Από τον Φαίδωνα ΘεοφίλουΗ τέχνη της Ποίησης, δεν επιδέχεται κανένα ορισμό.
Δεν εντάσσεται σε ορισμούς και σε συνταγές. Έχει όμως μυστικούς κανόνες και άγραφους νόμους, που ο ποιητής θα πρέπει ως μύστης να τους νιώσει και να τους ενσωματώσει στο ταλέντο του.
.
Αν επιχειρούσα ένα κάποιο ορισμό της αυτός θα ήταν καμωμένος από τα ίδια τα υλικά της. Δηλαδή ποιητικός ορισμός. Και θα ήταν ατελής όπως ο κάθε ορισμός που διατυπώθηκε. «Ποίηση λοιπόν είναι η τήξη και η πήξη των λέξεων μέσα στο είναι του Ποιητή, που με το αεράκι της έμπνευσης, το κανάκεμα της Ψυχής και την πειθαρχία του Νου του, ολοκληρώνονται σε Ποίημα, που τον περιέχει.»
Αν επιχειρούσα ένα κάποιο ορισμό της αυτός θα ήταν καμωμένος από τα ίδια τα υλικά της. Δηλαδή ποιητικός ορισμός. Και θα ήταν ατελής όπως ο κάθε ορισμός που διατυπώθηκε. «Ποίηση λοιπόν είναι η τήξη και η πήξη των λέξεων μέσα στο είναι του Ποιητή, που με το αεράκι της έμπνευσης, το κανάκεμα της Ψυχής και την πειθαρχία του Νου του, ολοκληρώνονται σε Ποίημα, που τον περιέχει.»
.
Το ποίημα μπορεί να πυροδοτήσει τα αισθήματα, τη σκέψη, τα όνειρα, τις αξίες, την ομορφιά όπως δεν την γνωρίζαμε πριν, να αποκαλύψει μια νέα θέαση του κόσμου και του εαυτού μας. Τα βασικά θέματα της ποίησης είναι μετρημένα: Π.χ. Ο έρωτας, διαπροσωπικός και συμπαντικός, η ομορφιά, ο πόνος, η αγάπη, η δικαιοσύνη, η φιλία, ο θάνατος. Είναι όμως απίστευτοι οι τρόποι και η ποικιλία που προσεγγίζονται ποιητικά, αυτά, αλλά και άλλα θέματα που δεν ανέφερα. Ανάλογα με την εποχή, την οπτική της και το συναίσθημά της.
Το ποίημα μπορεί να πυροδοτήσει τα αισθήματα, τη σκέψη, τα όνειρα, τις αξίες, την ομορφιά όπως δεν την γνωρίζαμε πριν, να αποκαλύψει μια νέα θέαση του κόσμου και του εαυτού μας. Τα βασικά θέματα της ποίησης είναι μετρημένα: Π.χ. Ο έρωτας, διαπροσωπικός και συμπαντικός, η ομορφιά, ο πόνος, η αγάπη, η δικαιοσύνη, η φιλία, ο θάνατος. Είναι όμως απίστευτοι οι τρόποι και η ποικιλία που προσεγγίζονται ποιητικά, αυτά, αλλά και άλλα θέματα που δεν ανέφερα. Ανάλογα με την εποχή, την οπτική της και το συναίσθημά της.
.
Η γλώσσα της Ποίησης υπερβαίνει τη καθημερινή γλώσσα. Συχνά φτάνει στα ακρότατα όρια της λογικής, θέλοντας να εκμεταλλευθεί όλες τις δυνατότητές της για έκφραση, ενώ συχνά κλείνει το μάτι σε μια υποτιθέμενη μεταγλώσσα.
Έτσι λοιπόν, η Ποίηση δεν διαβάζεται σαν εφημερίδα. Χρειάζεται τη συμμετοχή του αναγνώστη, νοητική και συναισθηματική, καθώς και αναγνωστική εξοικείωση.
Η γλώσσα της Ποίησης υπερβαίνει τη καθημερινή γλώσσα. Συχνά φτάνει στα ακρότατα όρια της λογικής, θέλοντας να εκμεταλλευθεί όλες τις δυνατότητές της για έκφραση, ενώ συχνά κλείνει το μάτι σε μια υποτιθέμενη μεταγλώσσα.
Έτσι λοιπόν, η Ποίηση δεν διαβάζεται σαν εφημερίδα. Χρειάζεται τη συμμετοχή του αναγνώστη, νοητική και συναισθηματική, καθώς και αναγνωστική εξοικείωση.
.
Ο άνθρωπος όμως δεν γράφει μόνο ποίηση. Δεν δημιουργεί μόνο ποιητικά έργα.
Ζει και ποιητικά , χωρίς να το συνειδητοποιεί. Πότε γίνεται αυτό; Όταν υπερβαίνουμε την καθημερινότητά μας , όπως η γλώσσα για να γίνει ποιητική, υπερβαίνει την τρέχουσα γλώσσα. Π.χ. Ένας άνθρωπος ζει ποιητικά, όταν ρεμβάζει. Ατενίζοντας π.χ. τη θάλασσα, κάνετε τη σκέψη, ότι πετάτε πάνω από την επιφάνειά της, ότι τη διαπερνάτε με τη ματιά σας και "σκουπίζετε" οπτικά το βυθό... Αυτή τη στιγμή ζείτε ποιητικά, αφού έχετε υπερβεί την καθημερινότητά σας.
Ο άνθρωπος όμως δεν γράφει μόνο ποίηση. Δεν δημιουργεί μόνο ποιητικά έργα.
Ζει και ποιητικά , χωρίς να το συνειδητοποιεί. Πότε γίνεται αυτό; Όταν υπερβαίνουμε την καθημερινότητά μας , όπως η γλώσσα για να γίνει ποιητική, υπερβαίνει την τρέχουσα γλώσσα. Π.χ. Ένας άνθρωπος ζει ποιητικά, όταν ρεμβάζει. Ατενίζοντας π.χ. τη θάλασσα, κάνετε τη σκέψη, ότι πετάτε πάνω από την επιφάνειά της, ότι τη διαπερνάτε με τη ματιά σας και "σκουπίζετε" οπτικά το βυθό... Αυτή τη στιγμή ζείτε ποιητικά, αφού έχετε υπερβεί την καθημερινότητά σας.
Πολύ περισσότερο βέβαια, αν διαβάζετε ποίηση.
.
Η Ποίηση θεωρείται και είναι η Βασίλισσα των τεχνών, αφού δεν είναι μόνο μια αυθύπαρκτη τέχνη, αλλά εμπεριέχεται και μέσα στις άλλες τέχνες.
Η Ποίηση θεωρείται και είναι η Βασίλισσα των τεχνών, αφού δεν είναι μόνο μια αυθύπαρκτη τέχνη, αλλά εμπεριέχεται και μέσα στις άλλες τέχνες.
.
Ο θάνατος φθονεί την Ποίηση, επειδή είναι μία από τις ανθρώπινες δημιουργίες που του αντιστέκεται χωρίς τέλος.
Η Ελλάδα υπήρξε η Μήτρα της Ποίησης και συνεχίζει μέχρι σήμερα να τιμά αυτή την παράδοση.
Ο θάνατος φθονεί την Ποίηση, επειδή είναι μία από τις ανθρώπινες δημιουργίες που του αντιστέκεται χωρίς τέλος.
Η Ελλάδα υπήρξε η Μήτρα της Ποίησης και συνεχίζει μέχρι σήμερα να τιμά αυτή την παράδοση.
.,
Εμείς εδώ, πέρα από τους μεγάλους ποιητές μας που πήραν τη θέση τους στο πάνθεο των Ποιητών, θέλουμε να εντοπίσουμε και να απολαύσουμε δείγματα από την ποιητική δημιουργία σημερινών ποιητών, που εκφράζουν και εμπνέονται από την εποχή που ζούμε, αφού ο δρόμος της Ποίησης, δεν σταματά στους μεγάλους Ποιητές που όλοι γνωρίζουν είτε από το διάσημό τους όνομα είτε από το έργο τους. Ο δρόμος αυτός, συνεχίζεται δυναμικά, και αυτή η συνέχεια μας ενδιαφέρει. Ελπίζουμε και σας.
.
Υ.Γ. Το ιστολόγιο αυτό, δεν περιορίζεται μόνο στη λογοτεχνία και στην ποίηση. Συνεχίζει, όπως έκαμε από την αρχή, να ασχολείται πάνω σε τρεις τομείς: Λογοτεχνία-Κοινωνία-Πολιτική. Απλά τώρα τελευταία, το κέφι εστιάζεται ιδιαίτερα πάνω στην Λογοτεχνία.
Εμείς εδώ, πέρα από τους μεγάλους ποιητές μας που πήραν τη θέση τους στο πάνθεο των Ποιητών, θέλουμε να εντοπίσουμε και να απολαύσουμε δείγματα από την ποιητική δημιουργία σημερινών ποιητών, που εκφράζουν και εμπνέονται από την εποχή που ζούμε, αφού ο δρόμος της Ποίησης, δεν σταματά στους μεγάλους Ποιητές που όλοι γνωρίζουν είτε από το διάσημό τους όνομα είτε από το έργο τους. Ο δρόμος αυτός, συνεχίζεται δυναμικά, και αυτή η συνέχεια μας ενδιαφέρει. Ελπίζουμε και σας.
.
Υ.Γ. Το ιστολόγιο αυτό, δεν περιορίζεται μόνο στη λογοτεχνία και στην ποίηση. Συνεχίζει, όπως έκαμε από την αρχή, να ασχολείται πάνω σε τρεις τομείς: Λογοτεχνία-Κοινωνία-Πολιτική. Απλά τώρα τελευταία, το κέφι εστιάζεται ιδιαίτερα πάνω στην Λογοτεχνία.
Ο πίνακας στο τέλος του κειμένου, είναι του Δημήτρη Γέρου
8 σχόλια:
Κάποιες στιγμές σήμερα Φαίδωνα, έγραφα με το νου ένα γράμμα σαν να ήμουν κι εγώ ένας εγκλωβισμένος στο ορυχείο στη Χιλή… άλλες πάλι συνέλαβα τον εαυτό μου να ατενίζει την σιωπή σαν γυμνή σαγηνευτική σκιά πάνω σε κάτι σύννεφα Magritte … ή χάιδευα αφηρημένη στίχους που έπλεαν γύρω μου σαν φυσαλίδες έμπνευσης…
Θα γελάτε ίσως μαζί μου… σκεφτόμουν όμως όλα αυτά ή απλώς τα ένιωθα να με περιβάλλουν και μόλις ξαναδιάβασα το κείμενό σας, συνειδητοποίησα την «κατάστασή» μου. Της έδωσα όνομα.
Ξέρετε αυτή είναι η ιστορία μ’ εσάς τους ποιητές, σας το έχω ξαναπεί, διατυπώνετε με τόση ευκρίνεια αυτό που ήδη γνωρίζουμε… δεν αλλάζετε τα πράγματα αλλά την θεώρησή μας πάνω σ’ αυτά. Έτσι και μ’ αυτό το κείμενό σας για την ποίηση όπως και με το παλαιότερο σας «σε τι μας χρησιμεύει η ποίηση;» αλλά και τις ανά καιρούς κουβέντες μας στα σχόλια, μας κάνετε να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό για το οποίο μιλάμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μέσα από τον δοκιμιακό αλλά και ποιητικά αποσταγμένο καθαρό λόγο σας, συνειδητοποιούμε τόσο το ποιητικώς ζειν, όσο και το γίγνεσθαι και είναι… Δεν είστε μόνο ποιητής αλλά και ένας συνειδητός ασκητής της υπέρβασης… σας ζηλεύω.
@Big Mama
Δεν γελώ καθόλου μαζί σου, αντίθετα χαίρομαι που επικοινωνείς τόσο συνειδητά και σταθερά με το κείμενο της ανάρτησης. Έτσι μοιάζει σαν να κάνεις διάλογο με αυτό. Είναι τέτοια η αναφορά σου πάνω στο κείμενο, που όποιος διαβάσει μετά την ανάρτηση το σχόλιό σου, θα κατανοήσει απόλυτα το νόημα του κειμένου και θα το σταθεροποιήσει στο μυαλό του. Μιλώ βέβαια για κείνους που δεν έχουν εξοικείωση με την ποίηση. Εντύπωση ακόμα μου έκανε η παρακάτω επισήμανσή σου που ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα:
""Ξέρετε αυτή είναι η ιστορία μ’ εσάς τους ποιητές, διατυπώνετε με τόση ευκρίνεια αυτό που ήδη γνωρίζουμε… δεν αλλάζετε τα πράγματα αλλά την θεώρησή μας πάνω σ’ αυτά."""
Όσο για μένα "Μama" απλά κάνω αυτό που ξέρω. Και θα εμπλουτίζω διαρκώς αυτό το "ξέρω" όσο θα διδάσκομαι αεί γηράσκων, και από την τέχνη και από τη ζωή.
Φυσικά, ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική, προτιμώ την ποίηση ...
Στο βιβλίο σoy H νεκροφανεία του πέους, δεν καταλαβαίνω αυτή τη φράση: "Μόνο που δε σου φτάνει τα τήνε τηράς..."
Σε ευχαριστώ γιατί απολαμβάνω το βιβλίο σαν τρελή.
Φιλάκια.
@Veronica
Καλή μου φίλη, η φράση που μου έγραψες σημαίνει:
"Μόνο που δεν φτάνει να την παρακολουθείς με το βλέμμα"..
Αγαπητέ φίλε μου, σε καλώ στο νέο μου ελληνικό blog http://diplokaimetrio.blogspot.com/
Ελληνικό χώρο, όπου και αν με επισκεφθείς, θα έχεις πάντα φρέσκο καφέ και μια μεγάλη αγκαλιά.
Φιλάκια πολλά!
Αγαπητέ μου Φαίδωνα
Διαβάζοντας την ανάρτηση σου την οποία θεωρώ ως μια τεκμηριωμένη επιστημονική προσέγγιση γύρω από την ποίηση , η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αντικείμενου ενός διευρυμένου διαλόγου για την ποίηση και την τέχνη, κατάφερα κι εγώ να βάλω σε μία τάξη και να εμπλουτίσω κάποιες σκέψεις που είχα σκόρπιες στο μυαλό μου για το τι είναι ποίηση.
Θα ήθελα να σταθώ σε δύο σημεία της ανάρτηση σου τα οποία μου έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση.
Το πρώτο είναι αυτό όταν δίνεις τον ορισμό της ποίησης, λέγοντας: Ποίηση λοιπόν είναι η τήξη και η πήξη των λέξεων μέσα στο είναι του Ποιητή, που με το αεράκι της έμπνευσης, το κανάκεμα της Ψυχής και την πειθαρχία του Νου του, ολοκληρώνονται σε Ποίημα, που τον περιέχει.
Για μένα αυτές οι τρείς σειρές αποτελούν την συμπύκνωση πολλών σελίδων θα έλεγα , δίνεις έναν πολύ όμορφο ορισμό που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη.
Οι λέξεις που χρησιμοποιείς Φαίδωνα έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα που σφηνώνουν στο μυαλό μου και δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ, λέξεις όπως τήξη, πήξη, κανάκεμα ψυχής και πειθαρχία του νου λειτουργούν ως ελιξίριο της ποίησης και κατ’ επέκταση της ανθρώπινης ύπαρξης μας.
Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να σταθώ είναι αυτό που λες:<< Ο θάνατος φθονεί την Ποίηση, επειδή είναι μία από τις ανθρώπινες δημιουργίες που του αντιστέκεται χωρίς τέλος>>.
Πόσο αδύνατος είναι τελικά ο θάνατος μπροστά στο μεγαλείο της ποίησης, μια άσβεστη δάδα η ποίηση που θα περνάει από γενιά σε γενιά ανά τους αιώνες, η ποίηση θα υπάρχει όσο θα χτυπάει η ανθρώπινη καρδιά.
Η ποίηση είναι εκείνη που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την ομορφιά που υπάρχει απλωμένη γύρω μας, που δυστυχώς σήμερα λίγοι μπορούν να τη δουν , είδα προχτές λίγο πριν πέσει ο ήλιος ένα σύννεφο στον ουρανό που μέσα του είχε μια ποικιλία χρωμάτων, από το γκρίζο μέχρι το ροζ, το πορτοκαλί και ευθείς αμέσως αναρωτήθηκα, άραγε ποιος είναι αυτός ο μεγάλος ζωγράφος που πέτυχε αυτό τον υπέροχο συνδυασμό χρωμάτων?
.
@WIND OF CHANGE
Παναγιώτη μου πόσο χαίρομαι, που ενώ δεν έχεις κάποια στενή σχέση με την ποίηση, αποδεικνύεις το πόσο άνετα, εύκολα αυτόνόητα και φυσικά, μπορείς να επικοινωνείς με κείμενα που έχουν σχέση με την ωραία αυτή τέχνη του λόγου. Ας τα βλέπουν αυτά, όσοι νομίζουν πως η τέχνη είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες κι έτσι με αυτή τη λανθασμένη αντίληψη, δεν κάνουν καν τον κόπο να δούν και να μάθουν τι είναι αυτό ή το άλλο, έστω και από απλή περιέργεια. Απλά έχουν φτιάξει κάποια στερεότυπα κουτάκια στο μυαλό τους, που τους εμποδίζουν να πάνε παρακάτω.
Χάρηκα ακόμα περισσότερο όμως, που εισέπραξες κάτι , όπως λες΄, από το κείμενο. Να 'σαι καλά Πάνο μου να ανατρέπεις τα στερεότυπα που εγκλωβίζουν σε μια πνευματική στενότητα τη ζωή των ανθρώπων....
Εκανα χθες ενα σχόλιο αλλά δεν μου βγήκε.Για να δουμε αν βγουν αυτα τα λόγια και μετα βλεπουμε
Δημοσίευση σχολίου