ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥ

C: Φ Α Ι Δ Ω Ν Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Υ

Σαν περπατώ στις μουντές και βροχερές μέρες , σκέπτομαι
 πως η εσωτερική λιακάδα είναι δική μου υπόθεση…
 

Έτσι έχω δύο σκηνικά: Ένα πραγματικό και ένα υποτιθέμενο
. Ανοίγοντας όλα τα παράθυρα του είναι μου, καλωσορίζω δυο αντίθετα: ένα εξωτερικό σκηνικό και ένα εσωτερικό, που μαζί κάνουν ένα ζεύγος ή ένα μικρό «Όλον».

Σαν περπατώ τα βράδια, αισθάνομαι την άχνα της νύχτας και την εκπνοή από τ’ άνθη της λεμονιάς, σαν δοξάρι βιολιού στις χορδές της ύπαρξής μου.

Μπορεί να είμαστε ευάλωτοι στη θλίψη και συχνά να αφηνόμαστε στον απαλό της κατήφορο, αλλά αυτή η θαυμαστή σύνθεση, που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και ποιητής στην αισθαντικότητα, είναι σε θέση να παράγει ΚΑΙ χαρά από το τίποτα, μπορεί να παράγει και δύναμη και αισιοδοξία και μια εξαίσια ευαισθησία για να απολαμβάνει από το πέταγμα μιας πεταλούδας, τη λιακάδα, τη βροχή, το άρωμα ενός καφέ, την τέχνη, το άγγιγμα, ως την αγάπη, που είναι ΟΛΑ.

Δηλαδή μια ατομική επανάσταση που ανεμίζει χαρούμενα εντός του.

Είμαστε και παιδιά της θλίψης ναι! Αλλά έτσι αντιλαμβανόμαστε πιο έντονα τη διαφορά της χαράς που θα παράγουμε από μια μικρή ή μεγάλη αιτία…

* "ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΙΚΡΑ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΑ"