Ποίηση: Η Γεωγραφία της Μοναξιάς

Γράφοντας ποίηση δεν έχω ψευδαισθήσεις. Ξέρω ότι για τους πολλούς που μετράνε τα πάντα με το εμπορικό μέτρο, ματαιοπονώ.
Όπως ξέρω ότι για μένα τον ίδιο, για την τέχνη μου αλλά και για τον εκδότη μου, (πού είναι χειρότερος από μένα!) απλά παίζω με αφοσίωση και συνέπεια ένα χαμένο παιχνίδι, αυτό του Έρωτα με το Μεγάλο θηλυκό που είναι η Ποίηση. Τι να κάνουμε αφού υπάρχουν ακόμα τρελοί; Προ ημερών μού έγραφε ένας άλλος τρελός, ο Πατρινός ποιητής Διονύσης Καρατζάς για το βιβλίο μου «Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΗΘΥΜΝΑΣ» που εκδόθηκε πρόσφατα:
"Σταματάς (όπως η Ευστρατία σταματά στο λιακωτό τούς ανέμους μ' ένα κουταλάκι γλυκό) τους ανέμους και το χρόνο με την αλήθεια των συναισθημάτων σου και τη δύναμη των λέξεων. Έτσι κι αλλιώς πατρίδα είναι ό,τι μας δίνει χώρο στο όνειρο κι ό,τι αφήνει αγάπη σε πρόσωπα και πράγματα. Κι εσύ συνομιλείς με την πατρίδα και επιστρέφεις στον τόπο της καρδιάς έτοιμος για τη Θεία Κοινωνία της Ποίησης." Κάπως έτσι καταλαβαίνει κανείς, ότι "Η Λειτουργία της Μήθυμνας" γίνεται ο γενέθλιος τόπος του καθενός μας. ΄Ετσι λοιπόν, ο κάθε ανοιχτός στην επικοινωνία αναγνώστης συμμετέχει σε κάθε αναγνωστική λειτουργία ισότιμα με τον δημιουργό, αφού η γραφή δεν υπάρχει χωρίς την ανάγνωση και η ανάγνωση δεν υπάρχει χωρίς τη γραφή. Υπάρχουν βέβαια και οι «ειδικοί» των εφημερίδων που παρουσιάζουν, αν θυμηθούν, τα νέα ποιητικά βιβλία και θέλοντας να δώσουν το στίγμα του κάθε βιβλίου, γράφουν απίθανες σαχλαμάρες και αφέλειες που τελικά αδικούν τα ίδια τα βιβλία. Η άγνοια λοιπόν, η αρπακόλα ή η τσαπατσουλιά – αδιαφορία των «ειδικών», σκοτώνει αυτά με τα οποία καταπιάνονται και θρέφει μέσα τους όλα όσα δεν υποψιάζονται. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να αναγράφουν στην αναγγελία των εκδόσεων μόνο τον τίτλο του βιβλίου, το είδος, τον οίκο και την τιμή. Και για να πάμε παρακάτω: Στην Ελλάδα της σημερινής ή της διαρκούς, αν θέλετε παρακμής, το καλύτερο προϊόν που παράγεται , είναι (σας βεβαιώνω) η Ποίηση. Αναφέρω ενδεικτικά τους ποιητές μας Γιάννη Βαρβέρη, Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καρατζά και μια ακόμα πλειάδα σημαντικών ποιητών. Το προϊόν όμως μένει στα αζήτητα. Οπότε: Ή θα πρέπει να αναπροσανατολιστεί η καλλιτεχνική παραγωγή διαγράφοντας την ποίηση που δεν έχει πέραση στην αγορά (σύμφωνα με το εμπορικό μέτρο) ή θα πρέπει οι κριτικοί και οι δημοσιογράφοι να προβάλλουν ότι καλύτερο διαθέτει σήμερα η Ελλάδα: την Ποίηση. Και για να μπω και στα χωράφια της αγορολογίας, (Μάρκετινγκ) θα έλεγα πως αν ένα ποιοτικό προϊόν προβληθεί επίμονα και συστηματικά, τότε περνάει στην αγορά. Κι αν η ποίηση περάσει στην αγορά, θα μπει και στα σπίτια των ανθρώπων και τότε ίσως οι άνθρωποι αγαπήσουν την " πολυτέλεια του περιττού", δηλαδή την Ποίηση, Ίσως τότε καλυτερέψει έστω και ελάχιστα ο μίζερος αισθητικά ορίζοντας της ζωής μας. Ίσως ,τέλος , αποκτήσουν κι άλλο ένα μέτρο στη ζωή τους οι άνθρωποι: Το μέτρο της ομορφιάς κι αρχίσουν έτσι να ξεσυνηθίζουν την ασχήμια. Αθεράπευτα αφελής; Ναι αλλά αφού η αγορά θα κερδίζει από το ποιοτικό προϊόν που θα προβάλλουν έντονα και συστηματικά οι κριτικοί κι οι δημοσιογράφοι, γιατί να μην πετύχει αφού και οικονομικό κέρδος θα υπάρχει για την αγορά αλλά και ανθρώπινο κέρδος, αφού κάποιοι θα κερδίσουν τη ψυχή τους; Ναι αλλά οι κριτικοί και οι δημοσιογράφοι τί κίνητρο - κέρδος θα έχουν για να προβάλλουν έντονα και συστηματικά την καλή Ποίηση; Το παραλήρημα έλαβε τέλος. Ας ξαναφορέσουμε τις μάσκες για ν' αντιμετωπίσουμε την πολιτική δυσωδία.