ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Είναι φορές, που δεν μπορώ να σηκώσω τόση ομορφιά.
Το βάρος της είναι μεγάλο για τη ψυχή μου. Και τότε κλαίω.
Τρέχουν δάκρυα ασταμάτητα.

Σιγά-σιγά ελαφραίνω, ανοίγει ο ορίζοντας μπροστά μου, παραμερίζει ο πόνος, κι η ομορφιά μπορεί πια να χωρέσει μέσα μου, αλλά με τ' αποτυπώματα του πόνου.

Έτσι αισθάνομαι πως ακροβατώ σ' ένα μεταίχμιο, πως βιώνω μια εύθραυστη κατάσταση, όπου, 
από τη μια νιώθω δυνατός, έχοντας μεταλάβει την ομορφιά κι από την άλλη, έτοιμος να σωριαστώ
συντρίμμια μπροστά της.

Ποια ομορφιά; Μα η ομορφιά έχει πολλές όψεις: Τα ταξίδια ας πούμε στα τοπία της ψυχής. 
Η μουσική, η ποίηση. Ένα πρόσωπο με τα μάτια προσηλωμένα στο κενό, που δε χορταίνεις να τα διαβάζεις. Η γυμνότητα μιας γυναίκας.
 Ο γατούλης που κοιμάται ανυποψίαστος για τις προθέσεις των ανθρώπων.

Άλλοτε κλαίει κανείς χωρίς λόγο. Δεν ξέρω λέει γιατί κλαίω και συνεχίζει να κλαίει. Οι γιατροί, οι ψυχίατροι, θα έδιναν σίγουρα μια εξήγηση γι αυτή την περίπτωση...

Όμως δεν είναι απαραίτητο, αυτές οι λειτουργίες ενός ανθρώπου-μικρόκοσμου, να εντάσσονται και να ταξινομούνται στην ασφυκτική στενότητα μιας επιστημονικής εξήγησης..

Δεν ξέρω γιατι κλαίω, λέει, και συνεχίζει να κλαίει. Είναι που τα "θέλω" της ψυχής, αργεί ο νους να καταλάβει.

Ίσως όμως δεν έχει τόση σημασία γιατί κλαίει κανείς. Το πιο σημαντικό είναι ότι λειτουργούν (ακόμα) οι μηχανισμοί εκείνοι, που κάνουν έναν άνθρωπο να κλαίει.....

*********************************************************************
* ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΌΡΗΜΑ "Ο ΤΡΟΦΙΜΟΣ"
Photo by JOHN MATARAGAS