Η ΠΟΙΗΣΗ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ

Η ανάρτηση αυτή, θέλει να υπενθυμίσει, ότι η Ποίηση δεν είναι για λίγους, σύμφωνα με τα γνωστά στερεότυπα, αλλά για όλους. Ή τουλάχιστον γι αυτούς που διαθέτουν μια στοιχειώδη ευαισθησία. Γι αυτούς που διαθέτουν στο νου και στην ψυχή τους περισσότερα από ένα παράθυρα για να βλέπουν να κατανοούν και να νιώθουν τη ζωή και τους ανθρώπους. Το ποίημα που παραθέτω είναι ενός γεωργού-κτηνοτρόφου από την Άγρα της Λέσβου, του Δημήτρη Σαχτούρη. που  μέσα του ορθώνεται και ένας ποιητής. Η Ποίηση φυτρώνει παντού.
Φ.Θ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

 ΣΕ   ΞΑΝΑΔΑ

Σε είδα ξανά  στο γερασμένο σου παραθύρι

 να περνάς τα δαχτυλά σου 

 ανάμεσα στις ροδόχρυσες αχτίδες του ήλιου 

και τ’ ασημόχρωμα των μαλλιών σου.

Σε ξανάδα να διαβάζεις τις νοσταλγίες σου 

κάτω απ΄ τη μελαγχολική ισκιάδα του δέντρου,

  που παιδούλα κάποτε  είχες φυτέψει

  και το πότιζες  με τα ονειρά σου.

Ξαναπήγα  σ’ εκείνο τα’ ακρόγιαλο

  να δώ   το οργισμένο κορμί σου χαλικοζωγραφισμένο

 αλλά δεν  ήσουν εκεί……

Βούτηξα στα βαθιά να σε ξαναδώ μανιασμένη γοργόνα

 να θολώνεις  το πέλαγος μα τα νερά ήταν καθάρια.

Είχες μείνει σπίτι να ετοιμάσεις το τραπέζι.

Σε ξανάδα στο κατώφλι σου να ξεματίζεις το χρόνο,

  αναμετρώντας ένα ένα  όλα εκείνα  που σ΄έχουν  προσπεράσει.

Ξανάδα τους γερμένους ώμους σου ν΄ανατριχιάζουν  απ΄το δροσινό χάδι  βραδινής αυγουστιάτικης τραμουντάνας 

και να τους σκεπάζεις  με το δαντελένιο  σάλι  του φεγγαριού.

Σε  ξανάδα  μια  αγιαζοδακρυσμένη  αυγή 

να χάνεσαι στην πάχνη  του φθινοπώρου 

Και δεν έκανα τίποτα.