ΠΑΣΧΑ ΠΑΘΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ 2

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

...Όταν ο Θάνατος υποκλίνεται στη ζωή...

Τις πιο μεγάλες στιγμές του Θεού – Ανθρώπου εκφράζει η τέχνη της Ποίησης:

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις…»

Και αλλού:
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, 

πού έδυ σου το κάλλος;

Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, 

πώς τάφω νυν καλύπτη;

Και αλλού:
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας

 (που νίκησε τον θάνατο με θάνατο!!) 

και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Και τέλος:
…αύθις εκ του τάφου/ ωραίος δικαιοσύνης/ 

ημίν έλαμψεν ήλιος.

Τη μεγάλη αυτή Ποίηση, που εμπνέεται

 από τον Έρωτα προς τον Μέγα Ποιητή,
πλαισιώνουν η τέχνη της μουσικής,

 η μοναδική εικαστική τέχνη της αγιογραφίας
και το τελετουργικό που βασίζεται

 στην αρχαία ελληνική τραγωδία.

Έτσι λοιπόν,
οι τέχνες αυτές, γίνονται τα εργαλεία-γέφυρα 

του Ανθρώπου, σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει 

τον Μέγα Ποιητή, ορατών τε και αοράτων…

Μήπως επιτέλους, θα έπρεπε και ο Θεός 

να κατανοήσει την ανάγκητου Ανθρώπου 

για διάλογο με το Θεό Του;

ΛΑΜΠΡΗ-νθείτε! έστω και προσωρινά Έλληνες!

* Η πρώτη φωτογραφία είναι δική μου.
*Η δεύτερη φωτογραφία είναι του KOUSEK JARE