Παρασκευή, Αυγούστου 28, 2009

ΣΕ ΤΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ;

Φαίδων Θεοφίλου


-Σε τι χρησιμεύει η ποίηση;

Με ρώτησε ξαφνικά κάποιος απ’ την παρέα.

-Η χρησιμότητά της έγκειται στο ότι δεν χρησιμεύει σε τίποτα

αφού δεν ανήκει σε αυτά που εννοούμε χρήσιμα, του απάντησα.

Ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή: Ένα πρόβατο είναι

χρήσιμο αφού δίνει το γάλα το μαλλί και το κρέας του.

Η γάτα όμως σήμερα σε τι μας είναι χρήσιμη;

Ξαπλώνει στην πιο απαλή επιφάνεια του σπιτιού,

θέλει τα παιχνίδια της, θέλει το φαγητό της, θέλει τα χάδια της,

κάνει τις ζημιές της κι όμως την αγαπάμε. Με την στενή έννοια

της χρησιμότητας θα μας ήταν άχρηστη. Το χουρχουρητό της,

μάς κάνει να νιώθουμε τρυφερά κι ακόμα περισσότερο, όταν

η αφή μας αισθάνεται την απαλότητα της γούνας της.

Η γάτα λοιπόν, μας δίνει κάτι που δεν βλέπουμε.

Όχι κάτι χειροπιαστό με άμεσο όφελος.

Μας κάνει όμως να νιώθουμε καλύτερα.

Και η ποίηση, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο.

Για λέγε, μου είπε ο κάποιος της παρέας που τελικά λεγόταν Στέλιος.

Δίνοντας λοιπόν ένα άλλο νόημα στη «χρησιμότητα»,

συνέχισα εγώ, θα έλεγα ότι η ποίηση μάς βοηθάει

να μεταφερθούμε από το πεδίο του πρακτικού και του

χρησιμοθηρικού , στο πεδίο του «περιττού».

Ένα είδος περιττού, που αν δεν το αντιληφθούμε ποτέ,

θα έχουμε επιβιώσει και χωρίς αυτό.

Ένα είδος «περιττού» λοιπόν, όπως είναι η Ποίηση

και η Τέχνη γενικότερα, που αν όμως το προσεγγίσουμε,

αν το αισθανθούμε να δρα μέσα μας, αν το κάνουμε μέρος

της ζωής μας, δεν θα έχουμε μόνο επιβιώσει

αλλά και ζήσει…


Οι πίνακες είναι του Ρενέ Μαγκρίτ

27 σχόλια:

Roadartist είπε...

...Μας αφυπνίζει..


...μας αγγίζει την ψυχή..και την μετουσιάζει...αρκεί βέβαια κ εμείς να έχουμε ανοικτές τις "κεραίες"..

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Εκπληκτικός παραβολικός παραλληλισμός. Αποδώσατε τις έννοιες του περιττού και του χρηστικού με έναν τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει, μιλώντας για την ποίηση.

Φαίδωνα… διαβάζω το κείμενό σας ενώ η γάτα μου χαλά τον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά εγώ την κοιτάζω και χαμογελώ, «βρίζοντάς την» γλυκά.
Από τότε που την απέκτησα έχει πλουτίσει η ζωή μου… Την πανέμορφή μου αλήτισσα, τη Λόλω.

Διαβάζω το κείμενό σας και αντιλαμβάνομαι την περίσσια τρυφερότητα και διεισδυτικότητα με την οποία ο ποιητής κοιτάζει τον κόσμο για να δει την αλήθεια και να μας την μεταγγίσει.

Με αφορμή την καθημερινότητα, απλά και φυσικά σαν αναπνοή, απαντήσατε σε ένα ερώτημα που υποθέτω θα έχουν απευθύνει εκατομμύρια άνθρωποι ως τώρα παίρνοντας απαντήσεις οι οποίες, το λιγότερο, θα τους μπέρδεψαν, αν δεν τους έκαναν να τρομάξουν ή να αντιπαθήσουν την ποίηση.

Σήμερα, και δεν είναι η πρώτη φορά, πήρα ένα μάθημα παιδαγωγικών από σας.

Τώρα έχω κι εγώ μια απάντηση για τους μαθητές μου αν με ρωτήσει κανείς: Σε τι χρησιμεύει η ποίηση; (ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί ως τώρα)

Ευχαριστώ

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Παράληψη μεγάλη…

Η νέα εμφάνιση του Καφενείου είναι καταπληκτική Φαίδωνα.

Με γεια… με γεια… είμαστε λοιπόν τώρα έτοιμοι και ανακαινισμένοι για να απολαύσουμε τις Φθινοπωρινές αναρτήσεις, τις ανταλλαγές απόψεων και την επιστροφή των φίλων.

Καλό μας Φθινόπωρο.

Χαρά είπε...

η ποίηση είναι ο Έρωτας σε μια ανθρωπότητα που θα μπορούσε να διαιωνιστεί απλώς και μόνο με την αναπαραγωγή.

Αθηνά είπε...

...Αν δεν γνώριζα την ποίηση, αν δεν υπήρχε η ποίηση ..δε θα μπορούσα να ακούω τις μικρές μυστικές φωνές των πραγμάτων, της φύσης,δεν θα μπορούσα να μαντεύω τις μυστικές διδαδρομές των ανθρώπων...Ναι..¨ενα δειλινό σ΄ένα μικρό χωριό κάπου στην ελλάδα ..ήταν σούρουπο,και τα πουλιά είχαν σωπάσει κι εγώ ανάσαινα σιγά κι άκουσα τον ήχο που έκαναν οι μικρές καινούργιες ρίζες των αναριχώμενων φυτών καθώς κυρίευαν τρυφερά τους τοίχους των αδειων σπιτιων που οι κάτοικοί τους έχουν πεθάνει από χρόνια..δε θα μπορούσα στο Κραγκούγεβατς ν' ακούσω το πεταγμα των χιλιάδων πεταλούδων σε μια αυλή που είχε μόνο κάτι λουλούδια που αγαπούν οι πεταλούδες..Αν δεν υπήρχε η ποίηση δε θα μπορούσα να νιώσω αυτό το κύμα του πόνου και της δυστυχίας που με κυρίεψε εκεί στη Μενάνδρου όταν είδα ένα νέο αδύνατο παιδί καθισμένο στην άκρη του πεζοδρμίου που με μισόκλειστα μάτια έξυνε τις μικρές πληγές του κεφαλιού του και θέλω ακόμα περισσότερο να γνωρίσω την ποίηση για να μπορώ στο μέλλον να μην είμαι "ο τρυφερός και ευαίσθητος περαστικός" που προσπερνάει αλλά να σταματάω και να αντιδρώ , να μην έχω πια αυτή τη δειλή ψυχή,αλλά να αποκτήσω γενναία ψυχή που δεν θα μπορεί να προσπεράσει.Αν δεν γνώριζα την ποίηση, αν δεν υπήρχε η ποίηση...

PANAGIOTIS INTZIRTZIS είπε...

Στην πολιτική οικονομία και γενικά στην οικονομική επιστήμη υπάρχουν δύο όροι, αυτό που λέγετε χρησιμότητα και ένας άλλος που λέγεται ωφελιμότητα, βέβαια και οι δύο αυτοί όροι αναφέρονται σε αγαθά και όχι σε έμψυχο υλικό.
Υπάρχει λοιπόν μια κατηγοριοποίηση των αγαθών ανάμεσα σε αυτά που έχουν χρησιμότητα και σε αυτά που έχουν ωφελιμότητα και σε αυτά τα αγαθά που συνδυάζουν και τις δύο κατηγορίες.
Για παράδειγμα ένα τσιγάρο έχει χρησιμότητα ενώ δεν έχει ωφελιμότητα ενώ το νερό για παράδειγμα έχει χρησιμότητα και ωφελιμότητα διότι από το νερό εξαρτάτε η ίδια η ύπαρξη μας.
Η ποίηση λοιπόν είναι μία έννοια που συνδυάζει και τα δύο, είναι τόσο σημαντική για τον άνθρωπο όπως το ίδιο το νερό και ίσως είναι εκείνο το νερό που όποιος το πίνει δε διψάσει ποτέ, όπως είπε και ο χριστός στη γυναίκα εκείνη όταν διψασμένος της ζήτησε νερό και ο χριστός θα της έδινε το νερό εκείνο με το οποίο δε θα διψούσε ποτέ.
Το νερό της ποίησης είναι τόσο σημαντικό στην καυτή έρημο που διαβαίνουμε σήμερα, που η διάβρωση και ο ατομισμός μας έχουν κάνει να χάσουμε τις βασικές συνιστώσες της ανθρώπινης φύσης μας όπως η επικοινωνία, αγάπη, σεβασμός.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν τη ποίηση μέσα τους και ας μη το γνωρίζουν, δε θα ξεχάσω ποτέ τον παππού μου, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν πήγε σχολείο τη χαρά που αισθανόταν όταν καλλιεργούσε το χωράφι, ρίχνοντας το σπόρο και βλέποντας τον αργά και σταθερά να συντελείτε αυτό το υπέροχο θαύμα , ο σπόρος να μετουσιώνετε σε φυτό και στο τέλος να αφήνει τον καρπό του, δε θα ξεχάσω επίσης το χαμόγελό του και την ικανοποίηση που ένιωθε όταν έμπαινε στο μποστάνι και έκοβε τα υπέροχα λαχανικά,ειδικά την ώρα που το έκοβε έχοντας την αίσθηση της αφής και μια εσωτερική πληρότητα . Αν αυτό δεν είναι ποίηση τι είναι?
Η ποίηση είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της φιλοσοφίας της ίδιας της ζωής, είναι το αλάτι της ίδιας της ζωής.
Αγαπητέ μου Φαίδωνα ας υποθέσουμε ότι στην παρέα βρισκόμουν και εγώ και σου έθετα το ερώτημα, σε τι μας χρησιμεύουν οι άγιοι , ένα ερώτημα το οποίο ήδη έχεις απαντήσει και το θέτω σε αντιδιαστολή με το ερώτημα σε τι μας χρησιμεύει η ποίηση, γιατί ο Άγιος και ο αληθινός ποιητής έχουν το ίδιο στόχο, την εξύψωση της ανθρώπινης ύπαρξης, οδηγώντας τον άνθρωπο στην αναζήτηση των εσωτερικών δυνάμεων που κρύβει μέσα του οδηγώντας του σε άλλες πνευματικές κλίμακες.
Και ο Θεός είναι ένας μεγάλος ποιητής αφού σε όλο το σύμπαν επικρατεί η ποίηση και η αρμονία, τα πάντα δένουν με σοφία, γαλήνη, μια γαλήνη και αρμονία που δυστυχώς έχει διαταραχθεί από το πιο άγριο θηρίο που υπάρχει πάνω στη Γή, εμάς τους ανθρώπους.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

Καλώς την Αθηνά, Καλό Φθινόπωρο… πόσο τρυφερά ξεδίπλωσες κορίτσι μου την κατακλείδα του κειμένου… πόσο λυρικά περιέγραψες τη στιγμή που μεγαλύνεται από την ποίηση…

Όχι δεν έχεις δειλή ψυχή. Η παιδικότητα που διατηρείς ακόμη στη θέαση του κόσμου, αποκλείει τη δειλία και το φόβο. Απλά έχεις μια ψυχή που ανασαίνει σιγά για να μπορεί ν’ αφουγκραστεί το απειροελάχιστο.

Μου έλειψες

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων, γεια σου,
Η ποίηση είναι το σήμερα και το παρελθόν.
Αλλά βρίσκεται κάτι μέσα της που είναι
το αύριο, το μεθαύριο κι αυτό που θα υπάρξει.
Υποχρεώνει τ'αστέρια να γυρίζουν γύρο της.
Κάποιος περίεργος ρώτησε, "Πόσα λεφτά κερδίζει ένας ποιητής?"
Νάσαι καλά,
Νίκος Λιψάνος, Manhattan

Χαρά είπε...

Να μην ξεχάσω να πω πως η ανανεωμένη εμφάνιση του καφενείου μας προετοιμάζει για ένα δημιουργικό φθινόπωρο.

Όπως πάντα ιδιαίτερη και προσεγμένη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Roadartist
Καλησπέρα Roadartist. Πράγματι:
Φτάνει να είναι κάποιος δεκτικός και ανοιχτός και η ποίηση θα έρθει να τον βρεί, αν δεν την έχει ήδη βρει ο ίδιος...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Bigmama
Mama χαίρομαι πολύ για τη γάτα σου που σου έδωσε τόση χαρά και αρκετή γαλήνη με νόημα. Επίσης χαίρομαι που η απάντησή μου στο ερώτημα "Σε τι χρησιμεύει η ποίηση;" σου φάνηκε η κατάλληλη ώστε να κάνεις και σύ χρήση της στα παιδιά. Η επικοινωνία γενικώς στα ιστολόγια ή οπουδήποτε αλλού έχει τις ωραίες στιγμές της εκεί όπου όλοι μας μπορούμε να παίρνουμε και να δίνουμε. Να ενεργοποιούμε την σκέψη των άλλων και τις δικές μας.
Να σαι καλά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Βig Mama
Σ' ευχαριστώ Μama για την αναφορά σου στην ανακαίνιση του Blog.Όσο και για το ότι το βρίσκεις όμορφο.
Φαίνεται πως κανείς άλλος δεν παρατήρησε την αλλαγή...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Καλώς όρισες μετά τη μακρόχρονη απουσία σου.Η ποίηση σίγουρα βρίσκει μια σίγουρη και ζεστή φωλιά στη ψυχή ανθρώπων σαν τη δική σου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Panagiotis Intzirtzis
Παναγιώτη το σχόλιό σου σαν μια προέκταση της ανάρτησης του "Καφενείου" τοποθετεί πολύ ωραία την ποίηση στο κέντρο της καθημερινότητας, αφού την ποίηση δεν την διαβάζουμε μόνο αλλά τη ζούμε κιόλας. Έτσι ξετυλίγοντας τη σκέψη σου φτάνεις ως τον Μεγάλο Ποιητή...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Νίκος Λιψάνος
Το έργο τού κάθε ποιητή εκφράζει την εποχή του. Όταν το Ποιητικό έργο αυτό είναι Μεγάλο, τότε γίνεται διαχρονικό. Γίνεται δηλαδή η Ποίηση όχι του χτές, του σήμερα ή του αύριο, αλλά του Πάντα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑΜΩΝΕΣ ΤΟΥ
ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ
Είναι αυτονόητο ότι όποιοι θέλουν μπορούν να άναφέρονται και στα σχόλια των άλλων, να διαφωνούν, να συμπληρώνουν, να υπενθυμίζουν, να επανέρχονται με κάτι ακόμα που ξέχασαν να πουν ή που μόλις θυμήθηκαν.

Αθηνά είπε...

Την είδα την αλλαγή κι εγώ, τη χάρηκα..Πολύ όμορφη όπως ταιριάζει σε σελίδα ποιητή..Απλά παρέλειψα να το πω..Κακή παράλειψη βέβαια.
Χαίρομαι που ξαναμπαίνω στην παρέα του καφενείου και εύχομαι σε όλους καλό φθινόπωρο ..αν και βλέπω να συνεχίζεται ανελέητο το καλοκαίρι. Γύρισα από τόπους που έβρεχε, έβρεχε πολύ και με πληγώνει αυτή η ξηρασία τουλάχιστον στο νησί μου.Έχει τρείς μήνες να βρέξει..Αφού έτσι σκέφτομαι να πάρω το μεγάλο ξύλο της βροχής που έχω ακουμπισμένο πλάι στο τζάκι και να βγω στην βεράντα ν' αρχίσω τον ινδιάνικο χορό της βροχής μήπως και μας λυπηθούν τα σύννεφα , ο αέρας...Για όσους θα ήθελαν να δούν κάποιες εικόνες από τα μέρη των ταξιδιών μου τους παραπέμπω στo: www.periodikobakilos.blogspot.com
Καλό φθινόπωρο λοιπόν σε όλους..Περιμένοτας τη βροχή...

kostasst είπε...

Πάντα ξεχωριστές οι αναρτήσεις του ποιητικού καφενείου... Να έχουμε και κάτι για αν χαιρόμαστε που γυρίσαμε. Καλό φθινόπωρο...

Ανώνυμος είπε...

Χαρά

έστειλα κάποια σχόλια για τη συγκεκριμένη ανάρτηση. ελήφθησαν? γιατί φοβάμαι μήπως υπάρχει πρόβλημα στην αποστολή.

Χαιρετισμούς

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χαρά
Καλώς όρισες και πάλι Χαρά μετά από ένα μακρύ ,υποθέτω, καλοκαίρι διακοπών. Τα σχόλιά σου πράγματι είχαν πρόβλημα λήψης από το καφενείο. Ευτυχώς το πήρα είδηση μετά το μέιλ σου και το τακτοποίησα. Τώρα στο σχόλιό σου: Πράγματι Χαρά, η Ποίηση είναι ό Έρωτας που δίνει νόημα στη ζωή, που κάνει τους ανθρώπους να ανεβαίνουν την κλίμακα της ομορφιάς. Όσο για το "Καφενείο" που άλλαξε σκηνικό, χάρηκα που σου άρεσε. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για ένα όμορφο φθινόπωρο , γεμάτο ενδιαφέρουσες ιδέες και ελκυστικούς διαλόγους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Δεν πειράζει που παρέλειψες να το πεις, φτάνει που το είδες. Άλλωστε πάντα μπορούμε να πούμε τη γνώμη μας αφού ποτέ δεν είν' αργά...
Όσο για τη βροχή και το φθινόπωρο, ακόμα κι αν βιάζεσαι, τελικά η Φύση θα κάνει τα δικά της κέφια. Υπομονή λοιπόν.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Kostasst
Καλώς όρισες Κώστα μου από τις διακοπές σου. Είμαι βέβαιος ότι πέρασες πολύ καλά, αφού ξέρω ότι είσαι καλλιτέχνης της ζωής και των (τουλάχιστον) μικρών απολαύσεων...
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση
κι αν καταφέρεις να μπεις τώρα στο κανάλι της εργασίας αλλά να έχεις ταυτόχρονα και τη χαρά των διακοπών, προβλέπω να λέμε πολύ ωραία πράγματα....

Ανώνυμος είπε...

η αληθινή ποίηση δεν έχει ίχνος του περίσσιου. δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι φετίχ, δεν είναι ένα απογευματινό χόμπι στο σαλόνι της αστικής τάξης. ενέχει απείθεια κι οδύνη βρισκόμενη εντός του υπαρκτού οδοφράγματος. η ανάγνωση στις μέρες μας δεν είναι φυγή από την πραγματικότητα, είναι αγώνας για την ανατροπή της. καταλάβετέ το, η ποίηση είναι για τον πεινασμένο όχι για τον χορτάτο. μη την απονευρώνετε, ο ρεμπώ θα γελούσε από πάνω.

πρτφ

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Ανώνυμος πρτφ

Επειδή δεν διάβασες ούτε επιπόλαια την ανάρτηση, επειδή φαίνεται πως ακούς μόνο τον εαυτό σου, επειδή δεν κατάλαβες πως ο χώρος αυτός ούτε διδάσκει ούτε επιβάλλει κάποια γνώμη αλλά μόνο την αποθέτει, επειδή τέλος δεν κατάλαβες ότι ο χώρος μας δεν δέχεται σεμινάρια όπως δεν κάνει σεμινάρια στους άλλους, θα σου πω λίγα λόγια που ελπίζω να μην πάνε στράφι:
Σίγουρα η Ποίηση δεν είναι για τους πεινασμένους, αφού όποιος πεινά, δεν μπορεί να ενδιαφέρεται για Τέχνες και τα γράμματα παρά μόνο για την επιβίωσή του. Μπορεί να αφορά στους πεινασμένους όταν έτσι το θέλει ο Ποιητής -Δημιουργός αλλά κανένας πεινασμένος δεν θα ανοίξει ένα ποιητικό βιβλίο, όταν κινδυνεύει η ζωή του. Δεν απευθύνεται βέβαια απαραίτητα η Ποίηση ούτε στους χορτάτους.Το παράδειγμά σου είναι ατυχές. Η Ποίηση απευθύνεται σ'αυτούς που έχουν ανοιχτή ψυχή και ανοιχτό πνεύμα κι όχι σ' αυτούς που είναι οχυρωμένοι πίσω από οποιαδήποτε εμμονή. Να σου θυμίσω ακόμα, ότι η Ποίηση δεν πρέπει να στρατεύεται ούτε να χρησιμοποιείται σαν εργαλείο πολιτικής ιδεολογίας, και οποιασδήποτε μορφής εξουσίας γιατί τότε είναι σα να υφίσταται βιασμό. Ξέρεις γιατί; Γιατί η Ποίηση όπως κάθε Τέχνη είναι από τη ΦΥΣΗ της ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ δίπλα στον άνθρωπο και στα δικαιώματά του. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ και όχι οι εξουσίες ή ψευτορομαντισμοί των εξωκοινοβουλευτικών γκρουπούσκουλων, είναι αυτός που θα καθορίσει το στόχο και τη δράση της τέχνης του. Κι αν είναι η Ποίηση αυτή σημαντική, τότε θα λειτουργήσει και μεταξύ των ανθρώπων. Τα ηρωικοβαρετά τσιτάτα που χρησιμοποιείς στο σχόλιό σου είναι και παρωχημένα και άνευ νοήματος και χρηστικότητας αφού ούτε λειτουργούν ούτε γοητεύουν πια κανένα. Ο σημερινός κόσμος χρειάζεται άλλα "όπλα" και άλλες μεθόδους για να αντιδράσει. Τα όσα λες, είναι στο επίπεδο της προσωπικής εκτόνωσης και της νεανικής αντίδρασης για την ανίδραση και για τούτο κατανοητά.

Ανώνυμος είπε...

Η ποίηση είναι συναίσθημα και οραματισμός.
Κανένας δεν μπορεί να πει στον ποιητή πως θα εκφράσει το όραμά του. Ο Ρεμπώ έγραψε αυτά που έγραψε και μπράβο του.
Νίκος Λιψάνος, Manhattan

Ανώνυμος είπε...

η αγάπη σας για τις τέχνες και ειδικά για την ποίηση είναι φανερή, σας αξίζουν συγχαρητήρια για την προσπάθεια σας! σας αφιερώνω ενα απόσπασμα απο την συλλογή μου που θα κυκλοφορήσει τις προσεχείς ημέρες (σε ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ) με τον τίτλο "ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ" η οποία είχα την τύχη να αναγνωριστεί απο το κοινό και να μελοποιηθεί απο γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου...

(απόσπασμα απο το ποίημα ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ, ειδικά αφιερωμένο στην ανθρωπιστική οργάνωση "ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ", η οποία είναι και επίσημος χορηγός μου, στο CD απαγγέλει η ηθοποιός Ειρήνη Κουτρουμάνου)

...να βάψουμε το κόκκινο στους τοίχους με λευκό,
να σβήσουμε κάθε ανάμνηση του πολέμου
απο τα μάτια των παιδιών,
με το σεντόνι που σε φάσκιωνα ειρήνη να τυλίξεις,
και τα μάτια σου στην άκρη τους δεμένη
να μην κρατάνε μια σταγόνα παράπονου
.....
να βλέπουνε τον κόσμο φωτεινό,
να χαίρουνται τα χρώματα απόψε και αύριο και πάντα!
γιατί είναι μάτια μικρού παιδιού
μάτια μικρού παιδιού...
......
είμαστε όλοι παιδιά του Ήλιου
και μιαν ημέρα οι νεκροί θα μας τιμήσουν,
στην άκρη κάποιου μύθου
ένα στιχάκι θα γράψουν και για εμάς
ο Όμηρος ίσως ή κάποιος μικρός Θεός,
.....
στην προβλήτα της Ιστορίας
θα δέσουμε και εμείς,
ας είναι να γίνει με ειρήνη…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
http://www.iparho.blogspot.com

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σαριμανώλης
Σας ευχαριστώ θερμά για την αφιέρωση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος