Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 11, 2013

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ" του ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ από τον ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΝΕΤΗ στο λογοτεχνικό περιοδικό (Κ) Κάπα


Απόσπασμα από κριτική του ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΝΕΤΗ 

για τη ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ –

ποιητική σύνθεση του ΦΑΙΔΩΝΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

στο λογοτεχνικό περιοδικό –Κ- (Κάπα)
********
********************

Μοναχικός, μονάζει και ζει την ποίηση που βγαίνει από μέσα του , μιλάει με τη Νύχτα και παραθέτει τις αθέατες και προκλητικές εκφάνσεις της με γλωσσικό υλικό υψηλού λεκτικού κάλλους που δημιουργεί μυσταγωγικό σκηνικό που σφύζει από το ρίγος μιας ιερής τελετουργίας. Από τους πρώτους στίχους ο αναγνώστης αιχμαλωτίζεται και γίνεται κοινωνός των συμβάντων .

… Η Νύχτα του Θεοφίλου είναι το αντίθετο της Νύχτας του θανάτου
όπου έχει εγκλωβιστεί ο Γιώργος Γεραλής στην «Αίθουσα αναμονής».

Η Νύχτα του Θεοφίλου υπηρετεί την ποίηση και την μεταμορφώνει σε κιβωτό ασφαλείας, που διασώζει τους πάσχοντες από το καταστροφικό τσουνάμι της φθοράς και της μιζέριας.
Με ιερατική προσήλωση και ιδιοσυγκρασία ιεροφάντη, τελετουργεί και βγάζει στην επιφάνεια όλα τα βάσανα και τα πάθη του κόσμου. Με αφοσίωση πρωτόκλητου και πίστη στο όραμα που υπερασπίζεται, βυθίζει τη νύχτα σε μέθεξη και επανάσταση, σε αγώνα ψυχής.

Δεν χρειάζεται αναλυτική εξάρθρωση η ποίηση του Θεοφίλου. Είναι ποίηση που μοιράζεται την αγωνία της, τον προβληματισμό της και την ποιότητά της, με τον υποψιασμένο αναγνώστη που τον κερδίζει με την αυτοσυνείδησή της και την τόλμη της να έρθει σε ρήξη με την συντήρηση και την εκλογίκευση. Στην «Ελληνική Νύχτα» κέντρο βάρους γλωσσικά αποτελούν η εσωτερικότητα και η δομική ανέλιξη, υπολογισμένη
σπυρί- σπυρί.

Εκείνο που γίνεται άμεσα αισθητό και υιοθετείται αυτόματα ως μείζον αίτημα, είναι το αξεπέραστο πάθος για την ομορφιά, η αξεδίψαστη ορμή για ελευθερία με ότι αντιπροσωπεύει η λέξη. Αυτά τα δύο στοιχεία γίνονται πυλώνες που στηρίζουν την ποίηση του Θεοφίλου ως απόλυτη πράξη, πράξη ουσίας και αλήθειας. Έτσι η ποίηση δικαιώνεται για την ισοπεδωτική της αποστολή: καταργεί την πολυπλοκότητα, τα ατέρμονα σεντόνια, επιβάλλει αυτοσυγκράτηση, δεν φωνασκεί, είναι γλυκός καρπός συγκομιδής στην πάλη με τη μοναξιά και τη θλίψη, η λυρική έκφραση έχει μέτρο τόσο όσο χρειάζεται για να μεταποιηθεί σε μουσική και αίσθημα, σε ελεγεία και ύμνο.

Και ο τελικός θρίαμβος συμβαίνει όταν γίνεται η ουσιαστική μετάβαση από το ατομικό στο γενικό, από το εγώ στο εμείς. – Ο Θεοφίλου έχει τις κεραίες του σε πλήρη ετοιμότητα, για ένα άλλο μέλλον, διάφανο και τολμηρό. Η ζωή κερδίζεται με καινούριους στόχους, με νέους δρόμους που οδηγούν στο διαρκές γίγνεσθαι. Επιθυμία του το άχρονο και το αιώνιο.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος