Κυριακή, Ιουλίου 27, 2008

Σκέψεις που μου προκάλεσε μία Blogger

Προσωπικά σέβομαι και το Λάο Τσε και όλους τους σοφούς που στόχευσαν και πορεύτηκαν στην ουσία της αλήθειας που άμεσα μας αφορά, (και κατά τη γνώμη μου δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί) δηλαδή, γιατί ήρθαμε, ποιοι είμαστε και που πάμε. Ο τρόπος που σκέπτονται, γράφουν και αποφαίνονται οι σοφοί, δεν υπήρξε για μένα ποτέ ελκυστικός. Έχω τις απόψεις μου που δεν είπα βέβαια ποτέ πως είναι σωστές αλλά είναι αυτές που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. Κάποιες από αυτές καταθέτω στο μυθιστόρημά μου ο Τρόφιμος. Συμβαίνει να βλέπω ποιητικά και μεταφυσικά τον κόσμο.
@
Δεν μου είναι όλα τα γήινα αδιάφορα. Υπάρχουν γήινα πράγματα που τιμούν τον δημιουργό τους, τον Μεγάλο Ποιητή. Αγαπώ αρκετά από αυτά που οι σοφοί (με θρησκευτικές τάσεις) χαρακτηρίζουν άχρηστα. Κάθε άλλο παρά μάταιος μου φαίνεται τούτος ο κόσμος και η ζωή που περνάμε μαζί του. Μόνο που μικρή μου φαίνεται η ζωή , σαν δείγμα από ένα όλον, που σου αρέσει αλλά δεν μπορείς να πάρεις το όλον, μένεις στο δείγμα.
@
Δεν μου αρέσει η διαρκής αντιπαράθεση της Ύλης και του Πνεύματος, μέσα από διάφορες δοξασίες και φιλοσοφίες. Θα μου άρεσε όμως πολύ όπως γράφω στον Τρόφιμο, η Ύλη να εξελίσσεται μέσα στο χρόνο να ανεβαίνει αναζητώντας την τελειότερη μορφή της και παράλληλα με την Ύλη να ανεβαίνει και το Πνεύμα, εξελισσόμενο κι αυτό, ώστε να έχουμε μια παράλληλη πορεία αέναης Τελείωσης και συμφιλίωσης της Ύλης και του Πνεύματος. Θα ήθελα, θα μου άρεσε να γίνει έτσι. Κι επειδή το θέλω τόσο πολύ, το πιστεύω σα να υπάρχει.. (Στο δικό μου πνευματικό κόσμο φυσικά)
@

Δεν θα ήθελα ν' ακολουθήσω τη σκέψη και την πορεία σοφών, γιατί πρώτα δεν είναι ποιητική όπως η θέασή μου και γιατί δεν θέλω να αναγκάσω τον εαυτό μου να βαδίσει αποκλειστικά προς μια πορεία αλλά να έχω τη δυνατότητα να την αλλάξω. Τα ρούχα τής σοφίας με στενεύουν, θέλω φαρδιά ρούχα να έχω άνεση και να είναι προσαρμοσμένα στο ξεχειλωμένο μου "θέλω". Την ώρα που η γάτα έρχεται στην αγκαλιά μου και ζητάει χάδια, με κάνει να βλέπω το σοφό αχρείαστο.
@
Ο σκουπιδότοπος που ανέφερες σαν τρόπο ζωής που μας επιβάλλουν, είναι μια φοβερή δοκιμασία. Όμως οι άνθρωποι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εναντιωθούν και ν' απαιτήσουν μια καλύτερη ζωή. Άλλοι από ανάγκη (μεγάλη κατάρα η ανάγκη) κι άλλοι γιατί προσπαθούν να επωφεληθούν από τις αδυναμίες του σκουπιδότοπου για να πλουτίσουν ενισχύοντάς τον τελικά. Οι πολιτικοί αγώνες (σήμερα) λειτουργούν συνήθως σαν ασπιρίνες και μετά πάλι τα ίδια. Από τον σκουπιδότοπο της ζωής μας διαλέγω την ομορφιά όπου τη βρίσκω, και τη βρίσκω συχνά, αφού δεν τη ζητούν πολλοί και ο τρόπος της ζωής μας έχει καταντήσει την ομορφιά, είδος επουσιώδες σε επάρκεια. Το σωστό θα ήταν να την έβρισκα δύσκολα, γιατί πολλοί θα τη ζητούσαν.
@
Για τις οντολογικές ανησυχίες: Έχω την αίσθηση πως ήρθα εδώ σαν ένα πράσινο φύλλο που θα μαραθεί, θα πέσει και στη θέση του θα βγει άλλο. Ενώ θα ήταν πιο δίκαιο να έχω καλύτερη τύχη, αφού με προίκισαν με πνεύμα, αισθήματα κι ένα σώμα , πολυσύνθετο εργοστάσιο. Συχνά διερωτώμαι γιατί με προίκισαν με τόσα πολλά αν πρόκειται να μαραθώ τόσο γρήγορα. Συχνά όμως με κάνει να ξεχνιέμαι ένας υφέρπων πόνος που έρχεται όταν βλέπω αλλά δεν μπορώ να αγγίξω, μια οντότητα γήινης ομορφιάς.
@
Τέλος, αν ο Πλάτων τα έλεγε καλά ότι η ποίηση προηγείται της φιλο-σοφίας θα με...έβρισκε απόλυτα σύμφωνο αφού στην Τέχνη που ασκεί ένας ποιητής εμπεριέχεται ταυτόχρονα η σκέψη και η αισθητική. Χώρια που η Τέχνη προσπαθεί να κοιτάξει πέρα από τη φύση και τον άνθρωπο δίνοντας την ευκαιρία στη φιλο-σοφία να πάρει τη σκυτάλη. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι την Ουτοπία που παράγει η Ποίηση, την παίρνει η Φιλοσοφία για να την κάνει δυνατότητα. Αυτά τα λίγα από μένα και τα πολλά.
Κι ένα καλό νέο για το Blog μας: H ιστοσελίδα του GREEK AMERICAN NEWS AGENCY προτείνει στη πρώτη σελίδα του, το Blog "Ο Θεός στο καφενείο"που ανήκει σε όλους μας και το διαμορφώνουμε όλοι μας.

Παρασκευή, Ιουλίου 25, 2008

ΜΙΛΑ ΜΑΣ FEDERICO, ΜΙΛΑ ΜΑΣ!




Μέσα στο ίδιο ερωτικό κλίμα του θέρους που προηγήθηκε, συνεχίζω τώρα μ’ ένα ποίημα του Federico Garcia Lorca
που είχε την καλοσύνη να μου θυμίσει μια φίλη Blogger. (Κυκλοδίωκτον)
Δυστυχώς δεν γνωρίζω ποιανού είναι η θαυμάσια αυτή μετάφραση. Ελπίζω να μας πληροφορήσει, αν γνωρίζει, η φίλη μας σ’ ένα σχόλιό της.
Lorca, λοιπόν. Ο ποιητής του γήινου και του ερωτικού, που παίρνει την καθημερινότητα των ανθρώπων και την εξακοντίζει στον ουράνιο θόλο.

Το Φεγγάρι
.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες
και τ' αδιάβατα δρομάκια
φανερώνονται.
.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
θάλασσα τη γη σκεπάζει
κι η καρδιά νησάκι νιώθει
μες στο άπειρο.
.
Με τ' ολόγιομο φεγγάρι
δεν διψάς για πορτοκάλια
θέλεις παγωμένα φρούτα
καταπράσινα.
.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες
πρόσωπα εκατό, ίδια όπως
τ' ασημόφραγκα.




Κυριακή, Ιουλίου 20, 2008

ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΡΟΣ



Αυτή τη φορά θα ζητήσουμε τα σχόλια των θαμώνων και των επισκεπτών τού Blog – Ο Θεός στο Καφενείο- όχι βασισμένα σ’ ένα κείμενο που θα αναρτηθεί αλλά σε δύο ερωτήσεις που ακολουθούν πιο κάτω:

Α) Ανεβαίνει (ναι ή όχι) η ένταση του ερωτισμού των ανθρώπων κατά το
Θέρος; Και αν ναι, τότε ποιοι είναι οι παράγοντες που ενεργοποιούν
τον ερωτισμό τόσο έντονα;

Β) Τι επίδραση μπορεί να έχει ο ερωτισμός (όχι ο έρωτας) στην
συμπεριφορά του ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό του χώρο;


Εκτός από τις απαντήσεις σας στις ερωτήσεις που αναρτήθηκαν, εννοείται πως μπορείτε να κάνετε και σχόλια στις απαντήσεις των άλλων και ασφαλώς διάλογο και συζήτηση.





Τρίτη, Ιουλίου 15, 2008

ΚΑΛΗ ΠΟΙΗΣΗ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;






Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος γνωστός σ’ όλο το πανελλήνιο, είναι ένας πολυσχιδής και
πολυτάλαντος άνθρωπος. Σημαντικός ποιητής, εξαίρετος μεταφραστής αρχαίων κειμένων και τραγωδιών, θεατρικός κριτικός και καθηγητής θεατρολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
Υπήρξε βέβαια και καθηγητής φιλολογίας στη μέση εκπαίδευση. Πυρωμένος δάσκαλος. Για μένα προσωπικά, αυτή η τελευταία ιδιότητα που ανέφερα είναι και η πιο σπουδαία και του το έχω πει σε μια συνάντησή μας Να εξηγήσω το γιατί και σε σας, όπως το εξήγησα και σε κείνον: Μεγάλους δάσκαλους έχουμε λίγους και γι αυτό πολύτιμους. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος λοιπόν, σαν ένας απ’ αυτούς, μετάγγισε στους μαθητές του, (σε όσους ήταν επιδεκτικοί) το ανήσυχο, ερευνητικό και στέρεο πνεύμα του, δημιουργώντας έτσι μια συνέχεια της «ελληνικής ποιότητας» με αποδέκτες τους μαθητές του που κι εκείνοι θα επιδρούσαν στο μέλλον ανάλογα στον κύκλο τους. Όχι ότι θεωρώ υποδεέστερες τις άλλες του ιδιότητες. Απλά θεωρώ ως μεγαλύτερη αυτή του «πυρωμένου δασκάλου» . Μεταφέρω λοιπόν εδώ,(αναδημοσιεύω από ΤΑ ΝΕΑ) μια άποψή του, που ταυτίζεται με μια δικιά μας που είχαμε αναρτήσει και συζητήσει παλαιότερα στο καφενείο. Μπαίνει λοιπόν ξανά το θέμα κάτω από το φακό του σχολιασμού όσων θέλουν να σχολιάσουν. Τον γενικό τίτλο στο Blog έδωσα εγώ, αφήνοντας τον τίτλο στο κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου ως έχει.
Φαίδων Θεοφίλου

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου


Τώρα με τις ζέστες σου κατεβαίνουν κάτι θεότρελες ιδέες και τις αναμασάς έτσι για να ξορκίσεις τον καιρό. Είναι παρήγορο και ευρωπαϊκώς μοναδικό, ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες, πολλοί Έλληνες που γράφουν ποίηση (και ποίηση καλή, όχι πάντα αριστουργήματα αλλά καλή). Ακόμη πιο παρήγορο είναι το γεγονός – και ευρωπαϊκώς απίστευτο- που υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι σοβαροί (και είναι πολλοί σοβαροί) που τυπώνουν και μάλιστα καλαίσθητα, ποιητικές συλλογές. Δε μένω στο οικονομικό μέρος. Στην Ευρώπη ούτε τυπώνουν ποίηση ούτε βρίσκεις στα μεγάλα βιβλιοπωλεία ποιητικές συλλογές, πλην των Μεγάλων του Αιώνα. Κάθε καλοκαίρι πλημμυρίζουν καθημερινά και εβδομαδιαία έντυπα, επί πληρωμή και φρι, με ένθετα για το βιβλίο. Ποίηση πουθενά. Μούγκα. Και σκεπτόμουνα – η τρέλα που είπα λόγω καύσωνα στην αρχή – πως αν αφιερωνόταν το εκατομμυριοστό κειμένου από κείνα που γράφονται αγελαδόν και ποταμηδόν για τα βλακώδη «Μάμα μία», όλους τους ξεπεσμένους ροκάδες ή χεβιμεταλάδες που πήραν σβάρνα την υφήλιο του Τρίτου Κόσμου δεκαρολογώντας, ίσως θα βρίσκονταν δυο τρία νέα παιδιά να ανακαλύψουν τη ποίηση, να γράψουν ποίηση, να διαδώσουν ποίηση, να συζητήσουν ποίηση, έτσι ώστε να αποπαγιδευτούν από το φανταχτερό δόλωμα της «μαμαμίασης» και των συναφών βλακωδών εδεσμάτων του ταχυφαγείου του θεάματος. Σκέψεις του καύσωνος θα πείτε. Τι να γένει μεγάλωσα πια και δεν μπορώ ν’ αλλάξω χούγια. Μακροβούτια στο βόθρο δεν μπορώ να κάνω.

Τρίτη, Ιουλίου 08, 2008

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΝΑΝΩΝ

Του Φαίδωνα Θεοφίλου*

Κανείς υποθέτω δεν αιφνιδιάστηκε από τα σκάνδαλα του πολιτικού κόσμου στο παρελθόν αλλά και στο πρόσφατο παρόν. (κουμπάροι, μίζες ΜΕΒΓΑΛ, χέρι στα ταμεία των ασφαλισμένων με τη μέθοδο των ομολόγων, αλλά και Siemens, Τσουκάτος κ.λ.π.) Και δεν αιφνιδιάστηκε ο Έλληνας πολίτης, γιατί η μεγαλύτερη κρίση ηθικής και αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος, δεν είναι τόσο η εμπλοκή των πολιτικών στο σκάνδαλο της Siemens, το δάχτυλο στο μέλι και οι παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων, που αντανακλούν λίγο – πολύ το επίπεδο της κοινωνίας, όσο η συγκάλυψη από πλευράς κυβέρνησης αυτού του σκανδάλου. Με την στρατηγική τού «κουκούλωστα» και βλέπουμε , που υπακούει στην κουτοπόνηρη λογική: Θα ξεχαστεί κι αυτό όπως και τόσα άλλα. Γιατί όχι λοιπόν; Αφού αυτή η κυβέρνηση που μετράει υπερβολικά δυσανάλογο αριθμό κρίσεων και σκανδάλων , σε σχέση με τα 5 χρόνια που κυβερνά και ακόμα στέκεται όρθια, μπορεί βάσιμα να ποντάρει στην ασθενή μνήμη των πολιτών.

Στην τρέχουσα λοιπόν επικαιρότητα της Siemens λέγονται πολλά και σκληρά για τη μεθόδευση της συγκάλυψης. Η αντίδραση έρχεται αμέσως από τη κυβερνητική πλευρά (Χατζηγάκης , Ρουσόπουλος) αλλά και από την πλευρά της δικαιοσύνης: (Αθανασίου πρόεδρος εισαγγελέων) «Η δικαιοσύνη κάνει το καθήκον της και δεν εμπλέκεται σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και καλό θα είναι όποιος προβαίνει σε τέτοιου είδους κριτική, να προσκομίζει και τα στοιχεία! Αλήθεια; Δηλαδή να τρέχουν οι πολίτες και οι εφημερίδες να βρουν τα στοιχεία που αποκρύπτει η κυβέρνηση και δεν βρίσκει ο ανακριτής, για να έχουν δικαίωμα να μιλήσουν;

Και ο εγκέφαλος των Ελλήνων πολιτών, πειράζει που συνεχίζει να λειτουργεί και να διερωτάται τα αυτονόητα; Όπως π.χ. Τί κάνει δηλαδή νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Μήπως η πάπια; Ο σκύλος; Ή μήπως η κατσίκα; Κι επειδή τελικά κάνει η γάτα νιάου-νιάου, διερωτάται ο πολίτης: Γιατί στη Γερμανία για το ίδιο σκάνδαλο ερευνά μια στρατιά εισαγγελέων, ειδικών συμβούλων και γραμματέων; Ενώ εδώ είναι μόνο ένας εισαγγελέας και η γραμματέας, που βγήκε και σε άδεια; Τι εμπόδιζε να δοθούν κι εδώ όλα τα μέσα στη δικαιοσύνη για να βρεθεί η αλήθεια, αν… υπήρχε η βούληση; Γιατί οι δικαστικοί μας που πήγαν στο Μόναχο δεν ζήτησαν όλα τα στοιχεία, με αποτέλεσμα να μας λένε οι Γερμανοί Ότι: «Εμείς έχουμε τα στοιχεία αλλά οι δικοί σας δεν μας τα ζήτησαν». Γιατί από τους 90 φακέλους που μας έδωσαν οι Γερμανοί που αφορούν στην Ελλάδα, μεταφράσθηκαν μόνο οι 30; Μήπως η κυβέρνηση διάλεξε ποιους φακέλους θα μεταφράσει κι άφησε τους άλλους που την «καίνε» γι αργότερα μήπως και τους…βολέψει αλλιώς; Γιατί η κυβέρνηση δεν στράφηκε δικαστικά κατά της Siemens ώστε να προστατέψει και να διεκδικήσει τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών και του ελληνικού κράτους; Γιατί δεν αναζήτησαν μέσα στην Siemens Αθήνας, στοιχεία και πρόσωπα για την ανάκριση; Μήπως η Siemens είναι παρακυβέρνηση και δεν το ξέρουμε; Γιατί ο ανακριτής έκλεισε τόσο γρήγορα την υπόθεση; Βέβαια η ανάκριση θα συνεχιστεί σε άλλο επίπεδο αλλά μήπως όσοι ενέχονται στο σκάνδαλο κερδίζουν χρόνο για να τακτοποιήσουν με τη βοήθεια της κυβέρνησης κάποια πράγματα;; Μήπως ήταν μοναδική ευκαιρία να πήγαινε το μαχαίρι στο κόκαλο για να ξεκαθαρίσει ο τόπος από τα τρωκτικά και τους μιζαδόρους οποιασδήποτε πλευράς; Ούτε ένας από την κυβέρνησή σας κ. πρωθυπουργέ δεν είχε το θάρρος να διατυπώσει τα ερωτήματα αυτά που πλανώνται στα χείλη όλων των πολιτών, και να πάρει καθαρή θέση υπέρ του να φτάσει το μαχαίρι της δικαιοσύνης στο κόκαλο της παρανομίας. Ούτε ένας!!!

Εσείς και η κυβέρνησή σας κ. πρωθυπουργέ έχετε τελειώσει! Όχι γιατί χάσατε κάποιες εκλογές αλλά γιατί βυθιστήκατε στη θάλασσα που ο ίδιος δημιουργήσατε, τη θάλασσα της ανυποληψίας, της αδιαφάνειας, της συγκάλυψης των σκανδάλων, της αηδίας των πολιτών για το πολιτικό μας σύστημα και την απαξίωσή του.

Τρεις λέξεις κ. πρωθυπουργέ άκουγα συνεχώς από το στόμα σας κατά την διάρκεια της μέχρι τώρα πενταετούς σας θητείας, με αποτέλεσμα οι …δυστυχείς λέξεις να χάσουν το νόημά τους αφού η υπερβολική χρήση τους από σάς, ήταν πάντα χωρίς αντίκρισμα! Ποιες ήταν αυτές; «Η σοβαρότητα», «η υπευθυνότητα» και «η αποφασιστικότητα»…

Θα σας θυμόμαστε λοιπόν ως τον πρωθυπουργό της αναξιοπιστίας, της συγκάλυψης των σκανδάλων, της εντυπωσιοθηρίας, της θεατρικότητας και των κενών περιεχομένου λέξεων… Ως τον μικρό, σε όλα, πρωθυπουργό.




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος