Γ Ρ Α Μ Μ Α ΣΤΗ Σ Α Π Φ Ω

Θυμάσαι κοντινή ξαδέρφη,

το Καλοκαίρι που πήγαινε μπροστά
μ’ ένα τσαμπί, στα χέρια του, σταφύλι;

Τη Μεγάλη Μάνα που κρατούσε απ’ το χέρι
το Φθινόπωρο με τα υγρά του μάτια;

που ΄χε στην αγκαλιά της το Χειμώνα
να της βυζαίνει αχόρταγα το στήθος

και στην κοιλιά την Άνοιξη
να τεντώνει, πράσινα την υγεία της;

Ταίριαζε τότε το φιλί παντού
όπως κι οι μενεξέδες…

Τα κορίτσια δίπλα στη θάλασσα
κολυμπούσαν στο φως
γλιστρούσαν σε σκέψεις αρσενικές.

Η Ελένη άνοιγε τα δώρα της.

Η Ευτυχία γύμνωνε το σώμα της
με τα γράμματα του ονόματός της.

Η Θάλεια έπλαθε τ’ αμυγδαλωτά
με τα λευκά της χέρια.

Η Ιωάννα ψηλάφιζε
τη γύρη της εφηβείας της.

Εσύ ξαδέλφη, λίγο πριν να φανεί πανσέληνος,
ράντιζες τα σεντόνια αρώματα…

Και κει στην άκρη τ’ ουρανού,
ο Θάνατος να σκάει από τη ζήλεια…

Φ αίδων Θεοφίλου (Από τον κύκλο της κοντινής ξαδέρφης)