Του Φαίδωνα Θεοφίλου
Τα Σάββατα ν’ αρχίζεις με κρασί
και να μεθάς τις Κυριακές μ’ ελπίδα.
*
Λόγια, στο φως του φεγγαριού λουσμένα
να έρχονται στον ύπνο σου.
*
Να τρέμουν της ψυχής τα νήματα
γι αυτό που ακόμα δεν γνωρίζεις .
*
Να θέλεις ν’ αγαπάς τόσο πολύ
που να μη ξέρεις πως.
*
Ν’ αφήνεις τα σκιρτήματα της προσμονής,
ρεύματα να σε διατρέχουν.
*
Να πιστεύεις πως
δικαιούσαι πολύ ν’ αγαπηθείς.
*
Κι αν η αγάπη παραδέρνει αλλού,
εσύ σε εγρήγορση να βρίσκεσαι
μη κι έρθει και σε βρει ανέτοιμο
στη νύχτα.
*
"Από τον Ξύκλο της κοντινής ξαδέλφης"
12 σχόλια:
Όμορφοι οι στίχοι σας!!
Με πυκνά νοήματα σε λέξεις λιγοστές
"Να θέλεις ν’ αγαπάς τόσο πολύ
που να μη ξέρεις πως"
Στο θέμα της αγάπης πάντα θα μας διακατέχει η ανυπομονυσία ενός παιδιού, η αγνοια ενός εφήβου, η αμφιβολία ενός μεγάλου και η μεταμέλοια ενός ηλικιωμένου...
Εγώ είναι έτοιμη να έχω την αγάπη των δικών μου...
Μ'αρέσει να τους έχω κοντά και με νανουρίσουν στα όνειρα μου.
Φιλιά πολλά. Πολύ όμορφες εκφράσεις, αυτή, αυτή με πεθάνε:
Να πιστεύεις πως
δικαιούσαι πολύ ν’ αγαπηθείς.
@Μαργαρίτα
Σ' ευχαριστώ Μαργαρίτα.
Όσο για τις αντιδράσεις των ανθρώπων μπροστά στην αγάπη, δεν νομίζω ότι πρέπει να κατηγοριοποιούνται σε ηλικίες, αφού πολλοί μπορεί να είναι και ανυπόμονοι σαν παιδιά, να έχουν την άγνοια ενός εφήβου, (η αγάπη διαρκώς ανακαλύπτεται) την αμφιβολία ή την μεταμέλεια, ανεξαρτήτως ηλικίας.
@ Verónica Marsá
Το ξέρω Βερόνικα ότι έχεις μεγάλο πλούτο αγάπης γύρω σου, αλλά και ότι οι δικοί σου παίρνουν από σένα τον πλούτο της δικής σου αγάπης.
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα.
Φιλιά από την κρύα και ανεμοδαρμένη Αθήνα.
"Τα Σάββατα ν’ αρχίζεις με κρασί
και να μεθάς τις Κυριακές μ’ ελπίδα."
Τί ωραίο!!!
Και σαν ειδικός γκρινιάρης, που έχω αναγάγει σε σκοπό της ζωής μου την καταστροφή κάθε (ήπιου;) κλίματος συμπληρώνω την τελευταία αράδα:
"και τη Δευτέρα τα κεφάλια μέσα"
Αυτο ακριβώς εννοώ κ. Θεοφίλου... ότι κάποια χαρακτηριστικά που διακρίνουν έντονα τις προαναφερόμενες ηλικίες, μπορεί να τα κατέχει κάποιος ανεξαρτήτου ηλικίας όσον αφορά την αγάπη...
:))
@ ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ
Θανάση μου ως μόνιμα οργισμένος, διαπιστώνω ότι είσαι ανεπίδεκτος ακόμα και του νανουρίσματος που δίνει διέξοδο..και επιλέγεις όσο χρειάζεσαι για να πάρεις δυνάμεις ώστε να συνεχίσεις τη...γκρίνια.
Πάντως, να υπενθυμίσω εδώ, ότι η διαρκής γκρίνια, ροκανίζει εμάς τους ίδιους και ότι η προσήλωση στην ομορφιά κάθε επιπέδου, είναι Επαναστατική πράξη ενάντια στην ασχήμια και ασφαλώς διέξοδος για κάθε θετική δραστηριότητα. Δεν διεκδικώ το ΣΩΣΤΟ, (πως θα μπορούσα άλλωστε;) απλά αφήνω πάνω στο τραπέζι του Καφενείου την άποψή μου. Αυτό.
@ Μαργαρίτα
Ναι Μαργαρίτα. Δικό μου το λάθος. Κατανόησα τώρά πλήρως τη θέση σου και χαίρομαι που συμφωνούμε σε κάτι απρόσκοπτα.
Τι ωραία σύλληψη! Νανούρισμα για τους ενήλικες, που κι αυτοί έχουν ανάγκη τόνωσης των αισθημάτων τους
και της καλύτερης δυνατής προσδοκίας για την αγάπη, για τον έρωτα, για το νόημα της ζωής. Κι αυτό μπορούσε μόνο ο ποιητής να το προσφέρει. Νομίζω πως αυτό το ποίημα θα μείνει και θα γίνει κλασικό.
Έχεις δίκιο Φαίδωνα ή αν θέλεις το αλάθητο (προσκυνώ). Μη με παρεξηγείς, η γκρίνια είναι συμπλήρωμα (ενεργητικό) της (παθητικής) ενασχόλησής μου με το ωραίο, όπως λές, που είναι τα γραφτά και οι πινελιές μου. Τί να πω φίλε μου: είναι η σύγχυση τρανή και τα μυαλά βαραίνουν... Αφήνω παραδίπλα στο τραπέζι την "απολογία" μου και πες του καφετζή να φέρει ένα ουζάκι με βαρβάτο μεζεδάκι κερασμένο από μένα (αν δουλεύει με pay pal ;) )
@ ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ
Φίλε μου Θανάση καθόλου δεν σε παρεξηγώ. Γνωρίζω τα υπόγεια ρεύματα που σε διατρέχουν. Και αν σε παρεξηγούσα δεν θα σου έλεγα όσα σου είπα, που δεν είναι παρά μια υπενθύμιση για όσα έτσι κι αλλιώς υπάρχουν μέσα σου και χρειάζονται να τους δώσεις τη σημασία που τους αξίζει...
@ Artemis
Καλή μου φίλη και χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια καθώς και για το σχεδόν συνολικό "ζύγισμα" που έκανες στο ποίημα. Για το αν κάτι θα μείνει, αποφασίζει ο χρόνος. Ο δημιουργός, ασφαλώς και χαίρεται για κάθε αναγνώριση, αλλά αλίμονο αν μείνει εκεί. Το χρέος του είναι η δημιουργία ως το τέλος.
Δημοσίευση σχολίου