Σάββατο, Μαρτίου 31, 2012

ΣΑΝ ΠΕΡΠΑΤΩ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ


(Φαίδωνα Θεοφίλου από τη συλλογή
"Ο Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης)


Τα χείλη γίνονται απαλά

σαν περπατώ τις νύχτες.

Ακουμπούν σε φιλί τις μνήμες που θα έρθουν

απείθαρχες και επηρμένες .


Τα χείλη γίνονται απαλά

σαν περπατώ τις νύχτες.


Άχνα βροχής εκπνέουν

που έπεσε σε ολόξερο τοπίο.

Τότε, κυλούν ανάμεσά τους, φιλιά ολόδροσα

σαν κρίκοι στο ανάστημα της χλόης.

Τις νύχτες γίνονται απαλά τα χείλη,

χαμογελούν και φλυαρούν αδιάκοπα,

να κρύψουν

την ηχηρή σιωπή εντός μου.

Ότι η σιωπή, δεν είναι για να αναδείχνει

αυτάρεσκα εμένα,

παρά τη μέσα και τη έξω θέα του κόσμου

σε μένα για να δείχνει.


Σαν περπατώ τις νύχτες

Στα χείλη ανθίζουν

ένα ζεστό σκοτάδι κι ένα φώς..








Σάββατο, Μαρτίου 24, 2012

"ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ μικρών Ο,,,ΜΕΓΑΣ"...


Η Χαρά της ένθεσης....



Φάε τώρα όλα τα ψάρια στον ύπνο σου γιατί στο ξύπνιο σου
θα βρείς μόνο φρούτα...




Σε παρακαλώ επειδή θέλω το δίσκο να σερβίρω καφέ και νερό στους φίλους μου, μήπως.....




Ευτυχώς που την έφτιαξαν ακριβώς στα μέτρα σου την υδροροή...



Μωρή ιμπεριαλίστρια!! Άσε και κανα λουλούδι να φυτρώσει...



Όσοι δεν ξέρουν πως είναι ο Παράδεισος, αυτή είναι μια εικόνα του. Ναι! Σε σας το λέω που περιμένετε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα για να ευτυχήσετε....


Μή μου πείτε ότι θέλετε να σας εξηγήσω ποιος είναι ο άντρας και ποια η γυναίκα;;;


Το κεφάλι που βλέπω, δικό σου είναι;;;;;;



Να! Πως γίνονται ακόμα και τα στραβά κι ανάποδα, απόλαυση...

Να σε λιγουρεύονται οι Γάτοι από κάτω, αλλά εσύ, πριτς....
ας τους να κουρεύονται...



Μήπως είσαι Γάτα Δημοσίου υπαλλήλου;;;;



Αχ μωρή κουλτουριάρα! Μεταπτυχιακές που σου χρειάζονται...




Πως τα καταφέρνετε με τις αγάπες...Εμείς πάνω από δύο ούτε να συννενοηθούμε δεν μπορούμε...


Όλα δικά σου και άσε το σκύλο να γαυγίζει. Οι σκύλοι άλλωστε, όπως και οι άντρες, εκπαιδεύονται...



Άλλος χορεύει στο ταψί κι άλλος κοιμάται. Εγώ πάντως το έχω για το φούρνο, με μπουτάκι και πατατούλες...

Αγκαλίτσες, τρυφερουλιές και βελουδιάσματα... Βλέπετε να μαθαίνετε!


Όταν η ΑΘΩΟΤΗΤΑ γίνεται ΟΜΟΡΦΙΑ και ΔΥΝΑΜΗ,
χωρίς να επαίρεται..



Καλά ντε! Θα φύγω... Είχα πάει στη θεία μου στο τέταρτο βουνό δεξιά, κουράστηκα και είπα να ξαποστάσω...


Τι θα πει είμαι Μάνα για το δικό μου παιδί... Ή θα είσαι ΜΑΝΑ
ή δεν θα είσαι...





Και ο καθένας με τον...καημό του...

Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2012

ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΤΟΥ

Ένα Μήνυμα χωρίς ημερομηνία λήξεως

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Αυτό το μήνυμα κυοφορήθηκε, πήρε σχήμα και μορφή στο ιστολόγιό μου «Ο Θεός στο καφενείο» κι όσο μπορεί να ταξιδεύει μέσα στη ζωή μας, τόσο θα ζευγαρώνει με την ελπίδα.

.

Θέλουμε λοιπόν Άνοιξη παντού: Μέσα μας και γύρω μας.

Θέλουμε Άνοιξη στην ατομική και κοινωνική επαναστατικότητα, που στοχεύει στο «ΕΜΕΙΣ», στην ευημερία του λαού μας, στην ανάκτηση της υπερηφάνειας και του ηθικού μας, στη μάθηση και στη γνώση, στην πολιτική του ήθους, στις ανατροπές, στις τέχνες και στα γράμματα, στο περιβάλλον, στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη, στο σήμερα και στο αύριο των παιδιών, στην ελληνική γλώσσα στην αλλαγή μας.

.

Θέλουμε την Ουτοπία ν’ αγκαλιαστεί με την πραγματικότητα! Θέλουμε Άνοιξη παντού. Τίποτα λιγότερο από τα πάντα!

.
Θέλουμε ν’ ανοίξουμε το στενό ορίζοντα της σύγχρονης ζωής και της γενικής κρίσης που μας μαστίζει, ζητώντας το Μέγιστο! Προβάλλουμε τη νέα ΑΠΑΙΤΗΣΗ στον εαυτό μας, στην πολιτική, στη ζωή μας και την μεταδίδουμε μέσα από το διαδίκτυο, στους άχρωμους πολιτικούς, στους φίλους μας, στους νέους ανθρώπους και στους ώριμους που δεν έπαψαν να είναι νέοι, ώστε να βρεθούμε όλοι, με μια πυξίδα στα χέρια!

.

Μέσα από τη μιζέρια, την οικονομική εξαθλίωση και τις γκρίζες ώρες των ανθρώπινων κοινωνιών, ας ακουστεί με σταθερή φωνή η νέα ΑΠΑΙΤΗΣΗ: Θέλουμε Άνοιξη Παντού.

.

Έτοιμοι να εργαστούμε. Πληρώνοντας ήδη το τίμημα γι αυτή την Άνοιξη! Θέλουμε μια επανάσταση έξυπνη που να τη φθονήσει κι ο Θεός!

.

Ας ωριμάσει μέσα μας, όπως ο μούστος που γίνεται κρασί.

Ας δέσουμε τα χέρια κάτω από τον ουρανό της αλληλεγγύης.

Έτσι να ωριμάσει κι η ιδέα, ώσπου να μορφοποιηθεί σε πράξη.

.

Μέχρι τότε, ας παραμένει πεισματάρης ο στόχος μας στον πιο κοντινό ορίζοντα της ζωής μας.

Αλλιώς, ας αφεθούμε στα δεσμά της ανάγκης, στη ΣΙΩΠΗ και στο ΤΥΧΑΙΟ…




Ο πίνακας είναι της Νίκης Ελευθεριάδη

Κυριακή, Μαρτίου 11, 2012

ΛΕΞΕΙΣ ΛΑΜΠΗΔΟΝΕΣ Β'


ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Εδώ δεν γιορτάζουμε Επετείους, και ασφαλώς ούτε και τη λεγόμενη μέρα της ποίησης.

Ο λόγος είναι απλός: Επειδή αυτό το ιστολόγιο βρίσκεται σε διαρκή ερωτική περίπτυξη με την ποίηση. Συνεπώς οι επέτειοι περιττεύουν. Εμείς, έχουμε ποιητική οπτική για να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε τον κόσμο: Με το λογικό, το θυμικό και την ενσυναίσθηση. Δηλαδή με όλο τον οπλισμό της ποίησης, που χρειάζεται και η ζωή, και όχι βέβαια ζώντας σε ονειρικές αυταπάτες , όπως φαντάζονται μερικοί μέσα στα πλαστικοποιημένα τους στερεότυπα. Ευχόμαστε σε όσους θα γιορτάσουν τη μέρα της ποίησης και θα νιώσουν κάπως διαφορετικά, να μη ξεχάσουν ότι την επομένη, η ποίηση θα συνεχίσει να υπάρχει, μέσα στα βλέμματα των ανθρώπων, στον έρωτα κάθε είδους, στη Φύση, στο ανείπωτο, στις δίψες που δεν ξέρουν, πού να ξεδιψάσουν, ακόμα και στο γλυκασμό που ξεφυτρώνει ανάμεσα στην παρέα που απολαμβάνει τον καφέ και την επικοινωνία της. Η ποίηση είναι το πιο όμορφο παιδί της ΖΩΗΣ, που την εκφράζει πιστά σε όλες τις πτυχές της και συνάμα ερωτικά, αφού και η ίδια η Ζωή είναι ένα διαρκές , ανείπωτο ΠΟΙΗΜΑ,

είτε αυτή υπάρχει ως παράδεισος είτε ως κόλαση…

Φαίδων Θεοφίλου

************************************************************************************

ΕΜΒΟΛΙΜΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ

ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΓΙΑ "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Από τον Φαίδωνα Θεοφίλου

Όταν οι λέξεις πάρουν τη θέση τους στο καλό ποιητικό σώμα, θέλουν να λαμπυρίζουν την αυτονομία τους αλλά ταυτόχρονα να συνεισφέρουν τη συνεκτικότητά τους στην ισχυρή δομή του ποιήματος.

Υπήρξαν βέβαια λέξεις που ξεχώρισαν από το ποίημα και έμειναν άφθαρτες στον αιώνα. Δεν είναι που πρόδωσαν το σώμα του ποιήματος. Απλά, η αυτονομία τους ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά τους στη συνεκτικότητα του σώματος. Όμως και πάλι το ποίημα κουβαλούσαν μέσα στην αφθαρσία τους και αυτό δόξαζαν.


Οι λέξεις, συνηθίζουν να ακκίζονται ερωτικά με τα χείλη εκείνων που τις εκφέρουν απαγγελτικά.

Λέξεις ανοιχτόχρωμες, σαν τις αισθήσεις,

σκούρες για να δίνουν αξία στις αποχρώσεις,

θαμπές για να κρύβουν ό,τι υπονοούν,

λέξεις γυαλιστερές σαν βότσαλα που τα ‘βρεξε το κύμα,

λέξεις κυματιστές που παίζουν σαν άρπα τις χορδές των αισθημάτων,

λέξεις που απλώνουν τα δάχτυλα σαν τη αφή,

ορμητικές λέξεις σαν σφαίρες που ενεργοποιούν νέες πηγές σκέψης

στον ανθρώπινο Νου ή ενεργοποιούν τις παλιές.

Λέξεις που διαβαθμίζουν τις αισθήσεις και τις έννοιες σε μια μουσική ανάπτυξη.

Λέξεις που φωτίζουν τα γήινα και υποψιάζονται τα άγνωστα.

Λέξεις που με τη δύναμη της μυστικής ροής τους αποτυπώνουν μιαν «άλλη» ζωή, όπου η «αδυναμία» θα είναι δύναμη και το πρόσωπο της ομορφιάς δεν θα γερνά.

Λέξεις που, από τη Σαπφώ μέχρι σήμερα «την ομορφιά διακονούν» και αρνούνται την ανθρώπινη μοίρα, που οι Θεοί εκλαμβάνουν ως «Ύβρη».

Λέξεις που, από τον Ευριπίδη ως το Ρήγα κι από τον Ρήγα ως σήμερα, φλέγονται για Δικαιοσύνη και Ελευθερία.

Λέξεις που οπλίζουν τα όνειρα.

Λέξεις που φλερτάρουν με το αδύνατο και συλλυπούνται το θάνατο.

Έτσι λοιπόν οι λέξεις, μπαίνουν στη σειρά σαν τις νότες που διαλέγει ο ποιητής-μουσικός, για να πλέξουν τον ιστό της δημιουργίας και να γίνουν ποίημα…

*Από τη συλλογή: "ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΙΚΡΑ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΑ"

Αναδημοσίευση από το ίδιο ιστολόγιο της 07 Φεβρουαρίου 2011


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος