ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΤΕ;

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΤΕ;
Όταν ήμουν έφηβος, διάβασα σε μια εφημερίδα, μια συνέντευξη ενός Γάλλου ποιητή. Μεταξύ άλλων τον ρώτησαν γιατί γράφει. Δεν θυμάμαι τι απάντησε. Με τα χρόνια που πέρασαν όμως, συνειδητοποίησα γιατί γράφω εγώ:
Στην αρχή επειδή μου άρεσε το παιγνίδι των λέξεων. Να διαλέγω τις λέξεις, να τις γυαλίζω με το μανίκι μου και να προσπαθώ ν’ αποδώσω μ’ αυτές, το κάθε σημαντικό νόημα που έχτιζαν εντός μου ο Νους κι Ψυχή.

Με τον καιρό, απόκτησα τη βεβαιότητα πως κάθε ποίημα που ολοκλήρωνα, ήταν ένα είδος προσευχής, που απευθυνόταν στη ζωή, αφού τής ήμουν ευγνώμων για το κάθε τι που αισθανόμουν γι αυτήν, για το κάθε τι που μου έδινε. Όλα αυτά με οδήγησαν σε μια τελική σκέψη – βεβαιότητα, πως η ποιητική δημιουργία ήταν για μένα ο καλύτερος τρόπος για να υπάρξω αλλά για τούτο όχι και ο λιγότερο επώδυνος.

Θα μπορούσε κάποιος να με ρωτήσει γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά; Ίσως επειδή από τότε που διάβασα τη συνέντευξη του Γάλλου ποιητή, μέχρι σήμερα που δεν θυμάμαι τι απάντησε στην ερώτηση «Γιατί γράφετε;» να θέλησα όλα αυτά τα χρόνια να βρω την αλήθεια για τον εαυτό μου, που θα μπορούσε να είναι και η απάντηση τού Γάλλου ποιητή και να την καταθέσω.

Ας αλλάξουμε όμως τώρα σκηνικό, μ’ ένα ποίημα που παραθέτω πιο κάτω, από το ποιητικό μου βιβλίο «ΕΠΙΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΜΑ»

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΥΤΟΦΩΤΟ

Η εξουσία του ποιητή
βρίσκεται
πάνω στη μη εξουσία των ανθρώπων.
Γι αυτό φύλλο πλατύ θα γίνω
με φλέβες λεπτές δικτυωμένο.
Θα δέχομαι τον ήλιο κατακόρυφα
σαν όπως άντρας που άλλο δεν ξέρει από αλήθεια.
Θ’ αφήνω το χρώμα μου
να υπερίπταται των αχρώμων
διάχυτο χάδι.
Αποτυπώνοντας την αφή μου
στα χέρια της κίνησης,
θα κάνω τη δύναμη ορατή.
Δύναμη,
που με την αδυναμία του ποιητή
θα ειν’ εξισωμένη.