 | |
C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
Πριν μια βδομάδα με καλημέρισε ευγενικά και με ρωτούσε αν είναι όλα καλά. Ο κ. Γιώργος ο γείτονας, μου έλεγε χαρούμενος σαν μικρό παιδί, ότι έγινε 65 χρονών και δικαιούται μισό εισιτήριο για να κυκλοφορεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς... Χαρούμενος που με την πενιχρή του σύνταξη είχε την άνεση να αγοράζει το μισό εισιτήριο και να πηγαινοέρχεται…Είχε ήδη αποκτήσει ένα προνόμιο... -Αγόρασα το εισιτηριάκι μου και πάω να δω το παιδί μου και τον εγγονό μου , μού είπε χαμογελώντας και τα μάτια του έλαμπαν κάτω από τα χοντρά μυωπικά του γιαλιά.. Μια βδομάδα μετά, είδα το μικρό του διαμέρισμά στον 1ο όροφο της πολυκατοικίας ερμητικά κλειστό, τα λουλούδια στο μπαλκονάκι απότιστα… Ένας περαστικός με είδε να στέκομαι μπροστά στο διαμέρισμα… «Πάει ο κ. Γιώργος έφυγε» μου είπε. Διακριτικά και αθόρυβα. Και σκορπούσε μια τέτοια ανθρώπινη τρυφερότητα η παρουσία του… Ο Θάνατος δε νοιάστηκε που εγκλώβισε τη ζώσα σιωπή του κ. Γιώργου στο διαμέρισμα. Δε νοιάστηκε που η γάτα έμεινε μονάχη στο μπαλκόνι. Δε νοιάστηκε που οι δενδροστοιχίες στην οδό Φιλελλήνων θα συνέχιζαν να υπάρχουν χωρίς τον κ. Γιώργο. Τελικά, υπάρχει ο θάνατος; Όχι δεν υπάρχει. Είναι δικό μας δημιούργημα για να σχηματοποιήσουμε λογικά το τέλος της ζωής μας. Απλά έχουμε ένα κύκλο που κάποτε κλείνει. Κι αν φεύγουμε προώρως, είναι που γεννηθήκαμε ευάλωτοι… Μη νοιάζεσαι κ. Γιώργο! Τώρα εγώ θα ταΐζω τη γάτα σου. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου