Η ΧΟΡΤΟΠΙΤΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Φ.Θ.

Παρασκευή μας είπε να πάμε στο πρώην εξοχικό του, που τώρα είχε μεταβληθεί σε μόνιμη κατοικία. Μπροστά το σπίτι του είχε τη θάλασσα. Πίσω του βουνά. Σ’ ένα από τα πόδια τής Πελοποννήσου. Ήταν δημοτικός σύμβουλος στο δήμο που ανήκε, έχοντας άμεση επαφή με τα κοινά και ταυτόχρονα άμεση επαφή με τη φύση που τον γοήτευε και καρπολογούσε μαγεμένος τις δωρεές της. Έτσι φιλιωμένος ο Κλεάνθης ερωτικά με τη θάλασσα, είχε γίνει σπουδαίος ψαράς. Το κτήμα του είχε μια μεγάλη ποικιλία οπωροφόρων. Από βυσσινιές του χειμώνα μέχρι συκιές του καλοκαιριού. Στη γωνία του κτήματος ένα μικρό θερμοκήπιο με λαχανικά για τον ίδιο και τους φίλους του.

.

Με το που φθάσαμε, μας έδωσε από μια πλαστική τσάντα κι ένα μαχαίρι. Να μαζέψουμε χόρτα. Μα έδειξε ποια ακριβώς : Λάπαθα, ζωχούς, παπαρούνες και τσουκνίδες. Αυτά τα είδη υπήρχαν στο κτήμα του. Ο Νικήτας, που ήρθαμε μαζί, ήταν γρήγορος με τα χόρτα. Ο Κλεάνθης ανέλαβε τις τσουκνίδες που ήταν δύσκολες για μας κι εγώ αργό καράβι, όπως όταν σηκώνομαι το πρωί και μεσημεριάζει για να βγω στην πόρτα. Τα μαζέψαμε σχετικά γρήγορα χάρη στους άλλους δυο. Τα καθαρίσαμε, τα πλύναμε και τα έβαλε ο Κλεάνθης σε μια κατσαρόλα με λίγο λαδάκι, ίσα - ίσα να μαραθούν, αφού πρόσθεσε φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και αντί για άνηθο, αγριομάραθο που βρήκε στο κτήμα. Τα ανακάτεψε για 7-10 λεπτά και πρόσθεσε αλάτι, πιπέρι. 2 αυγά, μια κούπα τριμμένο τυρί φέτα και μια κούπα ανθότυρο. Τέλος έριξε μέσα κι ένα φλιτζάνι ρύζι, για να τραβάει όπως είπε τα υγρά.
Άλειψε ένα ταψί με λάδι και άπλωσε το φύλλο της σφολιάτας. Έριξε μέσα το μείγμα με τα χόρτα και τα άλλα υλικά και αφού τα άπλωσε μ’ ένα ξύλινο κουτάλι, έβαλε και το άλλο φύλλο από πάνω και έβαλε το ταψάκι στο φούρνο στους 180ο.

.
Βγήκαμε στη βεράντα και καθίσαμε αναπαυτικά στις πολυθρόνες του σκηνοθέτη. Ο φλοίσβος της θάλασσας ακουγόταν ως εμάς. Είχαμε παραδοθεί στη γαλήνη και στους ήχους της. Ο ερωτισμός της φύσης μας άγγιζε. Ένα λαφρύ αεράκι μας χάιδευε το μάγουλο και ανακάτευε λίγο τα μαλλιά. Κλείναμε τα μάτια, αφήνοντας το χάδι να γίνεται πιο αισθαντικό… Σε λίγο, ο Κλεάνθης που ετοίμαζε στην κουζίνα, μας έφερε μια πολύχρωμη σαλάτα . Η μυρωδιά του ξυδιού, έκανε ένα γρήγορο πέρασμα από τη μύτη. Μια καράφα λιαστό σπιτικό κρασί που ξάνθιζε λαμπερά μέσα στο γυαλί . Τελευταία άφησε μια πιατέλα με εκλεκτό μεζέ. Τρία μεγάλα καλαμάρια γεμιστά, όπως είπε, με κουκουνάρι , ρύζι και σταφίδες με γεύση και άρωμα πορτοκαλιού , προφανώς από τριμμένη φλούδα που το άρωμα και η γεύση της εγκλωβίστηκε μέσα στη γέμιση για να απελευθερωθεί στον ουρανίσκο και στην όσφρηση.

.

Σε λίγο η σιωπή μάς αγκάλιαζε και μάς ένωνε. Ενώ δεν μιλούσαμε, αισθανόμασταν ότι τίποτα δεν θα ήταν τόσο όμορφο, αν έλλειπε ένας από μας. Η παρουσία του καθενός μας πρόσφερε την αύρα της στο τραπέζι. Οι γουλιές του λιαστού σχεδόν ακουγόταν όταν πίναμε .Οι γεύσεις πλέκονταν ευτυχισμένα και ταιριαστά στον ουρανίσκο μας. Η σιωπή καταχαρούμενη που της δώσαμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη παρέα μας , περιέφερε ηχηρά τον εαυτό της γύρω και ανάμεσά μας. Έτσι, κεντούσαμε κι εμείς χωρίς να το επιδιώκουμε «το εγκώμιον της σιωπής».
.
Την ηδονή της σιωπής διέκοψε ο Κλεάνθης φέρνοντας τη ζεστή χορτόπιτα. Η ψημένη ζύμη και ο αγριομάραθος έκαναν παιχνίδι στην όσφρησή μας, μόλις την έκοψε σε τετράγωνα κομμάτια. Η νοστιμιά της, όρμησε κατακτητικά στο αισθητήριο της γεύσης μας. Το λιαστό κρασί έλυνε σιγά μα σταθερά τη γλώσσα μας. Ο Νικήτας άρχισε πρώτος τη κουβέντα:
-Μπορεί να είσαι εργένης Κλεάνθη και να τα καταφέρνεις στη κουζίνα αλλά αυτός ο σπέσιαλ μεζές, τα γεμιστά καλαμάρια δηλαδή, δεν είναι δική σου δουλειά. Να ρωτήσω ποια σε φίλεψε;
-Γιατί ρωτάς; Είναι τόσο παράξενο;
-Ε, Κλεάνθη μου τέτοιοι εκλεκτοί και σπάνιοι μεζέδες δεν βρίσκονται εύκολα στο σπίτι ενός εργένη…
-Μα τι πιο φυσικό, όταν δίνω τα λαχανικά μου, να παίρνω καμιά φορά και κάνα μεζέ.
-Εμένα πάντως φίλε μου, μπήκα κι εγώ στη κουβέντα, δεν μου διέφυγε ότι όλα άλλαξαν

πάνω σου προς το καλύτερο, χώρια που μοιάζεις να έχεις έρθει από άλλον πλανήτη.

Δεν είναι σωστό λοιπόν να κρατάς μυστικά από μας.
- Καλά-καλά θα σας πω, αντέδρασε ο Κλεάνθης. Δεν θα κρατήσω μόνος μου

το μυστικό…. θα το μοιραστώ μαζί σας, ώστε να αντέξω το βάρος της ευτυχίας του…
-Όπα; Πετάχτηκε ενθουσιασμένος ο Νικήτας, ενώ και οι δύο παρατήρησαν

το χαμόγελο της αναμονής στο πρόσωπό μου.
-Τη λένε Ουρανία, και είναι, ο πρώτος μεγάλος έρωτας

της ζωής μου, που άργησε βέβαια αφού ήλθε στα 65 μου, αλλά ήρθε.
-Καταπληκτικό! Και πριν, στη ζωή σου δεν είχες ξαναερωτευτεί;
-Εσύ τι λες; Ασφαλώς και είχα κάποιες ερωτικές σχέσεις αλλά τον Μεγάλο Έρωτα
τώρα τον γνώρισα…Παιδιά, νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο

που να μην το έχω… Ένας απέραντος πλούτος με περιβάλλει μέσα μου και έξω.
Νιώθω πως άξιζε να ζήσω με όσες δοκιμασίες κι αν έπρεπε να περάσω στη ζωή μου,

για να φτάσω να αμειφτώ με τούτον τον Μεγάλο ΄Ερωτα. Τώρα συνειδητοποιώ

απόλυτα τι σημαίνει πληρότητα. Τώρα δεν με νοιάζει πια και να πεθάνω…
Σ’ αυτή τη φράση ανατρίχιασα. Όχι γι αυτό που είπε ο Κλεάνθης

αλλά επειδή αισθάνθηκα σαν να μου έβαζε κάποιος μέσα μου μια βεβαιότητα,

ότι ο θάνατος έκανε ένα βήμα πίσω, την ώρα που ο Κλεάνθης έλεγε πως δεν τον νοιάζει να πεθάνει…
-Και πότε τα κουφέτα ;
-Δεν είναι εύκολο Νικήτα. Είναι παντρεμένη.
-Αααααααα….
-Δεν έχει σημασία. Αυτό που συμβαίνει και στους δυο μας μετράει και που δεν μπορεί κανείς να το αποτρέψει. Μόνον ο θάνατος…
Κι αυτός δεν θέλει, είπα από μέσα μου…
-Ομορφαίνω σαν άνθρωπος εξ αιτίας της, λάμπω από τη λάμψη της, ανοίγουν παράθυρα στη ψυχή μου, ανθίζουν οι νύχτες αρώματα, ακκίζονται τα αισθήματα..
Δεν ξέρω πως γίνεται ούτε και με νοιάζει να το εξηγήσω αλλά ενώ παραδοθήκαμε ολικά ο ένας στον άλλον, αυτή η παράδοση μετατράπηκε σε απόλυτη ελευθερία….

Βλέπαμε, τον κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερο, φίλο μας να ζει από την αρχή και να βρίσκεται ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση έχοντας στραμμένη την προσοχή του στον Παράδεισο. Ο Κλεάνθης, η Ουρανία και ο κόσμος που άλλαζε για χάρη τους….

Την επομένη γυρίσαμε αργά στην Αθήνα. Είχε φοβερή κίνηση και οδηγούσαμε πολύ αργά. Ευτυχώς…Γιατί με το λιαστό να τρέχει πια στις φλέβες μας, θα είχαμε «πετάξει» κυριολεκτικά και μεταφορικά, αν οι δρόμοι ήταν άδειοι….