Φαίδων Θεοφίλου
Θάλασσες
βουνών
στο
μεγάλο νησί μου.
Βουνά
γυμνά που ενηλικιώθηκαν
ακουμπώντας
στην αγάπη
για
τις πέτρες των ηφαιστείων.
Βουνά
καλυμμένα
με
το ένδυμα των πουρναριών
κι
άλλα με καρφωμένους ελαιώνες στη ράχη τους.
Όλα
συνυπάρχουν στ’ όνομα
της
ποικιλίας και της ατομικότητας.
Για
να δεχτώ το άγγιγμα-σφραγίδα
της
μυστικής τους ομορφιάς,
έχω
από τα πριν προσευχηθεί,
στις
ροδιές των χέρσων αγρών.
Έχω
με σεβασμό αποδεχθεί,
τη
λειτουργία των προϊστορικών ηφαιστείων.
Στην
οργή του ανέμου επέτρεψα
να
βρει εκτόνωση στα μάγουλα και στα μαλλιά μου,
επί
αδιαμαρτύρητα χρόνια.
Της
θάλασσας έκοψα μισθό
απ’
τη δίψα μου.
Τώρα
βαδίζω κρατώντας
την
κόψη του πόθου μου στα χέρια.
Κόβω
το κομμάτι μου από κάθε βουνό
κι
ερεθίζω μ’ αυτό
τη
μήτρα των αναμνήσεων.
Μεγάλο
νησί μου
με
τα γυμνά και τα ντυμένα βουνά,
με
τη θάλασσα να τα ανταγωνίζεται στην άπλα.
Καταφυγή
μου.
|
4 σχόλια:
"έχω από τα πριν προσευχηθεί,
στις ροδιές των χέρσων αγρών"
Υπέροχο...
Ένας ύμνος στο νησί
των μεγάλων λογίων
Ελένη μου , έτσι είναι. ο καθένας θα βρεί τη δική του στάση στο ποίημα με την οπόία ταυτίζεται. Σ' ευχαριστώ.
Πολύ όμορφο!!!
Ρίζες έχω κι εγώ από το νησί της ομορφιάς!!
Όπως είπε και ο Ελύτης : Πουθενά σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου,
ο ήλιος και η σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά!!
καλημέρα Ιωάννα! καλώς όρισες σ' αυτό το παράξενο καφενείο..Χάρηκα που σ' άρεσε το ποίημα και τράβηξε τις νησιώτικες ρίζες σου προς τα εδώ...Πολύ θα ήθελα να μου πεις τη σχέση σου με τη Λέσβο. Λες να βρεθούμε και συγγενείς;;
Δημοσίευση σχολίου