C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Στην αρχή ήταν το δέος.
Όταν άρχισε να ραγίζει, όλα ξεδιάλυναν.
Βράχια ξεφύτρωναν
με το νεύμα του Θεού.
Η θάλασσα καθρέφτιζε τις προθέσεις τ' ουρανού.
Ποιητών και Αγίων ψιθυρίσματα,
με τις τέσσερις εποχές να παραστέκουν.
Στο καστρομοναστήρι οι αιώνες ταξινομημένοι
με την πνοή της Ιστορίας.
Τα λόγια του Ιωάννη κεντημένα στον αιθέρα
και τα οράματα να φωλιάζουν στο σπήλαιο.
Μπαίνουμε στο λιμάνι
και μας μηνάει η Πάτμος:
«Στην πέτρα η Δύναμή μου,
η Σοφία μου στο λευκό
οι ισορροπίες της Ψυχής μου στα σχήματα».
Με αρσενοπρέπεια κατεβαίνει ο ήλιος
τη σκάλα του στη θάλασσα.
Οι αποχρώσεις ξεσπούν
σαν παιδικά αισθήματα.
Άγγελοι κρατούν στα κύματα τον ίσο…
Ο Ιωάννης αλλοπαρμένος
απ’ το Ουράνιο Πάθος
αφήνει τη φωνή Του ως εμάς:
«Στου Θεού τον Έρωτα αφεθείτε»!
Και στων Ανθρώπων, ψιθύρισα
και στων Ανθρώπων,
ενώ το πλοίο έδενε στο ντόκο…
**********************************
* "Ο Κύκλος της κοντινής ξαδέλφης"
1 σχόλιο:
Οι δύο φωτογραφίες ενισχύουν το κείμενο, η πρώτη με τις δυνατές πέτρες στο στερεό κάστρο, και η τελευταίη με το μαλακό τοπίο, τον ουρανό και τη θάλασσα που κρατάνε το χωριό μεταξύ τους.
Ένα φιλί και τον καφέ μας.
Δημοσίευση σχολίου