Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2009

ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Καλησπέρα Τάσο!
Ο Φαίδων είμαι. Από τη Λέσβο.
Σε σκεπτόμουν απόψε και πήρα το βιβλίο σου για παρέα.
Έχω ένα ούζο από την πατρίδα μπροστά μου.
Έριξα λίγο νερό στο κολονάτο ποτήρι και βιάστηκε ο γλυκάνισος να ξεχυθεί…. για μεζέ ένα βρεμένο παξιμάδι ποτισμένο με λάδι από την Ερεσό και τριμμένο τουλουμοτύρι από πάνω.
Τα ξέχασα όμως πάνω στο τραπέζι. Δεν τ’ άγγιξα.
Οι σκέψεις Τάσο. Δεν μ’ άφησαν οι σκέψεις.
Πουλιά οι σκέψεις που διασχίζουν το χρόνο που πέρασε
και φτάνουν στην εποχή σου:
Αγώνες, προσφορά, θυσίες για τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα,
που όλα μαζί σχημάτιζαν την εικόνα της μέγιστης ανθρώπινης αξίας:
Της Ελευθερίας.. Οι σκέψεις- πουλιά όμως δεν σταματούν εκεί:
Το ΚΟΜΜΑ που έτρωγε τα παιδιά του και τα έκανε λίπασμα
για να δυναμώνει το ίδιο… Παλικάρια κι ωραίοι άνθρωποι
στην υπηρεσία του ΚΟΜΜΑΤΟΣ που έδιναν τη ζωή τους
με της ευκολία μιας καλημέρας, όταν το μεγαλύτερο χρέος τους
θα ήταν να ζήσουν και να θέσουν τη μεγαλοσύνη τους
στο μέλλον της χώρας και των συνανθρώπων τους.
Το ΚΟΜΜΑ που πούλαγε τα παλικάρια του ως προδότες
για σκοτεινές κομματικές σκοπιμότητες και τα παρέδιδε
στα νύχια της φασιστογενούς δεξιάς που κυβερνούσε τότε τη χώρα.
Παλικάρια που υπηρέτησαν το ΚΟΜΜΑ σαν Ζηλωτές κι έπρεπε οι οικογένειές τους να ζήσουν μέσα στη ντροπή του προδότη του ΚΟΜΜΑΤΟΣ για να αποκατασταθούν με μια κομματική ανακοίνωση μετά από 50 χρόνια!!!!
Ξέρω Τάσο μου. Εσύ πάντα αντιδρούσες σ’ αυτά κι όταν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι περισσότερο αποτραβήχτηκες. Γι αυτό και το ΚΟΜΜΑ σε αγνόησε.
Καλύτερα Τάσο μου. Έγινες το καταφύγιο των μοναχικών και η πιο γόνιμη παρέα των ομοτέχνων σου! Αυτοί θα είναι πάντα οι δικοί σου άνθρωποι…
Τα κόμματα είναι βέβαια απαραίτητα για να λειτουργεί η δημοκρατία.
Σήμερα η όμως η γενιά μου και οι νεώτερες γενιές, αξιοποιώντας όλες αυτές τις ιστορικές εμπειρίες, συμπεραίνουμε ότι οι πολίτες πια είναι εκείνοι που πρέπει να διαμορφώνουν το ιδεολογικό πρόσωπο του κόμματος κι όχι το ΚΟΜΜΑ την ιδεολογία των πολιτών, με εντολές της Κεντρικής Επιτροπής….
Αλλά, Τάσο μου ας γυρίσουμε σελίδα.
Σήμερα έχει πανσέληνο. Μια φωτεινή ολοστρόγγυλη σελήνη.
Σκέπτομαι πως κοιτάζοντάς την, βλέπω το ίδιο ακριβώς που κάποτε έβλεπε ο Ρήγας Φεραίος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης , ο Ανδρέας Κάλβος ο Ιωάννης Καποδίστριας… Πίνω στη αγαπημένη σου μνήμη Τάσο μου το μυτιληνιό ούζο που ξέχασα στο τραπέζι και σε καληνυχτίζω διαβάζοντας ένα σου ποίημα …


ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Απόσπασμα

Θυμάσαι κείνη τη νύχτα που κοιτάζαμε ώρες τον ουρανό
Σ’ ένοιωθα μεσ’ τα χέρια μου να τρέμεις.
«Αστέρια μου, είπα, κάντε την αγάπη μας λαμπερή
κάντε την αγάπη μας χαρούμενη.
Αστέρια μου καλά μου αστέρια,
κάντε εγώ κι εκείνη να πεθάνουμε μαζί»
Κ’ έτσι αυτήν τη νύχτα
είχαμε στη μέση των άστρων για πάντοτε παντρευτεί.

Ά, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου
τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες
περνώντας με το φόρεμά σου
να κρύψω σα φυλαχτό στο κόρφο μου ένα μικρό
κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω
στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα
να του χαμογελάσω, που του δόθηκε
μια τόσο ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ
απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,
τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Καθώς γδυνόσουν θρόιζαν
τα φύλλα ενός δάσους μακρινού
Ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς καθώς γδυνόσουνα.
Σα μια αγκαλιά άσπρα λουλούδια
τα εσώρουχά σου πάνω στην καρέκλα.
Κι ύστερα τίποτ’ άλλο παρά η αγάπη μας
τίποτ’ άλλο παρά εγώ και συ
κι ούτε χτες ούτε αύριο
τίποτ’ άλλο παρά μόνο τώρα..
….Σε σκέπαζα ύστερα με το σεντόνι.
Το παιδί μας θάθελα να σου μοιάζει έλεγα.
Όχι, έκανες εσύ.
Το παιδί μας θάθελα να μοιάζει εσένα.

Τότε σπάσαν την πόρτα μας.
Έπρεπε να χαριστούμε, Μαρία, να χωριστούμε
για να μη ξαναχωρίζουν πια οι άνθρωποι.

Ακούμπησα το χέρι μου στην κοιλιά σου
Ν’ αποχαιρετήσω το παιδί μας.
Αντίο. Αντίο.

Το παιδί μας Μαρία, θα πρέπει να μοιάζει
μ’ όλους τους ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.



Καληνύχτα Τάσο...

Το πρώτο έργο είναι του P.Grego
To δεύτερο του Ε.Robert

66 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Πώς μπορώ να σχολιάσω αυτή την ανάρτηση;
Ξέρετε να γδέρνετε Φαίδωνα…τη θύμηση, την εμπειρία, το πάντοτε και το τώρα.
Ξέρετε να ξεφλουδίζετε το λούστρο της βιαστικής καθημερινότητας και να εισέρχεστε σε βάθος. Να μιλάτε σε οξειδωμένες μνήμες.

Και η επίγευση πικρή…σα γυναίκα που δε δόθηκε ποτέ για μια ολόκληρη νύχτα.
Την πρόλαβε η σπασμένη πόρτα στην κάμαρα των αστεριών.

Ανώνυμος είπε...

...ο ουρανίσκος μου είναι
ένα μικρό κοιμητήρι όπου σαπίζουν
χιλιάδες ανείπωτα λόγια.

του Λειβαδίτη,για σένα,Φαίδωνα,για την εξαίρετη ανάρτηση.

Nikol Konstante είπε...

με δάκρυα στα μάτια...
κανένα σχόλιο!

καλή συνέχεια Φαίδωνα
και σ'όλους Καλό Βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Παρέα με τά βιβλία του Τάσου Λειβαδίτη..περνούσα τις τελευταίες μέρες.
Είναι μαγικός.

Φαίδωνα,
επέλεξες ένα απόσπασμα πολύ συγκινητικό.Και οι σκέψεις σου που δεν ποτίστηκαν τελικά από το ούζο της πατριδας σου σίγουρα μας θυμίζουν τον φαύλο κύκλο.
Όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Να είσαι καλά

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βig Mama
Σ' ευχαριστώ Μama με συγκινείς αποκαλύπτοντας τόσα πολλά, ενώ εγώ εξέφρασα μόνο την εμπειρία μου που αυτονόητα διαμορφώθηκε. Εκείνο βέβαια που είναι ό,τι πιο όμορφο και βαθύ, που περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα με την ευωδιά του έρωτα να διαχέεται παντού, είναι το ποίημα του Λειβαδίτη΄, που έκανα παρέα...μαζί του αυτή τη βραδιά.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@nyxterino
Σ' ευχαριστώ για το ποιητικό δώρο Αριάδνη. Αυτόί οι στίχοι του Λειβαδίτη ισχύουν για όλους τους ποιητές, που παρ' όλη την αγωνία τους να πουν τ' ανείπωτα, φεύγουν ανικανοποίητοι...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@nko
Καλό βράδυ ευαίσθητη Νικόλ.
Να 'σαι καλά

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Tonia
Και συ λοιπόν Τόνια έκανες παρέα με τον Τάσο...Είναι ένας ποιητής που γνωρίζει το συντομώτερο δρόμο για τη καρδιά τού αναγνώστη.
Όσο για το ούζο το μυτιληνιό μη φοβάσαι. Δεν μπερδεύει τις σκέψεις. Τις ενεργοποιεί μόνο...

Ανώνυμος είπε...

Μπορούμε να γινόμαστε απίστευτα ωραίοι, , απίστευτα αθώοι, γοητευτικοί, όταν διαβάζουμε τέτοια ποιήματα ,τέτοιους ποιητές...Διαβάζοντας αυτό το ποίημα φεύγει η σκόνη της καθημερινότητας από πάνω μας,αντιστεκόμαστε στο κακό που συμβαίνει γύρω μας, γιατί αντίσταση είναι να αγαπάς με τέτοιο τρόπο, να ερωτεύεσαι έτσι.. και κυρίως μαζί με τον ποιητή να ψιθυρίζεις .."το παιδί μας Μαρία θα
θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή"
Αγαπώ αυτές τις επαναστάσεις πιστεύω πολύ σ' αυτές τις "επαναστάσεις' και όχι τόσο ή μάλλον όχι πια στις άλλες...

Αστοριανή είπε...

Υψηλόβαθμες Ποιητικές Αφηγήσεις, και τα δυο κείμενα.
Αξιοθαύμαστο το μοίρασμα...
και για τον "άλλο",
και σε μας...
Υιώτα,
ΝΥ.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδωνα
απορώ , πως μπορείς,κάθε φορά,
και σφίγγεις τόσο τρυφερά
τη γροθιά σου και συγκλονίζεις τόσο δυνατά .
Η μάλλον,δεν απορώ
Γιατί ξέρω τώρα πιά
πως θα κουβαλάς μέσα σου της νιότης την ομορφιά
Μέχρι τα βαθειά σου γηρατιά .

Και λες
"Οι σκέψεις Τάσο.Δεν με άφησαν οι σκέψεις.Πουλιά οι σκέψεις που διασχίζουν το χρόνο που πέρασε και φτάνουν στην εποχή σου "
Είναι ωραίο όταν μπορείς να τεντώνεσαι πίσω ,σαν ακοντιστής, και να σκίζεις την αντίσταση του παρώντος γιά τη φορά του αύριο


Τι να πω για την BIG MAMA !!! ?
Γράφει"και η επίγευση πικρή...σα γυναίκα που δε δόθηκε ποτέ γιά μιά ολόκληρη νύχτα.
Την πρόλαβε η σπασμένη πόρτα στην κάμαρα των αστεριών"

Καταλαβαίνετε τι γίνεται στο καφενείο ?

ΑΝΤ ΑΥΤΟΥ είπε...

Πήρα το ούζο και το φυλλάδιο με την σημερινή ανακοίνωση του κόμματος,έπιασα ένα απόμακρο τραπεζάκι και κάθισα να στρίψω ένα τσιγάρο.Στης ρουφηξιάς την λήθη έπεσαν τα μάτια μου στο παράθυρο.Ζευγάρι νέο είδα να κοιτά τον ουρανό και αστέρια να πέφτουν.Είδα αγάπη να κοιτά και πόνος να λουφάζει.
'Ηπια με μιας το ούζο.
Το αντίτιμο του ούζο είναι στον φάκελο που γράφει "ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΠΡΟΔΩΣΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ"

jacki είπε...

Βρέθηκα κι εγώ παρέα με το Λειβαδίτη κι εσένα κάπου εκεί. Κρυφά στάθηκα στις σκάλες και σας άκουγα.. Όμορφη που είναι η παρέα των ποητών.. Πόσο γαλήνια και ήρεμη.. Σε ευχαριστούμε για τους εκλεκτούς καλεσμένους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Οι πιο ωραίες επαναστάσεις είναι πράγματι αυτές που επισημαίνεις Αθηνά μου!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Γιώτα μου σ' ευχαριστώ για τις απόψεις σου και χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Σπυρέτο μου έτσι όπως μας "ακόνισε" ο καιρός, μας έκανε ευαίσθητους στην αλήθεια και στον πόνο της...
Είμαι χαρούμενος που επέστρεψες στο χώρο που ανήκεις και σου ανήκει.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ΑΝΤ' ΑΥΤΟΥ
Να που έφτιαξες τόσο όμορφο πλάνο, με μια καινούρια
ιστορία-περίληψη, εμπνευσμένη από το πνεύμα της ανάρτησης. Να 'σαι καλά φίλε μου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@jacki
Άλλη φορά να μην μας ακούς από τη σκάλα αλλά να έρχεσαι να κάθεσαι ανάμεσά μας και να μας λες ότι θέλεις..

Ανώνυμος είπε...

Φαίδωνα
Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου για τη ζωή και τη δράση του Τάσου Λειβαδίτη μέχρι πρίν λίγο ήταν ελάχιστες…… σήμερα όμως οι παλιοί θυμήθηκαν και οι νέοι έμαθαν για ένα μεγάλο αγωνιστή της δημοκρατίας για ένα μεγάλο ποιητή.
Το απόσπασμα που παραθέτεις Φαίδωνα με συγκίνησε πολύ καθώς επίσης και όλα τα υπέροχα σχόλια των θαμώνων του καφενείου μας.
Φαίδωνα σε ευχαριστώ που σήμερα με έκανες να μάθω και για να στο αποδείξω σου γράφω κλείνοντας.

Ήταν κάποτε δυο φίλοι
σαν αρχάγγελοι κι οι δυο
κι απ' των κοριτσιών τα χείλη
εθερίζαν τον ανθό.

Τέτοια λεβεντιά δεν ξανάδαν πια
με τα όνειρά τους υψώναν κάστρα
σε δώδεκα χωριά.

Κι όταν άνοιξ' η πατρίδα
τις σημαίες της πλατιά
και οι δυο για την ελπίδα
σκοτωθήκαν στα βουνά.

Μα κάθε βραδιά όρθιοι στην πλαγιά
με το θάνατό τους υψώνουν κάστρα
αρχάγγελοι ξανά.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.


http://www.youtube.com/watch?v=Dk35jgsesYQ


Αγαπημένος Λειβαδίτης... για το Καφενείο της μοιρασιάς και των φίλων...


Θα πυρπολεί τις νύχτες η αίσθηση αυτής της ανάρτησης. Σαν δυναμική αφορμή θα μας τρέφει ως που να πούμε όλα τα "ναι" στα δώρα που μας επεφύλαξε η ζωή.

Ας μας φιλούν γλυκά οι λέξεις ως την αυγή…

Ανώνυμος είπε...

H "επανάσταση" της Αθηνάς ,το απλό και λεβέντικο ποίημα του κ.Ιντζιρτζί ,η "λάμπα που κρατάει ψηλά" η BIG MAMA αλλά και ο ξέχειλος έρωτας -για τη γυναίκα την Ιδέα και τον άνθρωπο- του Τ.Λ.
μου θύμισε και μένα μιά δική μου ιστορία.Θα σας την πω με λίγα λόγια

Ηταν η τρίτη μέρα της δικτατορίας όταν ήρθε στο χωριό εκείνος ο λαχαγός του Α2 μαζί με τον υπαστυνόμο της Νεμέας για να μας μιλήσει γιά την επανάσταση [έτσι την έλεγαν την δικτακτορία]
Είχαν στείλει και τα ΤΕΑ απο νωρίς και μας ειδοποίησαν,από σπίτι σε σπίτι, να μαζευτούμε το βράδυ οι άνδρες στο καφενείο του "ΚΟΝΤΟΥ"
Οταν ξεκίνησε την ομιλία ο λαχαγός διέταξε να μην τον διακόψει κανείς.Ακουσα λίγο και μετά έσουρα σιγά σιγά από την πίσω πόρτα και βγήκα στην αυλή.Ηταν σκοτάδι.Δεν μπορούσα να δω τα φρεσκοβγαλμένα στάχυα του καμπάκου που απλωνόταν στα πόδια μου .Εκατσα στη γη με το πρόσωπό μου στον καμπάκο.Θα κάτσω εδώ,είπα με πείσμα ,θα κάτσω εδώ ,μέχρι νάρθει η αυγή....


Υ.Γ Εχει και συνέχεια αλλά δεν θέλω να σας κουράσω.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Κύριε Σπύρο μας ...να μας κουράσετε...

Να μας κουράσετε... έχει αυτή την μυρωδιά του κάμπου πάντα η κουβέντα σας... ανασαίνουμε βαθειά και...περιμένουμε.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου Περιμένουμε τη συνέχεια της ιστορίας. Μην ξαναπείς ότι μας κουράζεις.. Αναμένουμε.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Σπύρο..έχω στρέψει κι εγώ το πρόσωπό μου προς τον κάμπο που απλώνεται απέναντι από το πάράθυρό μου, βλέπω τα καινούργια στάχυα αυτής της άνοιξης και το θρόϊσμα της χαμηλής χλόης και περιμένω τη συνέχειά σου... Όσο για την κούραση..Μα υπάρχει κούραση όταν ακούς τις φωνές των ποιητών;..

Ανώνυμος είπε...

[Θα  πω την συνέχεια γιατί,οπως είδατε, έχει να κάνει με  την 21η Απριλίου ,που  τον άλλο μήνα κλείνει την 41τη μαύρη επέτειο  του "γύψου" Εχει να κάνει και με την ...αγάπη της νιότης μου,την Ειρήνη,τον άγγελο αυτό της ψυχής και του σώματος ,που δεν προλάβαμε να ευχηθούμε τίνους να μοιάζει το άπιαστο ακόμη παιδί μας ]
Δεν ξέρω πόση ώρα έκατσα εκεί στο χώμα ,πρέπει όμως να αποκοιμήθηκα γιατί όταν  σε κάποια στιγμή κοίταξα  τα σπίτια του χωριού είδα πως ήταν όλα σκοτεινά.
Σηκώθηκα  ,πήδησα τη μάντρα της αυλής και απο γιούρτι σε γιούρτι και πεζούλι σε πεζούλι κατέβηκα στο σπίτι μου, που είναι στο κάτω μέρος του χωριού και πάνω στο δημόσιο δρόμο .Μπήκα στο σπίτι .Οι γονεις μου ηταν ξύπνιοι,ανησυχούσαν,οι μερες ηταν
επικίνδυνες ,η ωρα ητανε τρεις,
και ήξεραν πως  αν έπιαναν έναν στο χωριό αυτός θα ήμουνα εγώ ,ήξεραν ακόμη  οτι απαγορεύεται η κυκλοφορια  μετα  τις 9 .Τι έγινες παιδί μου ?που ήσουνα όλη τη νυχτα ?ηρθε το βραδυ απο εδω και σε γύρευε ο πρόεδρος[των δυο ημερών,και αδερφός δυο ταγματαρχών που ηταν  το δεξί χέρι του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη ] τι σε θελει ?  μου ειπε ο πατέρας με αγωνία και θυμό .Τους είπα το και το και πήγα γιά ύπνο με τα ρούχα .Το πρωί με ξύπνησαν τα απανωτά χτυπήματα στο παράθυρό μου.Ανοιξα ,ηταν ο πρόεδρος ,λίγο πιο πέρα ηταν δύο οπλισμένοι  συγχωριανοί  και χθεσινοι μου φιλοι .Πριν απο δυο ημέρες  πίναμε κρασί  απο την ίδια δαμιζάνα στις γράνες και μοιράζαμε τις ελιές και το καρβέλι και τώρα τους εβαλαν όπλα στα χέρια να σημαδεύουν τους συγχωριανούς που δουλεύουν για κείνη την μπουκιά και την ελιά .Τι φοβόντουσαν οι ανόητοι ?τους πεινασμένους συγχωριανούς τους ?Μου ηρθε εμετός,Κρατήθηκα.Ντύσου και ελα έξω,θέλω να σου μιλήσω ,μου είπε με ήρεμο βρασμό ο Βασίλης Σ'ακούω κι απ'δω ,του είπα,δεν ήθελα να τον δει ο πατέρας μου που ηταν κάτω με τη μάνα και ήταν και νευρικός . Ξέρεις,μου λέει,κάποιος δικός σου άνθρωπος μου είπε ότι εχεις πιστόλι και θελω να μου το παραδώσεις, αλλιώς είμαι υποχρεωμένος να σε συλλάβω.Ακου να δεις,του είπα,αν έχεις εντολή να με συλλάβεις κάντο ανδρίκια γιατί το σπίτι μου μέχρι προχθές ηταν και δικό σου και ξέρεις πολύ καλά πως όχι μόνο πιστόλι δεν έχω  αλλά ούτε και  λάστιχο για τα πουλιά.
Εκείνη τι στιγμή άνοιξε διπλα την αυλόπορτα ο πατέρας μου και ήρθε και έκατσε μπροστά του[τα είχε ακούσει όλα]τον κοίταξε στα μάτια με απαγοήτευση και θυμό και του είπε,ντροπή σου. και ύστερα έφυγε σίφουνας και πήγε στο σπίτι του "προέδρου"
Ακου να δεις,είπε με θυμό στον πατέρα του,έχουμε φάει χώμα μαζι για να μεγαλώσουμε αυτά τα παιδιά,αν μου πιάσετε το παιδι θα σας κάψω ζωντανούς ολους μέσα στο σπίτι σας .Ηταν ψηλός δυνατός και και θαραλέος ο πατέρας μου[χάθηκε να του μοιάσω στο μπόι ?
Τι λες ρε Βασίλη,τι πράγματα είναι αυτά που λες ,ποιός θα σου πιάσει το Σπύρο ?είπε ο μπάρμπα Θώδορας, που ηταν πράγματι ένας ωραίος άνθρωπος .
Ο γιό σου,είναι,τώρα στο σπίτι μου
και τον φοβερίζει .
Θα το σκοτώσω το παλιόπραμα,ειπε
με θυμό και εγειρε κάτω μαζί με τον πατέρα μου.
Σπυρος

Υ.Γ Ρε παιδιά ,πολύ δεν τραβάει?
δεν το αφηνουμε για του χρόνου το άλλο ?

Ανώνυμος είπε...

Για να μην τα πολυλογώ ,όταν ηρθαν στο σπίτι είχε φύγει ο πρόεδρος, αλλά το ίδιο απόγευμα ήρθε  ενας χωροφύλακας και μου είπε να παω στο σταθμό χωροφυλακής Νεμέας.Πήγα,μου έκαναν μάθημα για την "επανάσταση" και μου είπε ο αστυνόμος να παω κάθε Σάββατο να  "κουβεντιάζουμε"Ετοίμασα  λίγα πράγματα  και έφυγα για την Αθήνα[παρ όλο ότι αγαπούσα πολυ τη γη ]Εκει,σκεύτηκα,θα με χάσουν-έτσι νόμιζα.Στην αρχή δούλευα από δω κι απο κει ,ύστερα έπιασα λογιστής σε μιά εταιρεία ενός Ελληνομερικανού απο τα μέρη μας ,η Ειρήνη ειχε τελειώσει την Πάντειο και ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε.Ενα απόγευμα ,που είχε αργήσει για να έρθει να με συναντήσε,είχε βγει μπροστά στο δρόμο για να πιάσει  ταξι ,εκεί  την χτύπησε ένα στρατιωτικό τζιπ και τη σκότωσε επι τόπου.Δεν μπορούσα να κλάψω,φούσκωνε μόνο το στήθος μου να σπάσει Γύρισα στο χωριό , στη μάνα μου .....Και εκλαψα .Μετά απο τρεις μήνες πήρα άλλη μιά βαλίτσα και ένα χαρτί απο τον Ελληνοαμερικανό ,ότι με στέλνει δήθεν  για σεμινάρια στην αμερική, και έφυγα με βίζα για τούτα μερη που από τότε ζω .


Συγνώμη Φαίδων,παραεκμεταλεύτηκα
την φιλοξενία του καφενείου και την υπομονή των εκλεκτών θαμώνων,αλλά "φταίς"και συ μαζί και ο Λειβαδίτης.    

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου σ' ευχαριστώ για όσα μας είπες που αποτυπώνουν μια ολόκληρη εποχή μαζί μετην αλήθεια και τον πόνο της.. Σκέφτομαι ώρες - ώρες ότι οι ιστορίες κάποιων ανθρώπων, όπως αυτή, είναι και ιστορίες της ανθρωπότητας...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Κύριε Σπύρο...

"Δεν μπορούσα να κλάψω,φούσκωνε μόνο το στήθος μου να σπάσει Γύρισα στο χωριό , στη μάνα μου .....Και εκλαψα."

Σας ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

BIG MAMA
εγώ σας ευχαριστώ,διότι,γνωρίζοντας
ότι με ακούτε,έκανα την μικρή μου εξομολόγηση.Η οποία,ναι Φαίδων,
είναι μέσα στην "ιστορία της ανθρωπότητας"

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Να είστε καλά κ.Σπύρο μας...ευωδιάζουν κάμπο τα λόγια σας. Πώς να μην σας ακούω;

Αστοριανή είπε...

ΝΕΑ ΚΑΛΑ:
Δ Ι Κ Α Ι Ω Σ Η !!!

Τελικά, Φαίδωνά μου, κατάφερα να πάρω εξήγηση
για το "πρόβλημα" που αντιμετωπίζαμε, εγώ και ένας τουλάχιστον φίλος, σε διαφορετική "κομητεία", το ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ...ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΩΝ ΘΕΏΝ!!!!
λΟΙΠΌΝ, ΌΤΑΝ ΑΝΟΊΓΑΜΕ ΤΗΝ ιΣΤΟΣΕΛΊΔΑ ΣΟΥ
1)επάνω αριστερά

μας έλεγε αγγλιστί, ότι
"δεν επιτρέπεται να μπούμε..."
Αυτό, ήταν ΜΟΝΟ για εκείνο το συγκεκριμμένο πλαίσιο, σχήματος παραλληλόγραμμου.....
κ.λ.π. Με άλλα λόγια: ΜΗΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΗΜΕΊΟ, ΔΕΝ Θ' ΑΝΟΙΞΕΙ ΕΚΕΊΝΟ ΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΌΓΡΑΜΟ!!!!!!!!!!!
δεν είναι "δική σου δουλειά"!

2)οι μαυρες σελιδες

που διέκοπταν το κείμενο σου,
(και με/μας τρόμαζαν)ήταν το ότι:
το μπλογκ σου είναι παρα-φορτωμένο και ωσπου να φορτώσει, έκανε μια στιγμιαία διακοπή,

η οποία ήταν φανερή σε μας!!!!!!!!!

Τελικά,
ένας μηχανικός της
"Οπτ-ονλαιν" ήταν εκείνος που τον "άφησα" και μπήκε στο δικό μου Μπλόγκ και μαζί πήγαμε στο δικό σου, κι ανακαλύψαμε το τι συνέβαινε!!!
Άρα! Όση "στενοχώρια" σου έδωσα,
-είχα όμως δίκιο, διότι ούτε οι της Ντελ, ούτε και της ΜάΚαφφι μηχανικοί-τεχνικοί μου έδιναν σωστή απάντηση...-,
ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω τους φίλους της σελίδας σου να δυσπιστήσουν...
-όπως και σου είχα γράψει οτι: πέρυσι και πιο πίσω, είχα και δικές μου απόψεις που κάποτε ήθελα να της περάσω στο "Γουώρντ"... μαζί με άλλες ενδιαφέρουσες απόψεις...
Λένε, λοιπόν:
ΤΕΛΟς ΚΑΛΟ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ!

ΦΙΛΙΚΆ, ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
κι ένα πλατύ χαμόγελο του Ηλίανθου,
Υιώτα Στρατή, ΝΥ

Κατερίνα Δε.Στα.Πα. είπε...

Ήρθα να πάρω τις γυναίκες σου... και κόλλησα στον Λειβαδίτη, Φαίδωνα!
Μπορώ να πάρω μεζεδάκι κι απ' τα δυο, καθότι λαίμαργη;
Ευχαριστώ!

Ανώνυμος είπε...

"Βλέπω τα καινούρια στάχυα αυτής της Ανοιξης και το θρόισμα της χαμηλής χλόης " Αθηνά

Ωραία λόγια,απροσποίητα ειπωμένα απο τρυφερή ψυχή που μπορεί να τα πει και να τα νιώσει ,να τα νιώσει και να τα πει.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Σπύρο,
Ο ξαφνικός θάνατος της Ειρήνης ...Να περιμένεις κάποιον και ξαφνικά να μαθαίνεις πως πέθανε..
..Οι ξαφνικοί θάνατοι ανοίγουν περίρεγα ρήγματα στις ψυχές μας...Στην αρχή απλά στέκεσαι και κοιτάς αυτά τα ρήγματα άφωνος, σαν να σε χτύπησε κεραυνός..Με τα χρόνια όμως αυτό το ρήγμα γεμίζει από παράξενα λουλούδια και χρώματα..Συνειδητοποιείς μια για πάντα ότι στη ζωή σου μπορείς να έχεις οριστικές απώλειες χωρίς να μπορείς να δικαιωθείς από κανέναν ...ούτε από άνθρωπο ούτε από θεό...Βιώνοντας αυτόν τον πόνο, αυτή τη μοναξιά γίνεσαι όλο και πιο και επιεικής με τους ανθρώπους γιατί όλοι κάποια στιγμή θα ζήσουν αυτές τις απώλειες, γίνεσαι παρηγορητικός και γλυκός ...Αυτό είναι το δώρο του μεγάλου πόνου..
Μου θύμισες κάποια στιγμή δική μου γι' αυτό σε νιώθω τώρα περισσότερο φίλο μου.
Με αγάπη

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Αθηνά
Πολύ σωστά ανέλυσες την κατάσταση αμέσως μετά από το αιφνήδιο κακό- που μέσα του κουβαλάει τον πόνο, καθώς και την...απαλή ανάσταση μετά από αυτό.Είναι γεγονός ότι ο πόνος "διδάσκει" πιό πολύ,και πιό πολλά, από τη χαρά.Στα αγκαθωτά του μονοπάτια μαθαίνεις να βαδίζεις,να αντιδράς,να κοιτάς μακρύτερα,να στηρίζεις και να στηρίζεσαι στον συνάνθρωπό σου.Ο Φαίδων είπε πιό πάνω "οι ιστορίες κάποιων ανθρώπων,όπως αυτή,είναι οι ιστορίες της ανθρωπότητας "
Πράγματι είναι,και μέσα απο αυτές μαθαίνουμε να είμαστε πιό άνθρωποι ,όπως είπες και συ.
Σε ευχαριστώ γιά την ανταπόκριση.

evi είπε...

υπέροχος ποιητης. Μοναδικοί οι στίχοι του.Και το κείμενο σας εξαιρετικά εμπνευσμένο και διαφωτιστικό.
όσο για το μυτηληνιο ουζο, αποτελει νομίζω ιδανική συντροφιά για κάθε είδους ποιητικά ταξίδια.
Τα φιλιά μου από τα Βόρεια.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αγαπώ τα παλιά Καφενεία, τα παλιά βιβλία, τα παλιά πράγματα...γενικώς.

Σ' αυτό το Καφενείο σας...Φαίδωνα, είναι κάποιες αναρτήσεις που μας γλυκαίνουν ξεχωριστά… μικραίνουν τις αποστάσεις και μας κάνουν μια ευλογημένη παρέα.
Δεν ξέρω αν είναι παλιό… μάλλον νομίζω είναι και παλιό και καινούριο… είναι ό,τι χρειάζεται κάθε φορά.

Καθένας μας έρχεται κουβαλώντας μικρά ή μεγάλα δώρα… αντίδωρο σε όλα όσα θα του χαριστούν απλόχερα.
Κάποιες φορές φέρνω κι εγώ το κάτι τις… κι άλλες φορές περνάω και αφήνω τη σιωπή μου.

Σήμερα όμως… επειδή είναι μια λαμπρή Μαρτιάτικη μέρα είπα να σας κεράσω ένα μικρό video που πολύ με άρεζε…

http://www.youtube.com/watch?v=T_ifuRBuCP0&feature=related

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα ήθελα να αναφερθώ στο μήνυμα που βγαίνει μέσα από τις θέσεις του Φαίδωνα Θεοφίλου. Μήνυμα Δημοκρατικό, μήνυμα ξυπνήματος και αξιοπρέπειας του Πολίτη που πρέπει να πάρει αυτός τις τύχες του στα χέρια και να διαμορφώσει σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας τα κόμματα κι όχι να γίνεται θύμα και λίπασμα των κεντρικών επιτροπών του κόμματος. Αλήθεια διερωτώμαι: Γιατί δεν αναφέρονται αυτά; Τυγχάνει κάποιας άτυπης ασυλίας το συγκεκριμένο κόμμα; Ή 'οποιος μιλήσει και κριτικάρει το κόμμα γίνεται.... εχθρός του λαού; Πέρασαν πια τα χρόνια που οι απελπισμένοι λάτρευαν σαν
θρησκεία το κόμμα. Είδαν την
κατάληξή του στη Μέκα....(Μόσχα)
και την προκοπή τους. Ας ξυπνήσει επιτέλους το θηρίο ο ΠΟΛΙΤΗΣ, που δεν συνειδητοποίσε ακόμα τη δύναμή του, να συντρίψει τις κεντρικες επιτροπές και τις σκοπιμότητές τους. Να διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο εξουσίας που δεν θα είναι ούτε αστικό της βίαιης εκμετάλευσης του ανθρώπου ούτε κομουνιστικό παρωχημένης και μηδαμινής, όπως αποδείχτηκε, αποτελεσματικότητας. Είμαι πολύ ρομαντικός;; Έτσι ξεκίνησε και το κομμουνιστικό κόμμα: Με ρομαντισμό και συναίσθημα, για να καταλήξει να αλέθει τα παιδιά του στην κρεατομηχανή των μηχανισμών του. Όσο για τον Τάσο Λειβαδίτη: Μια παραφωνία για το κόμμα και μια υπέροχη Μελωδία για τον άνθρωπο...

"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Τα όσα είπες για τον πόνο της απώλειας, και το πως μας διαμορφώνει, είναι απ' τα καλύτερα που έχω διαβάσει..

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Λίγο είναι που γνώρισες τον Τάσο Λειβαδίτη ; Πολύ το χάρηκα. Και που απολαμβάνεις τα σχόλια των άλλων θαμώνων;;

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Γιώτα μου πράγματι: ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ! Βλέπω πως αρχίζουν να προοδεύουν οι Αμερικανοί τεχνικοί...
Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν στην Αμερική στον τομέα της πληροφορικής (και όχι μόνο) αν δεν υπήρχαν οι ξένοι..Οι Ινδοί π.χ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Κυκλάμινο του Βουνού
Κατερίνα μου από το "Καφενείο", όχι μονο μεζεδάκια αλλά και γεύματα ή δείπνα με τη συνοδεία του μοναδικού κρασιού του αρχιοινοχόου μας Σπύρου είναι διαθέσιμα. Πως λέμε δηλαδή σαν το σπίτι σου; Ε, σαν το "Καφενείο σου"!..

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Evi
Σ' ευχαριστώ βορεινή μου φίλη. Χάρηκα που σου άρεσε η παραμονή σου στο "Καφενείο". Όσο για το μυτιληνιό ούζο, συχνά αναβλύζει ως λύση, όταν όλα είναι μπερδεμένα...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ

Φυσικά και το μήνυμα που βγαίνει από τις θέσεις του Φαίδωνα είναι μήνυμα δημοκρατικό… Σε καμία περίπτωση όμως δεν βλέπω να αντιστρατεύεται τον Κομμουνισμό, ακόμη κι αν, πιθανά, δεν τον αποδέχεται ως πολιτικό σύστημα. Πολύ περισσότερο δεν βλέπω να αντιστρατεύεται τους κομμουνιστές. Ίσα ίσα…
Τους παροτρύνει με τρυφερότητα να δουν… να σκεφτούν… να προχωρήσουν… να μην καταθέτουν τον εαυτό τους και τις ελπίδες τους άκριτα στον, πράγματι, θεοποιημένο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και στη σαρκοβόρα κομματική σκοπιμότητα.
Η παθολογία των κομμάτων στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν αφορά μόνο το ΚΟΜΜΑ…
Κάθε πολιτικός οργανισμός, έχει τη δική του… αλλά δεν είναι της παρούσης…
Οι πληγές μου από το ΚΚΕ είναι ακόμη νωπές, αν και έχω φύγει από τις γραμμές του πάνω από 25 χρόνια. Συνήθως δεν θέλω να μιλάω γι αυτές, όταν το κάνω φουντώνω και χάνω την ψυχραιμία μου… Η ανάρτηση, μου ξύπνησε άσχημα τη μνήμη…
Όμως θα διαφωνήσω μαζί σας…
κ. ΠΑΡΑΞΕΝΕ, δεν υπήρξε ο Τάσος Λειβαδίτης μια παραφωνία για το ΚΟΜΜΑ… ο Τάσος Λειβαδίτης υπήρξε η φωνή, πολλές φορές, όλων αυτών που έδιναν την ζωή τους γι αυτό που πίστευαν ως ορθό… όλων αυτών των παράφωνων και φάλτσων που εκποίησαν οι κομματικοί μηχανισμοί.
Αυτοί ήταν οι ρομαντικοί… αυτοί αγωνίζονταν και ήλπιζαν. Ο Τάσος Λειβαδίτης έκανε ποίηση αυτή την ελπίδα τους… αλλά δεν ήταν μόνος ήταν χιλιάδες.

Έξοδος

H τελετή γινόταν στη μεγάλη σάλα, μόλις μ' είχαν ξεκρεμάσει απ' το ηλιοβασίλεμα, με τύλιξαν μ' ένα σεντόνι, μα οι πληγές φάνηκαν στον τοίχο, το πλήθος συνωστίζονταν στις σκάλες, ζητούσε ν' αναστηθώ, μα εγώ έπρεπε να μείνω αγνός από θαύματα, και κρυβόμουν πίσω απ' τα παλτά των ξένων στο διάδρομο, τρώγοντας τα φύλλα από παλιά ημερολόγια,
το ξημέρωμα ήταν ωχρό πίσω απ' τις μπουκάλες, βγήκα στο δρόμο και γονάτισα στον πρώτο περαστικό, «γιατί το 'κανες;» με ρωτούσε ο Θεός, «είναι ο καιρός της βασιλείας μου, Kύριε, πώς ν' αρνηθώ;» και τότε ο Θεός μού 'βαλε στο χέρι αυτό το κλειδί, έτσι μπορώ τώρα ν' ακούω ήρεμος το ανελέητο βήμα πίσω απ' τον τοίχο, αθέατος μέσα σε όποια θεία εικόνα.

Ήμουν τόσο μονάχος, που τα σκυλιά που με γάβγισαν στο δρόμο ανέβαιναν τώρα μαζί μου στον ουρανό.

Τάσος Λειβαδίτης


Αν κατάλαβα λάθος αυτά που γράφετε κ. ΠΑΡΑΞΕΝΕ...συμπαθάτε με και ζητώ συγγνώμη...

Αστοριανή είπε...

..Τώρα που βγήκαν τα "μεγάλα" ξίφη,
θάθελα να προσθέσω μια ακόμη ερώτηση, λόγω μιας έρευνας που κάνω τούτες τις μέρες:
Πόσο μπορούσε το ΚΚΕ (τουλάχιστον το εν Ελλάδι, υποθέτω) να αιστανθεί και να προτείνει τον θώρακα ενάντια στο "μακεδονικό" για να έχουμε φτάσει σήμερα σε κυριολεκτικά αδιόρθωτη κατάσταση;
Πώς γίνεται να έχει τόσους "οπαδούς" σήμερα στην Ελλάδα,... μήπως είναι "τίτλος!" να θεωρείσαι κομμουνιστής... διότι υποτίθεται είναι το κόμμα που διαθέτει τους περισσότερους διανούμενους?...
και γιατί δεν δημιουργείται ένα άλλο κόμμα, να "βάλει" τα πράγματα στη θέση τους? Όλοι νομίζω θα τους βοηθήσουν, μαζί και ο λαός.
(Ίσως η σχεδόν 40-χρονη απουσία μου, δημιουργεί αυτές τις ερωτήσεις... ίσως διότι η χώρα μας διαμελίζεται και κανένα κόμμα δεν κάνει κάτι σοβαρό, κι αυτό με πονάει)
Φιλικά, Υιώτα, ΝΥ

Ανώνυμος είπε...

@Big Mama
Να πω όμως κι εγώ δυό λόγια ο έρμος: Στην άποψη που έκφρασα ήμουν σχεδόν επιγραμματικός. Έτσι όποιος ήθελε να ερμηνεύσει κάπως διαφορετικά όσα είπα το μπορούσε.
Η συζήτηση γίνεται μόνο με καλή θέληση...

"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Big Mama /ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ

Σε παρακαλώ ΠΑΡΑΞΕΝΕ μην απαντήσεις αφού δεν είναι και το κομψότερο να μιλάνε άλλοι για το τι έγραψα και γω να παρακολουθώ ως θεατής...
Mama
Είχες την ευκαιρία στο πρώτο σου σχόλιο να εκφράσεις τις αντιρρήσεις σου σε ότι έγραψα. Αντί για αντιρρήσεις έγραψες:

"Πώς μπορώ να σχολιάσω αυτή την ανάρτηση;
Ξέρετε να γδέρνετε Φαίδωνα…τη θύμηση, την εμπειρία, το πάντοτε και το τώρα.
Ξέρετε να ξεφλουδίζετε το λούστρο της βιαστικής καθημερινότητας και να εισέρχεστε σε βάθος. Να μιλάτε σε οξειδωμένες μνήμες."

Τώρα,ερμηνεύοντας τις προθέσεις μου καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι δεν αντιστρατεύομαι τον κομμουνισμό... Εγώ μίλησα για το ΚΟΜΜΑ και το είδος του κομμουνισμού που εκπροσωπεί στην Ελλάδα. Αν θέλεις να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό γενικώτερα δεν έχω καμία αντίρρηση. Εδώ μίλησα για το ΚΟΜΜΑ που διέψευσε τα όνειρα όσων τό πίστεψαν. Ασφαλώς και κάθε κόμμα έχει το μηχανισμό του. Αλλά όσοι πίστεψαν με θρησκευτική ευλάβεια (εδώ πάει η...θεολογία) το ΚΚΕ εναπόθεσαν τα όνειρά τους έδιναν ευχαρίστως τη ζωή τους στον αγώνα μια ιδέας, βέβαιοι όντες ότι εδω δεν ξεγελούν τους ανθρώπους, όπως έκαναν και κάνουν οι σαλντιμπάγκοι πολιτικοί των αστικών κομμάτων.
Γι αυτό και η οργή εδώ είναι αυξημένη. Είναι εχθρός του λαού Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ επειδή κρίνει το Κόμμα;
Και λίγα λέει. Φρόντισε το κόμμα να καταδικαστεί στη συνείδηση εκατομμυρίων "ΠΑΡΑΞΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ."
Τις μάθαμε πια αυτές τις επωδούς από τον καιρό του μάρτυρα ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ και απόστολου της ιδέας "μη εκμετάλευσης ανθρώπου από άνθρωπο" , που τον πόύλησε το Κόμμα ως τάχα μου πράκτορα των Άγγλων...
παραμονή της απόφασης δικαστηρίου
της φασιτοστογενούς κυβέρνησης και
εκτελέστηκε τα χαράματα.....
Ξεκαθαρίζω τη θέση μου: Σέβομαι και υποκλίνομαι στη μνήμη των παλικαριών που έδωσαν τη ζωή τους για να έχουν όλοι ψωμί και δικαιοσύνη. Το τι έκαναν οι κεντρικές επιτροπές των ορθόδοξων κομμουνιστικών κομμάτων συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, να μας το πεις εσύ Mama και θα σε πιστέψουμε....
Πολιτική μου θέση σήμερα είναι η καθημερινή πρόσληψη γνώσης του ΠΟΛΙΤΗ, η αξιοποίηση της πολιτικής εμπειρίας (ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ!!) η καλλιέργεια, η πολιτική αισθητική, που όλα μαζί θα μετατραπούν σε καθημερινή πολιτική πράξη.
Αν τα πολιτικά συστήματα υπόσχονταν παραδείσους και τελικά εξευτέλισαν την ανθρώπινη υπόσταση, δεν βλέπω γιατί η πολιτική θέση που εξέφρασα παραπάνω να μην είναι εφικτή..
Ο Λειβαδίτης αγαπητή Mama ήταν πράγματι όπως λέει ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ παραφωνία για την ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ και μελωδία για τους χιλιάδες "παράφωνους, ρομαντικούς που εκποίησαν ΟΧΙ οι κομματικοί μηχανισμοί αλλά Ο Κομματικός μηχανισμός καιμη κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Μου δίνεις την εντύπωση πως στην πραγματικότητα συμφωνείς και τα καταλαβαίνεις όλα, πολύ περισσότερο που σε πόνεσε όπως λές η 25ετής σου θητεία στο κόμμα. Αλλά το νεοελληνικό σύνδρομο που λέει : "μπορεί να συμφωνώ αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ τον ΠΑΡΑΞΕΝΟ (ή κάποιον άλλον τέλος πάντων) να λέει σωστά πράγματα...Θα του τη σπάσω..." φαίνεται πως είναι πιο ισχυρό μέσα σου από το να συζητήσεις επί της ουσίας.
Τέλος, για το ποίημα του Λειβαδίτη που με συγκίνηση διάβασα να παραθέτεις στο τέλος, θα ήθελα να σε ρωτήσω εσύ που έχεις και λόγους να το παραθέσεις: Ποιον Θεό εννοεί που του δίνει το κλειδί; Τον Θεό της κομματικής σκοπιμότητας;;;

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

Να πω κι εγώ κάτι για...το τέλος ΠΑΡΑΞΕΝΕ...έχετε δίκιο...δεν διάβασα το σχόλιο σας με καλή θέληση...

Αλλά, πώς να το πω;;;

Μου "την δώσατε" λίγο... λίγο...λιγάκι...βλέπετε μαζί με τον "υπαρκτό" χάθηκαν πολλές ελπίδες και μαζί με το ΚΚΕ... χάθηκαν πολλά όνειρα... μας πόνεσαν και μας πονούν το πετσί μας αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί... αλλά "δεν θέλουμε να μας τα λένε οι άλλοι"...

Απάντησα με φούρια και...
Μου πέρασε η φούρια, το ξαναδιάβασα, θα μπορούσα να πω τις απόψεις μου τώρα αλλά... είναι αργά γι αυτό... μένω με κατεβασμένο κεφάλι.. Θα έχουμε άλλες ευκαιρίες για κουβέντα...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama / Aστοριανή

Μήπως θα μπορούσες εσύ Big Mama να απαντήσεις στην ερώτηση της Αστοριανής, αφού έχεις θητεύσει 25 χρόνια σ΄το κόμμα; Γιατί εγώ έχω ήδη πει αρκετά και ήταν αυτά που ήθελα να πω.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@

Φαίδωνα.... δεν με "διαβάζετε"...έχω φύγει 25 χρόνια από το κόμμα...έγραψα.

Το ΚΚΕ έχει πράξει διάφορα και έχει κάνει ολέθρια λάθη.

Όμως, όλα τα στραβά ψωμιά δεν είναι της νύφης...
Υπήρξαν και κυβερνήσεις σε αυτή τη χώρα και...υπάρχουν θα έλεγα.

Φυσικά και αποτέλεσε τίτλο τιμής το να είναι κανείς Κομμουνιστής κάποτε.

Τίτλος και εισιτήριο για την εξορία και το θάνατο.

Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα πείτε εσείς ως οικοδεσπότης...


Σας φιλώ όλους...

Ανώνυμος είπε...

Εχω ένα βαρέλι στο καφενείο που το κρασί του όλο βράζει βράζει και ποτέ δεν ψήνεται.Μιά μέρα που ρώτησα έναν ειδικό ,μου είπε ,θα έρθει η ώρα του,θα έρθει η ώρα του.Οταν βράσει θα φωνάξω όλες τις
άνοιξες να το πιούμε στα αλώνια.

Ανώνυμος είπε...

Δεν καταλαβαίνω κ. Big Mama γιατί εκνευρίζεσθε όταν σας λένε οι άλλοι την αλήθεια για το κόμμα σας. Δεν είναι πολιτικός φορέας ορατός δημόσια; Δεν υπόκειται σε δημόσια κριτική οπως όλοι; Δηλαδή η μόνη κριτική που αποδέχεσθε για το κόμμα, είναι από ομοϊδεάτες σας; Όταν το ΚΚΕ ασκεί σκληρή και συχνά ισοπεδωτική κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις είναι σωστό αλλά όχι το αντίθετο; Αστεία πράγματα. Να σας πω κάτι κλείνοντας: Εκείνος που δεν θέλει να μάθει από ποια αρρώστια πάσχει θα είναι διαρκώς άρρωστος με τα ίδια πάντα συμπτώματα...

"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αστοριανή
Αντί Γιώτα μου να αντιγράφω από το Ιντερνέτ την δημιουργία του Μακεδονικού ζητήματος και το ρόλο του ΚΚΕ, και να τα μεταφέρω εδώ, αναζήτησε με τις λέξεις Μακεδονικό ζήτημα στο Ιντερνέτ και θα έχεις την απάντηση ή μάλλον πολλές απαντήσεις

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Αγαπητέ ΠΑΡΑΞΕΝΕ... όλοι οι άνθρωποι "τσιτώνουν" όταν ακούν την αλήθεια από τρίτους...
Μετά ανακτούν την ψυχραιμία τους-αν την ανακτούν- και αποδέχονται αυτό που άκουσαν. Αυτό συνέβη και μ’ εμένα.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να με καταλάβετε...
Λειτουργώ συναισθηματικά και στο χώρο της πολιτικής.
Σας είπα ότι παραμένω με κατεβασμένο το κεφάλι εξαιτίας του τρόπου που σας απάντησα. Δεν σας αρνήθηκα το δικαίωμα κριτικής και δεν σας αρνήθηκα το δίκιο.

kostasst είπε...

"..και οι συντρόφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν..." εκεί πήγε το μυαλό μου. Και στο "Sweet Movie". Αλλά και στη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" σε μια πικρή εκδοχή της.
Κατάφερες να συνταιριάξεις τις χαμένες προσδοκίες με τη μαγεία της νύχτας.
Αυτά συμβάινουν όταν το μυτιληνιό ούζο συναντά την πηγαία έμπνευση ενός πραγματικού ποιητή.

Ανώνυμος είπε...

@Βig Mama
Γράφοντας το σχόλιό μου ξέχασα να σας πω ότι από χαρακτήρα δεν δέχομαι κανέναν να είναι με κατεβασμένο κεφάλι ακόμα κι αν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται σε άδικο. Τό μόνο που έχω να πω μετά απ' όλα αυτά, είναι να σας ευχαριστήσω για την ευπρέπειά σας με την οποία σφραγίστηκε ο διάλογός μας.

"Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ"

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Kostasst

Κώστα μου εσύ τα είπες με μια φράση:

"..και οι συντρόφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν..." εκεί πήγε το μυαλό μου."

Χάρηκα πολύ που σου άρεσε το ποστ και άμποτες αυτό το ούζο να συνοδέψει την παρέα μας που ακόμα δεν την αξιωθήκαμε....

Ανώνυμος είπε...

Big mama και Παράξενε

Α, δεν μπορώ να μην σταθώ, να μην χαρώ γι' αυτές τις συγκινητικές παραδοχές γι' αυτές τις "χειρονομίες" ψυχής που αλλάζουν τα δεδομένα της συνήθους αντιπαράθεσης,και του θυμού .. Στιγμιαία υψώνουν τον άνθρωπο πάνω από το χώμα έστω και μερικά εκατοστά,...Χάρηκα το "πέταγμα" σας

Αστοριανή είπε...

Γεια σου Φαίδωνα!
Ολιγο-λόγος κι ακριβο-λόγος...
Θα τα πούμε, Υιώτα

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα
μάλλον άργησα και τα έχουν πει
όλα οι σχολιαστές

ούτως ή άλλως δεν θα έβρισκα
λέξεις για να περιγράψουν
τη συγκίνησή μου
από το κείμενό σας
και από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη

φαντάζομαι μόνο το διάλογό σας
μαζί του
σπουδαίος θα ήταν!

"ακόμα κι αν δεν υπήρχε ουρανός..."

σας φιλώ

kostasst είπε...

Ας το κανονίσουμε και με τη Μ. τώρα που ανοίγει ο καιρός...

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΑΥΡΙΟ
Οι πραγματικότητες είναι σελίδες βιβλίου που πέφτει η μία πάνω στην άλλη[Τις συνδέει ο Χρόνος]

Η κάθε προηγούμενη αφήνει τον επιρεασμό στην κάθε επόμενη.
Μέχρι να έρθει το κενό που μεσολαβεί απο την καθίζηση του μοιραίου.
Μία από αυτές[πραγματικότητες]
είναι ότι μετά από το αύριο θα έρθει ένα άλλο,και μετά άλλο ,κι άλλο .....
Μέχρι που το τέλος του τελευταίου θα βυθιστεί στο κενό.
Γι αυτό, από τώρα ασκούμαι με ένα σχοινί που δεν φθείρεται και το λένε μνήμη
Στην άκρη του έχει ένα γάντζο που το λένε "σκοπός"
Ωστε, όταν θα έρθει εκείνη η μέρα
να ρίξω το σχοινί με το γάτζο πάνω από το σκοτάδι.

Είμαι βέβαιος πως απέναντι είναι ο βράχος που κάθεται ο ήλιος,και που τον λενε Αύριο....΄

Μόνο ,που το ένα σχοινί θέλει ακροβασία
Τα πολλά γίνονται γέφυρες
Τι λέτε ????

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Σπύρος Δαρσινός

Ναι όντως, το ένα σχοινί θέλει ακροβασία… και ο μοναχικός σκοπός το ίδιο νομίζω.
Οι εμπειρίες των άλλων, η σχέσεις, η μοιρασιά, οι μνήμες… γίνονται γέφυρες που ξεπερνούν το σκοτάδι και μας ανοίγουν προοπτικά στο φως…

Την Καλησπέρα μου κ. Σπύρο μας

ΥΓ… Γιατί όμως τώρα μια τέτοια σκέψη για το επερχόμενο κενό και το σκοτάδι;
Με ανησυχείτε…
Χίλια συγγνώμη για το θάρρος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Δεν θα μπορούσα να μη συμφωνήσω με το νοητικό σου άλμα που είναι ζυμωμένο με την εμπειρία της ζωής, με στοιχεία φιλοσοφικής ενατένισης και ποιητική διάθεση που βοηθάει να στεκόμαστε όρθιοι..

Νίκος Λαγκαδινός είπε...

Φίλε μου Φαίδωνα, διαβάζοντας αυτά που λες στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, συγκινήθηκα. Είναι από τους αγαπημένους μου. Δεν πάει να γράψω πιο πολλά. Τα είπες εσύ. Σε άλλη ευκαιρία.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Αλλά τα βράδια... Τάσος Λειβαδίτης

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

...

Σε όσους τίμησαν με τα σχόλια τους αυτή την ανάρτηση... στον Παράξενο ειδικώς... που δεν ξεχνώ ότι τον "άρπαξα από τα μούτρα αδίκως"...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος