Τρίτη, Φεβρουαρίου 24, 2009

ΒΡΑΔΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ


Νύχτα. Αργά.
Περπατώ σ’ ένα λόφο της πόλης μου.
Νιώθω πως είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που κοιτάζει αυτή τη νύχτα τον ουρανό, με κάποια αστέρια να μου γνέφουν αναβοσβήνοντας τον εαυτό τους.
Μ’ ένα από αυτά, ταύτισα τη ψυχή τού Antoine de Saint Exupery,
πιλότου ταχυδρομικών αεροσκαφών και συγγραφέα του βιβλίου
«Vol de nuit», (πτήση στη νύχτα) και άρχισα να του διηγούμαι
τις εμπειρίες μου από την πολιτική αεροπορία και τις μαγικές πτήσεις
που συναντούν τα δειλινά και τη νύχτα.
Το κρύο και υγρό αεράκι προσπαθούσε τόση ώρα να χωθεί
κάτω απ’ τα ρούχα μου. Βάζω την κουκούλα και του αφήνω έκθετο
μόνο το μέτωπο, τη μύτη και το στόμα.
Απέναντί μου το αεροδρόμιο του Ελληνικού που έκλεισε.
Οικείο.
Γεμάτο θύμησες: Στην πίστα, με φόντο το Σαρωνικό,
μαγικά ηλιοβασιλέματα και πυρπολημένα σύννεφα,
περιμένοντας το καθυστερημένο δρομολόγιο από Βιέννη.
Οι νυχτερινές βάρδιες με τα έκτακτα αεροσκάφη από Λευκωσία
γεμάτα με στρατιώτες του Ο.Η.Ε. για Βιέννη και Στοκχόλμη.
Με το δρομολόγιο από Κάιρο μέσω Αθηνών για Βιέννη.
Η προετοιμασία των σχεδίων πτήσης, ο φάκελος με τον καιρό,
η γραφική παράσταση της φορτοζυγοστάθμισης του αεροσκάφους,
η ενημέρωση του κυβερνήτη και του συγκυβερνήτη στο cockpit
και η ενημέρωσή μου απ’ αυτούς για όποιο πρόβλημα ή αίτημα είχαν.
Αεροδρόμιο, εναέρια κυκλοφορία, αφιξαναχώρηση αεροσκαφών,
η έκφραση του ταξιδιού στα πρόσωπα των επιβατών.
Συντονισμός των δραστηριοτήτων των διαφόρων τμημάτων
για να φύγει το αεροπλάνο στην ώρα του.
Προσγείωση.
Απογείωση.
Εναέριος.
Προσεδαφισμένος.
Έρωτας ζωής για το επάγγελμα.
Έβαλα τ’ ακουστικά του ΜΡ3 στ’ αυτιά μου: Concerti Grossi
του Antonio Vivaldi. Ένας μουσικός χείμαρρος από έγχορδα
ξεχύνεται στ’ αυτιά μου. Τα βιολιά στο πρώτο μέρος
περιγράφουν τα αισθήματα των ανθρώπων. Βγάζω την
κουκούλα. Ο κρύος και υγρός αέρας είναι πια ανίσχυρος.
Η μουσική με προστατεύει.

Το περπάτημα γίνεται απόλαυση.
Σώμα και πνεύμα σε κίνηση.
Η ψυχή σε συγκίνηση.
Το ΕΙΝΑΙ σε πληρότητα.
Το δεύτερο μέρος της μουσικής πάλι με τα βιολιά να πρωταγωνιστούν.
Περιγράφουν το πώς τα ανθρώπινα αισθήματα εξελίσσονται
σε πάθος. Τα βιολοντσέλα και τα κοντραμπάσα, ζωγραφίζουν
το φόντο που πάνω του τα βιολιά περιγράφουν τα ανθρώπινα
αισθήματα που εξελίσσονται σε πάθος.
Το φεγγάρι που δεν γνώριζε τα πόσα ωραία έγραψαν
οι ποιητές γι αυτό, με πρώτη και καλύτερη τη Σαπφώ,
εμφανίστηκε τσιμπλιάρικο μέσα από τα σύννεφα, χλωμό
και βαριεστημένο. Περπατώ μόνος μου. Ούτε αυτοκίνητο
δεν κυκλοφορεί. Η μουσική διαπερνά τα φύλλα της
καρδιάς μου και με ξανατυλίγει προσφέροντάς μια μέθη
που με κάνει ανάλαφρο και μου ανανεώνει τη δίψα
για τη ζωή. Το κρύο και υγρό αεράκι επιμένει.
Του ανοίγω τα ρούχα μου να μπει, δε με νοιάζει.
Μέσα από τις γρίλιες ενός σπιτιού με ημίφως,
διακρίνω δυο ανθρώπινες σκιές να συμπεριφέρονται
βίαια ο ένας στον άλλον. Ή ο έρωτας με τις χίλιες μορφές,
είναι παρών ή γίνεται βίαιος επειδή είναι απών.
Τα βιολιά παίζουν τώρα σε χαμηλότερους και τρυφερούς τόνους.
Φθάνοντας στο σπίτι συνειδητοποιώ και πάλι,
ότι ο άνθρωπος συχνά προσπαθεί να δημιουργήσει έναν
άλλο κόσμο να ζήσει, διαφορετικό από αυτόν που μέσα του
δεν θα ήθελε να υπάρχει.. Έρχεται βέβαια δραματικό
το οδυνηρό ξύπνημα μέσα από το στίχο του ποιητή Ε. Κακναβάτου:
"όταν η διάψευση κάνει εννιά μέτρα ρήγμα στον κρόταφο"……

Όμως αγαπητέ μου ποιητή, ξέρεις πόσος πόνος χρειάζεται
για να κερδηθεί ακόμα και μια ψευδαίσθηση;











΄

50 σχόλια:

roadartist είπε...

Το περπάτημα είναι όντως απόλαυση.
"Σώμα και πνεύμα σε κίνηση.
Η ψυχή σε συγκίνηση.
Το ΕΙΝΑΙ σε πληρότητα."

..όμορφα μας πήρες μαζί σου στις βόλτες της ψυχής και της καρδιάς σου.. Σύμπτωση..στη χτεσινή ανάρτηση μου περιγράφω ένα πρωινό περίπατο.. :)) πολύ όμορφο ποστ..
Καλησπέρα σου..

Ανώνυμος είπε...

..και βέβαια,αγαπητέ Φαίδωνα,"ταξίδεψα' μαζί σου στη βραδινή βόλτα σου αλλά κύρια ταυτίστηκα,το ξέρεις,απόλυτα με τις τελευταίες σου σκέψεις.

ωστόσο .."το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή".

σε φιλώ

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Υπάρχουν κείμενα που μπορούν να με κάνουν να κλάψω γιατί είμαι μέσα τους "παρούσα" κι άλλα γιατί με πονούν στην αδιόρατη τομή της απουσίας. Αυτό εδώ, απλά, μου ξεσκίζει τη μνήμη. Ποτέ ο αέρας δεν μαστίγωσε τόσο αιφνίδια το πρόσωπό μου.

Μέσα στην λιτότητα του λόγου σας Φαίδωνα, ήσασταν μεγαλειώδης, ήσασταν εσείς.
Πολύ όμορφο.

Ανώνυμος είπε...

Σε αυτό το βραδινό περίπατο ο ποιητής δεν είναι μόνος διότι είμαστε όλοι μαζί του, κατάφερε για ακόμα μια φορά να μας ταξιδέψει.
Βγήκαμε για λίγο όλοι μαζί έξω από το καφενείο για ένα βραδινό περίπατο.
Τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα, οι σκέψεις, οι θύμησες αλλά και ένα οξύμωρο σχήμα , ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι τη νύχτα όλα ηρεμούν ,ο νους όμως και το σώμα του ποιητή βρίσκονται σε μια διαρκή εγρήγορση.
Βλέπει το αεροδρόμιο του Ελληνικού, ένας χώρος τόσο οικείος στον ποιητή , ένας χώρος που υπηρέτησε με πολύ αγάπη και μεράκι και ξαφνικά όλα ζωντάνεψαν ξανά, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη όπως έλεγε και ο ποιητής.
Κλείνοντας θα ήθελα ακόμα μια φορά να τονίσω τον όμορφο και αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο ο ποιητής δίνει στα κείμενα του την εικαστική διάσταση.
Φαίδωνα μέσα στη νύχτα έλαμψες και μας συγκίνησες.

evi είπε...

άκρως γοητευτική η βραδυνή σου βόλτα αγαπητέ φίλε.
Άλλωστε τη νύχτα πάντα γινόμαστε 'άλλοι'. Έχει μια μαγεία και μια απόκρυφη ομορφιά η νύχτα, σα σαγηνευτική γυναίκα. Τότε ξυπνούν οι θύμησες, τα όνειρα, ο πόνος- ακόμα και οι ποιητές.
Ευχαριστώ για το ταξίδι σου το γεμάτο εικόνες και μουσικές.
Την αγάπη μου από Βόρεια.

LoLa είπε...

Με τα πόδια χωμένα βαθειά στον τόπο που κάποτε βούιζε σαν μελίσσι,
αρπάχτηκα από τη μαγική φασολιά και σκαρφάλωσα ψηλά για ν' αντικρύσω
μια ζωή που πέρασε σαν παραμύθι κάτω απ'τα νυσταγμένα μου παιδικά τσίνορα.

Δραπετεύσαμε όλοι μαζί σου! :)

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων
Είναι μέρες τώρα που δεν είμαι σε καλή διάθεση.Ίσως,την φτιάξω αν
περπατήσω και εγώ ,όπως και συ, στους λόφους του Τενεσί .
Κι ας μην τους αγγίζουν δικοί μου ουρανοί.
Το ρήγμα θα παραμείνει γιά να με σπρώχνει στους λόφους που δεν ακολουθεί.

Κύριε Πετρόχειλε,έμαθα απο σας πως μπορώ να λέω αυτό που γνωρίζω και μέσα απο το μυαλό του άλλου.

Ανώνυμος είπε...

Εν αρχή η μουσική...Κάτι από είσοδο θριάμβου...Ύστερα η αίσθηση " είμαι ο μοναδικός άνθωπος που κοιτάζει αυτή τη νύχτα τον ουρανό"...Τι υπέροχος , ζηλευτός βραδινός περίπατος.."ερωτας ζωής για το επάγγελμα...Το ΕΙΝΑΙ σε πληρότητα".. Χαίρομαι για τη γεμάτη ψυχή σου...Και ο χώρος δουλειάς..Ο τόπος των ταξιδιών
Αναχωρήσεις ..αφίξεις, δρομολόγια. Το άρωμα του ταξιδιώτη...Ποτέ δεν μπόρεσα να αποδώσω με λέξεις αυτό το άρωμα, μόνο με εικόνες, τρένα να τρέχουν σε ατέλειωτες πεδιάδες, μισοσκότεινα δρομάκια παλιών πόλεων, επιβλητικά κτίρια, γοτθικές εκκλησίες, λίμνες ποτάμια, πολυσύχναστα αεροδρομια..Ο ταξιδιώτης..Που νιώθεις πως ποτέ δε σου ανήκει αποκλειστικά γιατί ανήκει περισσότερο στην περιπέτεια , στη φυγή και σε γοητεύει όταν για λίγο επιστρέφει κι έχεις την αίσθηση ότι όλα μπορούν να αρχίσουν πάλι από την αρχή...Και πράγματι έτσι είναι για λίγες μέρες...Ξέφυγα μάλλον...Και μόνος σύντροφος η μουσική που σαν κόκκινη αλυσσίδα τραβάει την ψυχή σου στη μέθη και στο πάθος...Τι χρειάζεται αγαπητέ φίλε η ψευδαίσθηση όταν μπορείς έτσι δυνατά να απολάμβάνεις έναν βραδινό περίπατο, όταν μπορείς να παραδίνεσαι στον άνεμο, και στα βιολιά, την ψευδαίσθηση τη χρειάζονται αυτοί που δεν τολμούν τους μοναχικούς βραδινούς περιπάτους , που περπατούν κλωτσώντας τις πέτρες και βρίζοντας το σκοτάδι , αυτοί που έχουν παρελθόν που τους πληγώνει και έχουν ρήγματα όχι μόνο στους κροτάφους αλλά και βαθιά στην ψυχή.
Αυτοί που δεν μπόρεσαν να βαδίσουν με δύναμη στα ημερήσια μονοπάτια της ζωής που πάντα ένα σκοτεινό κάλεσμα τους έκανε να χάνονται σε δαιδαλώδης διαδρομές κι όλο να βρίσκονται σε πορεία..ανικανοποίητοι..
Εγώ επαναλάμβάνω ζήλεψα την πληρότητα του ΕΙΝΑΙ σου

jacki είπε...

Ένιωσα πως περπατούσα μαζι σου.. Πήρα το ένα ακουστικό από το αυτί σου και το έβαλα στο δικό μου.. κι έτσι εσύ με το δεξί ακουστικό κι εγώ με το αριστερό είδαμε, νιώσαμε.. τον ευχαριστηθήκαμε τον περίπατό μας..
Καλημέρα.

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Μου επιτρέπετε, Φαίδωνα;

Μια... Δεύτερη ανάγνωση...

Σαν ένα μικρό κομμάτι χαρτοπόλεμος, ακολουθώ τον συγγραφέα στον περίπατο.
Ο αέρας, έχει μεγαλύτερη εξουσία πάνω μου, σαν αβεβαιότητα που μου εκμηδενίζει το βάρος. Εκεί κάπου μετά τα πρώτα βιολιά, μια αντίθετη ριπή -ίσως και ροπή- με καθίζει σαν ξέφτι στην κατεβασμένη κουκούλα.

Όλοι λαχταρούμε έναν περίπατο στην πληρότητα.

kostasst είπε...

Αν περπατούσαν όλοι όπως εσύ στην πόλη, είμαι σίγουρος πως σήμερα θα ήταν διαφορετική...
Αν όλοι παρακινούσαν με τόσο όμορφες εικόνες όσους κάθονται στον καναπέ να σηκωθούν, τότε όλα θα ήταν καλύτερα...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@roadartist
Να 'σαι καλά αρτίστα μου. Τα....μεγάλα πνεύματα συναντώνται. Θα περάσω από σένα να κάνω και τον πρωινό μου περίπατο

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

nyxterino
Λίγο είναι Κατερίνα να βρίσκεις κάτι σ' ένα κείμενο που να μπορείς μ' αυτό να ταυτιστείς;
Όσο για το το πιο βαθύ σκοτάδι, πράγματι είναι λίγο πριν απ' την αυγή. Ξέρεις γιατί; Για να καταστήσει πιο θριαμβική την έλευση του φωτός που βρίσκεται προ των θυρών του σκότους...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Big Mama
Mama σ' ευχαριστώ θερμά. Είμαι
κι εγώ ένας από τους αποδέκτες της γενναιοδωρίας σου.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Παναγιώτης Ιντζιρτζής
Παναγιώτη μου σ' ευχαριστώ για την καλή και μόνιμη παρέα. Έτσι παίρνουν νόημα οι περίπατοι της ζωής μας...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@evi
Την αγάπη από βόρεια την εισέπραξα, ήταν ζεστή και έφτιαξε την ατμόσφαιρα. Σ' ευχαριστώ. Όσα είπες για τη νύχτα είναι πολύ όμορφα και αληθινά. Θα τα αφήσω ασχολίαστα για να διατηρήσουν την αξία τους.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Lola
Το παραμύθι Λόλα συγκινεί πάντα, όσους είναι αρκετά ώριμοι για να καταλάβουν και αρκετά παιδιά,για να αισθανθούν. Χάρηκα που...δραπετεύσαμε όλοι μαζί.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπυρέτο μου όταν δεν είσαι στα κέφια σού, όπως τώρα, υποφέρει και το Καφενείο. Πάρε βαθιές ανάσες και.....Πάμεεεεεεεεεε

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αθηνά
Εσύ Αθηνά, όχι μόνο ήσουνα παρέα καθ' όλη τη διάρκεια του περιπάτου αλλά ταξίδεψες κιόλας. Πήγες πιο μακριά και ξαναγύρισες!Ξέρεις κάτι;
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να έχεις πληρότητα στο ΕΙΝΑΙ σου. Και το πιο εύκολο πράγμα είναι να τη χάσεις... Σ' ευχαριστώ που δίνεις άλλη διάσταση σ' αυτό που εγώ θεωρώ ένα είδος ακριβής ψευδαίσθησης.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Jacki
Πράγματι πολύ όμορφη η παρέα μας και η μουσική που μοιραστήκαμε.
Σ' ευχαριστώ Jacki.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Mama
E, όχι και κομμάτι χαρτοπόλεμος.
Όχι και ξέφτι στην κατεβασμένη κουκούλα... Η παρουσία σου Mama είναι ενεργοποιός δύναμη.

Ανώνυμος είπε...

Φαίδων,
Μόνο η φαντασία της δημιουργίας που της φωνάζει ο πόνος της ψυχής φτάνει σ'αυτή την ευαισθησιακή πληρότητα.
Ισως κάπως έτσι να έπιασε τη σύνθεση του Starry Night (που βλέπουμε σ'αυτή την ανάρτηση) ο Van Gogh ντάλα μεσημέρι. Και ίσως αν κι αυτός είχε συνθέσει νότες αντί αποχρώσεις, μ'αυτά τα ηχικά χρώματα θα μας συγκινούσε σε κάποιο βραδινό μας περίπατο.
Να'σαι καλά,
Νίκος Λιψάνος

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Φ.Θ
Την οποία...δύναμη, μόλις την κάνατε να κοκκινίσει, Φαίδωνα.

Σας αφήνω όμως...για να διαβάζω...που και που.

Συννεφούλα είπε...

Καλησπέρα σας,
όμορφος περίπατος, αναζωογονητικός.. με άρωμα αναμνήσεων, συγκινήσεων.. πλεγμένες σε μία και μόνο μελωδία, αυτή της καρδιάς!

"Όμως αγαπητέ μου ποιητή, ξέρεις πόσος πόνος χρειάζεται για να κερδηθεί ακόμα και μια ψευδαίσθηση;"

Έχουν αλήθεια τόση δύναμη οι ψευδαισθήσεις μας;!!

dyosmaraki είπε...

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός αφού τα αστέρια δεν τα βλέπουν όλοι να τους γνέφουν...

Γιατί δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ένα λουλούδι ν΄αγαπούν. Εκείνοι που βλέπουν τ΄αστέρια να τους γνέφουν αναβοσβήνοντας τον εαυτό τους ξέρουν πως κάπου εκεί σε ένα από τα αστέρια βρίσκεται το λουλούδι τους.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να κρατούν ψηλά το κεφάλι για να μπορούν να βλέπουν τα αστερια.

Αν κρατούν ψηλά το κεφάλι τότε δεν θα χρειάζεται πια να φτιάχνουν άλλον κόσμο για να ζήσουν αφού ο εσωτερικός τους κόσμος και αυτός των αστεριών θα γίνονται ένα...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Νίκος Λιψάνος
Σ ' ευχαριστώ καλέ μου φίλε. Τελικά οι τέχνες, είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τελικό προορισμό την ψυχή μας..

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@dyosmaraki
Τι γλυκά και αισιόδοξα που το περιέγραψες, δυοσμαράκι.Ο ένας συμπληρώνει την ποιητική θέαση του άλλου για τη ζωή...Να 'σαι καλά και να μοσχοβολάς ιδέες...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Είπα να βγω περίπατο στις σκέψεις μου, μα ήμουν μόνη... ήρθα λοιπόν εδώ που και οι σκέψεις και οι περίπατοι συντροφεύονται...
Ύστερα ξαναδιάβαζα τα σχόλια...σα να μην είχε σημασία για μένα στη ζωή άλλο τίποτα και ύστερα...
η "θριαμβική την έλευση του φωτός" μετά το πιο βαθύ σκοτάδι με γέμισε ελπίδα...
είναι όμορφο να περπατά κανείς μόνος τελικά, αρκεί να μην είναι έρημος.

Σας ευχαριστώ και πάλι Φαίδωνα...υπέροχα μακρύς ο πηγαιμός σας, δυο φορές πιο γλυκιά η επιστροφή…

Αγνή είπε...

Περίπατος όμορφος,γεμάτος εικόνες και..μοναχικός. Να 'ταν οι αναμνήσεις παρέα, να μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να μας αγκαλιάζουν!!Να 'ταν η μουσική σύντροφος, να πλαγιάσει δίπλα μας!!

Τι όμορφο κείμενο!Πραγματικά με ταξίδεψε!!

Ανώνυμος είπε...

Είχα δυό μέρες να μπω στο καφενείο.
Και μόλις μπήκα σήμερα είδα καινούρια λαμπερά πρόσωπα.
Καινούρια όμορφα λόγια στο τραπέζι.Πέρασα ανάμεσά τους και μοσχομύριζαν τα λόγια σαν φρεσκοκομμένα λουλούδια.Λουλούδια που δεν θέλουν βάζο,που δεν μαραίνονται,που δεν θέλουν επικύρωση ,ζουν από την δική τους ιδιαίτερη τροφή.Λουλουδια,που γιά να φτάσουν στο τραπέζι ίσως έχουν πληγωθεί στα χαλίκια του δρόμου,έχουν απολυμανθεί από το φως του ήλιου και έχουν πλυθεί από τη βροχή,όχι του ουρανού αλλά του νου.
Γιά μένα έκλεισε ο κύκλος του καφενείου[Όλα είναι ένας κύκλος που κάποτε κλείνει]

ΦΑΙΔΩΝΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιά τις γνώσεις και τα συναισθήματα που με πλούτισες και τα λόγια σου που με ενεθάρρυναν.Ευχαριστώ και αυτούς τους σχολιαστές που διαισθανόμουν ότι οι σκέψεις μου είχαν κάποια απήχηση ,αλλά και αυτούς που διάβαζα και με διάβαζαν και πιθανόν κάπου να μην συμφωνούσαν μαζί μου.Η πιό σπάνια ομορφιά δεν βρίσκεται πάντα στην αρμονία.
Καλή συνέχεια

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Σπύρος Δαρσινός

Κύριε Σπύρο μας…τι είναι αυτά που διαβάζω για κύκλους που κλείνουν;

Φυσικά εσείς ξέρετε τις υποχρεώσεις σας…
Αλλά θα μας στερήσετε την ευωδιά της σκέψης σας;
Ε, δεν πιστεύω να είναι δια παντός…
Ωραίο να ανοίγουν καινούριοι κύκλοι στις ζωές…
Αν όχι ομόκεντροι με τους παλιούς, τουλάχιστον εφαπτόμενοι.

Να είστε καλά…μου άρεσε πάντα το αυθεντικό άρωμα των σχολίων σας.
Ελπίζω ο οικοδεσπότης μας να σας πείσει να μας έρχεστε έστω και σαν ξαφνικό αεράκι. Τι λέτε Φαίδωνα;

Φαίδρα Φις είπε...

καλημέρα Φαίδωνα,

σε μένα άρεσε αυτό το κείμενο
περισσότερο γιατί
μπορεί να ευοδωθεί
η βόλτα και είναι απολύτως
τελέσφορη σ'ένα πεδίο ζωής
πραγματικό
παράλληλα με τις ρομαντικές
συνθήκες που συντρέχουν
και το αγκαλιάζουν

επαρκέστατη παραμυθία.

Φθα είπε...

Γλυκόπικρη γεύση μου άφησε ο νυχτερινός σου περίπατος Φαίδωνα. Παρά ταύτα ήταν απολαυστικός. Μέχρι οι μυρωδιές που συνάντησες έφτασαν στα ρουθούνια μου. Στη γλυκόπικρη γεύση ίσως να συντέλεσε και το σχόλιο του Σπύρου Δαρσινού. Γενικά όταν συναντώ τη λέξη τέλος σε οτιδήποτε δεν θέλω να τελειώσει, θλίβομαι.
Την καλημέρα μου...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος Δαρσινός
Σπυρέτο μου αν η αποχώρησή σου από το "Καφενείο" σε βοηθήσει στο όποιο πρόβλημα υπάρχει, τότε ναι έχεις δίκιο να αποχωρήσεις. Επειδή όμως είμαι βέβαιος, ότι το "Καφενείο" μαζί με "το Θεό του"
μπορεί να σε βοηθήσει ΜΟΝΟ αν παραμείνεις σ' αυτό, σε παρακαλώ να παραμείνεις, να συνεχίσεις να είσαι η ψυχή του και να αποτυπώνεις κάθε φορά τη ξεχωριστή πνευματική σου γεύση
σ' αυτό.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Συνεφούλα
Καλώς όρισες Συνεφούλα.Χάρηκα πολύ που ακολούθησες στον περίπατο και σου άρεσε. Αν έχουν τόση δύναμη οι ψευδαισθήσεις μας; Εξαρτάται Συνεφούλα μου, από το πόση ποιότητα τους δίνεις, πόσο χρώμα και γεύση και πόσο δεκτική καρδιά έχεις για να τις δεχθείς και να τις κάνεις να μοιάζουν με πραγματικότητα...
"Συνεφούλα-Συνεφούλα να ξανάρθεις σου ζητώ, τραγουδάω μαζί με τον Διονύση...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Αγνή
Χάρηκα κι εγώ και το κείμενο που το βρήκες όμορφο. Ακριβώς όλα αυτά που αναφέρεις Αγνή, έγιναν εκείνο το βράδυ. Γι αυτό και γράφτηκαν. Για να ζωντανέψει η ψευδαίσθηση...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Φαίδρα
Καλημέρα φίλη μου αρχαιολόγα.
Η επισήμανσή σου (επαρκέστατη παραμυθία) είναι αυτό ακριβώς που επιδίωξα, γράφοντας το κείμενο και σ'ευχαριστώ πολύ που δικαιώνεις αυτή μου την πρόθεση.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Φθα
Δεν περίμενα φίλε μου ότι τελικά θα γίνουμε τόσοι πολλοί σ' αυτόν τον βραδινό περίπατο. Η εκλεκτή παρέα που συμμετέχει, αφήνει και το ξεχωριστό της άρωμα σ' αυτή τη διαδρομή. Είμαι ευτυχής που στην κοινωνία του διαδικτύου βρίσκω τόσο όμορφους (τουλάχιστον από μέσα) ανθρώπους. Όσο για την πικρή , εκτός από γλυκιά, γεύση της αποχώρησης του Σπύρου, έχεις απόλυτο δίκιο. Η λέξη τέλος, σε μια πορεία, προκαλεί πόνο. Ελπίζω όμως πως "Ο Θεός του Καφενείου" θα μας τον ξαναφέρει. Αν όχι, τότε ποιος άλλος;

Ανώνυμος είπε...

Τελευταία,μου έτυχαν δύο τρεία,όχι και τόσο ευχάριστα,γεγονότα.
Και σε τέτοιες περιπτώσεις παραιτήσαι από αυτό που σου αρέσει γιά να αλλάξεις αυτό που δεν σου αρέσει.
Βλέπεις,ακόμη δεν εχω μάθει ποιός σε βγάζει απο τα αδιέξοδα,ο ποιητής ή ο επιχειρηματίας ?
Εχει γίνει τόσο παράλογη αυτή η εποχή μας που,είτε είναι μαζί είτε χώρια, και οι δύο τραυματίζονται.
Δεν θα μάθουμε ποτέ ποιός πρέπει να πάρει τα ηνία.Και οι δύο ταξιδεύουν μεσ το χρόνο....
Και οι δύο ονειρεύονται....

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

@
Κύριε Σπύρο...
Από καρδιάς το λέω, μιας και στα καφενεία οι άνθρωποι πάνε με την καρδιά στην παλάμη έτοιμοι να την καταθέσουν στην παρέα, ελπίζω η ζωή να δώσει τις λύσεις στον επιχειρηματία για να ανασάνει ο ποιητής.

Τις ευχές μου για κάθε καλό.

Ανώνυμος είπε...

big mama
το ξέρω ότι σε τούτο καφενείο "ερχονται ολοι με την καρδιά στην παλάμη"
Αλλιώς δεν θα σας έλεγα το πρόβλημά μου.
Θα τα καταφέρω όμως,πάντα τα κατάφερνα.
Ευχαριστώ για την ευχή σου.
Πίστευα πάντα στην κατ'ευθείαν ευχή της ψυχής.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπύρο μου όχι μόνο θα τα καταφέρεις,αλλά όταν με το καλό περάσουν όλα, θα αίσθανθείς σα να κάνεις μια καινούρια αρχή. Δεν λέω σαν έφηβος, γιατί είσαι. Απλά χρειάζεται να το επιβεβαιώνεις πότε - πότε, όπως θα κάνεις τώρα. Το σχόλιό σου για τον επιχειρηματία και τον ποιητή, ΑΠΙΘΑΝΟ!

Ανώνυμος είπε...

Σπύρο,
Βάλε τα πράγματα στο δρόμο τους και γύρνα ξανά στο γράψιμο, η ποίηση σου χρωστάει.
Νίκος Λιψάνος

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Καμιά φορά στη ζωή ζούμε και για έναν περίπατο...εγώ τον βαδίζω τον ξαναβαδίζω κι όλο επιτόπου είμαι...αυτό τον καιρό. Κι όλο επανέρχομαι να πάρω αχνάρια από τα βήματά σας Φαίδωνα…συνοδοιπόροι ίσως ή άνθρωποι που διασταυρώνονται τυχαία. Να είστε καλά. Με παρηγορούν συχνά τα κείμενά σας.

Ανώνυμος είπε...

Τελευταία, ξεκινάω να γράφω χωρίς σχέδιο.Δεν μου αρέσει πιά η προετοιμασία.Κι ας με τιμωρεί όταν τελειώνω.
Κάποτε ξεκίναγα από ένα σκίρτημα ,από ενα συναίσθημα που ξεπεταγόταν μέσα μου.
Τώρα,περπατάω στα μόριά μου που πετάω ένα ένα πάνω σε ακίνητη λίμνη.

Αύριο,θα έχει ήλιο,πολύ ήλιο,
Σαν και σήμερα.Πιό πολύ από σήμερα.
Δεν κλείνω τα μάτια μου.Θέλω να δω το σκίσιμο της ακινησίας.
Καλημέρα.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Χωρίς σχέδιο Σπυρέτο μου είναι έπίσης πολύ όμορφο να γράφεις. Είναι σαν ένας περίπατος χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Έτσι για το πάμε...
Μπορεί σ' αυτόν τον περίπατο της γραφής χωρίς σχέδιο να βρεις ωραία πράγματα. Μπορεί και όχι. Ένα είναι βέβαιο: Ότι θα έχεις κάθε φορά την χαρά της αναμονής να επαναλάβεις αυτόν τον περίπατο της γραφής χωρίς σχέδιο. Πάντως εδώ στο σχόλιό σου είναι άμεσα τα αποτελέσματα, αφού ήδη βρήκες-έγραψες ένα πολύ ωραίο στίχο:

"Δεν κλείνω τα μάτια μου.Θέλω να δω το σκίσιμο της ακινησίας".

Καλή σου μέρα φίλε μου

kostasst είπε...

Μαγικός ο περίπατος. Έτσι γνωρίζουμε την πόλη, τον κόσμο, τον εαυτό μας...
Αν όλοι περπατούσαν και έβλεπαν, η ζωή μας θα ήταν διαφορετική!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Καλημέρα και καλή Σαρακοστή.
Θα συμβάλεις και συ στην μαζική κινητοποίηση υπέρ της βιωσιμότητας των Δομών για την Ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των ψυχικά πασχόντων;
Είναι αρκετή η ανάρτηση του καλέσματός τους στην σελίδα σου , μέσα από τη σελίδα της Λυγερής http://ligery.pblogs.gr
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Ανώνυμος είπε...

ΝΥΧΤΑ

Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.

Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
αποσταμένοι οι έρωτες
κι οι γρίλιες των παράθυρων εστάξανε
τον πόνο που κρατάνε

Κ.Κ
...

Δεν αποσταίνει ο έρωτας, αγαπημένε ποιητή...μια στάση έκανε για να τον προλάβουμε.

Κι οι γρίλιες των παραθύρων...για τον έρωτα μιλούν ακόμη...

"Ή ο έρωτας με τις χίλιες μορφές, είναι παρών ή γίνεται βίαιος επειδή είναι απών."

Ατελείωτος περίπατος...

Ανώνυμος είπε...

κ. Πετρόχειλε,
κατά την εκπόνηση της διπλωματικής μου εργασίας με θέμα τις σχέσεις Ρώμης-Ελλάδος, μέσα στο βιβλιογραφικό μου υλικό περιέχεται και το δικό σας "Ρωμαίοι και Ελληννισμός Μία διαλεκτική Σχέση". Εκτιμώντας την πολυετή ανασχόλησή σας με την Ρωμαϊκή Ιστορία, θα ήθελα, αν σας είναι δυνατόν, να μου δώσετε κάποιες κατευθυντήριες οδηγίες πάνω στο πώς οι Έλληνες φαίνονταν στους Ρωμαίους, αλλά και πώς οι Έλληνες έβλεπαν τους Ρωμαίους;Πώς η κολακεία της ρωμαϊκής gravitas αποτελούσε πολιτική στρατηγική σημασία; Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος