Η Φυλή των Ξερόλων

Υπάρχει μια «φυλή» ανθρώπων σ’ όλες τις κοινωνίες.

Αλλά στην ελληνική κοινωνία όπου όλα είναι ημι-ανεπτυγμένα ευδοκιμεί ιδιαίτερα. Πρόκειται για την «φυλή» των Ξερόλων, που είναι "βέβαιοι" για όλα. Που μας λένε τι να κάνουμε, πώς να το κάνουμε, που μας καταδικάζουν για τις απόψεις μας και οργίζονται όταν δεν εκλαμβάνουμε τις σαχλίτσες τους ως… δόγματα. Ακόμα και τυφλοί μπορεί να χαρακτηριστούμε απ’ αυτούς… Η φυλή των Ξερόλων λοιπόν, που είναι "βέβαιη" για όλα, που τα ξέρει όλα, εκτός από μία λέξη, τη «συγγνώμη».

.

Η φυλή λοιπόν αυτή ακριβώς λόγω της πνευματικής της ένδειας και ελλειμματικότητας, κορδακίζεται όλο και περισσότερο για να καλύψει τα κενά της. Και για να πείσει δείχνει μια υπερσιγουριά σε ότι λέει παίζοντας έναν άλλον ρόλο, όχι στο θέατρο αλλά στη ζωή. Έτσι ο καθένας «φοράει» έναν άλλο εαυτό, αφού ο δικός του δεν είναι επαρκής για να εντυπωσιάσει. Γιατί αυτό έχουν ανάγκη: Να εντυπωσιάσουν. Να τους λάβουν υπόψη, όπως όλοι οι «βέβαιοι» και επιδειξιομανείς, που αναφέρονται και ως τζάμπα μάγκες. Κινούνται ανάμεσα στην σπουδαιοφάνεια έως τη γελοιότητα, αλλά φτάνουν να γίνονται ακόμα και επικίνδυνοι για όσους αφελείς ή καλόπιστους θα τους έπαιρναν στα σοβαρά.

.

Μέσα από αυτή τη «φυλή»… αναδεικνύονται και οι πολιτικοί μας, που όταν μας μιλούν, το μόνο που σκέπτονται είναι ότι θα καταπιούμε αμάσητα τα όσα μας λένε. Δεν τους απασχολεί οι περίπτωση ότι οι περισσότεροι πολίτες σίγουρα έχουν υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από αυτούς. Ότι θα κοσκινίζουν τα όσα ακούν και τελικά θα τους φτύνουν. Οι πολιτικοί της φυλής των Ξερόλων δεν νοιάζονται για τέτοιες λεπτομέρειες. Όσο για το… φτύσιμο, πάντα το αποδίδουν στο… γνωστό μετεωρολογικό φαινόμενο.

.
Έτσι λοιπόν, χαίρομαι πολύ που ανήκω σε κείνους που είναι μόνο προσωρινά βέβαιοι, με την έννοια ότι επιφυλάσσουν στον εαυτό τους τη δυνατότητα να βελτιώνουν τις απόψεις τους, να είναι ανοιχτοί στο καινούριο, στην ανατροπή, στην αναπροσαρμογή. Χαίρομαι που ανήκω σε κείνους που όταν συζητούν με άλλον, αφήνουν την άποψή τους πάνω στο τραπέζι που είναι ανάμεσά τους και όποιος θέλει, παίρνει ότι του λείπει και του ταιριάζει για να ενισχύσει τη γνώση και την άποψή του. Χαίρομαι που ανήκω σε κείνους, που μετά την πρώτη οργή όταν συναντώ Ξερόλους, κοιτάζω αλλού. Φαντάζομαι να είμαι στη θάλασσα σε μια βάρκα που κινείται και να έχω το χέρι μου μέσα στο νερό, νιώθοντας την απαλή, υγρή, αφή να με διαπερνά .
Σκέφτομαι τον ήλιο που βυθίζεται στον ορίζοντα και τις ασύμμετρες δόσεις των χρωμάτων που αφήνει πίσω του. Τα μάτια του σκύλου καθώς συναντούν τα δικά μου.
Κατά τα άλλα οι Ξερόλοι μπορούν να συνεχίζουν όσο θέλουν το θέατρό τους.
Χωρίς εμένα.