ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Καλησπέρα Τάσο!
Ο Φαίδων είμαι. Από τη Λέσβο.

Σε σκεπτόμουν απόψε και πήρα το βιβλίο σου για παρέα.

Έχω ένα ούζο από την πατρίδα μπροστά μου.

Έριξα λίγο νερό στο κολονάτο ποτήρι και βιάστηκε ο γλυκάνισος να ξεχυθεί…. για μεζέ ένα βρεμένο παξιμάδι ποτισμένο με λάδι από την Ερεσό και τριμμένο τουλουμοτύρι από πάνω.

Τα ξέχασα όμως πάνω στο τραπέζι. Δεν τ’ άγγιξα.

Οι σκέψεις Τάσο. Δεν μ’ άφησαν οι σκέψεις.

Πουλιά οι σκέψεις που διασχίζουν το χρόνο που πέρασε

και φτάνουν στην εποχή σου:
Αγώνες, προσφορά, θυσίες για τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα,

που όλα μαζί σχημάτιζαν την εικόνα της μέγιστης ανθρώπινης αξίας:

Της Ελευθερίας.. Οι σκέψεις- πουλιά όμως δεν σταματούν εκεί:

Το ΚΟΜΜΑ που έτρωγε τα παιδιά του και τα έκανε λίπασμα

για να δυναμώνει το ίδιο… Παλικάρια κι ωραίοι άνθρωποι

στην υπηρεσία του ΚΟΜΜΑΤΟΣ που έδιναν τη ζωή τους

με της ευκολία μιας καλημέρας, όταν το μεγαλύτερο χρέος τους

θα ήταν να ζήσουν και να θέσουν τη μεγαλοσύνη τους

στο μέλλον της χώρας και των συνανθρώπων τους.

Το ΚΟΜΜΑ που πούλαγε τα παλικάρια του ως προδότες

για σκοτεινές κομματικές σκοπιμότητες και τα παρέδιδε

στα νύχια της φασιστογενούς δεξιάς που κυβερνούσε τότε τη χώρα.

Παλικάρια που υπηρέτησαν το ΚΟΜΜΑ σαν Ζηλωτές κι έπρεπε οι οικογένειές τους να ζήσουν μέσα στη ντροπή του προδότη του ΚΟΜΜΑΤΟΣ για να αποκατασταθούν με μια κομματική ανακοίνωση μετά από 50 χρόνια!!!!

Ξέρω Τάσο μου. Εσύ πάντα αντιδρούσες σ’ αυτά κι όταν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι περισσότερο αποτραβήχτηκες. Γι αυτό και το ΚΟΜΜΑ σε αγνόησε.

Καλύτερα Τάσο μου. Έγινες το καταφύγιο των μοναχικών και η πιο γόνιμη παρέα των ομοτέχνων σου! Αυτοί θα είναι πάντα οι δικοί σου άνθρωποι…
Τα κόμματα είναι βέβαια απαραίτητα για να λειτουργεί η δημοκρατία.
Σήμερα η όμως η γενιά μου και οι νεώτερες γενιές, αξιοποιώντας όλες αυτές τις ιστορικές εμπειρίες, συμπεραίνουμε ότι οι πολίτες πια είναι εκείνοι που πρέπει να διαμορφώνουν το ιδεολογικό πρόσωπο του κόμματος κι όχι το ΚΟΜΜΑ την ιδεολογία των πολιτών, με εντολές της Κεντρικής Επιτροπής….
Αλλά, Τάσο μου ας γυρίσουμε σελίδα.

Σήμερα έχει πανσέληνο. Μια φωτεινή ολοστρόγγυλη σελήνη.

Σκέπτομαι πως κοιτάζοντάς την, βλέπω το ίδιο ακριβώς που κάποτε έβλεπε ο Ρήγας Φεραίος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης , ο Ανδρέας Κάλβος ο Ιωάννης Καποδίστριας… Πίνω στη αγαπημένη σου μνήμη Τάσο μου το μυτιληνιό ούζο που ξέχασα στο τραπέζι και σε καληνυχτίζω διαβάζοντας ένα σου ποίημα …

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Απόσπασμα

Θυμάσαι κείνη τη νύχτα που κοιτάζαμε ώρες τον ουρανό
Σ’ ένοιωθα μεσ’ τα χέρια μου να τρέμεις.
«Αστέρια μου, είπα, κάντε την αγάπη μας λαμπερή
κάντε την αγάπη μας χαρούμενη.
Αστέρια μου καλά μου αστέρια,
κάντε εγώ κι εκείνη να πεθάνουμε μαζί»
Κ’ έτσι αυτήν τη νύχτα
είχαμε στη μέση των άστρων για πάντοτε παντρευτεί.

Ά, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου
τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες
περνώντας με το φόρεμά σου
να κρύψω σα φυλαχτό στο κόρφο μου ένα μικρό

κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω
στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα
να του χαμογελάσω, που του δόθηκε
μια τόσο ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ
απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,
τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Καθώς γδυνόσουν θρόιζαν
τα φύλλα ενός δάσους μακρινού
Ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς καθώς γδυνόσουνα.
Σα μια αγκαλιά άσπρα λουλούδια
τα εσώρουχά σου πάνω στην καρέκλα.
Κι ύστερα τίποτ’ άλλο παρά η αγάπη μας
τίποτ’ άλλο παρά εγώ και συ
κι ούτε χτες ούτε αύριο
τίποτ’ άλλο παρά μόνο τώρα..
….Σε σκέπαζα ύστερα με το σεντόνι.
Το παιδί μας θάθελα να σου μοιάζει έλεγα.
Όχι, έκανες εσύ.
Το παιδί μας θάθελα να μοιάζει εσένα.

Τότε σπάσαν την πόρτα μας.
Έπρεπε να χαριστούμε, Μαρία, να χωριστούμε
για να μη ξαναχωρίζουν πια οι άνθρωποι.

Ακούμπησα το χέρι μου στην κοιλιά σου
Ν’ αποχαιρετήσω το παιδί μας.
Αντίο. Αντίο.

Το παιδί μας Μαρία, θα πρέπει να μοιάζει
μ’ όλους τους ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.

Καληνύχτα Τάσο...

Το πρώτο έργο είναι του P.Grego
To δεύτερο του Ε.Robert