Τετάρτη, Ιανουαρίου 23, 2008



Ποίηση: Η Γεωγραφία της Μοναξιάς

Γράφοντας ποίηση δεν έχω ψευδαισθήσεις. Ξέρω ότι για τους πολλούς που μετράνε τα πάντα με το εμπορικό μέτρο, ματαιοπονώ.
Όπως ξέρω ότι για μένα τον ίδιο, για την τέχνη μου αλλά και για τον εκδότη μου, (πού είναι χειρότερος από μένα!) απλά παίζω με αφοσίωση και συνέπεια ένα χαμένο παιχνίδι, αυτό του Έρωτα με το Μεγάλο θηλυκό που είναι η Ποίηση. Τι να κάνουμε αφού υπάρχουν ακόμα τρελοί; Προ ημερών μού έγραφε ένας άλλος τρελός, ο Πατρινός ποιητής Διονύσης Καρατζάς για το βιβλίο μου «Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΗΘΥΜΝΑΣ» που εκδόθηκε πρόσφατα:
"Σταματάς (όπως η Ευστρατία σταματά στο λιακωτό τούς ανέμους μ' ένα κουταλάκι γλυκό) τους ανέμους και το χρόνο με την αλήθεια των συναισθημάτων σου και τη δύναμη των λέξεων. Έτσι κι αλλιώς πατρίδα είναι ό,τι μας δίνει χώρο στο όνειρο κι ό,τι αφήνει αγάπη σε πρόσωπα και πράγματα. Κι εσύ συνομιλείς με την πατρίδα και επιστρέφεις στον τόπο της καρδιάς έτοιμος για τη Θεία Κοινωνία της Ποίησης."
Κάπως έτσι καταλαβαίνει κανείς, ότι "Η Λειτουργία της Μήθυμνας" γίνεται ο γενέθλιος τόπος του καθενός μας. ΄Ετσι λοιπόν, ο κάθε ανοιχτός στην επικοινωνία αναγνώστης συμμετέχει σε κάθε αναγνωστική λειτουργία ισότιμα με τον δημιουργό, αφού η γραφή δεν υπάρχει χωρίς την ανάγνωση και η ανάγνωση δεν υπάρχει χωρίς τη γραφή. Υπάρχουν βέβαια και οι «ειδικοί» των εφημερίδων που παρουσιάζουν, αν θυμηθούν, τα νέα ποιητικά βιβλία και θέλοντας να δώσουν το στίγμα του κάθε βιβλίου, γράφουν απίθανες σαχλαμάρες και αφέλειες που τελικά αδικούν τα ίδια τα βιβλία. Η άγνοια λοιπόν, η αρπακόλα ή η τσαπατσουλιά – αδιαφορία των «ειδικών», σκοτώνει αυτά με τα οποία καταπιάνονται και θρέφει μέσα τους όλα όσα δεν υποψιάζονται. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να αναγράφουν στην αναγγελία των εκδόσεων μόνο τον τίτλο του βιβλίου, το είδος, τον οίκο και την τιμή. Και για να πάμε παρακάτω: Στην Ελλάδα της σημερινής ή της διαρκούς, αν θέλετε παρακμής, το καλύτερο προϊόν που παράγεται , είναι (σας βεβαιώνω) η Ποίηση. Αναφέρω ενδεικτικά τους ποιητές μας Γιάννη Βαρβέρη, Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καρατζά και μια ακόμα πλειάδα σημαντικών ποιητών. Το προϊόν όμως μένει στα αζήτητα. Οπότε: Ή θα πρέπει να αναπροσανατολιστεί η καλλιτεχνική παραγωγή διαγράφοντας την ποίηση που δεν έχει πέραση στην αγορά (σύμφωνα με το εμπορικό μέτρο) ή θα πρέπει οι κριτικοί και οι δημοσιογράφοι να προβάλλουν ότι καλύτερο διαθέτει σήμερα η Ελλάδα: την Ποίηση. Και για να μπω και στα χωράφια της αγορολογίας, (Μάρκετινγκ) θα έλεγα πως αν ένα ποιοτικό προϊόν προβληθεί επίμονα και συστηματικά, τότε περνάει στην αγορά. Κι αν η ποίηση περάσει στην αγορά, θα μπει και στα σπίτια των ανθρώπων και τότε ίσως οι άνθρωποι αγαπήσουν την " πολυτέλεια του περιττού", δηλαδή την Ποίηση, Ίσως τότε καλυτερέψει έστω και ελάχιστα ο μίζερος αισθητικά ορίζοντας της ζωής μας. Ίσως ,τέλος , αποκτήσουν κι άλλο ένα μέτρο στη ζωή τους οι άνθρωποι: Το μέτρο της ομορφιάς κι αρχίσουν έτσι να ξεσυνηθίζουν την ασχήμια. Αθεράπευτα αφελής; Ναι αλλά αφού η αγορά θα κερδίζει από το ποιοτικό προϊόν που θα προβάλλουν έντονα και συστηματικά οι κριτικοί κι οι δημοσιογράφοι, γιατί να μην πετύχει αφού και οικονομικό κέρδος θα υπάρχει για την αγορά αλλά και ανθρώπινο κέρδος, αφού κάποιοι θα κερδίσουν τη ψυχή τους; Ναι αλλά οι κριτικοί και οι δημοσιογράφοι τί κίνητρο - κέρδος θα έχουν για να προβάλλουν έντονα και συστηματικά την καλή Ποίηση; Το παραλήρημα έλαβε τέλος. Ας ξαναφορέσουμε τις μάσκες για ν' αντιμετωπίσουμε την πολιτική δυσωδία.




30 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Δεν χρειάζεται να έχεις σχέση με την ποίηση για να συγκινηθείς. Εγώ που δεν την έχω... Ψάχνω να βρω καταφύγιο σ’ αυτήν.

Ιδίως τούτη την εποχή που η αισθητική έχει εκλείψει, και δυστυχώς έχει επικρατήσει η φτήνια, όπου το καθετί έχει σχέση με το ατομικό συμφέρον και μόνο, η ελληνική κοινωνία έφτασε να ζει σε μια κατάσταση πολιτικής και ηθικής σήψης, έφτασε η ποίηση είναι η μόνη μας παρηγοριά. Το λέει κι ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης: «Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος / να μιλήσουμε, / αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε / τα πρόσωπά μας».

κυκλάμινο είπε...

Φαίδωνά μου, μια χαρά τα λες! Νομίζω πως η ποίηση σε ταξιδεύει πολύ περισσότερο απ' τα μυθιστορήματα, αλλά, υπάρχει ένα αλλά: Η ποίηση είναι πολύ ακριβή και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Ήδη και τα μυθιστορήματα είναι ακριβά. Αν κάνει ένα βιβλίο 20-30Ε, πόσα μπορείς να αγοράσεις, όταν οι περισσότεροι ζούμε μετρημένα;
Εγώ πολλές φλερτάρησα με ποιητές, αλλά μέχρι εκεί. Αγόρασα μετρημένα βιβλία κι αυτά τα έδωσα στην κόρη μου.
Είναι γενικά Φαίδωνά μου, δύσκολες οι εποχές, αλλά πιστεύω πως η ποίηση θα ανέβει στο μέλλον. Τώρα που και η κουτσή Μαρία βγάζει βιβλίο (π.χ. εγώ!) ο αναγνώστης θα στραφεί στην ποιότητα κάποια στιγμή.
Θαυμάζω τους ποιητές, γενικώς!
Επώνυμους και ανώνυμους. Ζηλεύω αυτή την τέχνη να γράφουνε καθέτως και όχι οριζοντίως.
Μην απογοητεύεσαι και Καλή συνέχεια στις εμπνεύσεις σου και σε ότι κάνεις.
Οι πραγματικοί καλλιτέχνες λέει, δικαιώνονται μετά θάνατον!Κάτι ήξεραν οι παλιοί!

Ανώνυμος είπε...

Σπείρε Φαίδωνα,σπείρε
Σπείρε τον καρπό σου !!!
Και μην αφήνεις τίποτα ν'αφήσει τον καρπό της απαγοήτευσης στην εύφορη και καλοδουλεμένη σου γη.Κι'όταν τελειώνεις κάθε φορά τον σπαρτό κάτσε σ'έναν όχθο και κοίτα τις σποριές σου.Δεν υπάρχει ωραιότερη ηδονή να ξέρεις πως κάτω κει,στην μήτρα της γέννας,ζεσταίνε ται ο καρπό σου ,που σίγουρα θα βγει και θα θεριστεί από τον άνθρωπο που σύντομα θα σιχαθεί την σάπια τροφή που του δίνουν να φάει.
Σπείρε ΦΑΙΔΩΝΑ .Σπείρε
Σπύρος Δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Η έμπνευση του ποιητή συμβαδίζει με τη μοναξιά, με μια απλότητα, όπου κρύβεται η ευτυχία του. Πόσοι το καταλαβαίνουν αυτό; Οι ολίγοι.

"Διαλέγω μία πέτρα,
Ένα δένδρο,
Ένα σύννεφο,
Φωνάζω τ’ όνομά σου,
Έως που ένας τυφλός άνεμος με οδηγεί κοντά σου."

Τα πολύχρωμα εξώφυλλα εκδόσεων είναι αυτά που κλείνουν μέσα τους το κενό
βασίζονται στην πρώτη εντύπωση, ενός επιδεικτικού επιφανειακού κοινού.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

iakovos είπε...

Πολύ σωστά τα λόγια σου αγαπητέ Φαίδωνα. Μα η ποίηση έχει και την επιπρόσθετη διάσταση:
Δίχως τρελλούς σαν εμάς δεν υπάρχει ποίηση και δίχως αυτήν δεν υπάρχουμε εμείς...
Ιάκωβος

Ανώνυμος είπε...

...Τελικά, είναι δυνατόν η Ποίηση να είναι κάτι μεταξύ ...μιας ωραίας φασολάδας ή μιας πιατέλας ... Δίπλες?
Βλέπεις, κι εκείνοι που γράφουν ...κομψευόμενες παραγράφους λένε ότι γράφουν ποίηση... κι εκείνοι που γράφουν με το αίμα της ψυχής τους, λένε ότι γράφουν ποίηση, κι εκείνοι που αναμασούν (ανακυκλώνουν, παρακαλώ,)
κάποιων άλλων τις ιδέες, λένε ότι γράφουν ποίηση...
κι άλλοι που γράφουν και δειλιάζουν να την δημοσιεύσουν, κι εκείνοι γράφουν ποιήση... κ.λ.π.
Αχ! Φαίδωνα! ΟΛΟΙ γράφουμε ποίηση... κι ισως αυτός είναι ο λόγος που δεν "πουλάει", ακόμη κι αν είναι κατανοητή ( φα σο λά δα )
ή κάπως δυσνόητη ( Δί π λε ς... τί? Δίπλες!?; )
Όμως, είναι κάποιες φορές εκείνα τα λόγια να γίνονται σπαθιά, να γίνονται θύελλα, να γίνονται αηδονολαλιές σε κλειστό χώρο..., να γίνονται βελούδινο χάδι..., νέκταρ...
Αχ! αυτή η Ποίηση! Από τη μια, μαθηματική εξάσκηση, από την άλλη
ζεστός τραχανάς με μπόλικο λαρδί, ψωμί ροδισμένο στα κάρβουνα και καλή παρεούλα...
Επιτρέψατέ μου να τελειώσω με τον Γουώλτ Γουίτμαν, σε παράφραση
"Ποίηση είναι εκείνη που ο ποιητής έκανε τις λέξεις να χορεύουν"
Καλή νύχτα, γι' απόψε,
Υιώτα Στρατή,Γουέστμπερυ, Ν.Υόρκη

Ανώνυμος είπε...

Ένας από τους σημαντικότερους και περισσότερο διαδεδομένους λόγους του μεγάλου φιλοσόφου, ρήτορα και πολιτικού Μάρκου Τύλλιου Κικέρωνα είναι Pro Archia Poeta Oratio, ο λόγος υπέρ Αρχίου του ποιητού, λόγος που αποτελεί ένα ύμνο κυριολεκτικά για την ελληνική πνευματική παραγωγή και, ιδιαίτερα, για την ποίηση, της οποίας επιφανής εκπρόσωπος στη Ρώμη ήταν ο ποιητής Αρχίας. Μιλώντας, λοιπόν, ο ρήτορας προς τους δικαστές είπε, ανάμεσα σε άλλα, και αυτά : "Sit igitur, iudices, sanctum apud vos hoc poetae nomen, quod nulla umquam barbaria violavit" (ας είναι, λοιπόν, ω δικαστές, ιερό για σας το όνομα του ποιητή, που καμιά ποτέ βαρβαρική ενέργεια δεν μπόρεσε να εξαλείψει).
Και έτσι είναι, φίλε Φαίδωνα. Η σήψη θα υπάρχει, όπως και η ποίηση. Και όσο υπάρχει η ποίηση, η σήψη δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι ολοκληρωτική.
Νίκος Πετρόχειλος

Unknown είπε...

ΜΙα δυσωδία που φτάνει ως τον ουρανό. Αλίμονο πότε θα πάψει να βρωμάειγια να πάρουμε μια καθαρή ανάσα.
Τη καλησπέρα μου

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Φίλοι θαμώνες
Δεν απογητεύομαιγια τίποτα. Οι ποιητές πρέπει να τα δίνουν όλα στην τέχνη τους, δίχως να περιμένουν ανταλλάγματα.Το μόνο που δικαιούνται να αναμένουν είναι η φυσική κατάληξη τού έργου τους που είναι η επικοινωνία με τον αναγνώστη. Αν η εποχή μας δεν θέλει να επικοινωνήσει με την ποίηση, θα έρθει κάποτε μια στιγμή που θα την έχει ανάγκη. Τότε λοιπόν οι ποιητές,δεν θα πρέπει να είναι απογοητευμένοι αλλά παρόντες...

Μαργαρίτα είπε...

"η γραφή δεν υπάρχει χωρίς την ανάγνωση και η ανάγνωση δεν υπάρχει χωρίς τη γραφή"
Κρατώ αυτό απ' όσα είπατε
καθώς και
"οι ποιητές,δεν θα πρέπει να είναι απογοητευμένοι αλλά παρόντες..."
Έμεις απο σας πέρνουμε φώς!!
Όλοι απολαμβάνουν το φώς
της ημέρας..λίγοι όμως αντέχουν
να κοιτάξουν τον ήλιο!!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Μαργαρίτα
Η παρουσία των γυναικών στο "Καφενείο", του δίνει πληρότητα και χάρη. Όλοι καλή μου Μαργαρίτα έχουμε φως και παίρνουμε ο ένας από τον άλλον, όπως και η γόνιμη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι το πιο όμορφο σχολείο! Καλώς όρισες στο "Καφενείο". Χαρά όλων μας να σε αισθανόμαστε δίπλα μας.

Ανώνυμος είπε...

Μια ερώτηση:Οι πεζογράφοι, που ξεχυλίζουν εικόνες και συναίσθημα, που δίνουν ώθηση στο όνειρο που κατακλύζει την ψυχή και βγαίνει σε μια απτή αμεσότητα και 'οριζόντια' γραφή στα πεζά, που βρίσκονται; Μήπως έχουν καλλίτερη μοίρα;
Βάνα Κ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Βάνα
Ασφαλώς και έχουν καλύτερη μοίρα, αφού η πεζογραφία είναι το λογοτεχνικό είδος που αγοράζεται περισσότερο απ' όλα τα είδη του΄λόγου και ασφαλώς οι πεζογράφοι στο μέτρο που προβάλλουν αληθινές αξίες ίσως μπορέσουν να επηρεάσουν και να επιδράσουν στην κοινωνία, με τον ίδιο τρόπο πού ένα βότανο που προστίθεται στο μούστο, δίνει την ιδιαίτερη γεύση του στο κρασί, όταν ωριμάσει. Εκείνη που πεθαίνει ή πέθανε ήδη είναι η τέχνη τής ποίησης.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ, πως η πεζογραφία αγοράζεται περισσότερο. Για διαφόρους λόγους. Ένας από αυτούς, είναι πως είναι πιο κατανοητή, άσχετα με την αξία του έργου. Όταν μιλώ για την μοίρα της όμως, μιλώ
εξ'ίσου για την εμπορική της μοίρα που καθορίζεται από λογοτεχνικές, κριτικές κλίκες και μη, που άλλοτε προωθούν ,αλλά και παραμεθοριοποιούν εξαιρετικά έργα, είτε ποιητικά, είτε πεζά. . Θέλω να πιστεύω, πως η αληθινή τέχνη δεν πεθαίνει ποτέ, πως οι αξίες προβάλλονται αυθόρμητα μέσα από την τέχνη της γραφής και της έκφρασης όλων των λογοτεχνικών έργων και πως 'το βότανο που προστίθεται στο μούστο', για να δώσειιδιαίτερη γεύση στο κρασίτου κοινού..θα μπορούσε κάλλιστα να ανιχτευτεί και μέσα από τα μηνύματα της ποίησης. Φτάνει το κοινό να μην είναι μονόφθαλμο και κοντόφθαλμο..Προσωπικά πιστεύω, πως ο εκφραστικός ορίζοντας στην ποίηση, είναι αχανής, αξιολογώτατος και πως οι ειδήμονες και λάτρες της, δεν την εγκαταλείπουν ποτέ.
Βάνα Κ.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Βάνα
α) Το ότι η ποίηση είναι ότι καλύτερο παράγει η χώρα μας δεν το λέω εγώ αλλά η παράδοση και η ιστορία από τον Όμηρο, την Σαπφώ και τον Αρχίλοχο, ως τους νομπελίστες Σεφέρη και Ελύτη και μια σειρά ισάξιων και καλύτερων ποιητών που δεν πήραν Νόμπελ. Η Ελλάδα υπήρξε η μεγάλη Μήτρα της Ποίησης.Το παράξενο είναι ότι και σήμερα που η ποίηση δεν αγοράζεται, συνεχίζει να σημειώνει υψηλές ποιοτικές επιδόσεις. Ίσως αυτό να σημαίνει πως το πιο ισχυρό ταλέντο της φυλής μας είναι το ποιητικό.
β) Η Πεζογραφία ήταν πάντα το ισχυρό χαρτί της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης. Η Ελληνική πεζογραφία ανπτύχθηκε πιο δυνατά στο διήγημα,(Παπαδιαμάντης,Καρκαβίτσας,Θεοτόκης,Σαμαράκης κ.λ.π. και λιγότερο στο μυθιστόρημα.
γ) Σχετικά με την κριτική των διάφορων κύκλων που αδικεί ή και αγνοεί παντελώς αξιόλογα έργα, είναι αλήθεια, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όσα βιβλία προωθήθηκαν από την κριτική και πούλησαν πολύ, ότι δεν άξιζαν. Όσα πράγματι δεν άξιζαν και προωθήθηκαν,θα μοιάζουν με πυροτεχνήματα που κέρδισαν προς στιγμή τις εντυπώσεις αλλά λίγο μετά δεν θα τα θυμάται κανείς.
δ)Ασφαλώς κι ένα ποιοτικό έργο θα έρθει στιγμή που θα βρει το δρόμο του, ακόμα κι αν αγνοηθεί!

Μαργαρίτα είπε...

Θα'θελα πραγματικά να
σας ευχαριστήσω για το
ενδιαφέρον που δείξατε
για μένα..και την τόσο
ζεστή σας υποδοχή!!!
Πέραν αυτού όμως,
αισθάνομαι τελείως αδέξια
μπροστά σας.. καθώς και
στους εκλεκτούς σας θαμώνες..
Εγω τώρα κάνω δειλά δειλά
βήματα προς έναν κόσμο που
θαυμάζω και τώρα γνωρίζω από
κοντά.. κι αν η εποχή μας
ακολουθεί λάθος πρότυπα
θα έρθει πιστεύω η ώρα που
θα το καταλάβει..
Εχετε δίκιο σε όσα λέτε
όμως η στροφή προς την ποιότητα
ίσως είναι τελικά πιο δύσκολη
απ' όσο πιστεύουμε...
Βλέπετε όποιος έχει χρήμα
έχει και δύναμη.. και φυσικά τη
χρησιμοποιεί προς όφελος δικό του!!
Εφόσον λοιπόν επικρατεί μία
γενική σήψη ας μην απορούμε..
Το σημαντικό είναι,
πως όποιος ψάχνει
"τα πολύτιμα και τα σπουδαία"
θα τα βρεί...

Με εκτίμηση
Μαργαρίτα

Ανώνυμος είπε...

Εποικοδομητικός ο διάλογος της Βάνας και του Φαίδωνα στο συγκεκρι
μένο θέμα.Οι απόψες τους,δυό κλαδιά στην ίδια ρίζα που ψάχνει να βρεί την ουσία εκεί που υπάρχει.
Και υπάρχει,σε κάθε έδαφος όταν η ρίζα ξέρει να ψάχνει.

Εγώ,σαν αναγνώστης,την διαφορά που βλέπω ανάμεσα στην καλή ΣΗΜΕΡΙΝΗ ποίηση με του καλού πεζού είναι στο ότι η ποίηση σου δίνει ένα ποτήρι χυμό απ'όλους τους καρπούς του δέντρου[καμιά φορά και από τα σάπια ,κι αυτή είναι μιά ουσία]και το πεζό σε ανεβάζει στα κλαδιά να τα μαζέψεις και να τα στίψεις μόνος.
Αρκεί ,αυτός που πίνει το χυμό[ο αναγνώστης] να έχει την δύναμη της
αναρρίχησης

Μιλάω πάντα με παραβολές. Τι να κάνουμε ; ήμουνα 25 χρόνια αγρότης Την λίγη γνώση που έχω την ήπια στις χούφτες μου από τις βροχές. Τώρα πίνω και από τις δικές σας.

Σπύρος Δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Μην ανησυχείτε φίλοι του ωραίου μας ''Καφενείου''.
Τίποτα δεν χάθηκε ακόμη.
Δεν είναι όλα βρομιά. Σαβούρα. Σκουπίδια.
Υπάρχουν αντιστάσεις. Υπάρχει ακόμη το ωραίο. Το ανθρώπινο.
Πιστεύω, αποθέματα ανεξάντλητα.
Μόνο που για καλή τους τύχη, είναι θεμμένα βαθιά. Τόσο βαθιά, που δεν τα άγγιξε η βρόμα. Η λυματολάσπη.
Μην ανησυχείτε φίλοι μου. Τίποτα δεν χάθηκε ακόμη.
Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που ο άνθρωπος έβλεπε τη σωτηρία του σε φαντάσματα και στην ιδέα της Αθανασίας της ψυχής και της μελλοντικής απολύτρωσης στους ουρανούς. Μια ιδεολογία της αριστοκρατικής ολιγαρχίας του Μεσαίωνα που καλλιεργήθηκε μέχρι παροξυσμού.
Ο άνθρωπος σήμερα εκδηλώνει τη σφοδρή επιθυμία για πραγματική ζωή στο περιβάλλον που ζει.
Μπορεί αυτό να μην έχει μεγάλες ταχύτητες. Ναι. Δείτε όμως πόσοι αποστρέφουν τα μάτια τους απ' το βούρκο. Απ' την κρεατομηχανή που λέγεται τηλεόραση. Δείτε πόσοι επικοινωνούν μέσω Ίντερνετ ψάχνοντας για καινούριους δρόμους και ορίζοντες.
Τίποτα δεν χάθηκε ακόμη.
Μόνο διαβάστε. Διαβάστε τους ποιητές. Τους συγγραφείς. Η σκέψη τους δεν προσηλώνεται μόνο στην αισθητική και την όμορφιά. Αλλά και πάνω στις έννοιες της δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού.
Διαβάστε οτιδήποτε πέφτει στα χέρια σας. Και επιλέξτε. Κάντε την κριτική σας. Κρατείστε αυτό που σας αρέσει και πετάξτε στα σκουπίδια ό,τι του αξίζει.
Δικάστε και καταδικάστε με κριτήριο την αισθητική σας.
Πριν από λίγα χρόνια η μόρφωση ήταν προνόμιο των ολίγων. Τώρα είναι των πολλών.
Μην αφήσετε το δηλητήριο του Μιθριδάτη να προκαλέσει ανοσία στο σώμα και στη σκέψη σας. Αδιαφορία για την κοινωνική ζωή. Σταθείτε ορμητικά μπροστά στη θύελα των καιρών. Μπόρα είναι και θα περάσει.
Μην αφήσετε να μηδενιστεί η ανθρώπινη προσωπικότητα.
Ό,τι είναι θαμμένο θα έρθει στην επιφάνεια και θα μας βγάλει απ' τη μοιρολατρία και το λήθαργο.

σεραφείμ βάγιας
συγγραφέας

Ανώνυμος είπε...

Α μπράβο Σεραφείμ.Μέ κανες και φού
σκωσαν τα στήθη μου και άνοιξα το παράθυρό μου και γέμισα τις χούφτες μου βροχή.Μου αρέσει πολύ
η Βροχή.Από τότε πού παρακαλούσα τα σύννεφα να κάνουν τον ιδρώτα μου ψωμί.

Σπύρος Δαρσινός

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος Σεραφείμ Στράτος

Διαβάζοντας τα σχόλιά σας καταλαβαίνει κανείς πως η αλήθεια δεν είναι μία. Είναι πολλές για το ίδιο θέμα, που όταν ενωθούν κάνουν την πλήρη αλήθεια. Όλοι μας επωφελούμαστε από τη θέαση - γνώμη του άλλου και το έχουμε ανάγκη. Τί πιο ωραίο ν' ακούς ή να διαβάζεις όσα εσύ ο ίδιος δεν φαντάστηκες!
Ας είναι καλά οι θαμώνες του "Καφενείου" !

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Μαργαριτα
Να μήν ευχαριστείς για όσα με το παραπάνω αξίζεις. Όχι μόνο να μην αισθάνεσαι αδέξια με τους θαμώνες του "Καφενείου" που είναι θαυμάσιοι άνθρωποι, αλλά να καταθέτεις τις απόψεις σου πάνω στο τραπεζάκι του. Η άποψη του διπλανού μας, ακόμα κι αν διαφωνούμε μ' αυτή, είναι κέρδος μας αφού μας βοηθά να καλυτερεύσουμε τη δική μας άποψη.
Να λες λοιπόν τη γνώμη σου όπως στη παρέα σου που τη νιώθεις οικεία. "Το καφενείο" είναι ένας φιλόξενος και πνευματικά ανήσυχος χώρος για όλους και όχι για συγκεκριμένους. ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ!

Ανώνυμος είπε...

Η ανάγνωση πεζογραφίας φίλοι μου είναι η εξωτερίκευση του κρυμμένου σου εγώ, είναι μια μυσταγωγία του νου που χώνετε βαθιά στις σελίδες, αφήνεις το-τη συγγραφέα να σε μεταφέρει, να σε ταξιδέψει στον κόσμο του βιβλίου, που σου δίνει όμως την πρωτοβουλία να πλάσεις τους πρωταγωνιστές, ή τις σκηνές σύμφωνα με τα δικά σου γούστα.

Η Ποίηση είναι αιθέρας, είναι περπάτημα στο άπειρον, είναι αγάπη, είναι λυρισμός, είναι άρωμα λουλουδιών, που σε κάνει να διερωτάσαι που να είναι κρυμμένη η Νιρβάνα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

Ανώνυμος είπε...

Με τόσο άδικο αίμα που χύνεται
Με τόσο πλούτο στους λίγους και τόση πείνα στα δισεκατομμύρια.
Με τόση εγκληματική αδιαφορία γιά το περιβάλλον
Με τόσες πνιγμένες επαναστάσεις στο ποτάμι της εξάρτησης
Εγώ θα της έβαζα[της ποίησης]και μιά σιδερένια γροθιά Γαβριήλ κάτω απο τον λυρισμό και το αιθέριο άρωμά της.
Να δεις,που και κείνη έτσι θα με ερωτευτεί.
Σπύρος Δαρσινός

Ανώνυμος είπε...

Ποίηση είναι το κόκκινο ηλιοβασίλεμα που χώνεται ολόκληρο στην ψυχή σου...
Είναι το όνομα του αγαπημένου που κάθε γράμμα του, δένει τις έννοιες της ζωής και τις κάνει αλυσίδα μαγική... Ποίηση είναι το χαμόγελο τού μωρού που ζωγραφίζονται πάνω του όλες οι ελπίδες του αύριο...
Ποίηση είναι η ελληνική αρυτίδωτη θάλασσα που νανουρίζει γαλανά όνειρα... Ποίηση είναι η ιδιότυπη Μοναξιά που γεμίζει την ψυχή με ότι την...(γεμίζει)! Ποίηση είναι η Σαπφώ του Φαίδωνα που μαγκώνει την ψυχή και βάζει μέσα της όλη την ομορφιά που ανθίζει ακράτητη,αυθόρμητη,πανέμορφη, ερωτική...σαν μυρωμένο λουλούδιτην Άνοιξη που μυρίζει ακόμα έντονα και μεθυστικά μέσα σου, Ελληνικό... φαιδωνικό νεράντζι....

Με απέραντη φιλία, αγάπη και εκτίμηση,
STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 1.26.08 New York

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Στέλλα
Τελικά Στέλλα μου το σχόλιό σου έγινε Ποίηση, πάνω στον περί Ποίησης λόγο!

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@Σπύρος
Σπύρο μου υπάρχει και η σιδερένια γροθιά δίπλα στο λυρισμό της ποίησης. Η ποίηση έχει πολλά πρόσωπα, όσα και τα πρόσωπα των ποιητών, όσα και οι ανάγκες της κάθε κοινωνίας των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο ΑΠΑΛΗ ΑΦΗ ΚΑΙ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ στη μαγεία του ΕΙΝΑΙ και του ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ, η ποίηση, γίνεται και γροθιά και κοφτερό μαχαίρι και παντιέρα. (Βλέπε Ρήγας Φεραίος, Α. Κάλβος, Κώστας Βάρναλης, κ.ά.)

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Σπύρο μου και κάτι ακόμα: Το πιο δύσκολο είναι ότι κάθε φορά που θέλουμε να δημιουργήσουμε ποιητικά,
πρέπει να κατακτούμε την Κυρά - Ποίηση. Μια φορά μόνο δεν αρκεί!
Φαίδων

Ανώνυμος είπε...

@Φαίδων
Δύσκολο πράγμα φίλε Φαίδωνα, γιατί εσύ μπορεί να είσαι ερωτευμένος μαζίτης (με την ποίηση)και να μην έχεις τον τρόπο να την κάνεις να σου δοθεί. Σε αυτή την περίπτωση το πολύ- πολύ να σε αφήσει να της φιλάς το χέρι αλλά στον κοιτώνα της θα βάζει τον κατακτητή.Ακόμα και ο κατακτητής πρέπει να έχει συνέχεια στη συνέπεια της τήρησης των αρχών της.Άσ' τα σου λέω, κάτι φορές νιώθω σαν εκείνους τους ακροβάτες που πέφτουν στο κενό,μη μπορώντας να πιάσουν τα απλωμένα χέρια της απέναντι.Μου αρέσουν οι παρεμβάσεις σου στο Blog.Έχουν βάθος στη λεπτότητα και ευγένεια στην παρότρυνση.
Σπύρος

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

@ Σπύρος
Σπύρο μου είπες όλα τα δύσκολα με λίγα λόγια.Σαν ποιητής!

kostasst είπε...

Εξαιρετικό κείμενο για μια ακόμη φορά... Από τα λίγα πράγματα που τον τελευταίο καιρό με έκαναν λίγο αν αισιοδοξώ για την πάντα αγαπημένη ποίηση ήταν η πρωτοβουλία του "Επενδυτή" να κυκλοφορήσει τη σειρά της "Λύρας", όπου οι ίδιοι οι ποιητές απαγγέλουν τα ποιήματά τους. Άκουσα πάλι τη φωνή του Ρίτσου να μιλάει μέσα στη ψυχή με τη "Ρωμιοσύνη" κι εκείνη η παλιά αντριχίλα με γέμισε πάλι...
Κι η "Μητριά πατρίδα" του Γκανά έφερε εικόνες από τα παλιά. Ένα πεζό ποίημα.
Και η διάλεξη του Μάρκου Μέσκου, που δεν πήγα αλλά με έκανε να διαβάσω πάλι.
Και κάτι δικό μου. Ο Σολωμός κι οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του, που ελπίζω να με φέρουν με τον δεκάχρονο γιο μου στο Μεσολόγγι...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος