Κυριακή, Ιανουαρίου 22, 2012

ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ

Το ιστολόγιο "Ο Θεός στο Καφενείο" κλείνει
.

επ' αόριστον. Μπορεί να ξαναβρεθούμε.

.
Αν όχι, μη φοβάστε! Θα επιβιώσετε και χωρίς το

.
ιστολόγιό μου...








10 σχόλια:

Un par de neuronas... είπε...

Εντάξι, έχω το μαιλ!!!

Φιλιά.

Artemis είπε...

Τι κρίμα! Τώρα που μπήκα κι εγώ στη παρέα του καφενείου.
Θα σας περιμένουμε όποτε γυρίσετε!

Μαργαρίτα είπε...

κι άλλες φορές αφήνατε τα κλειδιά σε φίλους και επιστρέφατε.. αν τώρα είναι πιο οριστικό.. εσείς αποφασίζετε.. όμως..

ένας ποιητής βρίσκει πάντα τον τρόπο να εκφραστεί και να διοχετεύσει τα συναισθήματά του... είμαι σίγουρη θα βρείτε άλλο μέσο έκφρασης που θα γαληνεύει το ατίθασο πνεύμα σας...

δεδομένου ότι είστε ακόμη ένας ενεργός συγγραφέας...

καλή συνέχεια...

amFenster είπε...

Δε θα μπω στον κόπο να σου εξηγήσω τη διαφορά του "ζειν" από το "ευ ζειν" αφού τη γνωρίζεις ήδη και την υπηρετείς. Θα σου πω όμως μια μικρή, δική μου αληθινή ιστορία.

Όταν ήμουν παιδί, στη διαδρομή μου προς το σχολείο και στην άκρη του κήπου ενός μικρού σπιτιού, υπήρχε μια γαζία. Την έβρισκα κάθε μέρα εκεί στ' αριστερά μου, μόλις έβγαινα στη "δημοσιά". Όταν άνθιζε, ήταν η χαρά της ζωής μου: σταματούσα πάντα, έκοβα δυο από κείνα τα εν εξάλλω κίτρινο λουλουδάκια της και τα κρατούσα όλο το πρωί μέχρι που, στην επιστροφή μου για το σπίτι, έκοβα άλλα δυο. Κι ήταν τόση η λαχτάρα μου για κείνο το ξεχωριστό τους άρωμα που σε όλη τη διαδρομή τα κρατούσα κολλημένα στη μύτη μου, τα έχωνα σχεδόν στα ρουθούνια μου!

Κάποια στιγμή, ο δρόμος χρειάστηκε να μεγαλώσει. Απλώθηκε λοιπόν αυτός παραπάνω και για τη δική του άπλα θυσιάστηκαν μέτρα γης, μάντρες και δέντρα. Ανάμεσα σ' αυτά, και η γαζία μου. Τώρα, κάθε φορά που περνάω από εκεί που στεκόταν, τη θυμάμαι. Το άρωμά της επίσης δεν το ξεχνώ ποτέ και το ανιχνεύω από απόσταση ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη, ακόμα και στις πιο τσιμεντένιες γειτονιές της Αθήνας. Μπορώ λοιπόν με σιγουριά να πω πως όχι μόνο η ανάμνηση αλλά και η αίσθηση μένει όταν η πηγή της έχει εκλείψει.

Με αυτόν τον τρόπο το Καφενείο δε θα μας λείψει: θα το κουβαλάμε σαν το άρωμα της γαζίας. Διαβαίνοντας όμως θα νοιώθουμε πάντα μια θλίψη όσο δε βρίσκουμε τη γαζία στη θέση της. Κι ας ξέρουμε πως σε αυτή την περίπτωση, αργά ή γρήγορα εκείνη θα επιστρέψει ανθισμένη.

Γιατί θα επιστρέψει. Με Χρώματα κι Αρώματα.

http://www.youtube.com/watch?v=XZke08knkSE

Ανώνυμος είπε...

Καθώς το ελάχιστο θα σ' αγγίζει τρεμάμενα για να μη σε πνίξει το πολύ, ένα ανάλαφρο χάδι στη σιωπή σου θα αφήσω Καμιά φορά η σιωπή, ξέρεις, μιλά πιο πολύ από τις λέξεις

αγνη είπε...

Επ!! Τι είναι αυτό??!!
Παρόλο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, δεν είπες τίποτα σε σχέση με αυτό. Προφανώς δεν πρόλαβες γιατί άκουγες τον ενθουσιασμό μου από το πρόσφατο ταξίδι..για μια ακόμη φορά, άφησες να σε ζαλίζω, παραμερίζοντας τα δικά σου!

Καλέ μου φίλε! Αν και δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει μία πηγή δροσιάς να παύει να δίνει τον πλούτο της...και θυμώνω λίγο για ό,τι είναι αυτό.. σέβομαι την απόφασή σου και την εμπιστεύομαι!

Ωστόσο, ξέρω ότι η φιλία μας, εδώ και 3 χρόνια, έχει επιβιώσει πέραν των ιστολογίων και των εικονικών σχέσεων (που ξέρεις ότι μου αρέσει να μελετώ...) και ξέρω ότι θα μου εξηγήσεις τους λόγους αυτής της απόφασης σε κάποια από τις νυχτερινές μας συζητήσεις.

Κάτι μου λέει ότι το κλείσιμο του ιστολογίου θα δώσει την ευκαιρία να χτιστούν ακόμη καλύτερα φιλίες που ξεκίνησαν μεν από αυτό, αλλά άνθισαν πέραν αυτού, σαν όμορφο αναρριχόμενο φυτό! Και νομίζω ότι αξίζει να ποτίζει κανείς αυτά τα λουλούδια, με όποιο κόστος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να μαραθούν κάποια αγριολούλουδα..άλλωστε, σου έχω πει ότι παρόμοια συναισθήματα έκαναν και τις αριστότελειες γυναίκες λιγότερο ενεργές στη blogόσφαιρα..

Σε αφήνω λοιπόν για λίγο εδώ και σε περιμένω στις πιο ουσιαστικές μας συναντήσεις που κρατάνε χρόνια τώρα..με την προσμονή ότι ο λόγος που αποφασίζεις κάτι τέτοιο πάλι κάτι θα μου μάθει..και πάλι, στο τέλος, θα καταλάβω ότι είδες πέραν αυτού που βλέπω (νευριάζω λίγο γιατί ΠΑΝΤΑ γίνεται αυτό).

Εντούτοις, σε προειδοποιώ, καλέ μου φίλε: δε σημαίνει ότι δε θα προσπαθήσω να μεταπείσω...

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

Καλημέρα
Ρε Φαίδωνα και συ;
Πολλοί φίλοι την κάνουν από την μπλογκόσφαιρα τελευταία. Τί γίνεται; Κάποια συνωμοσία; Κάποια επιδημία; Περονόσπορος; Μουχρίτσα; ...το άλλο δε θυμάμαι πως το έλεγε στην παλιά διαφήμιση.
Θα μου λείψουν οι-αραιές είναι αλήθεια- κουβεντούλες μας.
Όπως και νά'χει η απόφαση ΄σου είναι σεβαστή και σίγουρα θα έχεις τους λόγους που σε οδήγησαν σε αυτή. Αν θέλεις άσε στοιχεία επικοινωνίας (ενεργό e-mail) στον δικό μου λογαριασμό (temaxidon@gmail.com)πού ξέρεις; μπορεί να καβαλήσω και γω κάνα σύννεφο και να περάσω απ' το καφενείο ...
Ήσουν πάντα ένας ευχάριστος προορισμός για βόλτα και κουβέντα.

ΤΕΜΑΧΙΣΤΗΣ είπε...

θα περιμένω το "σύρμααααα" σου

WIND OF CHANGE είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα
Το καφενείο δεν θα κλείσει ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια ήταν για μένα ένα πανεπιστήμιο, μια πηγή γνώσης. Φαίδωνα για ένα πράγμα μπορείς να είσαι υπερήφανος, ότι το τραίνο μπήκε στις σωστές ράγες. ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ.

Ανώνυμος είπε...

Επισκέπτομαι πολύ συχνά το ιστολόγιό σας και το απολαμβάνω. Λυπάμαι που διακόπτετε τη λειτουργία του. Αν επανέλθετε,τότε θα κάνω το πρώτο μου σχόλιο και θα συνεχίσω. Αν...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ΜΗΘΥΜΝΑ

ΜΗΘΥΜΝΑ
Γενέθλιος τόπος