Παρασκευή, Μαρτίου 27, 2009

Η ΧΟΡΤΟΠΙΤΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Φ.Θ.

Παρασκευή μας είπε να πάμε στο πρώην εξοχικό του, που τώρα είχε μεταβληθεί σε μόνιμη κατοικία. Μπροστά το σπίτι του είχε τη θάλασσα. Πίσω του βουνά. Σ’ ένα από τα πόδια τής Πελοποννήσου. Ήταν δημοτικός σύμβουλος στο δήμο που ανήκε, έχοντας άμεση επαφή με τα κοινά και ταυτόχρονα άμεση επαφή με τη φύση που τον γοήτευε και καρπολογούσε μαγεμένος τις δωρεές της. Έτσι φιλιωμένος ο Κλεάνθης ερωτικά με τη θάλασσα, είχε γίνει σπουδαίος ψαράς. Το κτήμα του είχε μια μεγάλη ποικιλία οπωροφόρων. Από βυσσινιές του χειμώνα μέχρι συκιές του καλοκαιριού. Στη γωνία του κτήματος ένα μικρό θερμοκήπιο με λαχανικά για τον ίδιο και τους φίλους του.
.
Με το που φθάσαμε, μας έδωσε από μια πλαστική τσάντα κι ένα μαχαίρι. Να μαζέψουμε χόρτα. Μα έδειξε ποια ακριβώς : Λάπαθα, ζωχούς, παπαρούνες και τσουκνίδες. Αυτά τα είδη υπήρχαν στο κτήμα του. Ο Νικήτας, που ήρθαμε μαζί, ήταν γρήγορος με τα χόρτα. Ο Κλεάνθης ανέλαβε τις τσουκνίδες που ήταν δύσκολες για μας κι εγώ αργό καράβι, όπως όταν σηκώνομαι το πρωί και μεσημεριάζει για να βγω στην πόρτα. Τα μαζέψαμε σχετικά γρήγορα χάρη στους άλλους δυο. Τα καθαρίσαμε, τα πλύναμε και τα έβαλε ο Κλεάνθης σε μια κατσαρόλα με λίγο λαδάκι, ίσα - ίσα να μαραθούν, αφού πρόσθεσε φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και αντί για άνηθο, αγριομάραθο που βρήκε στο κτήμα. Τα ανακάτεψε για 7-10 λεπτά και πρόσθεσε αλάτι, πιπέρι. 2 αυγά, μια κούπα τριμμένο τυρί φέτα και μια κούπα ανθότυρο. Τέλος έριξε μέσα κι ένα φλιτζάνι ρύζι, για να τραβάει όπως είπε τα υγρά.
Άλειψε ένα ταψί με λάδι και άπλωσε το φύλλο της σφολιάτας. Έριξε μέσα το μείγμα με τα χόρτα και τα άλλα υλικά και αφού τα άπλωσε μ’ ένα ξύλινο κουτάλι, έβαλε και το άλλο φύλλο από πάνω και έβαλε το ταψάκι στο φούρνο στους 180ο.
.
Βγήκαμε στη βεράντα και καθίσαμε αναπαυτικά στις πολυθρόνες του σκηνοθέτη. Ο φλοίσβος της θάλασσας ακουγόταν ως εμάς. Είχαμε παραδοθεί στη γαλήνη και στους ήχους της. Ο ερωτισμός της φύσης μας άγγιζε. Ένα λαφρύ αεράκι μας χάιδευε το μάγουλο και ανακάτευε λίγο τα μαλλιά. Κλείναμε τα μάτια, αφήνοντας το χάδι να γίνεται πιο αισθαντικό… Σε λίγο, ο Κλεάνθης που ετοίμαζε στην κουζίνα, μας έφερε μια πολύχρωμη σαλάτα . Η μυρωδιά του ξυδιού, έκανε ένα γρήγορο πέρασμα από τη μύτη. Μια καράφα λιαστό σπιτικό κρασί που ξάνθιζε λαμπερά μέσα στο γυαλί . Τελευταία άφησε μια πιατέλα με εκλεκτό μεζέ. Τρία μεγάλα καλαμάρια γεμιστά, όπως είπε, με κουκουνάρι , ρύζι και σταφίδες με γεύση και άρωμα πορτοκαλιού , προφανώς από τριμμένη φλούδα που το άρωμα και η γεύση της εγκλωβίστηκε μέσα στη γέμιση για να απελευθερωθεί στον ουρανίσκο και στην όσφρηση.
.
Σε λίγο η σιωπή μάς αγκάλιαζε και μάς ένωνε. Ενώ δεν μιλούσαμε, αισθανόμασταν ότι τίποτα δεν θα ήταν τόσο όμορφο, αν έλλειπε ένας από μας. Η παρουσία του καθενός μας πρόσφερε την αύρα της στο τραπέζι. Οι γουλιές του λιαστού σχεδόν ακουγόταν όταν πίναμε .Οι γεύσεις πλέκονταν ευτυχισμένα και ταιριαστά στον ουρανίσκο μας. Η σιωπή καταχαρούμενη που της δώσαμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη παρέα μας , περιέφερε ηχηρά τον εαυτό της γύρω και ανάμεσά μας. Έτσι, κεντούσαμε κι εμείς χωρίς να το επιδιώκουμε «το εγκώμιον της σιωπής».
.
Την ηδονή της σιωπής διέκοψε ο Κλεάνθης φέρνοντας τη ζεστή χορτόπιτα. Η ψημένη ζύμη και ο αγριομάραθος έκαναν παιχνίδι στην όσφρησή μας, μόλις την έκοψε σε τετράγωνα κομμάτια. Η νοστιμιά της, όρμησε κατακτητικά στο αισθητήριο της γεύσης μας. Το λιαστό κρασί έλυνε σιγά μα σταθερά τη γλώσσα μας. Ο Νικήτας άρχισε πρώτος τη κουβέντα:
-Μπορεί να είσαι εργένης Κλεάνθη και να τα καταφέρνεις στη κουζίνα αλλά αυτός ο σπέσιαλ μεζές, τα γεμιστά καλαμάρια δηλαδή, δεν είναι δική σου δουλειά. Να ρωτήσω ποια σε φίλεψε;
-Γιατί ρωτάς; Είναι τόσο παράξενο;
-Ε, Κλεάνθη μου τέτοιοι εκλεκτοί και σπάνιοι μεζέδες δεν βρίσκονται εύκολα στο σπίτι ενός εργένη…
-Μα τι πιο φυσικό, όταν δίνω τα λαχανικά μου, να παίρνω καμιά φορά και κάνα μεζέ.
-Εμένα πάντως φίλε μου, μπήκα κι εγώ στη κουβέντα, δεν μου διέφυγε ότι όλα άλλαξαν
πάνω σου προς το καλύτερο, χώρια που μοιάζεις να έχεις έρθει από άλλον πλανήτη.
Δεν είναι σωστό λοιπόν να κρατάς μυστικά από μας.
- Καλά-καλά θα σας πω, αντέδρασε ο Κλεάνθης. Δεν θα κρατήσω μόνος μου
το μυστικό…. θα το μοιραστώ μαζί σας, ώστε να αντέξω το βάρος της ευτυχίας του…
-Όπα; Πετάχτηκε ενθουσιασμένος ο Νικήτας, ενώ και οι δύο παρατήρησαν
το χαμόγελο της αναμονής στο πρόσωπό μου.
-Τη λένε Ουρανία, και είναι, ο πρώτος μεγάλος έρωτας
της ζωής μου, που άργησε βέβαια αφού ήλθε στα 65 μου, αλλά ήρθε.
-Καταπληκτικό! Και πριν, στη ζωή σου δεν είχες ξαναερωτευτεί;
-Εσύ τι λες; Ασφαλώς και είχα κάποιες ερωτικές σχέσεις αλλά τον Μεγάλο Έρωτα
τώρα τον γνώρισα…Παιδιά, νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο
που να μην το έχω… Ένας απέραντος πλούτος με περιβάλλει μέσα μου και έξω.
Νιώθω πως άξιζε να ζήσω με όσες δοκιμασίες κι αν έπρεπε να περάσω στη ζωή μου,
για να φτάσω να αμειφτώ με τούτον τον Μεγάλο ΄Ερωτα. Τώρα συνειδητοποιώ
απόλυτα τι σημαίνει πληρότητα. Τώρα δεν με νοιάζει πια και να πεθάνω…
Σ’ αυτή τη φράση ανατρίχιασα. Όχι γι αυτό που είπε ο Κλεάνθης
αλλά επειδή αισθάνθηκα σαν να μου έβαζε κάποιος μέσα μου μια βεβαιότητα,
ότι ο θάνατος έκανε ένα βήμα πίσω, την ώρα που ο Κλεάνθης έλεγε πως δεν τον νοιάζει να πεθάνει…
-Και πότε τα κουφέτα ;
-Δεν είναι εύκολο Νικήτα. Είναι παντρεμένη.
-Αααααααα….
-Δεν έχει σημασία. Αυτό που συμβαίνει και στους δυο μας μετράει και που δεν μπορεί κανείς να το αποτρέψει. Μόνον ο θάνατος…
Κι αυτός δεν θέλει, είπα από μέσα μου…
-Ομορφαίνω σαν άνθρωπος εξ αιτίας της, λάμπω από τη λάμψη της, ανοίγουν παράθυρα στη ψυχή μου, ανθίζουν οι νύχτες αρώματα, ακκίζονται τα αισθήματα..
Δεν ξέρω πως γίνεται ούτε και με νοιάζει να το εξηγήσω αλλά ενώ παραδοθήκαμε ολικά ο ένας στον άλλον, αυτή η παράδοση μετατράπηκε σε απόλυτη ελευθερία….

Βλέπαμε, τον κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερο, φίλο μας να ζει από την αρχή και να βρίσκεται ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση έχοντας στραμμένη την προσοχή του στον Παράδεισο. Ο Κλεάνθης, η Ουρανία και ο κόσμος που άλλαζε για χάρη τους….

Την επομένη γυρίσαμε αργά στην Αθήνα. Είχε φοβερή κίνηση και οδηγούσαμε πολύ αργά. Ευτυχώς…Γιατί με το λιαστό να τρέχει πια στις φλέβες μας, θα είχαμε «πετάξει» κυριολεκτικά και μεταφορικά, αν οι δρόμοι ήταν άδειοι….




48 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Α, Φαίδωνα…
Ανάρτηση χορταστική… ερωτική και… ταξιδιάρα η σημερινή σας… αντίδωρο στην αιώνια γυναικεία ψυχή που παραδίνεται μόνο όταν νιώσει ότι αγαπιέται απόλυτα.

Με συγκίνησε η ανδρική σκέψη, η ώριμη ανδρική σκέψη. Δυσεύρετη και σπάνια.
Όμως εδώ δεν μιλούν απλά τρεις άνδρες, που χάρη σ’ εσάς κρυφακούσαμε, εδώ μιλά ο ίδιος ο έρωτας. Χορτάτος αλλά και ακόρεστος πάντα. Σαν την ζωή.

Είναι όμορφα τα ταξίδια στην πληρότητα μέσα από τον μεστό και καθαρό σας λόγο.

ΥΓ… Θαυμάσια η συνταγή της χορτόπιτας, θα την τιμήσω.
Αν και… κάτι με έπιασε και λέω να πειραματιστώ με τα γεμιστά καλαμάρια.
Στην μαγειρική, η ισορροπία των αρωμάτων και τα…αισθήματα είναι τα πρώτα υλικά για σίγουρη επιτυχία.

Ανώνυμος είπε...

Φαιδων
όμορφες εικόνες ,και η περιγραφή ? με όλη την ομορφια της απλοτητας και της σιγουριάς .Σας βλέπω και τους τρεις με τρεία μαχαίρια να μαζεύετε χόρτα και συ να διστάζεις κάθε τόσο ποιό να αφήσεις ποιό να βγάλεις.
Η σαλάτα,το κρασί ,οι μεζέδες και η σιωπή να μιλάει σε ανθρώπους που ξέρουν πότε να της δώσουνε φωνή.
Μα...την επιπρόσθετη μαγεία την έκανε ο έρωτας του Κλεάνθη
Το χέρι του έρωτα σοτάρισε τα μυρουδικά της πίτας ,Αυτός τα εκανε όλα πιο νόστιμα .Απο τα φτερά του ανάσενε τόσο γλυκά η σιωπή .
Αν δεν ήταν αυτός θα τρώγατε απλώς και θα φεύγατε
ικανοποιημένοι.
Χωρίς έρωτα κατεβαίνει χαμηλά ο
πήχυς της ζωής.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Σ' ευχαριστώ Mama και χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο. Σου εύχομαι καλή επιτυχία στους μαγειρικούς σου πειραματισμούς, υπό την ερωτική επίδραση του Κλεάνθη και της Ουρανίας...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Έτσι όπως τα λες είναι Σπυρέτο μου: Ο έρωτας ανεβάζει τον πήχυ της ζωής και δίνει αξία σε όλα τα άλλα. Όταν όμως υπάρχει ο Έρωτας, "αυτά τα άλλα" πρέπει να είναι αντάξια του Έρωτα για να τον υπηρετούν σωστά και να εναρμονίζονται με την ομορφιά και την αξία του, είτε πρόκειται για τη Λογοτεχνία είτε πρόκειται για τη ζωή.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Φαίδωνα...Πάντα ήθελα να κρυφακούσω μια "τέτοια" κουβέντα...μόνο η τέχνη της γραφής μπορεί να κάνει πραγματικότητα αυτές τις επιθυμίες.

Ευχαριστώ για την ευχή. Θα πειραματιστώ...αλλά υπό την ερωτική επίδραση αυτών των δύο, δεν θα μαγειρεύω απλά...θα ανακυρυχθώ ιέρεια του είδους.


@

Κύριε Σπύρο μας...Ζωγραφίζετε πάλι.

"η σιωπή να μιλάει σε ανθρώπους που ξέρουν πότε να της δώσουνε φωνή"

Θαυμάσια...θαυμάσια.

Σπύρος είπε...

BIG MAMA
Όλοι ζωγραφίζουμε αν τα μάτια μας ακολουθούν την ψυχή μας.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία πλάνα μέσα στα οποία αναβαπτίζεται η καθημερινότητα με την πένα του συγγραφέα!
Πετυχημένη η ιδέα, μέσα από την γαστρονομία, την κουζίνα, να αποκαλυφθεί το μεγάλο μυστικό του Κλεάνθη..
Μπάμπης Πιτέλλης

Αστοριανή είπε...

Γεια σου, Φαίδωνα!
Τόσο ζωντανή περιγραφή, κάναμε το μικρό ταξίδι σας μαζί.
Σχέτη λιχουδιά, ότι φτιάξατε!

...Μόνο, τις ...τσουκνίδες... δεν τις μαγειρεύουμε, εκεί κάτω απ' τ' αυλάκι... απ' ότι ξέρω,
Βέβαια, πολλές φορές, ό,τι έχει ο ...κήπος!!! άλλωστε, η Φύση είναι πάντα η "μάνα", μόνο που πάντα δεν την προσέχουμε.
Θα τα πούμε πάλι,
Υιώτα, ΝΥ

Αγνή είπε...

Τυχερός ο Κλεάνθης, αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που συναντούν το θάνατο πριν το μεγάλο έρωτα!!Τυχερή και η Ουρανία, αν και πιο δύσκολος ο κλεφτός έρωτας!!

Ακόμη πιο τυχεροί οι φίλοι του Κλεάνθη, να έχουν τόσο φιλόξενο, δοτικό και μερακλή φίλο!!Άλλωστε τον έρωτα, μόνο τέτοιες ψυχές μπορούν να φιλοξενήσουν!!

Πάντως, Φαίδωνα, φαίνεται να ισχύει ότι ο έρωτας από το στομάχι περνά. Καλό σαββατοκύριακο!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Μπάμπης Πιτέλλης
Αυτή ήταν και η πρόθεση κ. Πιτέλλη. Η κουζίνα και η γαστρονομία να γίνουν το μέσον για την αποκάλυψη αλλά να λειτουργήσουν και σαν σκηνικό και φόντο στον πρώτο μεγάλο έρωτα του Κλεάνθη...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Πολύ μου άρεσε που ταξίδεψες μαζί μας Γιώτα μου. Όσο για τις τσουκνίδες, πρόκειται για ένα φυτό με τόσες πολλές καλές ιδιότητες, που θεραπεύει πάσα νόσον και πάσα... Ρώτησε ένα φαρμακοποιό στην Αμερική και θα μάθεις. Μόλις μάθεις και το πεις εκεί κάτω απ' τ' αυλάκι, δεν θα μείνει τσουκνίδα για τσουκνίδα στη φύση!!!!!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αγνή
Έχεις δίκιο Αγνή. Πόσοι και πόσες δεν γνωρίζουν τον μεγάλο έρωτα και φεύγουν από τη ζωή με την πίκρα στα χείλη; Οι εκλεκτοί σαν τον Κλεάνθη που λαμβάνουν αυτό το μεγάλο δώρο, παραμερίζουν και το θάνατο..
Τώρα βέβαια για το αν περνά ο Έρωτας μέσα από το στομάχι.. Δεν νομίζω ότι η ύπαρξη του ΜΕΓΑΛΟΥ
έρωτα μπορεί να εξαρτηθεί από τα καλούδια της γαστρονομίας αλλά σίγουρα μπορούν πάντα να τον συνοδεύουν και να νοστκιμεύουν τη λειτουργία του...

PANAGIOTIS INTZIRTZIS είπε...

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΡΩΙΝΟ

Γύρισα χθες αργά στο σπίτι κουρασμένος, πριν πέσω για ύπνο είπα να κάνω και μια επίσκεψη στο καφενείο μας, έτσι για να δώσω παρόν έστω και για δύο λεπτά.
Μπαίνοντας στο καφενείο βλέπω τη νέα ανάρτηση του Φαίδωνα Θεοφίλου, διάβασα δυο αράδες αλλά η κούραση μου έκλεινε τα μάτια και δεν μπορούσα να συνεχίσω, έτσι την εκτύπωσα και την έβαλα πάνω στο τραπέζι για να τη διαβάσω το πρωί και αμέσως έπεσα για ύπνο.
Ξυπνώντας το πρωί αντίκρισα μια ηλιόλουστη ημέρα, κάθισα στο σαλόνι μου και μαζί με τον καφέ μου άρχισα με φρέσκο νου και διάθεση να διαβάζω το νέο κείμενο του Φαίδωνα.
Όση ώρα διάβαζα το κείμενο άρχισαν όλα να μεταμορφώνονται γύρω μου και τα πάντα να αλλάζουν όψη, λες και ξαφνικά βρέθηκα κι εγώ σε εκείνη τη βεράντα ακούγοντας το φλοίσβο της θάλασσας μαζί με τους πρωταγωνιστές, τον Κλεάνθη, και το Νικήτα.
Όλα σε μια απόλυτη αρμονία , οι πρωταγωνιστές , ο ερωτισμός της φύσης, οι ήχοι, οι γαστρονομικές συνταγές , οι ευωδίες και όλα αυτά να σφραγίζονται με μία καράφα λιαστό σπιτικό κρασί .
Μέσα λοιπόν από αυτή την αρμονία που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του συγγραφέα και χωρίς να το περιμένει κάνεις ξεπροβάλει ο έρωτας.
Ο Φαίδωνας μέσα από αυτό το νέο έργο του κατάφερε ένα πράγμα, να με εντυπωσιάσει με τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο ο Κλεάνθης αποκαλύπτει το μυστικό.
Εδώ η χορτόπιτα και τα γεμιστά καλαμαράκια αποκτούν ένα διπλό ρόλο, αφενός μεν οι υπέροχες αυτές γαστρονομικές συνταγές ενθουσίασαν τους πρωταγωνιστές αφετέρου δε έγιναν και η αφορμή να γίνει η μεγάλη αποκάλυψη και να ξεπροβάλει ο ΕΡΩΤΑΣ.
Ο Κλεάνθης πλέον γίνεται ο κύριος πρωταγωνιστής, τα πάντα πλέον περιστρέφονται γύρω από αυτόν, ένας άνθρωπος πλημμυρισμένος από ΕΡΩΤΑ όπου τα πάντα γύρω του είχαν γίνει φώς.
Μέσα από την ψυχή του Κλεάνθη ξεπροβάλει και ο ΤΡΟΦΙΜΟΣ, για να γίνει και αυτός μέτοχος της χαράς του Κλεάνθη.
Ο Τρόφιμος και ο Κλεάνθης έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, μπορεί ο καθένας τους να ξεκινάει από διαφορετική αφετηρία, στην πορεία όμως οι δρόμοι τους διασταυρώνονται και φτάνουν μαζί στο τέρμα.
Ένα τέρμα που γι αυτούς θα γίνει η αρχή της χαράς για να φτάσουν και οι δύο σε εκείνη την όμορφη, εκπληκτική ομολογία :
Δε ξέρω πως γίνεται ούτε και με νοιάζει να το εξηγήσω αλλά ενώ παραδοθήκαμε ολικά ο ένας στον άλλον , αυτή η παράδοση μετατράπηκε σε απόλυτη ελευθερία……

Φαίδωνα σε ευχαριστώ γι αυτό το υπέροχο πρωινό που κατέληξε σε μια ημέρα γεμάτη ΦΩΣ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Παναγιώτη μου είναι ξεχωριστή χαρά για μένα που το κείμενό μου σου έφτιαξε το πρωινό! Πρέπει όμως ακόμα να πω ότι είναι ιδιαίτερα εύστοχες οι επισημάνσεις που κάνεις πάνω στο κείμενο. Θέλω ακόμα να σου πω ότι με συγκινεί ιδιαίτερα, ότι όχι μόνο θυμάσαι τους ήρωες των βιβλίων μου αλλά με τη συνδυαστική ικανότητα σκέψης που διαθέτεις, βρίσκεις τα κοινά μεταξύ τους χαρακτηριστικά και τους αναγορεύεις σε συγγενείς χαρακτήρες. Σ' ευχαριστώ κι εγώ από καρδιάς για την γενική και ειδική αναγνωστική αφοσίωση και φιλία σου.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

Σωστά κ. Σπύρο μας...αλλά και η...ζωγραφική του καθενός, ακολουθεί το βάθος και την ποιότητα της ψυχής του.

Πώς θα το κάνουμε;
Δεν γίνεται αλλιώς.

Αστοριανή είπε...

Έλα! Το... πρώτο "καλό" της τσουκνίδας είναι για τα παιδάκια...
όταν τα πιάνει φαγούρα!
Προσωρινά, αυτό ανακάλυψα!
Μόνο που δεν διευκρίνησε τι είδος φαγούρας...
Τα ξεχωριστά ευχάριστα νέα μου, όμως, αξίζουν και ξεχωριστό σχόλιο!
Είπα να το βάλω στην
"Αστοριανή" πρώτα,
μα εδώ υπάρχουν περισσότεροι φίλοι... και συνεχίζω:
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

ΛΟΙΠΟΝ:
ΣΠΥΡΟΣ ΔΑΡΣΙΝΟΣ!

Στο ένθετο Περιοδικό του Εθνικού Κήρυκα Νέας Υόρκης, όσοι θα είστε τυχεροί να τον αγοράσετε, θα διαβάσετε ένα όμορφο, επαγγελματικά γραμμένο κείμενο
-είδος βιογραφίας- του αγαπητού σε όλους μας Σπύρου.
Στο εξώφυλλο, ο Σπύρος -ο βαθυστόχαστος- φυλλομετράει κάποια από τις ποιητικές του συλλογές.
Κάτω από τη φωτογραφία:
"Σπύρος Δαρσινός: Ο ευαίσθητος ποιητής της Ομογένειας και αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας"

Την συνέντευξη πήρε ο Σταύρος Μαρμαρινός κι ο Σπύρος,λαλίστατος,
Όλα Καλά και άξια!

Λόγω του ότι, όμως, ο Σπύρος είναι "κάτω απ' τ'αυλάκι" (ναι, το ξέρω ότι το ...ξέρετε) και επειδή ήταν (και είναι) φίλος δικός μου
είπα να δοκιμάσω τις ...ικανότητές μου να τον αναρτήσω στην "Αστοριανή" -έτσι, για την ...πρωτιά-!
Μιας και στην φωτογραφία ήταν γοητευτικός, ντυμένος "σαν γαμπρός" πήγα και πήρα μια ανθισμένη "λευκή καμπανούλα" από τον κήπο μου, τρύπησα την... εφημερίδα, στο αριστερό πέτο,και ξαναφωτογράφησα τον Σπύρο!
Του έγραψα από κάτω κι ένα σύντομο ποίημά του... και μαζί με τα γραμμένα πλέον "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ"
(τα είπαμε σήμερα, εκτενώς)
σας προτρέπω να τον δείτε στην "Α"!
Εύγε σου! Σπύρο, και πιο ψηλά!
Υιώτα,
ΝΥ

Σπύρος Δαρσινός είπε...

ΓΙΩΤΑ
Τι ήταν αυτό βρε πατριώτισα?
Και εγώ που νόμιζα πως αυτά είναι..γιά εμάς εδω,της αμερικής.
Όπως φαίνεται όμως το αίμα νερό δεν γίνεται και ανέβηκες στην ακρο κόρινθο να το ακούσουνε παντού.
Σε ευχαριστώ,κυρίως γιατί λες ότι είμαι γοητευτικός στις
φωτογραφίες ,και εγώ που νόμιζα,πάλι,ότι ξόφλησα.

Πάντως,ήταν και γιά μένα έκπληξη η πεντασέλιδη αυτή παρουσίασή μου.
Φαίνεται όμως πως ήθελαν να γεμίσουν τις σελίδες τους και ήξεραν ότι είμαι πολυλογάς.
Θα μπω στην "Αστοριανή"

ΦΑΙΔΩΝ ,συγνώμη,γιατί η μόνη σχέση που έχουν αυτά με την ανάρτηση είναι οτι ,κάπου στην συνέντευξη,είπα ότι αγαπώ τη ΓΗ και τον ΕΡΩΤΑ-οπως και ο Κλεάνθης.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Θεοφίλου,

για μία ακόμη φορά διαπιστώνω πως εκτός από λογοτέχνης...,
είσαστε και σκηνοθέτης.

Πού το πουλάνε αυτό το κλειδί που σας κάνει να πλάθεται ένα παράλληλο σύμπαν από εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές και ήχους και να μας βάζετε μέσα;

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Γιώτα
Ηθελα ακόμη να σου πω πως
δεν νομίζω να βγήκε επαγγελματική
η συνέντευξή μου-όπως εσύ την εξέλαβες.Ο πανέξυπνος δημοσιογράφος ήξερε ότι γράφω ποίηση ,και ,προφανώς,μου έκανε ερωτήσεις γιά την επαγγελματική μου ενασχόληση,για να βγει ,από εμένα,το πως μπορεί να συνδιάζεται η ποίηση με τα κτήρια,και εγω του είπα,με πολλούς τρόπους,ότι ο στίχος με το ποίημα είναι όπως το φτιάρι με το χαρμάνι,και τα δύο χτίζουν.
Και η αληθεια είναι ότι αυτό,τουλάχιστον,προσπάθησα να κάνω σε όλη μου τη ζωή.Να βάζω στο ποίημα ότι έκανα στη γη και στό γιαπί.Ξερω,ότι τα κτίσματά μου είναι μικρά,πιστεύω όμως πως έχουν
θεμέλιο

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος/Γιώτα
Συγχαίρω από καρδιάς τον αγαπημένο φίλο Σπύρο Δαρσινό, άξιο ποιητή και επιτυχημένο επιχειρηματία για το αφιέρωμα που του έκανε ο Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης. Για μένα είναι ξεχωριστή χαρά και μοιάζει σαν προσωπική δικαίωση η αναγνώριση του ποιητικού έργου και του έργου της ζωής, ενός εξαιρετικού φίλου, με την έννοια ότι η χαρά του φίλου μου είναι και δική μου χαρά. Χαίρεται ακόμα και το καφενείο ολόκληρο για τον αρχιοινοχόο του , ενώ ο Θεός χαμογελάει ικανοποιημένος από μια γωνιά , αφού μόνο με το Σπύρο καταδέχεται να πίνει το κρασί του...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Γιώτα/Αστοριανή
Γιωτα μου Αιγιώτισα σ' ευχαριστούμε για την άμεση μετάδοση του χαρούμενου μηνύματος.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Σπύρος Δαρσινός

Κτίστης
Δημιουργός
Ποιητής

Ε, κ. Σπύρο μας, έχετε τον Θεό... συνάδελφο. Τι άλλο θέλετε;
Συγχαρητήρια για το αφιέρωμα που σας έγινε.

...Το μερακλίδικο λουλούδι στο πέτο…σκίζει.

Σπύρος είπε...

ΦΑΙΔΩΝΑ
Σ'ευχαριστώ.Όχι μόνο για τώρα,αλλά και όταν ακόμη κανείς δεν ήξερε ότι γράφω ποίηση εσύ ανάρτησεςς ποίημα μου στο "ΚΑΦΕΝΕΙΟ"
Οτι πίνει ο Θεός μαζί μου είναι αλήθεια,γιατί,λέει,θέλει να ξεχάσει το σοφό λάθος Του που έφτιαξε μιά τελειότητα που περνάει μέσα από καταστροφές

Αστοριανή είπε...

Φίλε Φαίδωνα, ναι, και Σπύρο,
εδώ... λέμε:
"The pleasure is all mine!"¨
ΥΓ.
...Αν ο δημοσιογράφος είχε ...περισσότερο χώρο, θα έπρεπε -κατά τη γνώμη μου- ν' αναφερθεί και στην ποιητική εργογραφία του Σπύρου.
Αυτό, όχι για να ...μειώσει τη χαρά του Σπύρου, μα για τους αναγνώστες! Βλέπετε, δεν έχουμε Λογοτεχνικό Περιοδικό, εδώ, (τρομάρα μας!) στη μεγάλη Νέα Υόρκη..., όπου πολλοί μας στέλνουν βιβλία τους, να τα μεταφράσουμε και να γίνουν "μπέστσέλλερς"!!!
ούτε επίσημη πτέρυγα σε αμερικανική βιβλιοθήκη δεν έχουμε, πόσο μάλλον Βιβλιοθήκη!!!
(αλλά, μη ξεχνάτε, Κόμματα-κομματάκια, έχουμε, Κλίκες-κλικάκια, έχουμε, και ΠΟΤΕ μη ξεχνάτε την επωδό των εκάστοτε
Β ο λευτών: "... εσείς, που είστε καλύτεροι (!) Έλληνες από μας... που αγαπάτε και (φροντίζετε -αυτό δικό μου) νοιάζεστε την Πατρίδα καλύτερα από μας (!!!)... η πατρίδα σας χρωστάει ένα μεγάαααααλο Ευχαριστώ..κ.λ.π.,κ.λ.π.,κ.λ.π."!
(Σας το είπα, κάπου, τώρα με την...αργοπορημένη 'Ανοιξη... οι δεντρο-χυμοί... ανεβαίνουν...!)
Με του ηλίανθου τα χαμόγελα, σας χαιρετώ,
Υιώτα, ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Γεια σου και σένα "Μεγάλη Μαμά",
που έδωσες την...πρέπουσα τιμή στο απλό λουλουδάκι που στόλιξε την...ανθοφορία του Σπύρου!
Σε διαβάζω, κάτι μου θυμίζει ο τρόπος της γραφής σου, μα πού θα μου πάει! κάποια ώρα θα το μάθω!
Με φωτεινά χαιρετίσματα από τον ηλίανθο,
Υιώτα

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Αστοριανή

Α, η λεπτομέρεια που έκανε την διαφορά ήταν αυτό το λουλουδάκι. Είναι και αυτά που έχουν εκλείψει από τον κόσμο των ανδρών.
Σ’ ευχαριστώ που με διαβάζεις.
Μην κουράζεσαι γλυκιά μου να βρεις τι σου θυμίζει ο τρόπος που γράφω… σου θυμίζει ότι ο λόγος δεν είναι κανενός μας εφεύρεση, είναι μια θαυμάσια και μαγική ανακάλυψη.
Να είσαι καλά και φωτεινή πάντα.

kostasst είπε...

Χωρίς καμία υπερβολή ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τους τελευταίους μήνες στο διαδίκτυο. Ζωντανό, χορταστικό, τρυφερό... Νόμιζα για λίγο πως βρέθηκα κι εγώ στην παρέα σας και γεύτηκα τα φαγητά και τις ιστορίες σας. Και πάνω από όλα αυτό που νομίζω πως είανι κάπου μέσα σε όλα αυτά: "Τις πιο ομορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα"...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Aνώνυμος
Σ'ευχαριστώ Ανώνυμε και για τη δεύτερη ιδιότητα που τόσο ευγενικά μου αποδίδεις. Το κλειδί που λες, δεν πουλιέται κάπου. Είναι δωρεά της ζωής και βρίσκεται μέσα στην αισθαντικότητα, στην αλήθεια, στον έρωτα για τη γλώσσα που κάτω απ' αυτές όλες τις προϋποθέσεις, γίνεται το καλύτερο υλικό για να μας μεταδώσει τη συγκίνηση για τ' ανθρώπινα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@kostasst
Kώστα μου, δίνεις φτερά στο Μπλογκ μας με την άποψη που μας χαρίζεις.
Εύχομαι να είναι προφητική η φράση σου ότι: "Τις καλύτερες μέρες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα".
Εβίβα ουζαπάτα!

STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER είπε...

Αγαπημένε, εκλεκτέ, μοναδικέ και ξέχωρε Φαίδωνα: Σου στέλνω το γράμμα που εστειλα στο Σπύρο μας που όλοι τον αγαπάμε (και πιο πολύ εγώ που τον ξέρω πολλά χρόνια...) γιατί είναι είναι ένα σωστό διαμάντι, στην καρδιά στον χαρακτήρα, στο ταλέντο στα ΠΑΝΤΑ!

Πιστά και και απολαυστικά σε διαβάζω καθημερινά και τις έξυπνες συζητήσεις και αναλύσεις και παρατηρήσεις όλων των πενυματωδών θαμώνων σου. Όλοι σε θαυμάζουμε δίκαια.

Να 'σαι καλά κι έχεις τη φιλία μου, την αγάπη μου και την εκτίμησή μου πάντα.
Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 3.30.09 N.Υ.

"Σπύρο μου με αληθινή χαρά είδα και διάβασα το αυριανό περιοδικό του Ε.Κ. προ ολίγου.Η φωτογραφία -πορτραίτο, μπροστά η δική σου καθώς και οι φωτογραφίες οι οικογενειακές με την Σοφία σου που είναι σαν την κούκλα και τους λεβέντες σου γιους καθώς και αυτή η τόσο συγκινητική της Μανόύλας σου....ΟΛΕΣ είναι έκτακτες!Μου άρεσε πάρα πολύ η συνέντευξη με τον Μαρμαρινό και όλα όσα εξηγείς εσύ τόσο άρτια και ωραία στην βιογραφική σου αναδρομή.....ΠΟΛΥ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟ είναι Σπύρο μου, εντυπωσιακό, τρυφερό,λεβέντικο, έξυπνο και σε συγχαίρω απέραντα εκ καρδίας.

Να ΄σαι καλά ξέχωρε καλέ φίλε μου. Με φιλικούς χαιρετισμούς και όλη την αγάπη μου σε όλους σας,
STELLA 3.27.09 N.Υ.

Αθηνά είπε...

Επέστρεψα από έναν τόπο σαν κι αυτόν που περιγράφεις φίλε Φαίδωνα αν κι εκεί είναι αρεκτά βόρεια και τις περισσότερες μέρες το χιόνι σκέπαζε τα χόρτα. Το κείμενό σου πολύ ωραίο, πολύ δυνατό , παραστατικό φορτωμένο μυρωδιές από χορτόπιτα αλλά και από χώμα και βότανα,μυρωδιές ιδιαίτερα αγαπητές σ' εμένα κυρίως τώρα την άνοιξη που τα χρώματα και τα αρώματα των λουλουδιών δεν μ' αφήνουν εύκολα να περπατάω όρθια παρά με ,μαγνητίζουν και με κάνουν να γέρνω, να γέρνω πάνω τους μέχρι να κυριέψει το μυαλό μου το χρώμα το κόκκινο, το χρώμα το κίτρινο, το άσπρο και το μοβ..
Κατανοώ την ηδονή της σιωπής, τη γλυκειά οικειότητα των φίλων που επιτρέπει τη σιωπή αλλά..δεν κατανοώ πως ένας έρωτας κάτω απ' αυτές τις συνθήκες που λες, μπορεί να χαρίζει φως,πληρότητα και να χαρακτηρίζεται και μεγάλος .Δεν το λέω ηθικολογώντας, μάλλον απορώ...Μπορεί να υπάρχει μεγάλος έρωτας χωρίς αυτή την εγωιστική, μεγαλόπρεπη αίσθηση της αποκλειστικότητας..υπάρχω για σένα και υπάρχεις για μένα..ό,τι άλλο αναμεσά μας είναι ανίερο..Ο μεγάλος έρωτας είναι από τις λίγες καταστάσεις που επιτρέπουν λέξεις δογματικές, αισθήματα θρησκευτικής απολυτότητας, είναι μορφή άγριου πάθους που έχει προϋποθέσεις δύσκολες, όρους σκληρούς και απαράβατους.Δεν αντέχει ούτε αγγίγματα άλλων χεριών, ούτε ξένα κρεβάτια. Έτσι λέω εγώ. Κάνω λάθος; Δεν παραβλέπω πως και ο έρωτας- επιθυμία σώματος και ηδονής είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά έρωτας με τη διπλή του υπόσταση σώματος και ψυχής είναι πράγμα δύσκολο...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ΣΤΕΛΛΑ ΖΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΟΛΛΕΝΤΕΡ
Στέλλα αγαπημένη μας φίλη , χαίρομαι που έστειλες το γράμμα σου για το Σπύρο τον αρχιοινοχόο μας σχετικά με το αφιέρωμα που του έγινε στον Εθνικό Κήρυκα τηε Νέας Υόρκης στο "Καφενείο του Θεού". Η τιμή αυτή για το φίλο μας γίνεται άφατη χαρά για όσους τον αγαπάνε και ασφαλώς περισσότερο για τους κοντινούς και μακροχρόνιους φίλους του όπως εσύ. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνο πιστή φίλη που αγαπάς και τιμάς τους φίλους σου, αλλά ξέρεις και να αγαπάς με μια ενεργητική αγάπη που εμπνέει όλους τους φίλους σου και όσους σε γνωρίζουν. Σε ευχαριστούμε γι αυτό.Σε θεωρώ άνθρωπο προικισμένο και συνεκτικό κρίκο για των Ελλήνων τις κοινότητες. Έχεις πάντα τη σταθερή αγάπη την τιμή και τη φιλία μου.
Για το Σπύρο μας, το ξέρει, έχουμε κάνει τη χαρά του χαρά μας. Του ευχόμαστε καινούρια και επιτυχημένα ταξίδια , στον όλο και πιο ανηφορικό δρόμο της ποίησης.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Μας έλλειψες αλλά αφού σε κερδίζει η φύση χαλάλι σου.Σχετικά με τα όσα λες για τον Μεγάλο Έρωτα όχι μόνο δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω αλλά θα έλεγα ότι συμφωνώ. Εγώ όμως στο κείμενο δεν προέβην σε κάποια ανάλυση για το θέμα. Μια εκδρομή ήταν όπου μεταξύ των άλλων, ό Κλεάνθης ακμυστηρεύτηκε τον,(κατά τον ίδιο) Μεγάλο Έρωτα που συνάντησε για πρώτη φορά στη ζωή του. Τα όσα λες εσύ θα αποδειχθούν ή όχι στη συνέχεια της ζωής του Κλεάνθη και της Ουρανίας. Ή που θα που θα τους σκοτώσει ο Μεγάλος Έρωτας ή που θα τους αναστήσει, αφού βέβαια ισχύσουν τα όσα λες περί θρησκευτικής απολυτότητας στον Μεγάλο Έρωτα και αφού η Ουρανία εγκαταλείψει τον άντρα της για τον Κλεάνθη.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά -2ο συμπληρωματικό σχόλιο

Αθηνά μου πέρα από το ότι η άποψή σου για τον Μεγάλο Έρωτα περιέχειτην αλήθεια με την οποία ήδη συμφώνησα, πρέπει να αναφέρω εδώ για τις ανάγκες της συζήτησης, ότι καμία αλήθεια από μόνη της δεν μπορεί να είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι αυτή που εκφράζει τον ψυχισμό μας, την ιδιοσυγκρασία μας, την καλλιέργειά μας, την αισθητική μας. Ξέρεις πόσες αλήθειες θα ακούσουμε αν ρωτήσουμε και άλλους για το τι πιστεύουν για τον Μεγάλο Έρωτα; Μήπως τελικά Μεγάλος Έρωτας είναι αυτό που συγκλονίζει συθέμελα τη ζωή του ανθρώπου άσχετα με το ποιες προδιαγραφές έχει; Η αλήθεια τού καθενός μας πιστεύω πως είναι ένα κομμάτι του παζλ της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ που περιλαμβάνει κι άλλα κομμάτια.

Αθηνά είπε...

Ασφαλώς και υπάρχει αυτή η σχετικότητα και η υποκειμενικότητα σε όλα τα πράγματα . Κάπου όμως μέσα στους αιώνες έχουν ξεχωρίσει ομάδες γνωρισμάτων που ορίζουν τις ιδέες και τα συναισθήματα .Αυτοί οι ορισμοί κάπου συγκλίνουν, δεν μπορούν να είναι και αντίθετοι.Όσο για τον έρωτα που μπορεί να συγκλονίσει τη ζωή του καθενός μας μπορέί να έχει χίλιες μορφές , μπορεί να είναι έρωτας για την τέχνη, για τη φύση, για θεό...Όλες όμως οι μορφές του έχουν βασικά γνωρίσματα...Αν και πάντα είμαι ανοιχτή και περίεργη για όλες τις αλήθειες του κάθε ανθρώπου, είναι αυτή η προσωπική λειτουργία του καθενός που πολλές φορές κρύβει εκπλήξεις και καινούργια μονοπάτια συναισθημάτων και αίσθησης του κόσμου και των πραγμάτων που μπορεί να μας διαφεύγουν.Θυμάμαι έναν βοσκό που από παιδί μέχρι που γέρασε όλες του οι διαδρομές ήταν στα βουνά και στα χωράφια του χωριού.Δεν είχε δει ποτέ πολιτεία , ούτε με τους ανθρώπους συναναστρεφόταν συχνά, λόγω του ότι ήταν συνεχώς με το κοπάδι. Αυτός λοιπόν ο βοσκός, μια πολύ γραφική λιγνή φιγούρα , είχε μια μεγάλη επιθυμία. Κάποτε άκουσε σ' ένα πανηγύρι ένα βιολί. 'Ηθελε ένα βιολί.Και το απέκτησε .Και κάθε μέρα άκουγες κάπου στην περιφέρεια του χωριού τον Κότσα να παίζει βιολί, δηλαδή να γρατσουνίζει τις χορδές του βιολιού με το δοξάρι. Όταν κάποτε ένας συγχωριανός του, θέλησε να του δείξει πως παίζεται το βιολί, εκείνος του απάντησε χαμογελώντας και με ενθουσιασμό: Μα τόσα χρόνια παίζω, δεν χρειάζεται να μου δείξεις , ξέρω και δεν άφησε τον άλλον ούτε να αγγίξει το βιολί. Αυτή ήταν μια αλήθεια για το βοσκό κι ας είχε ακούσει κάποτε τη μουσική δυνατότητα αυτού του οργάνου.Πόσο λοιπόν μπορούμε να ορίζουμε τα πράγματα με την αλήθεια του καθενός;

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Αθηνά μου σχετικά με την αλήθεια του βοσκού που αναφέρεις, ήδη σε έχω καλύψει στο προηγούμενο σχόλιο αναφέροντας ότι η αλήθεια του καθένός:
"Είναι αυτή που εκφράζει τον ψυχισμό μας, την ιδιοσυγκρασία μας, την καλλιέργειά μας, την αισθητική μας."
Τώρα αν σύμφωνα με το ακραίο παράδειγμα του βοσκού (που δεν αφορά σε κανέναν μας μέσα στο καφενείο) αναρωτηθούμε όπως εσύ λες:

" Πόσο λοιπόν μπορούμε να ορίζουμε τα πράγματα με την αλήθεια του καθενός;"

Αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω όμως σίγουρα ότι κανείς δεν μπορεί να ορίσει τα πράγματα μετην αλήθεια του Έρωτα που έχει ο διπλανός του...

Αθηνά είπε...

Μόλις έστειλα το σχόλιο και ξαναδιάβασα το δικό σου σκέφτηκα αυτό ακριβώς που λες . Είχες καλύψει όλες τις αποχρώσεις και πλευρές του θέματος..οπότε το δικό μου που ακολούθησε ήταν απλώς φλυαρία , ελπίζω όχι πολύ ενοχλητική....
Επιτρέπονται φαντάζομαι οι φλυαρίες...
Φιλικά

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Ούτε φλυαρία Αθηνά μου ούτε ενοχλητική. Μιά καλή και όμορφη παρέα είμαστε. Ότι κι αν ειπωθεί, βοηθάει να καταλήξουμε στην καλύτερη δυνατή άποψη.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

Καλοί μου Αθηνά και Φαίδωνα μου, είπα να μπω στην κουβέντα σας τώρα…στο τέλος.
Ο έρωτας είναι πολύ προσωπικό βίωμα…το πιο προσωπικό. Είναι ακριβώς σαν την Θέα του Θεού των αγίων…Λάμπουν…οι άλλοι βλέπουν την λάμψη τους…κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει όμως, έξω από αυτούς, τι ακριβώς βίωσαν. Μόνο λοιπόν ο ερωτευμένος ξέρει αν είναι ερωτευμένος και τι είναι έρωτας. Όλοι οι υπόλοιποι, οι θεατές της αλλαγής του, απλά λέμε την προσωπική μας θεωρία περί έρωτος. Τα προσωπικά μας πρέπει, τα προσωπικά μας θέλω, που πηγάζουν μέσα από τα προσωπικά μας βιώματα. Φυσικά και υπάρχουν γενικές, ας το πούμε, κατηγορίες ερωτευμένων…αλλά ποιος, έξω από αυτούς που ανήκουν σ’ αυτές, μπορεί να ξέρει τα βάθη τους; Μόνο η τέχνη νομίζω μπορεί να τα προσδιορίσει αλλά όχι να τα ορίσει. Δεν ορίζεται ο Έρωτας… είναι σαν την Αλήθεια και σαν τον Θεό.

Την Καλημέρα μου

Χαρά είπε...

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές της η Μοίρα, κάποτε θα συγκατατεθεί ο καιρός. Πώς αλλιώς? αφού οι άνθρωποι αγαπιούνται...

Αθηνά είπε...

Είπα στην αρχή πως είμαι πάντα ανοιχτή και περίεργη για όλες τις αλήθειες του κάθε ανθρώπου, είναι η προσωπική λειτουργία του καθενός που μπορεί να κρύβει εκπλήξεις και καινούργια μονοπάτια συναισθημάτων και αίσθησης του κόσμου και των πραγμάτων που μπορούν να μου διαφέυγουν.
Δεν έχω συναντήσει όμως συχνά ανθρώπους που να κουβαλούν πραγματικά και ουσιαστικά ιδιαίτερες αλήθειες..Οι διαφορές είναι μικρές και ασήμαντες.Περισσότερο πιστεύω πως υπάρχουν ομάδες ανθρωπων που μοιάζουν μεταξύ τους που κινούνται θα λέγαμε στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά οι διαφορές και πάλι δεν είναι βαθιά ουσιαστικές... Τα βάθη των ανθρώπων ..κατά βάθος δεν έχουν δυνατές διαφορές μεταξύ τους..Είναι παιχνίδι όμορφο για το μυαλό μας να λέμε δεν ορίζεται ο Θεός, δεν ορίζεται η αλήθεια.Όλα ορίζονται, όλα βιώνονται, όλα εκφράζονται γιατί τα πάντα είναι μέσα μας και δεν υπάρχει έξω από μας τίποτα.'Ολα τα μαγικά, μεγαλειώδη είναι μέσα μας και χαίρομαι που υπήρξαν άνθρωποι που εξέφρασαν με τον καλύτερο τρόπο και όρισαν τόσο 'ομορφα τι μπορεί να είναι αγάπη, τι μπορεί να είναι θεός και δεν έκλεισαν ποτέ τις έννοιες αλλά έβαλαν τα θεμέλεια και δε θα πω ποτέ ότι ο καθένας κάτι βάζει σ' αυτό το κτίριο γιατί δεν είναι αλήθεια λίγοι οι κτίστες οι περισσότεροι είναι διερχόμενοι έξω από το οικοδόμημα και οι πιο πολλοί απλώς περνάνε κουβαλώντας όχι την προσωπική τους αλήθεια αλλά την αλήθεια που υπήρξε στο περιβάλλον τους, είναι δύσκολο να έχει κανείς προσωπική αλήθεια ,πρέπει να είναι δημιουργός σπουδαίος όλοι οι άλλοι έχουμε πάνω μας τη σκόνη των αληθειών , των εμπειριών, των γνώσεων που αιωρούνται δίπλα μας και κάποιες στιγμές μας αγγίζουν.

Σπύρος Δαρσινός είπε...

Αγαπητή μου Αθηνά,μου αρέσει πολύ το "δώσιμό "σου στη φύση,έτσι της δίνομαι και εγώ όταν την αγκαλιάζω Και δεν ήταν καθόλου "φλύαρη " η άποψή σου περί της αποκλειστικότη τας του μεγάλου έρωτα.Αυτό δείχνει άνθρωπο με συναισθηματική σιγουριά και ακέραιο χαραρχτήρα.
Ποιός είναι όμως Αθηνά μου ο
"μεγάλος έρωτας ? Αυτός που μπορεί να ζεις τώρα ?Αυτος που έζησες στο παρελθόν ? Ή αυτός που μπορεί να ζήσεις στο μέλλον ?
Τα πέταλα του έρωτα Αθηνά μου καλπάζουν μεσα μας όσο ζούμε
Και κάθε τοπίο που μας πάει ειναι μαγευτικό ,και το άλλο πιό μαγευτικό ,μέχρι να φτάσουμε στο τέλος.
Γιατί να του βάλουμε γκέμια και χαλινάρια ? Αστον Αθηνά μου να τρέχει αχαλίνωτος,έτσι κι αλλιώς είναι παντού ,και ζήσε,με όλο σου το πάθος ,κάθε τοπίο που περνάς μαζί του
Το λέω αυτό,γιατί κάθε φορά που ζούσα έναν ,έλεγα "αυτός είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου"
Αν το έδενα στο κρεβάτι μου?
Δεν θα ζούσα τον επόμενο "μεγάλο"
που ήρθε την πάραπάνω μέρα .
Η εξέλιξη του ανθρώπου περνάει μέσα από την αναζήτηση του έρωτα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Επειδή μιλάμε για τον μεγάλο έρωτα ή όπως αλλιώς τον αντιλαμβάνεται κανείς: Δεν ξέρω αν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων στην αντίληψή τους γι αυτόν ή στο πως τον εισπράττουν ή στο πως συμπεριφέρονται με αυτόν να τους έχει κυριεύσει, ένα όμως είναι σίγουρο: Ο μέγας Έρωτας δεν έχει μια συγκεκριμένη συνταγή βάσει της οποίας οι ερωτευμένοι πρέπει να ανταποκρίνονται για να δικαιώνουν έτσι την ιδιότητα του έρωτα ως Μεγάλου. Ασφαλώς και ο άνθρωπος περιέχει μέσα του όλα τα μαγικά, τα σπουδαία και βρίσκεται συνήθως σε ερωτική αναμονή. Αλλά η Ερωτική αλήθεια έχει τη δική της δυναμική και του επιβάλλεται απ' έξω. Κάθε κανόνας για κάτι, είναι απλά και μόνο η ανάγκη του ανθρώπου να εκλογικεύσει τα πράγματα και να τα κάνει κατανοητά για τη λογική του. Λογική που είναι περιορισμένη σε συγκεκριμένα όρια και δε μπορεί να τα συλλάβει όλα και κυρίως εκείνα που συμβαίνουν έξω από αυτήν, όπως ο Μεγάλος Έρωτας που σπάζει τα όρια της λογικής εξήγησης και κάνει την υπέρβαση. Για το Θεό: Δεν είναι παιχνίδι για το μυαλό μας Αθηνά όταν λέμε ότι δεν ορίζεται ο Θεός διότι:
α) Αν ορίζεται μεσα στα πλαίσια της ανθρώπινης λογικής, τότε δεν είναι Θεός. Αλλά υπάρχει και μιά άλλη παράμετρος. Η ύπαρξή του ή όχι. Η Θεολογία λέει ότι υπάρχει Θεός, η επιστήμη λέει όχι. Όταν πάμε στον έβδομο ουρανό, θα διαπιστώσουμε ποιος έχει δίκιο...
Τέλος πρέπει δυστυχώς να επαναλάβω και λέω δυστυχώς γιατί οι επαναλήψεις που αναγκάζεται κανείς να κάνει είναι κουραστικές για όλους: Όταν λέω ότι ο καθένας έχει την δικιά του αλήθεια, εννοώ ότι ο κάθε άνθρωπος προσαρμόζει την αλήθεια στον εαυτό του ανάλογα με την καλλιέργεια, την αισθητική, τη μόρφωση, τις πνευματικές του δυνατότητες. Κάποιοι με υψηλή καλλιέργεια και πνευματικές αναζητήσεις, προσεγγίζουν περισσότερο από τους άλλους την απόλυτη αλήθεια. Πάντως η αλήθεια του κάθε ανθρώπου είναι ένα κομμάτι στο τεράστιο παζλ της απόλυτης αλήθειας, αφού και ο άνθρωπος ως ύπαρξη είναι μια αλήθεια....

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Χαρά
Ειλικρινά χαίρομαι την ποιητική σου επιγραμματικότητα...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Λοιπόν λοιπόν...είδα το Θεό στον ύπνο μου απόψε.
Μες τα νεύρα ήταν…
-Σου έστειλα τόσα mail,είπε, γιατί δεν απαντάς;
Κόκαλο εγώ όπως καταλαβαίνετε…
Ο Θεός μου στέλνει mail, από πότε;
Τελικά και για να μην σας τα πολυλογώ…
Δύο τινά μου είπε ο Θεός…με mail
Πρώτον…κούνια που μας κούναγε που μπορούμε να ορίσουμε την έννοια του Θεού…εδώ δεν μπορούμε να ορίσουμε την έννοια του ανθρώπου…
Και δεύτερον…
Να πω στον Κλεάνθη και στην Ουρανία να προσέχουν…γιατί …
Τους φάγαμε με τη ζήλια μας.

Αυτά είπε ο Θεός και…

Καλημέρα σας

Αθηνά είπε...

....Ανταγωνίζομαι στην υπερβολή την άνοιξη. Γιατί είμαι άνθρωπος του χειμώνα...Και μου αρέσουν οι παλιές αιώρες κρεμασμένες από αιωνόβια δέντρα...Υπάρχει εκεί μια ελπίδα να εκτιναχτείς έξω από τα όρια...
Φιλικά και αστειευόμενη

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Αθηνά μου...εσύ είσαι της Άνοιξης αλλά δεν ...το βλέπεις.

Είσαι ανθοφορούσα και της φύσης παιδί, έρχεσαι πάντα με καρπούς στα χέρια ... πού χώρος για Χειμώνα καλή μου;

Τα ανοιξιάτικα φιλιά μου και εδώ.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος