ΣΑΝ ΑΕΡΙΚΟ

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Σαν αερικό
μπαίνω στον κορμό των καλαμιών
και φτάνω ως τη ρίζα τους
νιώθοντας το χάδι της υγρασίας και της θέρμης…

Χύνομαι σαν ανήλικος άνεμος στα δάση,
να υποδεχθώ τη βροχή
με ολοπράσινη πληρότητα.

Αγγίζω τα στρώματα των ορυκτών της γης
που ακτινοβολούν τα αιθέρια χρώματά τους
και τα διασπαθίζουν μπροστά στην όρασή μου..

Ναι! Σαν τα χρώματα που εκπέμπουν 
τα μάτια των ανθρώπων
όταν κάνει στάση η ψυχή
και πέφτει στο κενό, το βλέμμα…

Περνώ την αιχμηρή θωριά μου, 
σαν βελόνα στα φυλλώματα των δέντρων,
εργόχειρο χλωροφύλλης γευστικό.

Διαβαίνω το θερμοκήπιο των φόβων σας
 κοιτώντας μέσα του…
Φοβάστε τους φόβους σας κι ό,τι σας ροκανίζει.
Αλλά, με μια παρέα κι ένα κρασί, τους παραδίδετε στη λησμονιά κι αυτοί επιστρέφουν πιο επιθετικοί
αφού αναβάλλετε διαρκώς τη συνάντηση μαζί τους…
Συχνά, αλλάζετε τα πρόσωπα των φόβων σας
σε μίσος, αγνωμοσύνη, υπονόμευση των άλλων…
Έτσι αλλάζετε και σεις.

Στέκομαι στα θαυματουργήματα των μελισσών,
 που δεν γνωρίζουν
ότι μετουσιώνουν την αισθητική μαζί με μόχθο,
 σε αμβροσία…
Έτσι, αποθέτουν ένα μεγάλο έργο, σαν αυτονόητη πράξη.

Τέλος, κρατώ ψηλά το σεβασμό μου
σαν αγαθό πολύτιμο.

Ποιο σεβασμό;
Το σεβασμό μου για το Γάτο
που όταν νιώσει ότι η ώρα του ήρθε,
απομακρύνεται απ’ όλους και απ’ όλα
κι ενθέτει τον εαυτό του
σε μια εσοχή της Φύσης….