Εδώ θα αναρτώ πότε-πότε ποιήματα φίλων που θα επιλέγω προσωπικά. Έτσι ώστε να παρουσιάζω τις πιο καλές στιγμές από το έργο τους, αλλά και να συστεγαζόμαστε σε μια καλή παρέα που δεν τελειώνει. Οι πολύ γνωστοί και υπερβολικά προβεβλημένοι ποιητές, είναι, υποθέτω, παρόντες σε κάθε σπίτι και σε κάθε πολιτιστικό κέντρο των Δήμων που προγραμματίζει εκδηλώσεις με βαρύνουσα κουλτούρα. Εγώ θα σας γνωρίζω τους φίλους μου ποιητές που είτε μοιραστήκαμε ένα μέρος της ζωής μας είτε τους θεωρώ φίλους μου επειδή η ποίησή τους μας φέρνει κοντά. Φυσικά θα είμαι κι εγώ παρών με δικά μου ποιήματα στην παρέα και όσοι πιστοί προσέλθετε.
Φαίδων Θεοφίλου
Θανάση Βενέτη
Ο ΚΟΣΜΟΣ
Καθημερινά ανακαλύπτω ρωγμές
στο σώμα μου
Ο πατέρας που επέστρεψε
χωρίς ποτέ να εμφανιστεί.
Η μάνα που χάθηκε
χωρίς ποτέ να λείψει.
Η αδερφή που καπνός ήταν
και καπνός παρέμεινε.
Πέφτουν σοβάδες στα όνειρα
και υγρασία στα θεμέλια.
Το χάος στους αρμούς μου αυξάνεται
καθώς οι θάλασσες που πέρασα ξεράθηκαν
καθώς τα σύννεφα που ήπια
ξαναφάνηκαν.
Μένει η αγάπη:
χαμογελά- κι εκεί αρχίζει ο κόσμος
εκεί και τελειώνει.
Ένας κόσμος μικρός - σαν το σώμα μου.
Αόρατος - σαν τα δάκρυά μου.
9 σχόλια:
Πολυ καλη η ιδεα σου, μπραβο!
Να γινουμε ολοι μια συντροφια...
Ολεεεεεεεεεεεεεε
Είναι αλήθεια, ο κόσμος τελειώνει σε κάθε ένα από μάς. Βλέπουμε, ακούμε, αισθάνομασται γεύσεις και αρώματα. Αν αγαπάμε, αισθανόμαστε τις μυρωδιές, τα χρώματα, τις γεύσεις και ήχους που αισθάνονται τους αγαπημένους μας. Το μικρό σύμπαν μας μεγαλώνει τόσο περισσότερο αγαπάμε.
Ένα όμορφο ποίημα, ευχαριστώ στον Θανάση Βενέτη και στον φίλο μου Φαίδωνα.
Φιλάκια σε όλους.
@Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Ναι Ρίκη. Είμαστε ήδη μια συντροφιά, που είναι ανοιχτή και για κάθε καινούριον ή αργοπορημένο που έρχεται.
@Veronica
Λες ότι δυσκολεύεσαι με τη γλώσσα της ποίησης. Κι όμως τα καταφέρνεις θαυμάσια και μας λες και ωραία πράγματα στα ελληνικά, όπως:
"Το μικρό σύμπαν μας μεγαλώνει όσο περισσότερο αγαπάμε."
Σ' ευχαριστούμε και μεις καλή μας φίλη από την Ισπανία.
Έχεις την αγάπη μας.
@ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ
Η καλή παρέα να ξέρετε γίνεται με κουβέντα από όλους προς όλους ή σε ότι μας αποσπά την προσοχή , από αυτά που λέγονται και από τους θαμώνες΄.
Φαίδωνα θαυμάσια…
Και με αυτή την κατηγορία αναρτήσεων, το Καφενείο, συνεχίζει να είναι χώρος φιλόξενος για κείμενα άλλων που εσείς επιλέγετε και αναρτάτε.
Συνεχίζει να μας φέρνει σε επαφή με ό,τι σας συγκινεί και αγαπάτε και ό,τι επιλέγετε να μοιραστείτε μαζί μας πέρα από τα δικά σας κείμενα και ποιήματα.
Μου αρέσει πολύ… εξάλλου μέσα από τους φίλους τους, γνωρίζουμε τους ανθρώπους…
Ωραίο λοιπόν παιχνίδι διαλόγου ανοίγετε.
Διαλόγου ανάμεσα σε μας αλλά και με τους ποιητές που, όπως είπατε, δεν συμπεριλαμβάνονται στην… βαρύνουσα κουλτούρα των Δήμων.
Καλώς μας ήρθε στη συντροφιά μας το ποίημα του Θανάση Βενέτη. Παρότι βιωματικό, εμένα προσωπικά μου φάνηκε οικείο. Σαν να κατέβαινα, πατώντας σ’ έναν έναν στίχο του, στα άπατα μιας πικρής γνώσης… και η αγάπη δεν θα είναι ποτέ αρκετή για να επουλώσει τις ρωγμές της απουσίας.
Σας ευχαριστούμε.
@Big Mama
Ναι Mama. O διάλογος με μας όλους και με τα έργα των άλλων. Πάντως πρέπει να πω ότι με συγκίνησε η προσέγγιση που έκανες στο ποίημα του Βενέτη. Αν μπορούσε να το μάθει εκεί στο κρεβάτι του πόνου όπου βρίσκεται, θα μπορούσε να χαμογελάσει...
Πίστη ,Ελπίδα και η Αγάπη που όλα τα αδύνατα τα κάνει δυνατά, η κινητήριος δύναμη των πάντων.
Ένας κόσμος μικρός που μέσα από αυτόν μπορείς να αντλήσεις τις μεγαλύτερες χαρές , αρκεί να τον ανακαλύψεις.
Ποτέ δε θα πέσουν σοβάδες στα όνειρα , ούτε υγρασία στα θεμέλια αν μείνουμε προσηλωμένοι στο στόχο, γιατί όπως είπε και ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης, ότι δε συνέβη ποτέ , είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά.
@WIND OF CHANGE
Παναγιώτη, εσύ παίρνεις αυτό που σε αγγίζει από το ποίημα και στέκεσαι μπροστά στον ποιητή, λέγοντάς του τη δική σου θέαση για τη ζωή..Πολύ ωραία.
Δημοσίευση σχολίου