Από τον ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Οι άριστοι σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι αυτοί
που δείχνουν με τον πιο έγκυρο τρόπο, το πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή και το μέλλον του ανθρώπου και κατ’ επέκταση, το παρόν και το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας που διαθέτει άριστους συνεπώς και δημιουργικούς.
Οι άριστοι είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο για κάθε χώρα. Είναι αυτοί που μπορούν να τραβήξουν τη χώρα μπροστά , αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία και δυνατότητα, με τη γνώση, τη σκέψη , το σχέδιο , την ιδέα την ευφυΐα, τη διάθεση για δημιουργία την έρευνα.
Είναι αυτοί , που πρέπει να τους δίνονται κίνητρα, θέσεις στρατηγικού χαρακτήρα στον τομέα τους και εξουσία για να παίρνουν αποφάσεις, ώστε να ανοίγουν δρόμους για όλους μας.
Στην Ελλάδα η ζωή των αρίστων, περιβάλλεται από ένα είδος ασφυξίας. Υπάρχει μια διεστραμμένη αντίληψη περί δημοκρατίας και ισότητας, (κυρίως συνδικαλιστικής αλλά όχι μόνο) που θέλει όποιου το κεφάλι και το ανάστημα εξέχει , να το συμπιέζουμε προς τα κάτω, «προς χάριν» των μετρίων και όσων δεν μπορούν ή δεν θέλουν να είναι άριστοι.
Φυσικά κανείς, ούτε πνευματικός ταγός, ούτε πολιτικός ούτε άλλος βγαίνει να πει το αυτονόητο, που όλοι φαίνεται πως ξέχασαν: «Ότι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους, αλλά δεν είναι ίδιοι, αφού ο καθένας κουβαλάει διαφορετικές ή περισσότερες ποιότητες, δεξιότητες, ταλέντα. Αντίθετα: Οι άριστοι συχνά φτάνουν στον έσχατο βαθμό μετριοφροσύνης , για να μην ερεθίσουν τα ανακλαστικά φθόνου των τοπικών ή ευρύτερων κοινωνιών. Γι αυτό και δεν συνηθίζεται ευρύτερα στην Ελλάδα, ο έπαινος και ο θαυμασμός για τον άριστο, αφού: «Αν εγώ δεν είμαι σπουδαίος, τι σημασία έχει αν είναι κάποιος άλλος;;»
Στο χώρο εργασίας, αν οι άριστοι βρουν δουλειά, διότι στην Ελλάδα δεν προσλαμβάνονται οι ικανότεροι αλλά «οι δικοί μας», δεν μπορούν να απλώσουν όλες τις δυνατότητές τους, γιατί αυτό θα σήμαινε την εμφάνιση της γύμνιας των υπολοίπων και θα χάλαγε τη τάξη της πιάτσας των μετρίων και των επωφελησιών.». Έτσι οι άριστοι στην Ελλάδα, αν βρουν δουλειά, θα πρέπει για να επιβιώσουν, να ανταποκρίνονται στους ρυθμούς μιζέριας και μετριότητας, σε βάρος βέβαια του εαυτού τους και της οικονομίας της χώρας και της ευρυθμίας της. Και αν σκεφθούμε ότι οι άριστοι δεν είναι εύκολα χειραγωγήσιμοι στις συντεχνίες, στα κόμματα και στις διάφορες μικρές και μεγάλες εξουσίες, τότε, ή παρακάμπτονται ή υπονομεύονται και απαξιώνονται
Δεν είναι όμως μόνο οι ήδη άριστοι. Είναι και οι χιλιάδες άλλοι που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να γίνουν και να ανθίσουν στον τομέα τους…
Τελικά κάποιες άλλες χώρες επωφελούνται από τους ικανούς και άριστους Έλληνες που τους δίνουν τα μέσα και τη γαλήνη για να εξελιχθούν και να προσφέρουν στη συνέχεια τα αποτελέσματα της εξέλιξής τους, στις χώρες που τους στήριξαν….
Εμείς, που μένουμε εδώ, ακουγόμαστε συχνά να λέμε με περηφάνια: « Οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό»!!! Κανείς όμως δε συνειδητοποιεί, ότι αυτό που λέμε είναι μόνο μια τραγική διαπίστωση…Ότι δηλαδή, εμείς δημιουργούμε το αρνητικό κλίμα για να φύγουν οι άριστοι της χώρας μας και μετά επαιρόμεθα ότι οι Έλληνες διαπρέπουν αλλού....Και η Ελλάδα πεθαίνει δίχως να το ξέρει...
* Από τα κείμενα: "Η Φωνή του Ποιητή"
*Οι πίνακες είναι του Ρενέ Μαγκρίτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου