Από τον Σπύρο Δαρσινό
Ήταν η δεύτερη μέρα της δικτατορίας θυμάμαι
όταν ήρθε με το Τζιπ στο χωριό μας εκείνος ο
λοχαγός του Α2 μαζί με τον υπομοίραρχο της χωροφυλακής
Νεμέας για να μας μιλήσει για την «επανάσταση».
Ο δύο ημερών δικτατορικός πρόεδρος του χωριού είχε στείλει
από νωρίς τα οπλισμένα Τ.Ε.Α. από πόρτα σε πόρτα για να
μας διατάξουν να μαζευτούμε όλοι οι άνδρες το βράδυ στις 8 στο καφενείο του "κοντού" που θα μας μιλήσει ο λοχαγός.
Τα ΤΕΑ απαρτίζονταν από συγχωριανούς που πριν δυό μέρες
σπάζαμε μαζί το καρβέλι στο γόνατο για να φάμε κολατσιό
στη γράνα και γυρίζαμε από στόμα σε στόμα την ίδια δραμιζάνα κρασί και σήμερα
μας σημάδευαν με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Μέχρι νάρθει ο λαχαγός τον περιμέναμε στριμωγμένοι και
σιωπηλοί στο στενόχωρο καφενείο του "κοντού"
Όταν μπήκε μέσα η πρώτη του κουβέντα ήταν να μην
τον διακόψει κανείς όση ώρα θα μιλάει.
Κάπου εκεί στη μέση της ....ομιλίας του, έσουρα σιγά- σιγά
στην πίσω πόρτα του καφενείου και βγήκα στην πίσω αυλή.
Ο σπαρμένος καμπάκος στα πόδια μου ήταν σκοτεινός
τ' άγουρα στάχια του περίμεναν την ΑΥΓΗ
για να σηκώσουν κεφάλι.
Άνοιξα το πορτί της αυλής και βγήκα σ' ένα μικρό πλάτωμα
που ήταν σαν εξώστης του καμπάκου.
Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο
και είπα με βουρκωμένο πείσμα:
Εδώ θα περιμένω, θα περιμένω εδώ, μέχρι να ‘ρθει η ΑΥΓΗ.
31 σχόλια:
Πως η κλεμμένη εξουσία και η άσκηση της βίας της, μεταβάλλει τους χτεσινούς φίλους και συντοπίτες, σε όργανα απειλής...
Η επέτειος της βίας στη ψυχή και στο σώμα.
"Ο Παράξενος"
Ναι "ΠΑΡΑΞΕΝΕ"
έπιασες το τότε παράπονό μου που μετά έγινε θυμός .
Δεν μπορούσα τότε και δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω πως το δυνατότερο και το λογικότερο Ον της φύσης να γίνεται θύμα [είτε είναι θύμα είτε είναι εκτελεστής] επιρεασμένος είτε από μιά άναρχη "κλεμένη εξουσία" είτε απο μια νονιμοποιημένη αναρχία ?
Πως μπορεί το λογικότερο[?]ον της φύσης να επιτρέπει σε "αρχηγούς"κομμάτων και σε "πνευματικούς πατέρες"να του ανοίγουν οι καλικάτζαροι το επάνω μέρος του κεφαλιού του και να του ρίχνουνε μέσα σκουπίδια?[οπως στην φωτογραφία της ανάρτησης]
Πως μπορεί?
Έχουν περάσει 35 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και ακόμα περιμένουμε να χαράξει, η ΑΥΓΗ φαίνετε να είναι πολύ μακριά ακόμα και τα οράματα όλων εκείνων των ανθρώπων που αγωνίστηκαν, μάτωσαν , εξορίστηκαν και βασανίστηκαν στους τόπους εξορίας παραμένουν απραγματοποίητα.
Όλα αυτά τα 35 χρόνια δημιουργήσαμε ένα υποκατάστατο δημοκρατίας που άφησε ανοιχτές κερκόπορτες για ασυδοσία, ατιμωρησία και καταλήστευση του δημοσίου χρήματος και όλα αυτά καμουφλαρισμένα με το μανδύα της δημοκρατίας.
Τα 35 αυτά χρόνια αποδειχτήκαμε ανάξιοι να θέσουμε τις βάσεις για μια ισχυρή δημοκρατία αλλά και ενός ισχυρού συστήματος δικαιοσύνης που θα αποτελούσε τη βάση για να στηριχτεί αυτό το οικοδόμημα.
Αυρίο 21 Απριλίου 2010 εγκαθιστάτε η οικονομική δικτατορία του Δ.Ν.Τ.! Τι σύμπτωση! που αυτό θα σημάνει την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, έκρηξη της ανεργίας, της εγκληματικότητας και η ακροδεξιά ολοένα να κερδίζει έδαφος, όπως μας έχει διδάξει και η ιστορία σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Φαίδωνα , βλέποντας τη φωτογραφία του μικρού παιδιού στο πολυτεχνείο , αναρωτιέμαι πως θα αισθάνεται Αυρίο για την Ελλάδα που θα του παραδώσουν.
@Σπύρος Δαρσινός
Όταν δεν υπάρχουν ισχυροί δημοκρατικοί θεσμοί κ. Δαρσινέ, τότε η δημοκρατία γίνεται μπανανία και τότε είναι εύκολο να καταλυθεί.
Αλλά ας μη ξεχνάμε πως όταν ο φόβος είναι παρών και το ηθικό ανάστημα απόν, τότε έχουμε τις εικόνες που περιγράφετε. Έχουμε όμως να καμαρώνουμε για τον Παναγούλη, τους καθηγητές πανεπιστημίου Σάκη Καράγιωργα, (έχασε το χέρι του από έκρηξη αυτοσχέδιας βόμβας) και τον Κώστα Σημίτη (αργότερα πρωθυπουργό) που έβαζαν βόμβες κάτω από τη μύτη της χούντας. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου και αναρίθμητα άγνωστα παλλικάρια που αντιστάθηκαν.
"Ο Παράξενος"
@Σπύρος
Ζωντανό το πλάνο της μνήμης, και περιεκτικό σε εμπειρία ζωής, όπου΄ο άνθρωπος γίνεται μικρός και σε κάποιες περιπτώσεις, μεγάλος.
@WIND OF CHANGE
Φίλε μου πολύ στοχευμένο το σχόλιό σου, ξεδιπλώνει την πρόσφατη ιστορία μας, και κάνει έναν πικρό απολογισμό, που ξυπνά τη μνήμη των Ελλήνων που πολύ εύκολα το ρίχνει στον ύπνο.
… ήμουν ακριβώς 5 χρόνων και έμενα στην Κοκκινιά.
Η γειτονιά μου αριστερή… η οικογένεια το ίδιο… ο φόβος διάχυτος.
Ακόμη και σήμερα, 43 χρόνια μετά, αυτός ο φόβος είναι ζωντανός μέσα μου.
Μια παγωνιά που απλωνόταν παντού. Ένα αίσθημα διάχυτου κινδύνου.
Κλειδωμένες οι γυναίκες μέσα στο σπίτι και οι άντρες να μην ξέρουμε πού βρίσκονται… αν θα γυρίσουν.
Ένας ψίθυρος οι κουβέντες… κανείς δεν τολμούσε να υψώσει τη φωνή του… σαν λες και μπορούσαν να μας ακούσουν οι «μικροί» άνθρωποι που είπατε Φαίδωνα.
Εγώ νόμιζα ότι έχουν έρθει οι εχθροί της πατρίδας… Τούρκοι, Γερμανοί… δεν ήμουν βέβαιη.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου κ. Σπύρο μας, είχε ζήσει στο καθεστώς της επαρχίας της Πελοποννήσου την Κατοχή και τις αρχές του Εμφύλιου… «ευχή και κατάρα», έλεγε, «σας αφήνω… αν ξανασυμβεί κάτι… οτιδήποτε, να μείνετε στην Αθήνα… στην επαρχία τα μίση είναι πιο έντονα… ο φθόνος και η αντεκδίκηση, βρίσκουν έδαφος.
Οι άνθρωποι είναι πιο μοχθηροί.»
Δεν ξέρω αν είναι έτσι… αλλά μου την θύμισε η ιστορία σας τη γιαγιά μου και την κουβέντα της…
WIND OF CHANGE
το σχόλιο σας είναι πικρό αλλά ευθύβολο και δυστυχώς αληθινό.
Περιγράφει με σαφήνεια μιά 35 χρονη πορεία που παρ'όλο ότι ξεκίνησε με οράματα ΑΥΓΗΣ δεν οδήγησε σ'αυτήν αλλα σε σκοτεινά τουνελ .
Κι ομως την ακολουθήσαμε σαν λαός γιατί μπροστά μας πήγαιναν και πηγαίνουν πάντα αυτοι που μας παρασΎρουν με τα ψεύτικα κάτοπτρα,τα πολλυχρωμα μπαλώνια και τις πλαστικές αυγές.
ΤΗΝ ακολουθήσαμε κι ας βλέπαμε ότι η πορεία μας όλο και στενεύει .
ΤΗΝ ακολουθήσαμε αφήνοντας ανοιχτές τις Κερκόπορτες για να μπαίνουν και να βγαίνουν οι γαλαντόμοι καταχραστές των ονείρων μας.
ΤΗΝ ακολουθήσαμε ξεγελώντας τις τύψεις μας μ'ένα στεφανι πάνω στο αίμα των φοιτητών του Πολυτεχνείου
του Μαντηλαρά και ολους οσους αναφερει ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ πιό κάτω και πολλοί άλλοι άγνωστοι ήρωες ακόμη.
ΤΗΝ ακολουθήσαμε χειροκροτώντας τις μαριονέτες και τους εμπόρους των μπαλκωνιών που μας σκόρπαγαν αναξιοκρατικούς διορισμούς και επιδόματα χωρίς αντίκρυσμα παραγωγής και σχέδιο ανάπτυξης.
ΤΗΝ ακολουθήσαμε γιατι βολευτήκαμε καλύτερα στην ατέλεια του ημίφους και όχι στην φωτινότητα της ΑΥΓΗΣ.
Και δεν αποκλείεται να πούμε αύριο οτι είμαστε και μεις ήρωες ,γιατί ακολουθήσαμε πιστά την πορεία που μας χάραξαν .
"αλλά ας μην ξεχνάμε πως όταν ο φόβος είναι παρών το ηθικό παράστημα ειναι απόν"
ΠΑΡΑΞΕΝΕ ετσι ειναι δυστυχώς.
Ποιός ξέρει πως τους φοβεριζαν αυτους τους συγχωριανούς μου που απο την μια μερα στην αλλη μπορουσαν από απλοϊκοι αγροτες να γινουν δολοφόνοι του συναγροτη φιλου τους.
Θα πω κι αλλη μια ανάμνησή μου απο την πεμτη μερα της δικτατορίας του 67 .
Δύο απο τους συγχωριανούς μου που ηταν στα ΤΕΑ μισούσαν θανασιμα τον πατέρα μου από τον εμφύλιο.
Η κυκλοφορια απαγορευόταν αυστηρά στο χωριο μετά τις 9 το βραδυ.Εγω έφευγα άπο το καφενείο κατα τις 9 παρά τέταρτο και πήγαινα κρυφά στην κοπέλα μου που το σπιτι της ηταν στην ακρη του χωριου κοντα στα βραχυα.Αυτοι το ηξεραν και καταφεραν και τους αλλους 8 των ΤΕΑ να παραφυλάξουν στο "ρέμα του Μπαλή" και να με σκοτωσουν με την διακαιολογία οτι δεν με γνωρισαν μεσα στο σκοταδι και με νομισαν ανταρτη που κατεβαινε από το βουνο να οργανώσει αντισταση[βεβαια τους ξεπροβιαζα και εγω στο καφενείο] Ευτυχώς που ο φιλος μου ο Γιωργος ο Ραφτης που ειχε το καφενειο ακουσε αυτη την δολοφονική συζητηση και ειρθε στο σπιτι και μου ειπε :να μην ξναπαω εκει που πάω μολις φευγω απο το καφενειο γιατι θα μου κανουν κακό.Εγω δεν τον πιστευα και με αρπαξε απο το γιακά και μου ειπε με θυμό : θα σε σκοτωσουν βλάκα.Δεν μπορουσε να πει περισσότερα.
Το ιδιο βράδυ έφυγα απο το καφενειο πάλι 9 παρά τέταρτο και αντι να παω στην κοπελα μου πήδησα γρηγορα πίσω απο μια μάντρα και περίμενα σκυφτος .Τους ειδα να βγαινουν απο το καφενείο και να πηγαίνουν κατ'ευθείαν στο "ρέμα του Μπαλή....
Τελικά,μου την φύλαξαν οι ανώτεροί τους αλλιώς.
Φαιδωνα ,ειπα να μην φύγει έτσι αυτη η μοιραία επέτειος της δικτακτορίας που αν δεν παρεμβαλλόταν ισως να μην ειχαμε σημερα τα προβλήματα που έχουμε.Ετσι,εκανα μια βουτια στο παρελθον και εβγαλα επανω λιγες απο τις πολλές πικρές αναμνήσεις.
Δεν θα χρειαζόταν να το κανουμε αυτό αν και σημερα δεν εξυφαινονται δικτατορίες άλλης μορφής.Ο WIND OF CHANGE εκανε καποιους εύστοχους παραλληλισμους με το Δ,Ν.Τ. που συμτωματικά {?}
βρισκεται σημερα στις 21 του Απρίλη στην Ελλάδα για να βάλει την Ελλάδα σε εναν άλλο γύψο.
Σ'ευχαριστώ για τις ευκαιριες που μου δίνεις κάθε τοσο να λεω τις απόψεις μου.Εχω φύγει 40 χρόνια απο την Ελλάδα μα πάντα είμαι εκεί.
BIG MAMA
ειχε δικιο η γιαγιά σας.Στα
χωριά τα μίση κοχλάζουν πιό αιμοβόρα στις εμφύλιες διαμάχες Κοχλάζουν ύπουλα και υπόγεια και πολύ μετά απο αυτές.Αλίμονο στα παιδιά που μεγάλωσαν σε τέτοιες εποχές.Τι να πρωτοθυμηθώ ?
Να είσθε πάντα καλά για νά χουμε ανθρώπους ν'αγαπούμε.
@
κ. Σπύρο μας, σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Η αγάπη των φίλων ενεργοποιεί και αποτελεί το μόνο, ίσως, αναντικατάστατο εφόδιο με το οποίο πορεύεται ο άνθρωπος στη ζωή και τη γνώση.
Να είστε και σεις καλά, ωραίος Έλληνας μα και Κοσμο-πολίτης.
"Εδώ θα περιμένω, θα περιμένω εδώ, μέχρι να ‘ρθει η ΑΥΓΗ"...
Δυστυχώς μια σειρά αγώνων υπέρ της ελευθερίας των πολλών, πνίγηκε στη ματαιοδοξία και παραδοπιστία των λίγων. Το θέαμα της Αυγής κρύφτηκε πίσω από σκοτεινά και πυκνά σύννεφα διαφθοράς και κέρδους.
Και είμαστε, τόσες δεκαετίες μετά, στην ίδια θέση με σας κύριε Σπύρο:μια νέα οικονομική διδακτορία αναγγέλεται και βουρκωμένοι/ες, κρυμμένοι/ες όλοι/ες σε μικρές αυλές, να περιμένουμε την Αυγή και πάλι..
Ένα πολύ όμορφο κείμενο για μια (και παραπάνω από μια) πολύ-πολύ άσχημη κατάσταση!!
εγώ για να είμαι ειλικρινής θα πω κάτι ίσως ασχετο...
μας έλειψαν οι όμορφες ποιητικές σας δημιουργίες
θα περιμένουμε κι ελπίζω να ανταμοιφθούμε, άνοιξη είναι κι ένας ποιητής αν μη τι άλλο εμπνέεται από τον Ήλιο και τον Ουρανό
(το έχουμε τόσο ανάγκη αλήθεια)
ευχαριστώ
Να σιγοντάρω κι εγώ τον ανώνυμο φίλο;
Ε, θα σιγοντάρω Φαίδωνα…
Μας λείπει η ποίηση… ειδικά αυτή την εποχή που η πολιτική επικαιρότητα μόνο αντιποιητικές αφορμές δίνει.
Αγαπητή Αγνή
Η πραγματικότητα ειναι αυτη που λέτε "η ΑΥΓΗ κρύφτηκε πισω από τα σκοτεινα και πυκνά σύννεφα της διαφθοράς και κέρδους "
Δεν πρεπει να μείνουμε όμως εκεί
Δεν πρεπει ν'αρκεστούμε στην διαπίστωση,ούτε να σηκωσουμε τα χέρια μας ψηλά.Νομιζω οτι η πλειοψηφία του Ελληνικου λαού το ξερει αυτό,γι'αυτό και εφερε μιά άλλη ισχυρή κυβέρνηση στα πράγματα.Και μα την πίστη μου νομιζω οτι κάνουνε οτι μπορούνε οι ανθρωποι .Ας κανουμε και μεις αυτο που πρεπει.Που ξέρετε,μπορει να ξαγκλιστούν τα σύννεφα και να φανεί σιγά σιγά η ΑΥΓΗ
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας
@Ανώνυμος- Big Mama
Χαίρομαι που εκφράζετε τις προτιμήσεις σας. Αν και είχα λοιπόν άλλο θέμα για ανάρτηση, θα ανταποκριθώ με χαρά στον/στην προτείνοντα/σα Ανώνυμο και στην σιγοντάρουσα Big Mama και το επόμενο θέμα θα είναι ποιητικό.
Να είστε καλά
Ακουσες ΦΑΙΔΩΝΑ τι σου ζητάει η[ο]ανώνυμη[ος] ΠΟΙΗΣΗ ζητάει.
Και εγω που νόμιζα ότι ήταν ποίηση η μικρή μου επανάσταση να βγω από την πίσω πόρτα του Καφενείου.
Το ανώνυμο "άσχετο"
είναι μιά φορά ανασφάλεια και δυό φορές υπεκφυγή της αποδοχής
@Σπύρος
Ασφαλώς και το κείμενό σου είναι ποίημα. Υποθέτω όμως ότι ο/η Ανώνυμος, ζητάει ΚΑΙ ποίηση στα πλαίσια της άνοιξης και των αισθημάτων, αν δεν κάνω λάθος.
Τι τα θελετε,μονο οταν ζησεις στο πετσί σου μια κατάσταση μπορει να δεις την ποίηση και μέσα στην πίκρα της .
Φαιδωνα ,συγνώμη για τη χαλάστρα.
@Σπύρος
Για ποια χαλάστρα μιλάς Σπυρέτο μου; Δεν υπάρχει καμία απολύτως χαλάστρα. Αν δεις τα σχόλια της ανάρτησής σου και τα συγκρίνεις με τις προηγούμενες αναρτήσεις μου θα διαπιστώσεις πως εσύ έχεις τα περισσότερα σχόλια, αφού εκτός από το ενδιαφέρον και το επίκαιρο του θέματός σου, σε σένα σχολιάζουν και κάποιοι θαμώνες του καφενείου, που δεν σχολιάζουν σε μένα.
@
κ. Σπύρο μας, για τους περισσότερους από μας, η ποίηση δεν είναι ανάπαυλα αλλά ενεργοποίηση.
Είναι ίσως εκείνο που παρακινεί έναν νέο άνθρωπο να βγει από την πίσω πόρτα… ή πάλι μπορεί η έξοδος ενός νέου από την πίσω πόρτα να παρακινεί την ποίηση κι ακόμη, όπως το είπατε, η ίδια η πράξη του νέου να είναι ποίηση.
Τι πιο φυσικό λοιπόν από το να την λαχταράμε;
Τι πιο φυσικό, μετά το πικρό της φίλημα, να μην μας είναι ποτέ αρκετή;
Θα συμφωνήσω με τον Φαίδωνα-και συγγνώμη που μπαίνω, σε αυτό το θέμα, στην κουβέντα σας ας το πούμε… ακάλεστη.
Θα συμφωνήσω και θα προσθέσω πως η εκφρασμένη επιθυμία δεν είναι απαραίτητο να εκλαμβάνεται ως απόρριψη του κειμένου σας ή ακόμη και προηγούμενων αναρτήσεων… μπορεί να είναι απλά μια διαφορετική ανάγκη.
21 απριλιου 1967. Βραδυ. Υπαρχει μια περιεργη αναστατωση στο σπιτι. Κατηφεια. Η μητερα μας ριχνει αμηχανες ματιες. Οι μεγαλοι παντα εχουν αλλα στο κεφαλι τους. Ερχεται ο πατερας μου και μιλαει χαμηλοφωνα και συνθηματικα. Αυτο παντα μου προκαλουσε ταραχη εκτοτε! Καποια στιγμη ακουστηκε το κουδουνι του πορτονιου στον κηπο. Βγηκε η μαννα μου. Σε λιγο γυρισε με τη συνοδεια καποιου με στολη. Ο πατερας μου ορθιος τον κοιταξε αλλα δεν μιλησε. Εκεινος του ειπε "Βαλε κατι πανω σου". Τους ακολουθησαμε μεχρι εξω στο πορτονι, στην ακρη του δρομου περιμενε ενα τζιπ. Θυμαμαι οτι τα φιορα ειχαν χασει την ευωδια τους. Ημουν 4 ετων!
@e_digonis
Με λίγα λόγια και στοχευμένα, δημιουργείτε ένα εφιαλτικό πλάνο των ημερών, που διατάραξε βίαια την οικογενειακή γαλήνη και άφησε μια χαρακιά στην παιδική ψυχή.
Όταν τα βιώματα περνούν και εκφράζονται μέσα από το φίλτρο της Τέχνης, διαπιστώνει κανείς ότι το χέρι της είναι βαρύ.
Αναφέρομαι βέβαια και στην ανάρτηση του Σπύρου και στο δικό σας σχόλιο-ποιητικό πλάνο
Οταν η ποίηση μπαίνει μέσα στο βίωμα και το βίωμα την γυρεύει αφήστετα να μείνουν γιά λίγο αγκαλιά.
Ανήμερα ήταν ακόμη χθες .
Ενιωσα σαν να σπρώχτηκα την ώρα που πήγα ν'ανάψω ενα κερί .
Ποιός είναι αυτός[η] ανώνυμος που αγαπάει τόσο πολύ την άνοιξη και μισεί τ'ονομά της ?
@Σπύρος
Σπύρο μου γιατί αυτή η ένταση; Η ανάρτηση παραμένει στη θέση της. Ξέρεις ότι για πολλές αναρτήσεις που πέρασαν, γράφονται ακόμα σχόλια;
ζητώ πραγματικά συγνώμη που άθελά μου δημιούργησα τέτοια ένταση και τέτοια πικρία... ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. δεν ήθελα κανέναν να προσβάλλω και κανένα να μειώσω.. οτι ζει ένας άνθρωπος έχει την ένταση και την μαγεία να τον σημαδέψει!
απλά σε μία χρονική περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη, με αλεπάληλους βομβαρδισμούς, απειλές, διχογνωμίες.. θέλησε κάπου να ξαποστάσει ο νους μου.. στην Άνοιξη που με λαχτάρα προσμέναμε και που θα φύγει πριν καν μας χαμογελάσει..
ένας απλός αναγνώστης
δεν υπάρχει ενταση Φαιδωνα,απλώς,παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό μου.Καλα εκανες που κατεβασες τις αναμνήσεις μου στα γρήγορα.Οι θαμώνες έχουν τον πρώτο λόγο.Το ποίημα που ανάρτησες είναι πολύ αισθησιακό.Μου αρέσει πολύ.
@Σπύρος
Σπυρέτο μου δεν κατέβασα το κείμενό σου στα γρήγορα. Κατ' αρχήν είναι στη διάθεση όλων.
Δεύτερον, ήταν ένα ωραίο αλλά και επίκαιρο ποιητικό κείμενο. Γι αυτό κυρίως αναρτήθηκε: Ως επίκαιρο. Η επικαιρότητά του έληξε στις 21 Απριλίου. Θα έβαζα έτσι κι αλλιώς άλλο θέμα. (θα έβαζα για τους τρομοκράτες) Αλλά επειδή κάποιος ανώνυμος θαμώνας εξέφρασε την επιθυμία για ποίηση, ανάρτησα ποίηση, αντί για το άλλο θέμα που θα ανέβαζα
@Ανώνυμος
Δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα ανώνυμε. Άλλωστε νομίζω ότι εξήγησα επαρκώς το ζήτημα για την ανάρτηση του Αρχιοινοχόου μας του Σπύρου, που συνεχίζει να είναι διαθέσιμη για όλους.
Ανώνυμε,δεν είναι ανάγκη να ζητάτε συγνώμη,τώρα ξέρω ότι εκφράσατε[ζητήσατε] αυτό που είχατε ανάγκη να διαβάσετε την συγκεκριμενη εποχή για τους δικούς σας λόγους.Το σέβομαι και σας ζητώ συγνώμη γιά την...επίθεσή μου στην ανωνυμία σας.
Δημοσίευση σχολίου