************

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΣ

.....Το μεσημέρι η Μαρίνα γύρισε από το μάθημα αναστατωμένη. Είπε στον Άγγελο πως τα παιδιά επέμεναν, εκείνη την ημέρα, ότι δεν δίνει ο Θεός το νόημα στον κόσμο. Από αυτόν το παίρνει. Και ανατρίχιασε ο Άγγελος.

Και ετοιμάστηκε για το μεγάλο του χρονοταξίδι_ στο Σινά. Εκεί και τότε που ο Θεός παρέδωσε στον άνθρωπο τις δέκα εντολές του. Κι υπήρχε ποίηση εκεί. Κι έτσι μπορούσε να βρεθεί κι αυτός εκεί. Και να επέμβει.

Αυτό και έκανε. Κι έτσι πήρε ο λαός τις δέκα εντολές του_ γερμένες τρυφερά κατά τον άνθρωπο:

Εγώ ειμί ο Θεός σου

(και πάντα θα εξαργυρώνομαι σε έρημο)…

.

…και ου ποιήσεις είδωλον

(Δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις

Το που τελειώνει αυτό

κι αρχίζει η ζωή σου)…

.

…Ου λήψει το όνομα

Κυρίου του Θεού σου

(μόνο το όνειρό Του)…

.

…Μνήσθητι αγιάζειν

Την ημέραν των σαββάτων

(και κάθε άλλη μέρα

σαν θραύσμα από μοίρα)…

.

…και

τίμα τον πατέρα σου

και τη μητέρα σου

(Μπήκαν πριν από σένανε

στον άνθρωπο

και βγήκανε σκυφτοί)…

.

…Και

ου μοιχεύσεις

(Να διαλέξεις

Αν θα κοιμάσαι

με τα όνειρά σου

ή με τα όριά σου)…

.

…Ου κλέψεις

(ένοχα. Κλέψε ελεύθερα.

Ο άνθρωπος

είναι για πάντα κλοπιμαίος

απ’ τη μοίρα)…

.

…και

Ου φονεύσεις

(τίποτα. Ό,τι και να σκοτώσεις

σε αυτή τη γη

παράπλευρη απώλεια

είναι ο άνθρωπος)…

.

…Ου ψευδομαρτυρήσεις

(Δεν χρειάζεται.

Και όλοι θα αθωωθούν.

Κανένας δεν το διάλεξε να Υπάρξει)…

.

…και

Ουκ επιθυμήσεις

Όσα τω πλησίον σου εστί

(Το μόνο που έχει και αυτός

είναι οι τρυφερές του αυταπάτες).

.

Και έφερε ο χρονοκλωβός τον Άγγελο ξανά μες το μικρό υπόγειό του. Και ήταν ήρεμος.

Αυτός ξεκίνησε μια ανθρωπιά, βαθιά πίσω στο χρόνο. Αργά ή γρήγορα ο φλοίσβος της

θα πρόφταινε τον άνθρωπο στα τωρινά και στα μελλούμενα. Και θα τον άλλαζε.

Έστω μονάχα και μια τρίχα. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος, ήτανε παρά τρίχα ανθρώπινος.




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος