ΟΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΩ Χαρές

Απόσπασμα αναγνωστικής  γαλήνης

C:  ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Η  άλλη μέρα ξημέρωσε ήρεμη κι ανίδεη για το τι θησαυρούς κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους. Δεν θέλω να βγω έξω. Θα μείνω στο δωμάτιο για να απορροφηθεί εντελώς στη μνήμη του σώματος και του νου, η χθεσινή ερωτική λειτουργία.

Δεν θέλω να ξοδέψω την προσοχή μου σε εξωτερικές εικόνες και συμβάντα. Θα μείνω εδώ με το ραδιόφωνο. Διαλέγω αυτό που μου αρέσει και ξεχύνεται ποταμός η μουσική στο δωμάτιο.

Σε σηκώνει ψηλά η μουσική. Ο νους, η ψυχή, η φαντασία, έρχονται κοντά, γίνονται ένα. Άπιαστες ελευθερίες προσφέρονται για κατάκτηση. Όμως, δεν θέλεις τίποτα να κατακτήσεις.

Αφήνεσαι σαν πλοίο, χωρίς ανάγκη κατεύθυνσης και πορείας, γιατί ο κόσμος γίνεται ξαφνικά μικρός. Αφήνεσαι να πετάς σαν πουλί με τα φτερά ανοιχτά, χωρίς να τα κινείς. Με τα φτερά τεντωμένα να σχίζεις την αντίσταση, που χαλάρωσε για χάρη σου.

Το μαρτύριο του νου ν’ αναζητά, να φτάνει σε μια κορυφή και να πέφτει αρχίζοντας  και πάλι την ίδια πορεία, ξάφνου σταματά.

Τίποτα πια δεν είναι άγνωστο. Ο νους ησυχάζει πάνω σε μια μεγαλόψυχη βεβαιότητα. Η μουσική γίνεται αίμα στις αρτηρίες «του είναι». Συμφιλιώνεσαι με το χρόνο κι ο τόπος γίνεται ενιαίος. Το ταξίδι αποκτά το αληθινό του νόημα αφού ο προορισμός δεν έχει πια σημασία.

Όταν μιλώ για μικρές και μεγάλες χαρές, ξεδιπλώνω την έντασή τους ανάλογα με την αξία τους κι εκφράζω την ευχαρίστηση που νιώθω γι αυτές,  ο μικρός γιατρός με κοιτάζει παράξενα, όπως κι οι νοσοκόμοι κι οι υπάλληλοι του γραφείου.

Διακρίνω μια ανησυχία στο βλέμμα τους, μήπως οι χαρές οι δικές μου, μεγάλες και μικρές, είναι η αρχή μιας νέας έξαρσης. Γι αυτούς, οι χαρές του εσωτερικού κόσμου μοιάζουν επικίνδυνες, αφού δεν έχουν σχέση με τις χαρές της απόκτησης υλικού πλούτου…

Οι ισορροπίες όμως και η ψυχική υγεία, μετατοπίζονται κι αυτές, ανάλογα με το πόσες εμπειρίες  έχει κάθε άνθρωπος, με το πώς τις επεξεργάζεται και τις αξιοποιεί και πόσο ο ίδιος μετακινεί τα ενδιαφέροντά του και τους στόχους του. Δεν μπορεί η ψυχική υγεία και η ισορροπία να βρίσκονται σε ένα αμετακίνητο πλαίσιο με σταθερούς κανόνες.

Οι γιατροί  μπορούν μόνο να προσεγγίσουν, όχι να ελέγξουν το εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, που ούτε αρχή ούτε τέλος έχει.

Είναι αλήθεια πως κι αυτές , που ο μικρός γιατρός, οι νοσοκόμοι κι οι υπάλληλοι του γραφείου θεωρούν χαρές, πράγματι είναι. Αλλά χαρές δεν υπάρχουν μόνο στον εξωτερικό κόσμο όπου απευθύνονται οι δραστηριότητες και οι υλικοί μας στόχοι.

Γιατί αν είναι μόνο, τότε καταδικάζεται ο έσω κόσμος να γίνει ένα είδος εξελιγμένης αμοιβάδας. Ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου είναι ωκεανός, που προσφέρει μεγάλα ταξίδια με στάσεις, με αποκαλύψεις, συγκρούσεις, πόνο, βεβαιότητα, που συνευρίσκονται με την αμφιβολία. Όσοι κάνουν μικρές και αποσπασματικές διαδρομές, δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό.

 Η αληθινή ισορροπία είναι να εισπράττεις  χαρές του έξω και του έσω κόσμου μαζί και όχι πάντα χωρίς τίμημα.

 Ωστόσο, μερικές χαρές του έξω κόσμου μπορούν να κατακτήσουν το είναι μας. Όπως ο έρωτας. Ο μεγάλος έρωτας. Πρέπει όμως ο εσωτερικός κόσμος να είναι έτοιμος να δεχθεί το γήινο, για να το κάνει θείο.

Εγώ λοιπόν, τις μεγάλες χαρές τις αποταμιεύω στα στήθη μου. Τις μικρές χαρές τις καταναλώνω αμέσως, αφού μπορώ  ευκολότερα να τις έχω.

Αν και, συλλέγοντας πολλές μικρές χαρές, μπορώ να τις ανταλλάξω με μια μεγάλη…

*Ο ΤΡΟΦΙΜΟΣ- Μυθιστόρημα-Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ