Σάββατο, Σεπτεμβρίου 07, 2013

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΆ ΣΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΗΘΥΜΝΑΣ” του ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ



ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΆ ΣΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ
«Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΗΘΥΜΝΑΣ” του ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

H λειτουργία της Μήθυμνας του Φαίδωνα Θεοφίλου είναι ένα ποιητικό έργο – διαδρομή στο χτες, στο σήμερα, στο διηνεκές. Έργο ποταμός. Ποταμός φωτός, συναισθημάτων, χρωμάτων, φυσικών στοιχείων, ένας απέραντος ποταμός ζωής και αλληγορικής σκέψης. Η Λ. της Μ. διαθέτει πλούσιο εσωτερικό λόγο, που εστιάζεται στο ουσιώδες και μόνο σ’ αυτό.

Πρόκειται για ένα απέραντο πίνακα ζωντανών χρωμάτων, που επιβάλλεται με τη λυρική του δύναμη και ακινητοποιεί τον αναγνώστη με τις πολύμορφες διαστάσεις του, ενώ παράλληλα τού ενεργοποιεί τη σκέψη το συναίσθημα και τις αισθήσεις που συμμετέχουν στη μοναδική αυτή Λειτουργία με αρχιερέα «το Φως και συμμετέχοντες, τα Πρόσωπα, τον ελληνικό γενέθλιο Τόπο, τη Φύση, την Ηχώ της Ιστορίας, τους Άγιους που νοιάζονται για τις σοδειές, τη Θάλασσα, τις Εποχές, τον Έρωτα που παραμονεύει τα στραβοπατήματα της λογικής.» 

Δεν στάζουν μόνο τα μαλλιά του Έρωτα «λάλον ύδωρ», αλλά και αυτή η ιπτάμενη μορφή του ποιητή, που επισκέπτεται τη γενέτειρά του Μήθυμνα για να αποθέσει τον έρωτά του γι αυτήν και να απορροφήσει ο ίδιος τον έρωτα που του εμπνέει ο γενέθλιος τόπος. Σ’ ένα απέραντο πολυκεντημένο χαλί, που απλώνεται πάνω, γύρω και μέσα στη θεία πόλη του, ο ιπτάμενος επισκέπτης τής φέρνει προσφορά, καθώς την πλησιάζει όλο και πιο κοντά, παρέα με το Νοτιά και την Αύρα-, κρασί, ένα ανήλικο ήλιο, μαστίχα και ευκάλυπτο, ενώ στ’ αυτιά του φτάνει εξαίσια η σιωπηρή συναυλία των ασημένιων σπάρων. Έρχεται φέρνοντας δώρα, τους άρτους του, στο κάστρο της ελπίδας της, και, καθώς ξεχύνεται σαν καλόγνωμη Άρπυια στο δάσος της αγαπημένης του, βλέπει την άρπα της νεότητας ν’ ακουμπά στα αναστήματα των πεύκων –τι εικόνα κι αυτή!…- και το λαμποκόπημα των γυναικείων χαμόγελων να αποκαλύπτει τα μυστικά που κρύβουν οι πευκοβελόνες.

Παρελθόν και παρόν ενώνονται άρρηκτα, και εντελώς φυσικά, σαν πνοή ανέμου και συνέχεια αδιάσπαστη. Η Μαριάνθη, η Φωτεινούδα, η Ευστρατία, η Εριφύλη, η Αγγελική, η Θελξιόπη, αλλά και ο Ιωάννης, ο Παναγιώτης, ο Θεμιστοκλής, ο Κωνσταντίνος, ο Αριστομένης, ο Ιγνάτιος θα μπορούσε να είναι -και σίγουρα είναι- η Κλυταιμήστρα, η Σαπφώ, η Αντιγόνη, η Ισμήνη, ο Δίων, ο Αλέξανδρος, ο Περικλής, ο Αγαμέμνων και εί τις άλλος. Οι σκηνές εναλλάσσονται με μια ταχύτητα και φυσικότητα που παρασύρει τον αναγνώστη στο όνειρο, τον απογειώνει και τον αναγκάζει να συμπορευτεί, καλύτερα να πετάξει, μαζί με τον ποιητή σε ένα διαχρονικό ταξίδι προς τη Μήθυμνα, που τελικά συμβολίζει τον ενιαίο ελληνικό γενέθλιο τόπο… 


Γύρω και κάτω τους η φύση οργιάζει : το λουλακί, το κίτρινο, το κόκκινο, καθώς τα λούζει το φως, το αιώνιο φως των όντων, επιτρέπουν στη Μήθυμνα να φορέσει τα φίλτρα της ομορφιάς της, ενώ τα κίτρινα, γαλάζια και γκρίζα βουνά κοιτάζουν άγρυπνα με υπεροψία και παιδική ζωγραφική αθωότητα, συμμετέχοντας συνειδητά στο χρωματικό όργιο μιας φύσης που επίγεια και επιθαλάσσια συνοδεύει τη διαχρονική επέλαση θριάμβου προς τη Μήθυμνα. 

Χλοάζουν τα όνειρα, ανατριχιάζουν οι τόποι, πηδούν μέσα από τα κύματα τα μελτέμια, χύνονται οι μυρωδιές, η Μήθυμνα ζει το όνειρό της και γίνεται και η ίδια ένα όνειρο μιας ζωικής συνέχειας και συνέπειας που, μαζί με τον ιπτάμενο ποιητή, έρχεται να φέρει το άγγελμα της συντριβής μιας ευκαιριακής ουτοπίας και του εξαίσιου θριάμβου της ζωής, που είναι και θρίαμβος όλων των έμβιων όντων, όχι μόνο του ανθρώπου, γιατί δεν είναι ο άνθρωπος μόνος του που καλείται να θριαμβεύσει, αλλά ο θρίαμβός του νοείται μόνο στην άρρηκτη ενότητά του με ό,τι πλάστηκε πάνω στη γη. 

Η λειτουργία της Μήθυμνας του Φαίδωνα Θεοφίλου είναι ένα συναρπαστικό όνειρο ζωής, ένα ταξίδι, μια μαγευτική ονειροφαντασία, όπου η Μήθυμνα βρίσκει τον άξιο ποιητή της που έχει την ικανότητα να τη βυθίσει στο όνειρο και να την ανασύρει από αυτό. Είναι αξιοθαύμαστη η σύλληψη του ποιητή, που δημιουργεί τελικά κάτι τόσο εγκόσμιο και παράλληλα τόσο μεταφυσικό, για να στήσει τη λειτουργία του στον ελληνικό τόπο και χρόνο. 

Ο ποιητής, μαζί με όλους εμάς τους αναγνώστες-συνοδούς στο ταξίδι-Λειτουργία, φεύγει βγαίνοντας έξω από το τραγούδι που ο ίδιος έπλεξε, καθώς ο κατακόκκινος ήλιος της δύσης αφήνει τη Μήθυμνα στον πόνο και το θρίαμβό της. Πρόκειται για μια εικόνα που φέρνει δάκρυα, πόνο στην ψυχή και θάμβος στα μάτια. Ίσως να είναι το καλύτερο σύγχρονο ποίημα που έχω 
διαβάσει....

ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΡΟΧΕΙΛΟΣ 
Ομότιμος καθηγητής Α.Π.Θ. Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών

* Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ- 
Με 11 σχέδια του ζωγράφου ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗ ΤΣΟΛΑΚΗ







2 σχόλια:

censurasigloXXI είπε...

Φίλε μου, συγχαρητήρια εκ καρδιά.

Φιλιά και καφεδάκι.

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Σ' ευχαριστώ Βερονικούλα!
Πίνω το καφεδάκι σου και το δροσερό νερό στην υγειά σου!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος