ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ…

 C:ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Αυταπάτες…

Που τις δυναμώσαμε τόσο, 

ώστε να νομίζουμε κιόλας

πως τις βιώσαμε ως πραγματικότητα…

Η χυδαία χλιδή των Ναών 

που φλερτάρει με την «λαμπρότητα»

ως και των άλλων κέντρων εξουσίας,

επεξεργάζονται το ψέμα ως μισή αλήθεια

και υπόσχονται το «φως»

αν χειραγωγηθούμε στις εντολές …

Τελικά, ο πιο «αληθινός» κόσμος,

είναι  οι πεινασμένοι, 

οι πουτάνες των πεζοδρομίων

τα πρεζόνια

 και οι  ναυαγισμένοι.

Κι αυτός που δεν χαμογελάει με το ζόρι

στις γιορτές,

είναι απλά ο ίδιος ο Θεός…

ΠΑΛΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΝΕΎΜΑ ΤΟΥΣ...

 C:ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Σκηνοθετημένη ατμόσφαιρα όπως κάθε χρόνο, ανυπόφερτα τεχνητή, με το πνεύμα του εμπορίου να βάζει τα καλά του, να εφευρίσκει  ανάγκες  που δεν   είχαμε πριν, εμείς, να  φορτώνουμε τα παιδιά με τη χροιά του κλίματος ενός χύμα καταναλωτικού εορτασμού, να τους δίνουμε δώρα, εικόνες και εντυπώσεις, παρακάμπτοντας την αληθινή ουσία των Χριστουγέννων, για να συνεχίσουν κι αυτά, τα ίδια ακριβώς μετά από μας, όπως γίνεται μέχρι τώρα. Όλα όμως παραμένουν  ίδια, όπως και λίγο πριν τα Χριστούγεννα:

   Φτώχεια, αγωνία για επιβίωση, ανθρώπινα αδιέξοδα, απληστία, εκμετάλλευση, εξαθλίωση, οι αδύναμοι έρμαια  στη θέληση των ισχυροτέρων, η αγάπη να είναι το διαρκές ζητούμενο, συνωστισμός των ΕΓΩ για επιβολή στους υπόλοιπους, και, αυτές ακόμα  οι στοιχειώδεις  ανθρώπινες ανάγκες, να σκοντάφτουν  στην απληστία των ολίγων.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων μπήκε  στο σπίτι του αποξηραμένου από αγάπη τσιγγούναρου και σκληρόκαρδου Εμπενέζερ Σκρουτζ.  Εκεί όμως  βρήκε πρόσφορο έδαφος να υπάρξει…

Όπως και ο Χριστός που κάθισε στο τραπέζι του τελώνη. Που υπερασπίστηκε την πόρνη, εύκολο θύμα εκείνων που δεν ανέχονται τα ολισθήματα των άλλων, αλλά που ίδιοι τα επισημοποιούν για τον εαυτό τους. ..

Υπάρχει άραγε το πνεύμα των Χριστουγέννων , έτσι όπως  μπήκε  τα μεσάνυχτα στο περιβάλλον του Εμπενέζερ Σκρούτζ, να του θυμίσει την προσωρινότητα του ανθρώπου στη ζωή,  την αξία της αθωότητας των παιδιών  και τη χαρά του να δίνεις;

Υπάρχει άραγε; Γιατί αν δεν υπάρχει , τότε  είναι δυσανάλογα μεγάλες οι προσδοκίες της Λογοτεχνίας από το χριστουγεννιάτικο πνεύμα, όπως το αποτύπωσε ο  Charles Dickens  στις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του,  όσο και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και άλλοι λογοτέχνες. Αλλά...πάντα αγαπάμε το παραμύθι, όπου το ΚΑΛΟ πάντα επιβάλλεται....

Καλές γιορτές σε όλους σας  αγαπημένες φίλες και φίλοι.

ΕΝΑΣ ΓΛΥΚΑΣΜΟΣ ΘΛΙΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ

C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Πριν μια βδομάδα με καλημέρισε ευγενικά και με ρωτούσε αν είναι όλα καλά.
Ο κ. Γιώργος ο γείτονας, μου έλεγε χαρούμενος σαν μικρό παιδί, ότι έγινε 65 χρονών και δικαιούται μισό εισιτήριο για να κυκλοφορεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς...

Χαρούμενος που με την πενιχρή του σύνταξη είχε την άνεση να αγοράζει το μισό εισιτήριο και να πηγαινοέρχεται…Είχε ήδη αποκτήσει ένα προνόμιο...
-Αγόρασα το εισιτηριάκι μου και πάω να δω το παιδί μου και τον εγγονό μου , μού είπε χαμογελώντας και τα μάτια του έλαμπαν κάτω από τα χοντρά μυωπικά του γιαλιά..

Μια βδομάδα μετά, είδα το μικρό του διαμέρισμά στον 1ο όροφο της πολυκατοικίας ερμητικά κλειστό, τα λουλούδια στο μπαλκονάκι απότιστα…
Ένας περαστικός με είδε να στέκομαι μπροστά στο διαμέρισμα… «Πάει ο κ. Γιώργος έφυγε» μου είπε.

Διακριτικά και αθόρυβα. Και σκορπούσε μια τέτοια ανθρώπινη τρυφερότητα η παρουσία του…

Ο Θάνατος δε νοιάστηκε που εγκλώβισε τη ζώσα σιωπή του κ. Γιώργου στο διαμέρισμα. Δε νοιάστηκε που η γάτα έμεινε μονάχη στο μπαλκόνι. Δε νοιάστηκε που οι δενδροστοιχίες στην οδό Φιλελλήνων θα συνέχιζαν να υπάρχουν χωρίς τον κ. Γιώργο.

Τελικά, υπάρχει ο θάνατος; Όχι δεν υπάρχει. Είναι δικό μας δημιούργημα για να σχηματοποιήσουμε λογικά το τέλος της ζωής μας.

Απλά έχουμε ένα κύκλο που κάποτε κλείνει. Κι αν φεύγουμε προώρως, είναι που γεννηθήκαμε ευάλωτοι…
Μη νοιάζεσαι κ. Γιώργο! Τώρα εγώ θα ταΐζω τη γάτα σου.

Ο Λ Ο Γ Ο Σ

                                                                                 C: ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

                                 Κάθε που προβάλλεις δακρυσμένε

                                   τους μανδύες της Ιστορίας σου

                                   επαναλαμβάνεις το λάθος.

                                   Κάθε που ο λόγος

                                   κρατάει το ρυθμό της παλαιότητας μόνο,

                                   οδηγείς αρνητικά τον εαυτό σου.

                                   Φτιάξε πρώτα τη δική σου καταιγίδα,

                                    που θα καθαρίσει την αυλή

                                    και την ψυχή της χώρας σου.

 

                                    Με φρόνηση να φτιάξεις το νήμα

                                    για την αναρρίχηση.

 

                                    Τη ροδαυγή να φυτέψεις

                                    ανάμεσα στην κοιλιά και το στήθος σου

                                    για να γίνεις αυτόφωτος.

 

                                    Τον καθαρό το Λόγο να φιλάς στο στόμα

                                    για να γίνει σφυγμός

                                    στο σώμα όλου του κόσμου.

 

                                    Τις κόρες των ματιών σου

                                    να προσηλώσεις στον ανατέλλοντα

                                    τον Ελληνικόν.

 

                                    Πως αυτά σου είπα κι όχι άλλα,

                                    μάρτυράς μου

                                    η καρδιά

                                    της αγαπημένης καταιγίδας

                                    που έρχεται…

*******************************************
* Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ- ΤΡΕΙΣ ΛΟΓΟΙ- 

Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
γ΄έκδοση. Εξαντλημένο.